De Biograaf

Wil je je levensverhaal schrijven of dat van je ouders of grootouders? Biograaf Tim de Hullu helpt j In ieder levensverhaal schuilt een kleine geschiedenis.

Van een bijzondere familie, een bevlogen carrière, een grote liefde of een prachtige stad. Daarom is ieder leven het lezen waard. En verdient ook jouw levensverhaal een goed geschreven biografie in boekvorm. Natuurlijk kun je je biografie zelf schrijven. De benodigde herinneringen en verhalen zitten immers in jouw hoofd. Maar hoe maak je een boek dat lekker leest en mooi vormgegeven is? Zo goed da

t jouw unieke geschiedenis nog vele generaties zal ontroeren of aan het lachen zal maken? Een goede biograaf is dan het antwoord. Biograaf Tim de Hullu helpt je graag om jouw levensverhaal of het levensverhaal van je ouders of grootouders te vatten in een boek. Hij schrijft jouw biografie, aan de hand van interviews en archiefwerk óf begeleidt je bij het schrijven van je eigen boek. Ook regelt hij vormgeving en drukwerk. Daarnaast geeft Tim workshops levensverhalen schrijven, die je op weg helpen bij het maken van je eigen biografie.

25/07/2025

Vannacht droomde ik dat ik een bal in een korf moest gooien. Wedstrijdje met iemand anders. Hij begon, gooide net mis. Toen moest ik. Ineens zag ik dat iedereen keek. Mijn benen werden week, ik dacht nog ‘Sh*t, ik moet op m’n ademhaling letten’, maar toen had ik de bal al gegooid. Hoog over. Ik liep terug naar mijn tegenstander. ‘Ik heb faalangst’, zei ik.

Ik geloof niet dat ik het eens in het echte leven zo open tegen anderen heb gezegd. Als jonge jongen stond ik op het voetbalveld naar de lijn te kijken of mijn opa en vader er al aankwamen. Ik had namelijk liever dat dat niet gebeurde. Want wat voelde ik dan een stress. Bij de strafschoppen na de tijd miste ik altijd. In de tuin bij mijn opa liet ik zien over een goede trap en timing te beschikken, maar als de spanning het overnam en was daar niet veel meer van over.

Sinterklaas wist daar wel raad mee in onze familie. In een surprise trof ik een keer een potje ‘schietpoeder’, dat smaakte als druivensuiker. Als ik daar een lepeltje van nam, scoorde ik aan de lopende band, las ik in het gedicht. Ik nam het voor een training en kwam helemaal blij terug. Vijf keer gescoord bij het partijtje. Maar het potje raakte leeg en had geen levenslang effect. Faalangst, maar ook andere angsten; ik neem ze mee en laat ze mijn leven niet domineren. Ik presenteer, vertel, ontmoet nieuwe mensen, ga relaties aan, doe mee aan sportwedstrijden. Maar poeh, wat kost de angst mij bij vlagen energie. En soms verwarring: want wat is angst, wat is intuïtie?

Terug naar de droom van vannacht. Wat wilde deze mij zeggen? Ik schaamde me er niet langer voor. De angst was er, mocht er zijn. Ik wachtte op de volgende worp, maar ik werd wakker. Vannacht wellicht. Met de angst naast me.

22/07/2025

Als er iemand een doorzetter is, dan is het Christien van Dokkum wel, bedacht ik. Met haar concept-store in Leidsche Rijn Centrum zit ze telkens op een andere leegstaande plek, totdat er weer een huurder komt. Een soort antikraak voor bedrijven. Dus kan het zomaar zijn dat ze het boeltje weer bij elkaar moet pakken.

Toch oogt ze altijd heel opgewekt en enthousiast. Wie is zij, vroeg ik me af. En wat zijn de lessen die ze als persoon en ondernemer heeft geleerd? Ik interviewde haar dan ook voor de rubriek Levenslessen in Leidsche Rijn Magazine.

