De Biograaf

Wil je je levensverhaal schrijven of dat van je ouders of grootouders? Biograaf Tim de Hullu helpt j In ieder levensverhaal schuilt een kleine geschiedenis.

Van een bijzondere familie, een bevlogen carrière, een grote liefde of een prachtige stad. Daarom is ieder leven het lezen waard. En verdient ook jouw levensverhaal een goed geschreven biografie in boekvorm. Natuurlijk kun je je biografie zelf schrijven. De benodigde herinneringen en verhalen zitten immers in jouw hoofd. Maar hoe maak je een boek dat lekker leest en mooi vormgegeven is? Zo goed da

t jouw unieke geschiedenis nog vele generaties zal ontroeren of aan het lachen zal maken? Een goede biograaf is dan het antwoord. Biograaf Tim de Hullu helpt je graag om jouw levensverhaal of het levensverhaal van je ouders of grootouders te vatten in een boek. Hij schrijft jouw biografie, aan de hand van interviews en archiefwerk óf begeleidt je bij het schrijven van je eigen boek. Ook regelt hij vormgeving en drukwerk. Daarnaast geeft Tim workshops levensverhalen schrijven, die je op weg helpen bij het maken van je eigen biografie.

14/11/2025

Wat is de beste manier om een verhaal te vertellen? Of het nu op schrift is of in vertelde vorm; soms weet ik: dit is het nog niet helemaal. Een andere jas past beter.

Toen ik de basiscursus Verhalen vertellen volgde aan de Vertelacademie, oefende ik met een verhaal over een vrouwelijke Utrechtse verzetskoerier. In kleine groepen gingen we sparren, voordat we het verhaal aan iedereen vertelden. Ik vertelde het verhaal, toen een mede-cursiste zei: ‘Waarom doe je niet alsof je zelf die vrouw bent?’ Wat er toen gebeurde was heel bijzonder: door het in de ik-vorm te vertellen was ik ineens één met het verhaal. Ik voelde het helemaal en het kwam veel beter over.

Momenteel ben ik bezig met de biografie van een groot familiebedrijf. Er lag al een basis, die vanuit de derde persoon was geschreven. Daar sloot ik op aan, maar ik voelde ergens: dit is het nog niet. Ik bedacht: dit is het verhaal van mijn opdrachtgever. Hij heeft het stokje doorgegeven aan de vierde generatie en wil zijn verhalen delen met relaties en zijn familie. Waarom schrijf ik het niet vanuit hem? Dat deed ik en het schreef ineens als vanzelf.

Voor de rubriek Op de huid in AD Utrechts Nieuwsblad had ik afgesproken met Claudia Hoogenboezem en haar dochter Charlotte (foto) van 18. Voor een duo-interview. Over hun gezamenlijke tatoeage, de band met de moeder van Claudia en een link met vastlopen in het onderwijs. Ik luisterde naar een bijzonder verhaal: het reguliere onderwijs was een traumatische struggle voor Charlotte. Drie weken voor het overlijden van haar oma Jannie, was er een bevrijdend gesprek daarover tussen oma en kleindochter. „Ze begreep me.” Na het vuur waarmee Charlotte had gesproken, dacht ik toen ik terugliep naar huis ineens: Voor het verhaal is het beter als ik Charlotte alleen aan het woord laat. Soms past een wisselwerking tussen twee personen het beste, maar dit moest en zou een monoloog worden (link in comments).

Het is lastig uit te leggen waarom de ene vorm beter voelt dan de andere. Alles gaat om overkomen, denk ik. Als je weet waar de spark van een verhaal zit, kun je ook de beste vorm vinden.

Foto: Angeliek de Jonge

10/11/2025

De hele dag geen spanning. Relaxt. Fijn met m’n dochters en zin in de avond waarop ik een presentatie geef. Maar dan, vlak voordat ik op moet. Een vervelende gedachte, een intruder, waardoor mijn hartslag omhooggaat en ik mijn benen voel verzwakken.

Op het podium hoor ik mijn stem kraken. Ik zeg wat ik wil zeggen, maar gestroomlijnd gaat het niet. Komt het omdat het dit keer mijn eigen verhaal is in plaats van dat van een ander? Even is er een moment dat ik mijn kracht weer voel, maar dan toch weer die kraak. Maar ik blijf, rond af, oogst applaus.

