16/08/2025
"We zagen dat een aangeschoten Engels vliegtuig omlaag kwam en in stukken viel bij het Eindhovens Kanaal. De volgende dag gingen we er met een stel jongens naar kijken. Er lag nog een lang stuk romp en andere rompdelen. We hadden een tang meegenomen om er schroefjes uit te draaien"
Beste Vrienden en volgers, vandaag de herinnering van Cor van Tiggelen opgetekend door onze vrijwilliger (J)Sjef Smeets.
Vandaag, 3 december 2024, noteerden we in Geldrop de oorlogsherinneringen van de, op 14.2.1933 te Eindhoven geboren, heer Cor van Tiggelen:
Ik weet nog goed dat op een van die eerste dagen het Nederlandse leger bij ons vandaan op de vlucht sloeg. Op de hoogte van de Heezerweg lagen allemaal uitrustingsstukken, ook wapens, die ze weggegooid hadden. Sommige jongens namen spullen mee om soldaatje te spelen. Vader raapte daar een dolk op, die hij later in de oorlog gebruikte om te slachten. Die soldaten wilden vooral hun uniformen kwijt. Ze stonden in hun onderbroek en vroegen of vader geen ouwe overall of een broek voor ze had. Wij waren niet de enigen, die eens kwamen kijken.
Diezelfde dag rukten de Duitsers op. Een van hun motoren met zijspan was waarschijnlijk te ver vooruit, de hei op gereden. Ze lieten die motor achter. Ik meen een Zündapp. Daar gingen we ook naar kijken.
Mijn ouders hadden vijf kinderen. Ik was de oudste, 7 jaar toen de oorlog begon. Na mij kwamen nog Zus Cobie, Fien, Jan en in 1939 Jos. Vader hoefde vanwege die vijf kinderen niet naar Duitsland om er te gaan werken. Hij moest wel in houten maneges van de Duitsers helpen vloeren metselen. En bij het vliegveld moest hij helpen hangars bouwen.
Oom Piet was tot aan de Duitse inval bij het paardenvolk in het Nederlandse leger. Als hij verlof had, kwam hij met de huifkar van het leger naar huis. Hij is als krijgsgevangene naar Duitsland gemoeten en kwam na de bevrijding pas terug.
De vader van mijn vader, ook metselaar, moest van de Duitsers helemaal naar Lorient, aan de Franse kust om er mee te bouwen aan bunkers. Voor zijn kleinzoons bracht hij Franse alpinomutsen mee naar huis.
Met die Duitsers was ook wel een beetje te sjacheren. Ze wilden als ze met verlof naar huis gingen iets meenemen van hier. Vader kreeg ergens een hele rol donkerblauw stof voor. Wat hij daarvoor aan de Duitsers moest geven dat weet ik niet. Ik ben een keer op een zondag bij vader achter op de fiets mee gegaan. De wacht bij het vliegveld kende hem en ik liep mee. De vliegtuigen stonden warm te draaien waardoor ik bijna werd weggeblazen door de wind die er achter uitkwam. Daarom kwam er een Duitser naar buiten, die zei “Kommst du mit”, nam me bij de hand en leidde mij zo naar binnen toe. Met die mannen had je helemaal geen moeite.
De Duitsers marcheerden bij ons zingend voorbij naar hun schietbergen op de heide. Als jongens liepen wij daarachter mee te marcheren.
Op ’n gegeven moment stelden ze als represaillemaatregel een avondklok in. Iedereen moest ’s avonds vanaf 8 uur binnen blijven. Ze reden in open legerwagens rond om te zien of iedereen zich daaraan hield. Je moest wel een goede reden hebben om nog buiten te zijn, anders werd je opgepakt.
Lees de herinnering van Cor van Tiggelen verder op onze website:
https://www.oorlogsherinneringen.nl/oorlogsherinneringen/brabant/cor-van-tiggelen
