02/07/2025
Onlangs mocht ik wederom een geheel op maat gemaakte uitvaart begeleiden. Anders dan we vaak gewend zijn, is de afscheidsbijeenkomst twee weken later geweest dan de crematie. Natuurlijk zit daar een verhaal aan vast.
Deze man was plotseling overleden, hij was gezond en wel de ene dag nog volop aan het klussen in hun nieuwe huis; de andere dag doodziek naar het ziekenhuis waar hij binnen enkele dagen is overleden.
Hij had bij leven altijd aangegeven dat hij niks wilde, zei dingen als: “Zet mij maar in een vuilniszak aan de straat.” Dat zeggen mensen wel vaker maar als het zover is, dan gebeurt dat natuurlijk nooit! Ook voor zijn partner was dit geen optie en voelde dat niet goed. Om zijn wens voor een eenvoudige uitvaart te respecteren heeft ze ervoor gekozen om de crematie zonder bezoekers te doen.
Twee weken later heb ik samen met de nabestaanden en familie een herinneringsbijeenkomst georganiseerd in het huis dat hij liefdevol voor hen aan het opknappen was. Het huis werd opgeruimd en de laatste klussen werden door zijn nabestaanden afgemaakt.
Op de dag van deze herinneringsbijeenkomst heeft de vader van de partner twee heerlijke pannen soep gemaakt, een zus zorgde voor borrelplanken en een nichtje met haar partner stond in de zojuist opgeknapte keuken voor de drankjes te zorgen en deed tussendoor de afwas. Kortom: ze hadden zelf de catering goed geregeld, geheel in stijl met zijn wens om het klein en eenvoudig te houden.
Het werd een informeel afscheid, waarbij vrienden voor livemuziek hebben gezorgd, nabestaanden hebben gesproken en er was vooral ook veel ruimte om elkaar te ontmoeten en zo stil te staan bij dit plotselinge verlies.
De partner had op twee grote stukken karton verschillende foto’s geplakt uit het leven van de overledene. Volgens mij heeft iedereen zich wel herkend op een of meerdere foto’s. Dit was indrukwekkend; er ontstonden hele mooie gesprekken bij de foto’s.
Wat ik heel bijzonder vond (dit heb ik in de 15 jaar dat ik als uitvaartbegeleidster werk nog nooit meegemaakt), is dat ze op een witte muur een vlak groen geschilderd had. Aan iedereen werd gevraagd om in dit vlak een herinnering aan de overledene achter te laten. Dit heeft ook iedereen gedaan. Er staan zoveel mooie woorden op! Ik vroeg aan de partner: “wat ga je er nu mee doen, nu het op de muur staat?”, haar antwoord: “ik maak er een lijst omheen en dan heb ik een mooi schilderij, en ben ik het zat, dan maak ik er foto’s van zodat ik de teksten heb, en schilder ik de muur weer wit.”
Dit vind ik dus echt geniaal.
Ik hoop dat ze straks met heel veel plezier in hun huis kan gaan wonen, waar ze de liefde van haar partner in alles terugziet en waar zijn plotselinge overlijden door deze manier van afscheid nemen toch weer op een positieve manier aan hun huis is verbonden.
Het was een liefdevolle middag, waar ontmoeten en delen centraal stonden.
Dank je wel dat ik hier deelgenoot van mocht zijn.
