09/03/2025
Hoe ga ik dit nu doen?
In mijn borstkankerbehandeltraject resteert nog één keuze. Aan mij om die te maken.
Vele keuzes zijn de afgelopen anderhalf jaar de r***e gepasseerd. Borstsparend opereren of amputeren, wel of geen chemotherapie, doorgaan of stoppen met chemo nadat het een dubbele longembolie veroorzaakte, kiezen voor een tweede amputatie, of het lot zijn beloop laten nemen.
En dan de keuzes die er níet waren: na de bestraling direct starten met chemotherapie, na de chemo direct starten met antihormoontherapie, na het stopzetten van de ene antihormoontherapie direct starten met de volgende: geen keuze, doorpakken.
Er is in het ziekenhuis wel begrip voor het verzoek om tussendoor op adem te komen, maar het wordt ten stelligste ontraden. Kankercellen moet je ononderbroken bevechten; blijven slaan en slaan en slaan, ze niet de gelegenheid geven weer op te kunnen krabbelen. Dat is wat gepoogd wordt te bereiken met aan één stuk door behandelen. Dat is wat medisch gezien het belangrijkste is en dat is wat ze in het ziekenhuis doen. Niet op adem komen dus, maar door...
Het sloopt je, maar het gaat om het eindresultaat.
Maar wat is dat eindresultaat?
Wordt er een doel bereikt? En is de weg daarnaartoe goed?
Het verraderlijke is, dat je dat met kanker niet weet. In stadium drie - het stadium waarin ik verkeer - loop ik een zeer hoog risico op uitzaaiingen. Maar of die uitzaaiingen er ook zijn is op dit moment niet met zekerheid vast te stellen. Pas wanneer ze ongeveer een halve centimeter groot zijn, zijn ze op een scan zichtbaar.
Er kunnen talloze microscopisch kleine uitzaaiingen door mijn lichaam zwerven. In stadium drie is de kans daarop aanzienlijk, maar voor hetzelfde geld is er niks uitgezaaid, en verwoest ik mijn (dus) gezonde lijf met alle giftige behandelingen en nabehandelingen, die uitzaaiingen moeten voorkomen. Want behandelmethodes doden kankercellen, maar ook de goede cellen en processen in je lijf, met alle gevolgen van dien voor de toekomst.
De keuzes in behandelingen die ik gemaakt heb waren gebaseerd op angst, zelden op hoop. Ik ben eerder bang voor uitzaaiingen, dan dat ik geloof en erop vertrouw dat ze er niet zijn.
En dus onderga ik op het moment de ellendige bijwerkingen van de antihormoontherapie-nabehandeling die voor mij de komende zeven jaar nog op het programma staat, met onbekende langetermijnschade: ernstige gewrichtsklachten, slapeloosheid, oververmoeidheid, hoofdpijnen, spierpijn, misselijkheid, concentratieverlies, lusteloosheid, depressie, labiliteit, het gevoel hebben iemand anders te zijn en die ander niet kunnen uitstaan... Kortom de hele hormonale santenkraam.
De bijwerkingen van deze pillentherapie zijn voor iedereen anders. Sommigen fietsen er relatief gemakkelijk doorheen. Voor anderen is het een nachtmerrie. Het merendeel van de patiënten heeft echter fikse klachten.
Voor mij persoonlijk voelt het alsof ik aan een elastiek zit en bij elke stap voorwaarts word teruggetrokken. Ik kom niet meer vooruit.
Het zorgt ervoor dat ik zwaar teleurgesteld ben in mijn lichaam omdat het dit alles niet verdraag.
Ik heb hierin een keuze. Ik kan ermee stoppen. Vandaag nog.
Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen, want wanneer angst de hoop overstemt is het onmogelijk te kiezen voor het stopzetten van een (te) zwaar nabehandeltraject.
In mijn geval is er in theorie een aanzienlijke overlevingswinst te behalen met de nabehandeling. 'Overlevingswinst'; een woord waar ik beroerd van word, maar waarop ik me focus, me soms blind staar en dat geniepig tussen mijn oren is gaan zitten, met helaas in de wetenschap dat het woord theorie ervoor staat. Want het is geen garantie dat de antihormoontherapie (de nabehandeling waarover ik hier praat) ook daadwerkelijk eventuele uitzaaiingen kan vloeren. Ook dat nog dus. Niet weten of het nodig is en ook niet weten of het werkt...
Er zijn kankerpatiënten die uitbehandeld zijn en waarschijnlijk een moord zouden doen voor deze nabehandeling. Zelfs met nog meer ellende op de koop toe.
Dan lijkt het overwegen met stoppen behoorlijk ondankbaar. En zo voel ik me ook weleens. Maar ik ontkom niet aan het feit dat de behandeling me ziek maakt, uitzichtloos ziek en mijn lijf aantast. En juist daar kan ik niet tegenop en nauwelijks mee verder.
Kwaliteit van leven komt dan om de hoek kijken. Maar hoe bepaal je wat dat is?
Mijn kwaliteit van leven staat momenteel op een laag pitje. Dat is een feit. Maar welke waardering hang ik daaraan vast?
Al met al sta ik nu, na bijna een jaar pillen slikken, voor de laatste keuze: doorgaan of stoppen met de nabehandeling. Het lukt mij niet een keuze te maken. Het is wikken en wegen...
Denk eens met me mee, als je wil:
Dat elastiek, dat is zo verdomd verleidelijk om door te knippen. Ik zal erdoor mezelf weer zijn, weer fit worden, mijn werk weer verder kunnen oppakken, er weer kunnen zijn voor mijn gezin, mijn vermoeidheid van mij af kunnen schudden, leuke dingen kunnen doen, fatsoenlijke nachten slapen en mezelf weer aardig vinden.
Zeven jaar is lang, niet te overzien lang en nu al niet vol te houden lang om dit alles te ontberen.
Maar bungel ik dan vogelvrij-verklaard rond? En durf ik dat?
Wordt de overlevingswinst dan een verlies? Welke prijs ga ik ervoor betalen?
En kan ik daarmee leven?
De laatste keuze. Welke is de beste?
Als jij het weet mag je het zeggen! Graag zelfs.
