
11/04/2025
Het spanningsveld tussen versnellen en vertragen.
Je leest het veld.
Je voelt wanneer er stilte nodig is.
Je weet wanneer de waarheid uitgesproken moet worden,
wanneer de stem van de minderheid gehoord moet worden.
Als begeleider van transformatie voel je haarfijn aan wat een groep of individu nodig heeft.
Maar zodra je jouw werk naar buiten wilt brengen, verandert er iets.
De vanzelfsprekendheid verdwijnt.
Ik zie dit keer op keer gebeuren, bij mijn klanten, en ook bij mezelf.
We zien het haarscherp: wat iemand nodig heeft.
Wat de volgende stap is.
Hoe het lichter kan.
Hoe we écht kunnen bijdragen aan een beter leven.
En dan gebeurt het.
We trekken ons terug.
We gaan het alleen uitwerken.
We willen het eerst perfect maken,
zodat de ander het zal begrijpen, het zal herkennen,
zodat er geen twijfel is over onze expertise of intentie.
We bouwen in stilte.
Schaven. Denken. Verharden.
En ongemerkt verplaatsen we onszelf van verbonden naar afgescheiden.
Van co-creatie naar controle.
Van afstemming naar expertise-rol.
En precies daar verliezen we het momentum!
We zijn uit contact gegaan.
Met het veld, met de ander, met de stroom van het leven zelf.
We vertrouwen niet meer op de bedding die ons draagt.
We vergeten dat we onderdeel zijn van een groter geheel.
En het ego denkt: het komt nu op mij aan, ik moet het fixen, ik moet het goed maken.
Maar creatie en transformatie vraagt geen bewijs.
Ze vraagt om aanwezigheid.
Om interactie.
Om durven verschijnen vóórdat je het helemaal weet.
Misschien hoeven we niet nóg beter te plannen.
Misschien hoeven we alleen vaker te verschijnen.
Niet op het perfecte moment. Maar op het ware.
Momentum Mentorship geeft bedding aan ondernemers die waarachtig willen verschijnen. Maandag starten we met een kleine pilot groep om precies dit te doen; ontwikkelen in co-creatie.
Wil je meer weten, stuur me een dm.