09/08/2025
Er was eens een meisje dat niet wist wat wachten was. Als ze dorst had, wilde ze onmiddellijk water. Als ze een idee had, moest het direct uitgevoerd worden. En als ze iets niet begreep, dan kon ze er niet tegen dat het antwoord nog even op zich liet wachten.
Ze leefde in een wereld vol schermen en knoppen, vol klokken en agenda’s, vol snelheid en geluid. Alles moest nú. Alles was urgent. Alles was altijd ‘aan’.
Maar diep vanbinnen voelde ze zich moe. Niet van rennen of springen, maar van het voortdurend zoeken naar iets wat nooit leek te komen.
Op een dag liep ze zomaar een oud bos in. Ze wist niet waarom. Ze had geen route, geen doel, geen tijd. De bomen waren hoog en krom, alsof ze ouder waren dan alles wat ze ooit had gezien. Ze fluisterden zachtjes in de wind, woorden die ze niet kon verstaan, maar die haar toch raakten.
In het hart van het bos stond een houten huisje met een bordje:
“Hier woont de klokkenmaker die geen tijd maakt.”
Nieuwsgierig klopte het meisje aan. De deur ging open. Daar stond een oude man met witte wenkbrauwen als mist. Zijn ogen waren gesloten, alsof hij de wereld niet meer nodig had om te zien.
“Ik ben op zoek naar tijd,” zei het meisje.
“Wat voor tijd?” vroeg de klokkenmaker.
“De tijd die alles meteen oplost,” zei ze.
“Ah,” glimlachte hij. “Die tijd bestaat niet. Maar ik heb wel iets anders voor je.”
Hij nam haar mee naar een kamer vol klokken. Grote klokken, kleine klokken, klokken met sterren en klokken met bladeren… maar geen enkele klok had wijzers.
“Wat heb ik aan een klok zonder wijzers?” vroeg ze ongeduldig.
“Het is geen klok zonder tijd,” zei hij. “Het is een klok die jouw haast niet nodig heeft.”
Ze fronste haar wenkbrauwen.
“Luister goed,” zei hij. “Soms is wachten geen verlies van tijd, maar het groeien van iets dat jij nog niet kunt zien.”
“Zoals wat?”
“Zoals een za**je dat denkt dat er niets gebeurt, terwijl het al wortel schiet.”
Het meisje werd stil. Voor het eerst in lange tijd. De woorden daalden langzaam in, als sneeuw die valt zonder geluid.
Ze koos een kleine klok uit, eentje met mosgroene randjes en een maan in het midden. Ze nam hem mee naar huis en zette hem op haar nachtkastje. Elke ochtend keek ze ernaar. Elke avond ook. En telkens herinnerde de klok haar eraan: niet alles hoeft nú.
Langzaam begon haar leven te veranderen. Ze ging vaker wandelen zonder bestemming. Ze stelde vragen zonder meteen een antwoord te eisen. Ze keek naar anderen met zachtere ogen. En als iemand verdrietig was, bleef ze gewoon stil naast hen zitten. Niet om het op te lossen, maar om erbij te zijn.
En op een dag, terwijl ze onder een boom zat en luisterde naar de wind, wist ze het ineens:
De dingen die er het meest toe doen, groeien niet onder druk, maar in stilte. In ruimte. In vertrouwen.
We leven in een tijd die alles versnelt, maar sommige dingen laten zich niet opjagen: liefde, rouw, inzicht, vertrouwen, herstel. Wie leert luisteren naar de tijd zonder wijzers, leert leven in het ritme van het hart.
