04/11/2025
Ik moest vanmorgen denken dat het mooi was dat Joost Prinsen gisteren zo uitgebreid behandeld werd op de televisie. Hij bleek bij iedereen die hem ooit als kind op de televisie zag, geliefd te zijn. Er was iets heel aantrekkelijks in zijn persoonlijkheid. Zijn merkwaardige uiterlijk alleen al. Hij deed me denken aan een machtige oude boom vol knoesten en uitsteeksels. Als hij met zijn takken schudde vielen er gedichten naar omlaag. Want Joost was een man van poëzie. Hij had een schitterend geheugen en kende tientallen gedichten uit het hoofd. Hij kon ze geweldig goed voordragen met een heel heldere interpretatie, de juiste pauzes erin waardoor ze beter doordrongen. Vaak raakte hij zelf opnieuw ontroerd door wat hij al zo vaak had voorgedragen.
Hoe zou die indrukwekkende oude, kromme man als jonge man geweest zijn? Een indrukwekkende ouwelijke, kromme, jongeman. Ik heb een sterke herinnering aan hem. Begin jaren zeventig moest Cabaret Don Quishocking optreden in een tent bij kasteel Nijenrode. Het was de afsluiting van het studiejaar. We kwamen van verschillende kanten aangereden. Ik zat bij onze pianist Pieter van Empelen in de auto toen we een ouwelijke jonge man uit de eend van George en Anke zagen stappen. Verrek dat is Joost Prinsen zei Pieter, daar heb ik in Weert nog mee op het Bisschoppelijk College gezeten. Wat een rare jongen was dat, hij schijnt nu acteur te wezen.
We maakten kennis en overlegden hoe we Joost in de besloten voorstelling konden smokkelen. Maar hij was ons zelf voor. Er kwam iemand van de organisatie aan en Joost stapte op hem af en zei: “Het is gelukt, ik heb de heren van Don Quishocking bij elkaar gekregen en ze staan te popelen om te beginnen. Rekenen we in de pauze af? O ja en voor mij een plaats op de eerste rij graag in verband met het licht. “
Het geld bleek geen probleem, maar een plaats op de eerste rij wel, die was gereserveerd voor de senaat of hoe het daar op Nijenrode heette. Maar Joost maakte duidelijk dat indien de organisatie in dier voege in gebreke zou blijven hij volgens artikel 14 lid c gemachtigd was de groep terug te trekken en het optreden niet door te laten gaan. Wij keken elkaar verbluft aan, maar er werd een stoel voor Joost ontruimd naast een schijnwerper op statief.
De kleedkamer was in de toren van het kasteel. Pieter vertelde anekdotes over streken die die malle Prinsen op school had uitgehaald.
De voorstelling had een groot succes behalve bij Joost op de eerste rij die ons vervaarlijk aan zat te kijken en op stille momenten “tja” mompelde.
Een onconventionele, originele en leuke man vond ik hem. Maar ook vervaarlijk en licht intimiderend omdat hij zo onberekenbaar was in zijn reacties.
Onze Fred en Anke en onze tekstschrijvers Hans Dorrestijn en Willem Wilmink gingen bij de VARA een aantal televisieshows maken, “Wij en de wereld.”” Regie Frans Boelen. Joost erbij, Aart Staartjes erbij, Wieteke van Dort en nog wat schrijvers en zo ontstond er een team rond Frans Boelen, het Schrijverscollectief, waar al die leuke kinderprogramma’s uit voort geekomen zijn waar de VARA jaren eer mee ingelegd heeft. Het waren in die tijd grensoverschrijdende programma’s. De opvoedingsidealen van onze ouders werden erin belachelijk gemaakt. Zelfs deftige dames moesten scheetjes laten. Joost zag ik er altijd in als het uiterst gevoelige en rare kind wat hij geweest moet zijn.
Joost was niet alleen een schitterende voordrager van poëzie maar ook een geweldige zanger. Hij maakte een lp “Liedjes van de koude grond” die een van de mooiste is die ik ken. Gevoelige poëzie briljant op muziek gezet door Harry Bannink die in Joost Prinsen zijn ideale vertolker vond. Zoals hij het lied Frekie zingt….De producer Gerrit den Braber zei na de beluistering van de opname tegen de aanwezigen: "Weet je wat het liedje mist? Een refrein! En dan maken we er een hitje van." Nu waren noch Wilmink noch Bannink noch Joost Prinsen bewust bezig hits te fabriceren en Wilmink sputterde wat tegen: "Refrein? Wat voor refrein? Hé jongens daar is Frekie! … Zo?"
"Ja zo! riep Den Brabert .
"Zeg het nog eens" zei Bannink.
"Frekie, Frekie, hé jongens daar is Frekie!"
Als jij nou naar huis gaat Harry, zei Gerrit, dan componeer je daar het refrein." Nee hoor, zei Bannink, het is al klaar en ze gingen het meteen opnemen.
Ik zag Joost vaak ten tijde van de musical De Zoon van Louis Davids. De producent had bedacht dat Gerben Hellinga en ik bij het schrijven input moesten krijgen van de acteurs. Wij zaten er een beetje mee. Een actrice sprak over jurken waar ze naar verlangde, een zanger droeg liedjes aan die hij wilde zingen, een kleinkunstenaar vroeg zich af of er plek was in de musical voor zijn kleine goochel act en onze hoofdrolspeler zei: "En dan komt er een moment dat ik helemaal alleen op het zwarte toneel sta, in een geknepen kopspotje en dan zing ik De Kleine Man. Pauze! "
Hij wierp zijn hoofd in zijn nek en slaakte een grote zucht en leek ter plekke op applaus te wachten dat natuurlijk niet kwam, daar in Americain. Jaja, dachten wij.
Maar toen nam Joost Prinsen plaats aan ons tafeltje. Het was alsof hij op het punt stond met ons een potje bridge te gaan spelen. Hij stak zijn hoofd vertrouwelijk naar voren: "mijne heren, u bent de schrijvers, wat zal ik me met uw kunst bemoeien? Wat ik wil is zoveel mogelijk solo's, zoveel mogelijk lach en liefst drie open doekjes. Als u daarvoor zorgt ben ik intens tevreden. Gegroet!"
Speelse man, origineel, intens gevoelig, we dragen hem mee in ons hart.