‘Zenuwachtig?’, vraagt een man in het publiek, waar ik naast ga zitten. ‘Ja’, zeg ik en ik baal. ‘Mag je van jezelf zenuwachtig zijn?’, vraagt een vriendin. Goede vraag, ik denk het niet. In de pauze vormt zich een rij voor me met mensen die iets tegen me willen zeggen. Een man is benieuwd naar de mannencirkel waar ik bij zit, een vrouw bedankt me voor het levensverhaal van haar man dat ik twee jaar geleden optekende. Ze zeggen dat ze geraakt zijn door mijn verhaal, dat ging over de rouw na het kwijtraken van een prachtige liefdesrelatie en een speurtocht naar verlating in mijn vroege jeugd.

Ik moet denken aan een man die jaren geleden sprak op een vertelpodium dat ik hostte. Hij had een blaadje bij zich en zei tegen het publiek dat hij het zo spannend vond en af en toe een slokje water zou nemen. Later hoorde ik van veel toeschouwers dat zijn verhaal het meeste had geraakt, terwijl er ook geoefende vertellers waren.

Een dag na de presentatie krijg ik een bericht. ‘Ik wilde nog tegen je zeggen dat ik je verhaal zo mooi, eerlijk en open vond gisteren. Dank daarvoor.’

‘Ja, ik mag zenuwachtig zijn’, zeg ik tegen mezelf.

Foto: Geke Bosch

14/10/2025

Ga je mee naar Frankrijk?

Mijn verlangens fluisteren. Ik mag ernaar luisteren en ze weer loslaten, want als ik ze te snel vastgrijp, ga ik in de overdrive. Manifesteren werkt voor mij niet op een te actieve manier: door als een gek mijn dromen na te jagen.

Het mooie is vaak: als je echt loslaat, komen de parels op je pad. De parels die wel bij je verlangens passen. Ik ging de markt op met een vertelshow, maar pas toen ik het losliet en uit het niets de tip kreeg om het kleiner te maken, en dat vervolgens deed, groeide mijn plan. Ik verlangde naar liefde, maar op het moment dat ik er niet mee bezig was, kwam deze op mijn pad.

En er was een verlangen waarvan ik niet eens wist dat ik het had. Om me heen zag ik ze veel: schrijvers die cursussen en retraites geven in landen als Frankrijk en Spanje. Ik vond het mooi, maar dacht er niet over na om dat zelf te gaan geven. Totdat ik een zakelijk gesprek had met iemand, die zei: ik wil graag een schrijfcursus in het aanbod van ons retraitecentrum, is dat niets voor jou?

Direct voelde ik een ja. Ik liet het even bezinken, maar wist het allang. Ik ga naar Frankrijk. Het past bij een intentie die ik heb: anderen verder helpen in hun schrijfproces. Komende zomer, van 12 tot 19 juli, geef ik een schrijfretraite op landgoed Le Moulin in Midden-Frankrijk, waar ook meditatie- kunst- en tantracursussen worden gegeven. Gelegen aan een prachtig meertje met schoon zwemwater.

Om te delen, te verbinden. De week staat in het teken van schrijven vanuit de ziel. Loop je vast met schrijven of wil je er nog meer uithalen, er meer bezieling in leggen? Dan is de retraite iets voor jou. Je werkt aan je eigen stijl en benut meditatie, energieoefeningen en verbinding met anderen om bij je eigen schrijfkern te komen. Je leert hoe je in een flow kunt komen, waarin elk woord raak is.

Meer cursusinformatie volgt nog op social media, mijn website en de site van de locatie, maar ik wilde dit alvast met mijn eigen netwerk delen. Voel je een ja, schroom niet om me een berichtje te sturen. En wellicht gaan we dan samen naar Frankrijk.

Meer info over de locatie: www.sadhaka.nl.

Foto: Geke Bosch

10/10/2025

Soms kan ik als interviewer lekker achteroverleunen. Laat maar gebeuren. Dat gevoel had ik bij ‘De Hubertsjes’ uit IJsselstein. Ja ik noem ze zo, omdat ik vind dat deze familie een realitysoap moet krijgen. Vader Jan had z’n gezin aangemeld voor de tattoo-rubriek Op de Huid, omdat hij, zijn vrouw en zijn drie kinderen allemaal een diamant op hun lijf hebben.

