28/09/2025
Το κείμενο που έγραψα για τη σημερινή ημέρα προς τιμή και σε υποστήριξη του αγώνα του Πάνου Ρούτσι και των υπολοιπων συγγενών των θυμάτων και των τραυματιών του .
Ευχαριστώ όλες και όλους που μου έκαναν την τιμή και το διάβασαν στις συγκεντρώσεις.
-
Συμπληρώνονται σήμερα δύο εβδομάδες απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι, πατέρα του 22χρονου Ντένις που χάθηκε στο έγκλημα των Τεμπών, και του Δημήτρη Οικονομόπουλου, που στέκεται δίπλα του, μπροστά στο Σύνταγμα. Δύο εβδομάδες που δύο άνθρωποι με το σώμα τους, με κίνδυνο της ζωής τους, απαιτούν τα αυτονόητα: αλήθεια και δικαιοσύνη.
Εδώ και δυόμισι χρόνια οι οικογένειες των θυμάτων, οι τραυματίες του εγκλήματος, ολόκληρη η κοινωνία μας κουβαλάει μια πληγή που δεν κλείνει. Το πιο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα από σύγκρουση τρένων τα τελευταία 25 χρόνια στην Ευρώπη. Πενήντα επτά άνθρωποι, κυρίως νέοι, χάθηκαν επειδή το κράτος διάλεξε να ξεπουλήσει και να αφήσει το σιδηροδρομικό δίκτυο διαλυμένο, χωρίς συστήματα ασφαλείας, χωρίς ελέγχους, χωρίς ευθύνη. Υποστελεχωμένο και υποταγμένο στα ιδιωτικά συμφέροντα με τις ζωές των επιβατών να βρίσκονται στο βωμό των κερδών.
Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, ένα δεύτερο έγκλημα, διαρκές και μεγαλύτερο, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα είναι το έγκλημα της συγκάλυψης. Συγκάλυψης σε πολλαπλά επίπεδα και με κάθε πιθανό τρόπο. Την ίδια ώρα που όλοι οι εκπρόσωποι της κυβερνητικής συμμορίας δήλωναν πως δεν έχουν να κρύψουν κάτι, συντόνιζαν το μεγαλύτερο κουκούλωμα στην ιστορία.
Γιατί όταν δεν έχεις να κρύψεις κάτι:
Δεν εκχωματώνεις, μπαζώνεις και τσιμεντώνεις τον χώρο του εγκλήματος μέσα σε πέντε μέρες ενώ υπάρχουν αγνοούμενοι.
Δεν μεταφέρεις σε άγνωστη τοποθεσία τα χώματα μαζί με τα υπολείμματα των σορών των θυμάτων σε πολλαπλά σημεία.
Δεν αφήνεις σε χώρο του ενός εκ των κατηγορουμένων τα συντρίμμια του εγκλήματος εκτεθειμένα στον καιρό και σε ανοιχτό χώρο.
Δεν προσπαθείς με ψέματα να πείσεις πως υπήρχε τηλεδιοίκηση.
Δεν απειλείς δικαστικούς και δεν επεμβαίνεις στο έργο της δικαιοσύνης με αλλαγές ανακριτών και εισαγγελέων.
Δεν αποκλείεις την πρόσβαση πραγματογνωμόνων στον τόπο του εγκλήματος.
Δεν βγάζεις συμπέρασμα σε εθνικό δίκτυο για τα αίτια της τραγωδίας μέσα σε μια εβδομάδα χωρίς πορίσματα/έρευνες.
Δεν διαγράφεις κάθε βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας, ούτε μοντάρεις ηχητικά συνομιλιών που βολεύουν το αφήγημά σου.
Δεν αρνείσαι τη δημοσίευση των τηλεφωνικών συνομιλιών των εμπλεκόμενων κατά τις πρώτες ώρες μετά το έγκλημα.
Δεν αποκλείεις κρίσιμους μάρτυρες ή επιζώντες από τη δικογραφία.
Δεν αρνείσαι πολλαπλώς την πλήρη εξέταση των ευθυνών σου και των μελών της κυβέρνησής σου.
Δεν καταστρέφεις το βιολογικό υλικό των θυμάτων μέσα σε σαράντα ημέρες ενώ αποτελούν αποδεικτικό υλικό της έρευνας.