Van haar ouders leerde ze dat ze beter op safe kon spelen in haar leven. Totdat ze ontdekte dat ze van haar goede baan helemaal niet gelukkig werd. Het werd tijd om haar hart te volgen en ze sprong in het diepe. ‘In loondienst voelde ik niet genoeg vrijheid om mijn eigen keuzes te maken. Ik ben eigenwijs. Nu kan ik mijn eigen dag indelen en is geen dag hetzelfde.’

Toen Christien een zaak opende in de Utrechtse binnenstad, kwam ze erachter dat alles anders kan lopen. Lekkages, de hele kelder stond blank. Lang dacht Christien dat ze alles alleen kon, sloeg hulp af. Tegenwoordig omarmt ze die. ‘Nog steeds heb ik dan een duiveltje op mijn schouders dat zegt dat ik het wel alleen kan en dat anderen wel iets beters te doen hebben. Dat duiveltje kan ik steeds beter van me afschudden. Om iets te laten slagen, heb ik de juiste mensen om me heen nodig.’

Lees het hele verhaal: https://issuu.com/leidscherijnmagazine/docs/leidsche_rijn_magazine_38/12.

Fotografie: Wim Ijzendoorn.

17/07/2025

Rouwen, hoe doe je dat eigenlijk? Dat was het thema van Men’s Circle Amsterdam Noord, die ik sinds vorig jaar regelmatig bezoek. Zo hey, wat riep die vraag veel op bij iedereen.

We openen altijd met het delen van wat er in je speelt en luisteren aandachtig naar de ander. Het is altijd weer spannend, vind ik. Wanneer voel ik dat iets wil delen? Vertrouwen dat er iets komt en dat je het moment herkent. Mijn hart geeft het vaak aan. We (14 mannen) begonnen in stilte, de talking stick in het midden. De stilte duurde lang en mijn hart ging tekeer, alsof het wilde zeggen dat ik de cirkel moest openen.

Ik kon er niet omheen en startte met delen. ‘Hoe ik rouw? Door veel te huilen’, zei ik. Als kind huilde ik al veel, maar in mijn dorp voelde ik ook dat dit als te soft werd gezien. Het overkwam me gewoon en als ik dan had gehuild en mijn gezicht zat vol rode vlekken, voelde ik me opgelucht, ontladen. Ik had iets losgelaten. Er waren periodes in mijn leven dat ik niet veel huilde, maar de laatste tijd overkomt het me meer. Soms word ik huilend wakker door een droom, maar het gebeurt ook dat ik op weg naar een interview of andere werkafspraak word overmand door de tranen. Ik laat het, want ik merk dat dan de creativiteit ook kan blijven stromen. Anders creëer ik blokkades. Dan maar met rode ogen bij een interview aankomen.

Toen ik dit deelde, zag ik herkenning bij andere mannen. Velen kwamen terug op het huilen. Dat ze het zouden willen, maar dat het ook lastig is om erbij te komen. We lachten, huilden, luisterden, deelden. We verbonden. Met een open hart deelden mannen de meest intieme en kwetsbare dingen uit hun leven.

Na de pauze deden we een oefening van George Pransky, de Inner Conversation, waarbij je in tegenovergestelde houding naast elkaar zit. Persoon A deelt 6 minuten wat er maar in hem speelt, persoon B luistert. Daarna reageert persoon B in 3 minuten. Persoon A luistert. Daarna deelt Persoon A 1 minuut, B luistert. Ik zat naast een man die ik nog niet kende. Met maximale concentratie luisterden en gingen we precies in op wat er bij de ander en bij onszelf speelde, waardoor we zelf tot inzichten kwamen.

Helemaal opgeladen kwam ik terug in Utrecht. Ik sliep heerlijk. Dank Julien Oomen, dat je deze groep faciliteert en thema’s bedenkt die altijd wel passen binnen een proces dat een man doorloopt.

14/07/2025

Mijn jongste dochter houdt me vaak tegen als ik weer eens achter een tatoeage aan wil rennen, maar nu zei ze: ‘Pap, die is mooi!’

Hoe ze het zag, mag Joost weten. Ze zat achterop mijn fiets op de Gele Brug en de vrouw die ons voorbij fietste, ging razendsnel. Achterop de rechterarm van de vrouw stond een schildpad, met lijnen in heldere kleuren. ‘Oké dan, ik fiets erachter aan!’, riep ik.

