06/11/2025
Een jaar of 5 geleden al zocht een meisje een grijs potlood voor mijn haar, toen ze mij in haar tekening verwerkte.
Niet lang daarna liep ik met Solar langs een schoolplein waar kleuters van bovenaf de glijbaan riepen ‘ha hondje, ha hondje’, direct gevolgd door ‘ha oma, ha oma’. En niet lang dáárna dronk ik thee na een boswandeling met een jongen die zei, ‘ze denken vast dat je m’n oma bent’.
Boodschap helder zeg maar, na drie keer is scheepsrecht. Het leuke is dat ik recent moeiteloos 60 ben geworden. Misschien moeiteloos omdat ik al een paar jaar heb kunnen wennen aan het idee van ouder worden, dankzij de input van mijn cliëntjes. Maar het voelt licht en prima.
Alsof 60 de grens markeerde dat ik me in vroeger tijden bij de groep wijze vrouwen mocht voegen. Alsof leef tijd er toe doet, met dus levenservaring. Ik had laatst een best spannend overleg met allerlei gedragsdeskundigen. Die overigens het jongetje in kwestie nog niet hadden ontmoet, maar toch belangrijke invloed konden uitoefenen. Ik merkte ineens dat ik me rustig bedacht dat ze allemaal zo ongeveer de leeftijd hadden van mijn kinderen.
En ik dan qua functie geen gedragswetenschapper ben, maar wel degelijk gedragskundig. Ik hoefde niets te bewijzen in het gesprek en het verliep volkomen ontspannen.
Daarnaast ben ik inmiddels, niet biologische, maar trotse oma, dat scheelt misschien ook. En ik ben gewoon blij dat ik er nog ben, gezond en wel. In de hoop dat ik ouder zal worden dan mijn vader, die pas 64 was toen hij uit de tijd stapte. Dat lijkt nu nog jonger dan destijds.
www.springboon.nl
