07/08/2025
Η Ιστορία δεν προσφέρει άλλοθι. Προσφέρει όμως παραδείγματα. Κι αν σήμερα στην Ελλάδα η μνήμη της Επανάστασης του 1821 χρησιμοποιείται ως εθνικό καύχημα, τότε το λογικό είναι να εφαρμοστεί το ίδιο μέτρο και για την κρίση της εποχής μας: την εξόντωση του παλαιστινιακού λαού.
Οι ήρωες του ’21 ήταν ακριβώς αυτό που η κυρίαρχη αφήγηση σήμερα δαιμονοποιεί:
🔹ένοπλοι αντάρτες,
🔹άτακτοι πολεμιστές,
🔹χωρίς στρατό, χωρίς αναγνώριση, χωρίς διπλωματική ασυλία,
🔹με πράξεις ωμής βίας,
🔹με αιτήματα που απορρίπτονταν από τις μεγάλες δυνάμεις ως επικίνδυνα και ανατρεπτικά.
Πολλοί από αυτούς σήμερα θα αποκαλούνταν "τρομοκράτες". Η Τριπολιτσά θα θεωρούνταν "σφαγή αμάχων". Οι ενέδρες στη Ρούμελη θα βαφτίζονταν "επιθέσεις κατά στόχων υψηλού ρίσκου". Κι όμως, η Ιστορία τους κατέταξε όχι με βάση τη βία που άσκησαν, αλλά με βάση τη βία που υπέστησαν.
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν χρειάζεται εξιδανίκευση. Είναι αυτό που γεννά κάθε κατοχή: απάντηση στην καταπίεση. Είναι οργισμένη και απελπισμένη. Ακριβώς όπως ήταν και η ελληνική Επανάσταση. Όποιος απαιτεί καθαρότητα από τους καταπιεσμένους, ενώ ανέχεται το αίμα των καταπιεστών, είναι συνένοχος.
Η Ελλάδα που τιμά τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα και την Μπουμπουλίνα, δεν μπορεί να σιωπά όταν βλέπει στην Παλαιστίνη τη σύγχρονη εκδοχή της ίδιας μάχης:
🔸ενός λαού υπό πολιορκία,
🔸χωρίς ελευθερία,
🔸χωρίς πρόσβαση στο δίκαιο,
🔸χωρίς σπίτια, φάρμακα, φαγητό, νερό
🔸χωρίς φωνή στα διεθνή φόρα.
🟥 Να είσαι Έλληνας και να καταδικάζεις τη βία της παλαιστινιακής αντίστασης, χωρίς να καταγγέλλεις τη βία της κατοχής, είναι σαν να λες ότι θα προτιμούσες η Ελλάδα να είχε μείνει υπόδουλη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρκεί να μη λερώνονταν τα χέρια της.
Η Ιστορία δεν έχει ουδετερότητα. Ή στέκεσαι απέναντι στους καταπιεστές, ή στέκεσαι δίπλα τους. Η αντίσταση δεν είναι διαγωνισμός αρετής — είναι κραυγή για επιβίωση.
Και όσοι ύψωσαν το ανάστημά τους, ενάντια στην οθωμανική κατοχή το 1821, αν ζούσαν σήμερα, θα έβρισκαν τους απογόνους τους στα ερείπια της Γάζας.
Όχι από ρομαντισμό. Αλλά από δικαιοσύνη.