Onder aan de brug haalde ik de vrouw in, die Saskia bleek te heten. ‘Ik doe aan diepzeeduiken’, verklaarde ze haar tatoeage. Ze was op weg naar een festival, wij naar het zwembad. We wisselden wat aardigheden uit, maar het belangrijkste 😀; ze wilde wel meewerken aan een verhaal.

Een paar weken later spraken we af voor het interview. Wat een mooi verhaal over een hobby die ik nog niet kende: free diven, zonder apparatuur zo lang of ver mogelijk onder water. ‘Op het moment van onder water zijn, voel ik me totaal afgezonderd en helemaal rustig. Wat een verschil met mijn kantoorbaan, waarbij ik als accountmanager voor een Amerikaans softwarebedrijf elke dag targets moet halen’, vertelde Saskia.

Angeliek de Jonge portretteerde haar. Uiteraard bij het water. Wat een bijzonder verhaal was ons voorbijgefietst. Met dank aan de oplettendheid van mijn dochter.

10/07/2025

Een tante van mij was overleden en ik wilde mijn oom een kaart sturen. Bij de plaatselijke Bruna zocht ik bij de categorie ‘Deelneming’, maar daar kwam de kilte mij tegemoet.

Grijstinten, teksten als ‘Gecondoleerd’ of ‘Mijn oprechte deelneming’. Niet het empathische kaartje wat ik voor ogen had. Ineens dacht ik aan een vriendin van me, Carolien Dircken. Zij heeft het initiatief Poehee. Troostende en steunende kaartjes met mooie teksten en gedichtjes. Ik appte haar. ‘Ze liggen bij jou in het winkelcentrum, in de Pop Up Gaard.’ En ja hoor, daar vond ik een klein kaartje: Troost op het leven. Dat was wat ik zocht. Achterop schreef ik een herinnering. Later hoorde ik van anderen dat ze vaak kunstkaarten of andersoortige kaarten sturen bij overlijden. Nooit die in de categorie ‘Deelneming’.

Tijd voor verandering, lijkt me. Ik zou zeggen: Bruna, ga zakendoen met Poehee Post.

07/07/2025

Ineens kwam de kwajongen in me naar boven. En ik dacht: oei, dit is geen goed voorbeeld als vader.

Ik was in Enschede op bezoek bij mijn zusje, we liepen wat rond in de binnenstad. Beetje slenteren, speeltuintje in en uit. Bij een restaurant stond een citroenboom. Prachtig gele citroenen. In het tropische Twente. Dus ik zeg tegen de meiden en m’n zusje: zeg, zou je ze al kunnen plukken? Voor ik het wist had ik een plastieken citroen in mijn hand, losgerukt van de plastieken stengel.

Voordat de rest er of schande van kon spreken of hard om kon lachen, kwam een medewerker van het restaurant ziedend de tent uitgerend. ‘Trek je nou serieus een citroen eraf?! Dat is vandalisme man. F&$king M*ng% #@! Hiervoor kan ik de politie bellen hè!’ Ik wilde het liefst rustig blijven en mijn excuses aanbieden, misschien betalen voor een nieuwe citroen. Rustig blijven lukte, maar ik bleef in de recalcitrantie en gooide alleen maar olie op het vuur. ‘Bel de politie maar voor een citroentje!’ En: ‘Moet u niet naar binnen, het is daar zo druk!’ Het restaurant was leeg. We liepen rustig verder en de tierende man ging weer naar binnen.

Ik kende mezelf niet terug en mijn dochters waren behoorlijk onder de indruk van de situatie. We praatten er wat over, ik bood mijn excuses aan en nu er wat tijd overheen is gegaan kunnen we er wel om lachen. Dan wijs ik naar de citroenplant op het toilet en vraag of ze denken dat ie al rijp is. Of ze beginnen er zelf over door woorden van de situatie te gebruiken.

Ook wel eens ‘kinderlijk’ ondeugend geweest recent? Of zijn we allemaal braaf geworden?

Later lach je erom!, zullen we maar zeggen. En laat dat nou het thema zijn van podium Waargebeurd Utrecht, met waargebeurde verhalen. Zes vertellers, verschillende verhalen die raken. Tickets via www.waargebeurdutrecht.nl.