‘We zijn een afzeikfamilie’, waarschuwt vader Jan aan het begin van het gesprek. ‘Lekker’, denk ik. En ja hoor, daar gaan ze. ‘Mijn vader heeft altijd wat’, roept Jan Junior. ‘Echt, van de week laat-ie nog een zak op z’n duim vallen en denkt-ie dat-ie gebroken is. Een week later is hij gewoon weer aan het sporten.’

‘Maar goed, in 2009 had ik dus écht wat’, zegt Jan. Waarop zijn vrouw Ester reageert: ‘Ja, je liep zo langzaam, joh!’ Jan: ‘We waren op vakantie in Spanje en voor die tijd had ik al wat benauwdheidsklachten. Maar toen ineens voelde ik iets vibreren in mijn borst.’ Ester knipoogt: ‘Tja, hij voelde iets vibreren.’

Jan vertelt dat alleen bij hem de alarmbellen afgingen. Gelukkig bij hem wel. Hij had een tumor in zijn luchtpijp en moest snel onder het mes. Er volgde toen een operatie van een dikke twaalf uur, waarbij de familie al nadacht over het donkerste scenario. Maar de operatie was geslaagd: ‘Mama sprong bovenop de arts, die een beetje timide was. Die wist niet wat hij meemaakte’, zegt dochter Robin. Haar zus Renée vult aan: ‘En toen zei papa tegen ons: jullie zijn mijn diamantjes.’

Ik luister, knik, stel af en toe een vraag. En denk tussendoor: wat een characters zijn deze familieleden, stuk voor stuk. ‘Wij doen echt alles samen’, zegt Jan Junior. ‘Bij het afzwemmen van mijn neefje zaten wij daar met twaalf man op de tribune.’ Renée: ‘Je zou eens met ons mee moeten naar De Efteling: kom je dronken thuis en heb je goed gelachen.’

Welke televisiemaker benadert deze familie voor een docu? Als ze willen :-). Anders doe ik het!

Foto: Angeliek de Jonge.

08/10/2025

Vertrouwen op het vertrouwen. Zo, wat vind ik dat soms lastig. Ik ben nu bijna vijftien jaar zelfstandig creatief professional en heb geleerd: als je vertrouwt dat dingen goed komen, opgelost worden of gaan stromen, dan gebeurt dat ook. Ik ben er steeds beter in geworden.

Maar soms is er dat stemmetje: maar wat áls? Wat als ik deze keer niemand kan vinden voor de interview-rubriek? Wat als ik geen tickets verkoop voor mijn podium? Wat als het thema van onze vertelmiddag niet treffend genoeg is voor vertellers om zich aan te melden? Als ik naar die stem luister, ga ik in de overdrive. Als een gek zoeken naar mensen met een tattoo voor de tatoeageverhalenrubriek, allemaal mensen vragen of ze een verhaal willen vertellen.

Het gebeurde me laatst weer. Het thema van de volgende editie van Waargebeurd Utrecht is Dromen! Is de titel niet te vaag? Heb ik genoeg vertellers straks? Zit de tent wel weer vol, net als de vorige keren? Ik voelde de kramp opkomen. Tijdens een etentje zei iemand in de groep: ‘Je vertrouwt erop dat er vertellers komen hè. Door de spontane ontmoetingen die je hebt.’ Ja, knikte ik. ‘En wat nou als dat niet gebeurt? Wat dan? Dan geen podium?’ Even sloeg de schrik me om het hart en ik ging direct in de actie. Maar voelde ook: niet nodig. Loslaten dus.

Ik lag rustig op de bank, toen ik ineens aan een bergbeklimmer dacht. Hij vertelt vaker verhalen, toch? Ik appte hem. Meteen reactie terug. ‘Ik ben je man!’

Gisteravond. Een interview met een vrouw voor het AD, over haar tatoeages. Ik had haar voor de vakantie aangesproken in de Jumbo vanwege de tekst en kolibrie op haar rug, maar wist niet wat het verhaal was. ‘Ze vertelde dat ze op haar zestiende al wist wat ze wilde worden.’ We spraken over wat ze had gedaan om dat doel te bereiken. Het was een mooi verhaal voor de krant. Ik deed het opnameapparaat uit en dacht: ‘Dit verhaal verdient een podium.’ Ik vroeg haar of ze wilde vertellen op 30 november. En ja hoor.

Vertrouwen op het vertrouwen. Het vereist continue training. Met als geheim ingrediënt: ontspanning.

01/10/2025

Voor mooie verhalen hoef je niet ver te reizen. De eerste ontmoetingen met de drie mensen die ik voor de laatste editie van Leidsche Rijn Magazine interviewde, vonden binnen een straal van 500 meter plaats.

