23/11/2025
Op zondagmiddag is het tijd op Radio Lelystad voor de Classic Sunday. Zes uur lang even terug in de tijd, terug naar de momenten van toen. Om 16:00 uur begint mijn radioprogramma, en ga ik weer terug naar die herinneringen, naar dat gevoel van vroeger.
Maar ik neem je nu alvast mee naar een moment uit mijn eigen verleden.
Het is zondagochtend, november 1983. De maand die altijd grijs maar vertrouwd voelt. Ik zit op mijn kamer in het ouderlijk huis, starend door het raam terwijl ik dagdroom over wat 1984 zal brengen. Ik ben inmiddels zeventien geworden, volgend jaar achttien, dan mag ik eindelijk beginnen met autorijlessen. Op de achtergrond speelt de radio zachtjes, natuurlijk afgestemd op Radio Lelystad, de populaire piraat van de stad. René van Elst opent net zijn radioprogramma. Mijn b***t komt pas aan het einde van de middag. Ja, ik ben ook onderdeel van die piraat, en ik ben er trots op. Het voelt als mijn plek, mijn team.
Voor me ligt een stapel grammofoonplaten die ik vanmiddag wil draaien. Gisteren hebben we met de andere dj’s het nieuwe platenwerk uitgezocht bij platenzaak Disk. We hebben een deal: elke uitzending noemen we de naam van zijn winkel, en in ruil daarvoor mogen wij de nieuwste albums lenen voor onze programma’s. Een perfecte samenwerking, vinden we.
Het is half twee. Tijd om te gaan. Met een tas vol platen loop ik de trap af.
“Mam, ik ga naar de studio.”
“Eet je thuis?” vraagt ze.
“Nee, we eten na de uitzending bij Peter (René van Elst) allemaal.”
“Is goed, doe je voorzichtig!” roept ze me na.
Ik start mijn brommer en rijd weg. Vijf minuten later arriveer ik bij de studio. Ik kijk om me heen: geen bekenden? Geen verdachte auto’s? Nee, het is veilig. Ik loop de betonnen trap op naar de etagewoning in het hoge Schouw. Drie keer kort op de bel, het teken dat het goedvolk is. Ron van de Plas doet open.
“Hey Stappie, beetje muziek bij je?”
“Uiteraard,” zeg ik lachend.
Ik loop de trap op naar de eerste verdieping waar de studio is. Ik begroet René.
“Hey van Elst.”
“Hey gozer.”
“Was druk hè, de phone-in,” merk ik op. (Luisteraars bellen, live om de groeten te doen aan elkaar) En precies op dat moment gaat de telefoon weer. Op zo’n uitzendzondag rinkelt hij honderden keren. We zijn populair in de stad, dat is wel duidelijk.
Dan is het 16:00 uur. Van Elst start de uurjingle in. Terwijl die loopt, wisselen we van stoel. Ik neem plaats achter het mengpaneel en zet razendsnel mijn eerste plaat scherp.
We kunnen los. Tot zes uur…
Fijne zondag gewenst. Groet Jan Staphorst.