03/07/2025

We zijn allemaal verbonden. Ik kan genieten van de details die dat duidelijk maken.

Van het weekend was ik op een tuinfeestje in Twente. De buurvrouw van mijn moeder had ons uitgenodigd. Hottub in de diepe achtertuin met uitzicht op de schapen, overal zelfgemaakte festivalachtige-bordjes met teksten als ‘Plassen met piemel rechtsaf’ en een hoog rock n’ roll-gehalte. Ik had er een leuk gevoel bij.

Er kwam een man ‘het terrein’ op. Kaal, afgetraind. Hij verruilde zijn wielrenshirt voor een blouse met flora. Stelde zich voor als Jacob. Bij trainingen krijg je wel eens de opdracht om met een vreemde zo snel mogelijk naar overeenkomsten of raakvlakken te zoeken, maar daar hoefden wij geen moeite voor te doen. Hij was geluidsman geweest van Fratsen, band van André Manuel, waar ik vroeger groot fan van was. Mooie verhalen. Toen ik weer naar Utrecht moest, namen we afscheid. ‘Het ga je goed.’

Twee dagen later. Ik heb een interview met Arthur Akkermans, die zich de IJscoman van de Utrechtse wijk Kanaleneiland noemt. Op een filmpje van RTV Utrecht zag ik zijn tatoeages en dacht: mooi verhaal. We spreken in de avond af op een terras aan het kanaal. Sterke armen, mat in de nek. ‘Goei’ndag!’ en ik denk ‘Wat?’ Honderd procent Tukker. Door de liefde in Utrecht beland. Net als ik.

Naast het interview gingen de gesprekken dus vooral zo: ‘Oh, maar dan moet je die en die ook kennen!’ ‘Zekers, da’s m’n oom!’ Toen hij het had over zijn band ‘The Grand East’, vertelde ik over het tuinfeest. ‘Jazeker ken ik Jacob!’ En over Fratsen en André Manuel gesproken: op zijn linkerarm staat ‘De leu deugt’, een lied van Manuel. Arthur leverde: binnenkort een hilarisch verhaal in het AD Utrechts Nieuwsblad over een spelfout op zijn lijf die hij lekker liet staan. En ik luister nu sinds tijden Fratsen weer eens en kreeg allemaal muziektips van Arthur. Nog even in de rock-sferen blijven.

01/07/2025

Bij het lezen van een boek kan ik voelen dat ik zo snel mogelijk naar het einde toe wil. En dat is dan een goed teken.

Ik noem het leeszin: de schrijver heeft voor mij iets goeds gedaan. Het boek leest vlot en ik wil meer. Het was een tijd geleden dat ik dat gevoel had. Niet alleen omdat ik er mede door een scrollverslaving minder aan toekom. Ook omdat ik dat bij lang niet elk boek heb. Maar nu, nu heb ik hetzelfde gevoel tijdens het schrijven! Het gaat om een tak van sport waar ik inhoudelijk niet veel over publiceer: ghostwriting. Iemand wil een boek, ik schrijf het voor diegene, en de naam van de klant komt op de cover.

Momenteel ben ik voor een klant bezig met een boek op basis van haar – ingrijpende – levensverhaal. We hadden drie interviews gehad en toen voelde ik het: ik moest nú schrijven. Ik kreeg ideeën om naar een Griekse mythe te verwijzen, wist ineens hoe de structuur moest worden en het kijken naar spannende series hielp me om in de actie te starten en vanuit daar terug te blikken. Als ik het schrijven even verlaat om naar de supermarkt te gaan, krijg ik daar zinnen in m’n hoofd en vooral een prettig gevoel in mijn hartstreek dat aangeeft: die woorden moeten nú op papier.

Herkenbaar?

27/06/2025

Het moment dat ik mijn vader niet kon vinden.