‘Goh, woont hij hier ook?’, dacht ik toen ik meerdere keren een bekende kop in Leidsche Rijn Centrum zag. Farid Azarkan voormalig politicus van DENK tegenkwam. Toen hij tafeltennisbatjes kwam lenen bij de buurtuitleen waar ik vrijwilligerswerk doe, raakte ik met hem in gesprek. En ik dacht: ik kan hem misschien wel interviewen voor de rubriek Bekende Leidsche Rijner. Een maand later praatten we op het terras over wonen in Leidsche Rijn. ‘In Leidsche Rijn Centrum is het net alsof ik in Valencia loop.’

De ontmoeting met kunstenares Astrid Hoge kwam voort uit een intuïtieve wandeling. Richting het kanaal liep ik ineens rechts het bruggetje over en zag een huis met een poster over een expositie in Brussel. Dat sprak tot mijn verbeelding en ik belde aan. Astrid deed open, we raakten in gesprek. Ze woonde nog maar net in Leidsche Rijn. Ik vroeg of ik haar niet meteen kon interviewen over haar kunst en wonen in deze wijk. Dat kon.

Kent Yip trof ik nog dichterbij, op vijftig meter van mijn woning. Onder Perron 9, de voormalige spooroverkapping van Utrecht Centraal. Elke zaterdag geeft hij kungfu-lessen. Toen ik bij hem ging trainen, viel het mij op hoe hij vanuit ontspanning heel veel kracht kan opwekken. Ik vroeg hem voor de rubriek Levenslessen. Eén van zijn lessen: Eer je (voor-)ouders. ‘Als een boom goed is geworteld, krijgt hij genoeg voedingsstoffen en zal hij met het zonlicht erbij beter groeien. Zoals mijn voorouders, respecteer ik ook kungfu-meesters die mij voorgingen. Ik sta op de schouders van giganten.’

Lees meer en ook de andere verhalen in Leidsche Rijn Magazine:
https://issuu.com/leidscherijnmagazine/docs/leidsche_rijn_magazine_39.

23/09/2025

Hoe kan het dat ik al snel in een boekproject weet: dit wordt een goed boek? Die vraag spookte vanmorgen in mij rond en ik denk dat ik het antwoord heb gevonden.

Begin deze week had ik een eerste interview voor een biografietraject. Over een jeugd in Marokko, werken in de mijnen en kiezen voor studie en loopbaan.

Mijn klant was door zijn zoon gevraagd om een boek over zijn leven te laten schrijven. We hadden elkaar alleen over de telefoon gesproken en spraken op een locatie precies tussen onze woonplaatsen af. Allebei deden we een check-in, merkte ik. Even elkaar goed in de ogen kijken. Is de klik er inderdaad? Ja, die is er, bleek in die milliseconde. Twee uur sprak hij intensief. Ik hoefde nauwelijks bij te sturen. Af en toe wat vragen over details. En dan weer verder. Ik zat er vol in. Na de tijd moest ik echt even de natuur in. Alles laten zakken, weer van me af laten glijden.

In de auto terug dacht ik na over het boek. Ik voelde het verhaal en voelde de drang het direct op te schrijven. Vreemd, dacht ik. Het maakt eigenlijk helemaal niet uit hoe ik dit op ga schrijven, dit gaat goed en sterk worden. Want als ik iets voel en écht voel dat ik me kan verplaatsen in de hoofdpersoon, dan schrijf ik vanuit mijn ziel en gaat het als vanzelf. Bezield schrijven lukt me dus niet altijd.

Laatst had ik een verhaal dat ik minder goed kon ‘vastpakken’. Waarom? Vorm van de dag, zou kunnen. Gewoon een wat mindere klik met de geïnterviewde of geen tijd om een vertrouwensband op te bouwen? Kan ook. Maar ik denk ook dat ik het voel als er ruis is, als iets niet helemaal echt is. Wanneer er andere – door het ego gestuurde – belangen zijn om een verhaal te vertellen, behalve zuiverheid, open delen en verbinden. Denk aan: je gelijk halen of bewust niet alles vertellen om jezelf of iemand anders te beschermen.

Uiteindelijk komt er dan echt wel een raak en inspirerend artikel of boek, maar dan heb ik tijd nodig om tot de kern te komen. En stelt mijn geduld mij op de proef, want waarom kan niet alles zomaar uit mijn pen vloeien?

