31/05/2025
Het Hembrug-terrein in Zaandam werkte als een magneet op mij, toen wij hier kwamen wonen. Als we er langs fietsten, zocht ik naar gaten in de hekken, naar plekken waar ik eventueel kon klimmen, naar mogelijkheden om stiekem het bos in te sluipen.
Op een gegeven moment werd het oude defensieterrein hier en daar opgeknapt. Er kwam leven, er kwamen bedrijfjes en creatievelingen gingen aan de slag.
Nu zijn Bind, TAETS en het Museum of Humanity niet meer weg te denken, maar wat was Het Hem ook prachtig, en Yada Yada (die korte tijd) gezellig.
Door de jaren heen is het me verschillende keren gelukt om ergens 'in te breken'. Ik heb er geen ruiten voor hoeven ingooien, en geen gaas van hekken hoeven doorknippen. Dat hadden anderen al gedaan ;)
Het eerste mooie visuele resultaat was de korte (prijswinnende) thriller die Lotte opnam in één van de gebouwen (Conspicio is nog steeds te zien op mijn Vimeokanaal!), en ook in andere panden heb ik gefotografeerd en/of gefilmd.
Een paar weken geleden ging ik weer eens op speurderspad met Romijn. Hij vind het prachtig om de bosjes in te duiken, of door gebroken ruiten te gluren. Deze keer waren de goden ons bijzonder goedgezind; ze hadden niet alleen een hek opengelaten, maar ook nog eens de voordeur van één van de grootste hallen op het terrein.
Best gevaarlijk (check dat plafond), maar des te spannender. Zoon en ik waren als een kind zo blij.
Ik heb een korte montage gemaakt (later komt er wat langers over het Hembrugterrein, met ook de andere beelden die ik verzameld heb), om te laten zien hoe mooi verval kan zijn.
Het gedicht 'The Wasteland' van TS Eliot is gebruikt als 'soundtrack', met de prachtige diepe stem van Alec Guinness.
De muziek en vooral de 'general noise' doen de rest. Het slepende plastic, het krakende glas, de wind en de vliegtuigen...