In de gloriejaren van mijn voetbalcluppie had ik samen met mijn vader een seizoenkaart (geen successupporters, gewoon goede timing :-)). Ik ging met de trein, mijn vader op de fiets. Vak 309, leuke mensen om ons heen. Als een familie. Tweede ring, dus veel trappen op. De gezondheid van m’n vader was toen al wat broos, merkte ik aan het feit dat hij af en toe rust moest houden op de trap. Soms spraken we buiten af, soms in het vak zelf, als de ene wat eerder was of de ander wat later.

Bij een wedstrijd tegen ADO Den Haag, het was 2009, spraken we in het vak af. De wedstrijd begon, toen ik onrustig werd. Mijn vader was er altijd ruim voor de aftrap. Mijn vader had toen nog geen mobiele telefoon. Na een kwartier vertrouwde ik het niet en belde ik mijn moeder. Ze kwam direct. Buiten het stadion hoorde ik twintigduizend mensen juichen. 1-0. Samen reden mijn moeder en ik alle wegen langs die mijn vader vanaf zijn huis in een nabijgelegen dorp had kunnen fietsen.

We keken in bermen, greppels. Geen spoor. Op de radio hoorde ik dat mijn club won, maar ik heb niets gezien. Ik besloot maar naar huis te gaan en hoopte dat ik mijn vader later aan de vaste lijn aan de telefoon zou krijgen.

Hoe het verhaal afloopt? Dat vertel ik als presentator van de eerstvolgende editie van Waargebeurd Utrecht! We kunnen er in elk geval nu om lachen. En laat dat nou net het thema zijn van de middag op 14 september in Stadsbrouwerij RoodNoot in Utrecht. We hebben inmiddels de line-up van vertellers bijna rond. Ik zal ze later voorstellen op social media. Tickets op www.waargebeurdutrecht.nl.

M’n vader is ook uitgenodigd. Hopen dat ie er is!

24/06/2025

Over de Biltstraat fietste ik naar een interview. Ik moest aan een Thijs denken. Vraag me niet waarom. Ik keek naar rechts en zag de tekst ‘Thijs’ op een gevel. Ik keek naar voren en zag die Thijs uit mijn gedachten lopen. Bizar toeval? Of een staaltje synchroniciteit?

Synchroniciteit, een concept van Carl Gustav Jung. Hij omschreef het als betekenisvolle toevalligheden waarbij interne psychologische gebeurtenissen (gedachten, gevoelens en dromen) op een zinvolle manier samenvallen met externe gebeurtenissen, zonder dat er een direct oorzakelijk verband is. Volgens Jung benadrukt synchroniciteit de verbinding tussen de innerlijke wereld en de externe realiteit. Een weerspiegeling van de diepere eenheid van het bestaan.

Terug naar de Biltstraat. Ik fietste door naar mijn interview over een overleden huisarts. Ik had een gesprek met zijn zoon, die op een gegeven moment zei: ‘Ik geloof heel erg in het concept van synchroniciteit, dat heb ik van mijn vader overgenomen.’ De zoon zag het als de tekens van het leven zien. Het gesprek ging verder over het dorp waar z’n vader huisarts was. In dat dorp was ik het weekend ervoor nog geweest op een housewarming. Aan het eind van gesprek vertelde ik dat aan de zoon. Hij begon te lachen. ‘Dat is het huis waar m’n vader altijd gewoond en gewerkt heeft. Mijn ouderlijk huis.’

In haar boek ‘The artist’s way’ voorspelde Julia Cameron al dat je met haar methode nog meer synchroniciteit kan ervaren. En inderdaad, sinds ik elke ochtend drie pagina’s schrijf en wekelijks op artist’s date ga met mezelf, zie ik meer bijzondere signalen en heb ik veel ontmoetingen die precies samenkomen met een creatief pad. De neiging van mijn ego is dan om daar betekenis aan te willen verlenen, het te willen vastpakken. Zo van: nu ik dit signaal kreeg of deze persoon heb ontmoet, moet ik daar nu meteen iets mee. Dat werkt voor mij niet. Het universum knipoogt en ik mag terug glimlachen. Dus loop ik verder en laat me verrassen door de volgende magie.

Hoe zien jullie synchroniciteit? Ik ben benieuwd naar andere ervaringen.

19/06/2025

‘Wat doet zij hier?!’, dacht ik en ik vermoed dat mijn blik de gedachte verried.