Terug naar de man van het biografietraject: hij wil iets nalaten voor zijn kinderen. Legde zijn ziel op tafel. De mooie kanten van zijn leven, maar zeker ook de rauwe kanten. Stelde zich kwetsbaar op. Een prachtige basis voor een goed boek.

18/09/2025

Hij wist wel dat ik een verhaal over hem zou vertellen en ook dat ik hem naderhand nog een vraag zou vertellen. Maar dat hij het verhaal afmaakte (en prachtig!), was voor ons beiden een verrassing.

Niet lang nadat Mirande De Jong het thema ‘Later lach je erom’ had bedacht voor ons verhalenpodium, kwam er een anekdote in mij op die ik afgelopen zondag tijdens Waargebeurd Utrecht vertelde.

Ik ging met mijn vader naar de thuiswedstrijden van FC Twente. Een heerlijk uitje. Schelden op de scheids, wildvreemden knuffelen. En bonden met m’n vader. Kan geen therapie tegenop. In 2008, tijdens de wedstrijd ADO Den Haag, tref ik hem ineens niet in het vak. Ik maak me zorgen. Door chronische bronchitis is hij vaak benauwd. De wedstrijd is al lang en breed begonnen als hij er nog steeds niet is en ik in paniek mijn moeder bel. In ons hoofd is er maar één scenario mogelijk: mijn vader heeft een hartaanval gekregen en is op weg naar het stadion ergens in een sloot beland.

In de uren die volgen dubbelchecken we elk slootje en bosje tussen zijn woning en het stadion. Ondertussen staat de radio op en hoor ik dat Twente met 1-0 wint. Ik zie geen minuut van de wedstrijd. Er zijn ergere dingen, want ja, mijn vader ligt ergens dood te gaan. Hij heeft geen mobiele telefoon. Op de terugweg naar mijn huis bel ik hem elke minuut. Tot ik het maar even los laat en ineens het display van mijn telefoon oplicht: Papa belt. ‘Papa, waar was je?!’

‘Ja papa, waar was je?’, vroeg ik aan mijn vader, die op de eerste rij zat en ik gaf hem de microfoon. Ik had een kort antwoord verwacht, maar hij vertelde helemaal hoe het in zijn beleving was gegaan. Hoe hij de trappen op was gelopen, hoe hij onderweg naar het vak werd afgeleid en hoe hij zich had verwonderd over de mensen om hem heen die hij niet kende. En dat ik er maar niet was. ‘Ach, het loopt wel los’, dacht hij en hij keek de hele wedstrijd uit. Toen hij thuiskwam, trof hij mijn zusje. ‘Mama en Tim zijn naar je op zoek en maken zich zorgen.’ En toen had hij mij gebeld. ‘Nou’, zijn mijn vader in de zaal. ‘Dat was dus het verhaal.’

Ik glunderde. Wat een heerlijk einde. Iemand uit het publiek zei na het event tegen me: ‘Ik had niet aan zien komen dat je vader in de zaal zou zitten. En hij vertelde ook nog in dezelfde stijl als jij.’

Foto’s: Neeltje Kleijn.

16/09/2025

Ik was vroeger fan van het tv-programma Mooi Weer De Leeuw. Omdat ik altijd hard moest lachen om presentator Paul de Leeuw, maar ook vanwege de intentie en structuur van de show.

Wensen werden aan elkaar verbonden. Ik herinner me een violenbouwer die een viool maakte voor een meisje dat heel graag voor publiek wilde optreden. En zo hing alles samen en ging het in een razend tempo heen en weer. Heerlijk om naar te kijken.

Het verbinden van mensen, verhalen en ambities neem ik ook mee in Waargebeurd Utrecht. Creatieve ideeën koppelen we aan mensen. Bij het thema ‘Later lach je erom’ brainstormde ik met mijn compagnon Mirande De Jong over zang. Dat tragikomische liederen mooi zouden zijn. En plots dacht ik aan Catherine Wienneke, die ik ken van cabaret-kleinkunst-cursussen. Ze zei direct ja.

Daarna kwamen er spontane ontmoetingen die leidden tot vertellers. Toen ik onlangs een post schreef over de kaartjes van Poehee Post, ‘Moois voor minder mooie mijlpalen’, popte het idee op om Carolien Dircken kaartjes te laten maken voor de vertellers. Als een cadeautje, met een persoonlijke tekst. Ze omarmde het helemaal en verraste afgelopen zondag de vertellers.

