26/09/2025
ANSELM GRÜN EN BESCHERMENGELEN
Die foto’s zie je na elke storm, van auto’s die vermorzeld worden door vallende bomen. Nooit kon ik me er iets bij voorstellen en steeds dacht ik bij het kijken naar die foto’s dat je zoiets toch ook wel ziet aankomen. Totdat ik bij de eerste herfststorm alles van dichtbij meemaakte en een heuse ervaringsdeskundige werd. Het gebeurde in Pijnacker op een onheilspellende middag in september. Voor en met tientallen ouderen mocht ik twee uur lang filosoferen over de toekomst van onze kerk. Buiten begon het steeds harder te waaien en ook te gieten van de hemel. Ik zag de bui al hangen en wilde weg, zo snel mogelijk naar huis, voordat het noodweer werd. Net op dat moment wilden de ouderen deze middag toch op de plaat vastleggen voordat ik vertrok. Die foto wilde maar niet lukken, omdat de zon steeds weer door de wolken heen brak. Het regende, het stormde, de zon scheen, de regenboog vatte dit spektakel met de mooiste kleuren samen. En waar ik ook ging staan voor de afsluitende foto, het licht van de zon overstraalde mijn gezicht. Alsof ik beschermd werd door engelen die hun licht over mij lieten schijnen. Dit is geen zweverig verhaal, ik ervaar dat vaker in mijn leven. Dan voelt het alsof ik het niet alleen doe en alsof ik geholpen, behoed, gered en geleid word door iets of iemand die groter is dan mezelf. Misschien is dat wel mijn beschermengel, zoals iedereen die heeft.
Ik ben me daar meer bewust van geworden toen ik in 2000 en later ook in 2007 te gast was bij Anselm Grün, de meest bekende monnik van het westelijk halfrond. Hij haalde me op bij het station van Würzburg. Voordat we vertrokken naar zijn abdij te Münsterschwarzach werd hij stil en bad hij tot zijn beschermengel voor een veilige rit. Want, zo zei hij, ieder mens heeft zijn of haar eigen beschermengel. Sindsdien weet ik ten diepste dat die engel er is. Soms leert die engel me het leven te aanvaarden zoals het komt, dan weer draagt die engel me om de beproeving uit te houden. En een andere keer geeft die engel me de veerkracht om weer opnieuw te beginnen. Dan dank ik mijn beschermengel, zoals ik vaker doe, zeker die maandagmiddag in Pijnacker op de Meidoornlaan. Ik rijd met mijn auto deze laan door en hoor ineens een suizend geluid boven mij. Voor me zie ik mensen van schrik de hand voor hun mond slaan, achter me zie ik de boom over mijn auto vallen. Op het moment dat grote takken de grond raken, komt mijn auto onder de bladeren tevoorschijn. Zonder schade, helemaal niets. Aan een drama ontsnapt, ik had geen seconde later moeten vertrekken. Met dank aan mijn beschermengel die me tijd van leven heeft gegeven.
Met dank ook aan de Duitse benedictijn Anselm Grün die me geleerd heeft dat je juist in de beproeving open gaat voor het geheim van het leven en het geloof. Dat is de spiritualiteit van beneden: in de kelder van je bestaan, op de bodem van je beproeving ga je beter zien wie je bent en waar je ten diepste van leeft. Dan open je je hart en je handen en weet je ten diepste dat je niets bent zonder de genade van God. Die komt tot ons mensen vooral als je niets meer kunt en open gaat voor je naaste en voor God. Het is neergeschreven in zijn eerste boek ‘Spiritualiteit van beneden’. Dat was de doorbraak van Anselm Grün. Sindsdien is hij de hele wereld over getrokken, met lezingen en honderden boeken. In zijn 80e levensjaar komt hij naar Nederland, 4 en 5 oktober in Bussum, de Spiegelkerk. En zal hij ongetwijfeld velen weer bemoedigen, zoals hij mij ook vaak de weg heeft gewezen. Toen ik in Pijnacker ontsnapte aan een drama, moest ik direct aan Anselm Grün denken. Ooit wees hij me op de betekenis van beschermengelen, nu weet ik dat ze je bijstaan in nood.
🎧 Beluister nu via je favoriete podcastapp.
Spotify: https://open.spotify.com/episode/7zCWk8h3WU2CMlbbaVstwS...
Apple podcast: https://podcasts.apple.com/.../38-de.../id1789107011...
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=N-k_FqrDQjo
