11/11/2024
FACEOUT | 𝐊𝐮𝐦𝐮𝐬𝐭𝐚 𝐤𝐚?
Sa mga panahong hindi tayo nagkikita, Sa bawat patak ng ulan at pagdapa, Sa lamig ng gabing tahimik ngunit mabigat, Kamusta ang puso, kayang pa bang magpakatatag? May sagot ba ang hanging dala’y pasakit, O sapat na ang mga kamay na ngayo’y nakasabit? Kamusta, sa araw na ito ng muling pagbangon, Sa gitna ng hampas ng ulan at unos na dumadaloy. May pag-asa pa rin ba sa’yo’y naninirahan? O may ngiti na'ng pilit bumabalik sa kawalan?
Natanong mo na ba sa sarili mo, kung hanggang saan Ang tibay na kayang itayo pagkatapos?
𝘉𝘢𝘯𝘨𝘰𝘯, 𝘢𝘵 𝘴𝘢𝘴𝘢𝘮𝘢𝘩𝘢𝘯 𝘬𝘪𝘵𝘢. 𝘈𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘮𝘢𝘯 𝘬𝘢𝘺𝘢 𝘯𝘨𝘢𝘺𝘰𝘯, 𝘬𝘶𝘬𝘶𝘮𝘶𝘴𝘵𝘢𝘩𝘪𝘯 𝘱𝘢 𝘳𝘪𝘯 𝘬𝘪𝘵𝘢.
Sa nakaraang piyesa, kasabay ng pagbuhos ng ulan ay ang walang tigil na pakikipagsabayan ng pangangamba ko. Sa buhos ng hangin ay may kasamang agos ng mga balitang takot ang mararamdaman ng bawat isa. Isa na ako doon, isa sa takot na mawalan ng signal… sapat na paraan para makumusta siya. Sa bagay, hindi ko naman kayang matigil ang epekto ng bagyong iyon. Wala akong pangrebat sa kalakasang ibinubuhos nito. Huli na, kung mayroon man. Ngunit habang tumatamaas ang baha sa lugar namin, tumataas din ang pag-apaw ng hindi mapakaling pangangambang ramdam. At sigurado ako, isa ka sa naiisip ko.
Sa patlang na ayos lang ba sila? Ano kaya kalagayan ng mga bagay bagay na iyong naalala ay naipapakahulugan ang tanong na ito, sayo. Sa pag-aalala sa kahit sino, ano, o kung saan man mapadpad ang isip na binabalot ng pagkakunot ng noo ay maiibsan sa paraan ng pagpapakawala nito; itanong mo man o ikilos.
Ngunit minsan, oo tao rin tayo.
—𝙣𝙖 𝙠𝙖𝙝𝙞𝙩 𝙖𝙣𝙜 𝙢𝙜𝙖 𝙣𝙖𝙣𝙜𝙪𝙣𝙜𝙪𝙢𝙪𝙨𝙩𝙖 𝙖𝙮 𝙢𝙖𝙮 𝙨𝙖𝙧𝙞𝙡𝙞𝙣𝙜 𝙠𝙬𝙚𝙣𝙩𝙤. 𝙎𝙖 𝙧𝙚𝙖𝙡𝙞𝙙𝙖𝙙, 𝙢𝙖𝙮 𝙨𝙖𝙧𝙞𝙡𝙞𝙣𝙜 𝙥𝙖𝙣𝙜𝙖𝙣𝙜𝙖𝙞𝙡𝙖𝙣𝙜𝙖𝙣 𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙠𝙖𝙢𝙪𝙨𝙩𝙖𝙝𝙞𝙣 𝙖𝙩 𝙥𝙖𝙠𝙞𝙣𝙜𝙜𝙖𝙣.
Sa likod ng bawat “Kumusta?” ay naroon ang pagnanais na mapawi ang kanilang sariling pangungulila. Sapagkat ang bawat tanong ay hindi lamang para sa iba, kundi para sa kanilang sariling pag-asa at kalakasang tumayo. Ang "Kumusta?" ay hindi lang pangungumusta; ito ay pagkalinga, pagdamay, at isang paanyaya sa pag-unawa, na sana’y magbabalik rin sa kanila sa oras ng pangangailangan.
Hindi lahat ng "Kumusta?" ay may sagot. Ngunit minsan, ang tanong na ito mismo ang nagsisilbing lakas ng mga tinatanong. 𝐌𝐢𝐧𝐬𝐚𝐧, 𝐬𝐚𝐩𝐚𝐭 𝐧𝐚 𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐥𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐧𝐚 𝐦𝐚𝐲 𝐧𝐚𝐠𝐭𝐚𝐭𝐚𝐧𝐨𝐧𝐠, 𝐧𝐚 𝐦𝐚𝐲 𝐧𝐚𝐤𝐚𝐤𝐚𝐚𝐥𝐚𝐥𝐚, 𝐧𝐚 𝐡𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐤𝐚 𝐭𝐮𝐥𝐮𝐲𝐚𝐧𝐠 𝐧𝐚𝐠-𝐢𝐢𝐬𝐚 𝐬𝐚 𝐩𝐚𝐠𝐬𝐮𝐨𝐧𝐠 𝐬𝐚 𝐡𝐚𝐦𝐨𝐧. Kung tutuusin, hindi rin lahat ng nagtanong ay inaasahang makakuha ng sagot. May mga pagkakataon na ang simpleng tanong na ito ay isang anyo ng pagkilala sa hirap na pinagdadaanan ng bawat isa. Sapat na ang “Kumusta?” upang maipadama ang malasakit na hindi kayang tumbasan ng kahit ano.
Sa huli, ang "Kumusta?" ay parang umagang kayganda matapos ang delubyong gabi. Ito ay tanong na puno ng pangarap, ng pag-asang darating ang oras na magiging maayos din ang lahat. Sa simpleng tanong na ito, humuhugot tayo ng lakas mula sa isa't isa. Hele ng tanong na nagtutulak sa ating bumangon. Ang tanong na kumakatok sa bawat tahanan, tumatagos sa bawat pinto at bintana.
Ang "Kumusta?" ay nagsisilbing tulay upang mapanatili ang ating koneksyon, kahit sa gitna ng unos. Sa bawat sagot na ibinabahagi, nagiging inspirasyon tayo sa isa’t isa. Sa pag-unawa at malasakit, nagiging mas matibay ang ating samahan.
Kaya habang kaya mo pa, kumusta ka? Kung hindi man, ...
𝙆𝙪𝙢𝙪𝙨𝙩𝙖 𝙠𝙖?
----
(c)
𝘐𝘯𝘵𝘦𝘳𝘱𝘳𝘦𝘵𝘢𝘴𝘺𝘰𝘯 𝘮𝘶𝘭𝘢 𝘴𝘢 𝘴𝘶𝘭𝘢𝘵 𝘯𝘪 𝘛𝘳𝘪𝘹𝘪𝘦 𝘔𝘢𝘦 𝘉𝘢𝘥𝘰𝘯𝘨
𝘒𝘢𝘭𝘢𝘱 𝘯𝘢 𝘭𝘪𝘵𝘳𝘢𝘵𝘰 𝘬𝘢𝘺 𝘑𝘢𝘴𝘱𝘦𝘳 𝘋𝘦 𝘓𝘪𝘮𝘢