Zo was er het verhaal van Jet, die ooit op de Vrijmarkt een Chinese vaas wilde kopen, toch liet staan, en van dat laatste enorme spijt kreeg. Caroliens boodschap aan Jet, op een kaartje: ‘Een goed verhaal is ook wat waard.’

Zo waren er meer rake teksten per verteller. De overhandiging van de kaartjes was voor ons als presentatoren een mooi moment om de vertellers nog één keer op het podium te halen. Iemand uit het publiek zei: ‘En het was voor mij als luisteraar ook fijn om nog even per verhaal weer de kern gepresenteerd te krijgen.’

Foto’s: Neeltje Kleijn.

11/09/2025

Komende zondag vindt de tweede editie van Waargebeurd Utrecht plaats, met als thema ‘Later lach je erom’. In aanloop naar zondag stel ik elke dag een verteller voor. Vandaag: Mirjam.

Waar een gesprek in de trein wel niet toe kan leiden. Onderweg naar Vleuten kwamen we toevallig aan de praat en vertelde Mirjam over haar werk als clown. Met het thema ‘Later lach je erom’ zag ik direct een match met ons vertelpodium. En yes, Mirjam komt vertellen! En zal je meenemen in hoe ze clown werd en wat ze heeft geleerd (en afgeleerd).

Benieuwd naar het verhaal van Mirjam en dat van de vijf andere vertellers? Kom zondag kijken in Stadsbrouwerij RoodNoot. Kaarten op www.waargebeurdutrecht.nl.

09/09/2025

Komende zondag vindt de tweede editie plaats van vertelpodium Waargebeurd Utrecht! Deze week stel ik elke dag een verteller voor. Vandaag: Leendert Westerneng.

In 2024 maakt Leendert kennis met zijn nieuwe huisarts, die naar aanleiding van zijn ziektegeschiedenis met een twintig jaar oud hartinfarct nog even naar zijn hart wil luisteren. Over wat de huisarts hoort en het gevolg, vertelt geboren Amsterdammer en zzp’er en belastingadviseur Leendert met humor en relativering.

Leendert is één van de zes vertellers bij Waargebeurd Utrecht bij Stadsbrouwerij RoodNoot. Benieuwd naar zijn verhaal en dat van de andere vertellers? Meer info op www.waargebeurdutrecht.nl.

08/09/2025

Komende zondag vindt de tweede editie plaats van vertelpodium Waargebeurd Utrecht plaats. Het thema is ‘Later lach je erom’! Vanaf vandaag stel ik elke dag een verteller voor. Vandaag: Marjolein Rotteveel.

Ik trof Marjolein bij een voorstelling van Theatersport Kâttekwaod. We stonden in de rij bij het toilet en deelden onze ervaringen van voor de pauze. Het bleek dat we beiden cursussen cabaret en kleinkunst volgden. Ik sprak over Waargebeurd, waarop ze zei: ‘Ik wil misschien ook wel een verhaal vertellen.’

En dat gaat gebeuren. Als student had ze een bijbaantje waarbij ze op bijzondere plekken kwam en een paar aparte dingen meemaakte waarvan ze nu kan zeggen dat ze erbij was. Eén moment daarvan weet ze nog heel goed. Het moment zelf was totaal niet leuk (vooral toen haar collega en Marjolein afgelost werden door de Mobiele Eenheid), maar: ze is er zonder kleerscheuren én met goed verhaal vanaf gekomen.

Benieuwd naar haar verhaal (en dat van vijf anderen)? Kom zondag naar Waargebeurd Utrecht in Stadsbrouwerij RoodNoot. Tickets op www.waargebeurdutrecht.nl.

Adres

Oudenoord 340
Utrecht
3513SE

Telefoon

+31645263618

Website

http://www.biografieschrijven.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer De Biograaf nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact

Stuur een bericht naar De Biograaf:

Snelkoppelingen

Wilt u dat uw bedrijf hét hoogst genoteerde Mediabedrijf in Utrecht wordt?

Type

Media-/nieuwsbedrijf

Our Story

Human stories werken verbindend. Persoonlijke verhalen zijn inspirerend, herkenbaar en roepen op tot contact. Daarom interview ik professionals en 'onbekende' mensen. Met mooie en eerlijke verhalen laat ik ze zien zoals ze zijn.