In eetcafé De Baron Utrecht aan het Brusselplein, waar ik tegenwoordig geregeld interviews afneem, had ik afgesproken met Rene Beaux. Een week ervoor trof ik ‘m bij de Jumbo en sprak ik hem aan op zijn opvallende tatoeages. Al snel kwam toen zijn passie voor FC Utrecht echt naar boven en zijn verleden als fanatieke supporter. Hij had een grote en vrij unieke U op z’n bovenbeen. Ik was nieuwsgierig naar het verhaal en hij wilde wel in de krant.

Ik had één keer eerder een verzoek gekregen van een man of zijn vrouw aanwezig mocht zijn bij een interview. Daar heb ik toen nee op gezegd, want één op één werkt vaak beter voor een goed verhaal. Geen ruis. Maar Angela was er gewoon, zonder aankondiging. Ik kon haar moeilijk wegsturen.

Het interview met René ging van start en zoals in m’n hoofd zat, ging het eerst vooral over avonturen als voetbalsupporter. Maar vervolgens ook over agressie- en drank- en drugsproblemen in het verleden en de grenzen die Angela stelde en de steun die ze gaf.

We spraken over de U op zijn bovenbeen. Een U die Angela ook heeft, maar dan op haar arm. Ik denk dat we een half uur verder kwamen, toen mijn inzicht kwam: ‘Dit verhaal gaat niet over hem alleen.’ Ik stelde een duo-interview voor, maar dan moesten ze natuurlijk ook met z’n tweeën op de foto. Dat was oké en Angeliek de Jonge fotografeerde ze – uiteraard – in Stadion Galgenwaard. Mijn dank aan Angela is groot dat ze meeging met haar man, ‘omdat ze wel nieuwsgierig was’.

Aan het eind van het gesprek gaven ze me ook nog een – voor mij als journalist – heerlijke afsluiter. René: ‘Achttien jaar geleden stopte ik met drinken. Dat bevalt goed, maar ik heb wel een afspraak gemaakt met Angela: ik weet niet of ik het ooit meemaak, maar als FC Utrecht ooit landskampioen wordt, ga ik een week alleen wonen. Het spijt me, maar dan ben ik wel even van God los.” Angela: „Als ie dan maar even bij mij uit de buurt blijft, vind ik het prima.”

Lees het hele verhaal opAD Utrechts Nieuwsblad: https://www.ad.nl/houten/rene-drinkt-al-achttien-jaar-niet-meer-maar-als-fc-utrecht-ooit-kampioen-wordt-mag-ik-van-angela-een-week-losgaan~aef8cf87/.

Foto: Angeliek de Jonge

10/06/2025

Soms voel ik direct een ‘ja’. Talitha Kostwinder, mijn voormalige buurvrouw, wees me op de Makersshoot van fotografe Geke Bosch. Ik dacht meteen ‘Dat ga ik doen’, alhoewel er ook foto’s van mij in actie werden gemaakt tijdens Waargebeurd Utrecht. Ik kwam in mijn oude buurtje terecht in een pand, een oud schoolgebouw, dat ik tot nu toe alleen van de buitenkant kende.

Fotoshoots vind ik altijd ingewikkeld. Ik ga in mijn hoofd zitten, ben ineens minder relaxt. Alsof ik moet presteren. Maar Geke vond elke blik gaaf, want ook het donkere hoort bij me. We hadden goede gesprekken, zodat ik niet eens doorhad dat ik gefotografeerd werd. Dank Geke, voor de leuke shoot! Ik heb weer nieuw materiaal om mijn website wat actueler te maken.

Adres

Utrecht

Telefoon

+31645263618

Website

http://www.biografieschrijven.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer De Biograaf nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact

Stuur een bericht naar De Biograaf:

Snelkoppelingen

Type

Media-/nieuwsbedrijf

Our Story

Human stories werken verbindend. Persoonlijke verhalen zijn inspirerend, herkenbaar en roepen op tot contact. Daarom interview ik professionals en 'onbekende' mensen. Met mooie en eerlijke verhalen laat ik ze zien zoals ze zijn.