Δεν εξαφανίζεις ή αποκρύπτεις κρίσιμα ηχητικά και ηλεκτρονικά αρχεία που κατασχέθηκαν από την πρώτη στιγμή.
Δεν δίνεις πλαστά βίντεο τρένων στη δημοσιότητα σε φιλικά ΜΜΕ.
Δεν συκοφαντείς και λασπολογείς κατά των συγγενών των θυμάτων και οποιουδήποτε αναζητά την αλήθεια και δικαιοσύνη.
Δεν αρνείσαι την εκταφή για τις τοξικολογικές εξετάσεις των σορών των θυμάτων οι οποίες δεν έγιναν ποτέ ενώ γονείς είναι σε απεργία πείνας εδώ και δύο εβδομάδες.
Οι οικογένειες των θυμάτων δεν ζητούν εκδίκηση.
Ζητούν το αυτονόητο:
να ανοίξουν ξανά οι φάκελοι της δικογραφίας,
να ενσωματωθούν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για να γίνει σωστά η δίκη,
να προχωρήσουν οι εκταφές που απαιτούν,
να γίνουν όλες οι απαιτούμενες τοξικολογικές και ιστολογικές εξετάσεις,
να ανοίξει το τηλεφωνικό απόρρητο και μπουν και τα στοιχεία των συνομιλιών εκείνων των ημερών στη δικογραφία
να λογοδοτήσουν όχι μόνο οι υπάλληλοι της βάρδιας, αλλά όλοι όσοι έκαναν τις επιλογές που οδήγησαν στο έγκλημα και που ευθύνονται για την συνεχιζόμενη συγκάλυψή του.
Αντί γι’ αυτό, τι βλέπουμε; Καθυστερήσεις, παρεμβάσεις, απειλές, συκοφαντίες. Αντί για στήριξη, οι γονείς που τους δολοφόνησαν τα παιδιά τους, οι συγγενείς που έχασαν τους δικούς τους λοιδορούνται από κυβερνητικά τρολ και υπουργούς, αντιμετωπίζουν την αλαζονεία μιας εξουσίας που πιστεύει πως θα μας κουράσει, θα μας λυγίσει ή θα σβήσει τη μνήμη.
Μα δεν θα τους περάσει!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν όλους εμάς δίπλα τους.
Δεν θα επιτρέψουμε το έγκλημα να βαφτιστεί ατύχημα από ένα ανθρώπινο λάθος. Δεν θα δεχτούμε η συγκάλυψη να γίνει μια κανονικότητα. Δεν θα συνηθίσουμε να μετράμε νεκρούς στο βωμό του κέρδους από εγκληματικές πολιτικές και να το αποδεχόμαστε σαν κάτι το φυσιολογικό.
Σήμερα, από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο, την Πάτρα και τα Χανιά, μέχρι τη Νέα Υόρκη, την Ισλανδία, την Ιταλία, τη Σκωτία και την Κύπρο, στεκόμαστε μαζί. Οι φωνές μας ενώνονται πέρα από σύνορα για να πουν για άλλη μια φορά: φτάνει πια με τα ψέματα, φτάνει με την κοροϊδία, φτάνει με την ατιμωρησία.
Η απεργία πείνας του Πάνου και του Δημήτρη είναι μία κραυγή που μας αφορά όλες και όλους. Γιατί το έγκλημα των Τεμπών είναι ζήτημα δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.
Αν σε μια χώρα μπορεί να θαφτεί η αλήθεια για 57 νεκρούς, τότε κανείς δεν είναι ασφαλής.
Γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ. Για να υψώσουμε τη φωνή μας εκεί που άλλοι επιλέγουν να σιωπούν. Για να θυμίσουμε πως η αλήθεια δεν μπαίνει στο αρχείο. Για να φωνάξουμε ότι οι ένοχοι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν να γλιτώσουν.
Και θα το φωνάζουμε μέχρι την τελική δικαίωση.
Μέχρι η αλήθεια να βγει στο φως.
Μέχρι να σταματήσει η συγκάλυψη.
Μέχρι όλοι οι ένοχοι να βρεθούν στη φυλακή.
✊ Μέχρι τέλους!
