Son Of East

08/07/2025

बराहक्षेत्र न.पा मा 92 लाखकाे गाडि जनता खडेरिमा पानी खाेज्दै ।

05/07/2025

👉️ वेश्यावृत्ति भन्दा खराब तीन वटा पेशा छन्:☘️
🔳 राजनीति, वकालत र पत्रकारिता ।।
◽️ "मैले यी तीनवटै पेशा गरिसकेको छु" -> Indian एक प्रसिद्ध राजनीतिज्ञ, बरिष्ठ अधिवक्ता एवं बरिष्ठ पत्रकार:
👉️ खुशवन्त सिंह
❗️ खुशवन्त सिंहले अर्को पेशाको अनुभव गर्न भुलेछन: बुद्धि बिक्रेता अर्थात बुद्धि बेचेर जिउने, समाज भ्रष्ट बनाउने बुद्धिजीवी!?

02/07/2025

अचम्मकाे बिरालाे 😊

01/07/2025

😴😴

26/06/2025

कति मायाँ गर्ने बुढा हाे । 😪

24/06/2025

Ipo भर्ने अवसर । पहिलाे काराेबारमै पैसा ३ गुणा हुने ।📊📈

सबैले भर्न पाउने IPO खुल्याे || bikash hydropower ipo || Bikash Hydropower company || new ipo update

23/06/2025

याे घर तपाईलाई कस्ताे लाग्याे ?

20/06/2025

विद्यालयमा आवश्यक सीप तथा ज्ञानलाई लाज नमानी सिकाउन सक्नु हामी शिक्षककाे कला र कर्तव्य हाे । रजस्वला तथा सेनिटरि प्याडकाे प्रयाेग बारे जानकारी लिदै कालिकादेवी मा. वि. का किशोरीहरु।

20/06/2025

सबैले हेर्नुहाेस । सक्दाे सेयर गर्नुहाेला 😴

20/06/2025

हाम्रो देशको (कफिल , अरबाप ,मुदिर )😁 !
Hala Habibi Come To Nepal 😎

18/06/2025

☘️रातको नौ बजेको थियो। श्रीमान अफिसबाट काम सकेर थकित मुद्रामा घर फर्किए। घर पस्नासाथ सास फेर्ने फुर्सदसमेत नपाई श्रीमती ठूलो स्वरमा कराइन् - "अब बल्ल आइपुग्यौ ? कता हराइरहेका थियौ यति ढिलो? कि कुनै अर्कैसँग लागेका हौ? घर आउन पनि यत्रो ढिला! म त हैरान भइसके तिमीलाई झेल्न !" श्रीमतीले झगडा सुरु गरिन्। श्रीमानका आँखामा थकान थियो, अनुहारमा भोकको छाया गहिरो देखिन्थ्यो। केही बेर शान्त बसेर श्रीमान बोले - "म दिनभर काम गरेर थाकँ। आज त खाजा पनि खान पाइनँ। धेरै भोक लागेको छ। केही खाने कुरा देऊ न।"

श्रीमती झन् कठोर भइन्, "भोक लागेको छ भने आफैं पकाएर खा! म त थाकेको छु, सुतें।" श्रीमान चुपचाप श्रीमतीका कठोर शब्दहरू सुन्दै रहे। भोकको पीडा र थकानले थिचिएको शरीर लिएर ओछ्यानमा पल्टिए। निद्राको झिल्को लाग्दै गर्दा फेरि श्रीमती चिच्याइन् - "अब मजाले सुत्न थालेछौ, कुन्तासँग रात बिताएर आएर पनि सुत्न पाइन्छ ? म त हैरान!" श्रीमान केही बोल्दैनन्, चुपचाप सुन्दै बस्छन्। त्यो रात गुनासो र झगडामै बित्यो। भोलिपल्ट बिहान श्रीमान विनम्र स्वरमा भने "थोरै खाजा बनाइदेऊ, अफिस जान ढिला भइहाल्छ।" तर श्रीमतीले खाजा दिनुको साटो झनै अपशब्द बोलिन् - "हे भगवान !

यस्तो श्रीमान हुनु भन्दा त मर्नु नि राम्रो। यो मान्छेको अनुहार पनि देख्न मन लाग्दैन। बिहान उठ्न नपाउँदै खाजा चाहियो रे!" भनी झोक्किइन्। श्रीमतीका ती कठोर शब्दहरूले श्रीमानको मन गहिरोसँग चस्कायो। उहाँको आँखा रसाए। मनमनै सोच्दै - "यिनका लागि मैले के कम गरें र? कुनै कुराको कमी हुन दिइनँ, माया पनि गरें। तर आज मैले यस्तै व्यवहार पाउनु परेको छ।"श्रीमान चुपचाप अफिसतिर निस्किए। बेलुका श्रीमती छोराछोरी लिएर स्कुलबाट फर्किंदै थिइन्। घर नजिकै ठूलो भिड देखिन्। "के भएको हो यहाँ?" भन्दै नजिक गइन्। भिडको बीचमा आफ्नै श्रीमानको निर्जीव शरीर देख्दा उनी मूर्छित झैँ भइन्।

मान्छेहरू कानेखुसी गर्दै थिए "गाडीले ठक्कर दिएर निधन भएको रे।" श्रीमती रोइरहेकी थिइन् - "बुढा उठ न ! म तिमीलाई धेरै माया गर्छु। अबदेखि झगडा गर्दिन। तिमी बाहेक यो संसारमा मेरो कोही छैन। यी नानीहरूलाई टुहुरो बनाउँछौ? उठ न, म खाना पनि बनाएर दिन्छु।" श्रीमानको खल्तीमा एउटा कागज देखिन्। त्यहाँ लेखिएको थियो "प्रिय, तिमीलाई मैले कति माया गरें, सम्मान गरें। तिमी र बच्चाहरूका लागि अफिस समयपछि पनि काम गर्थे।

तर तिमीले मलाई कहिल्यै बुझिनौ। तिमीले मलाई घृणा र तिरस्कार मात्र दिई। तिमीले हिजो भन्यौ 'मरे पनि हुन्छ'। आज तिमीलाई त्यो इच्छा पूरा गरेर देखाएँ। अब त खुसी भयौ होला, है?" त्यो पढेपछि श्रीमती फुत्किएर रुन थालिन् - "उठ न बुढा, म अब झगडा गर्दिन। अब म तिमीलाई कहिल्यै दुख दिँदिन।" तर ढिलो भइसकेको थियो। श्रीमान यो संसारबाट बिदा भइसकेका थिए। समय बित्दै गयो। श्रीमतीले धेरै दुख झेल्नुपर्यो - घरको आर्थिक संकट, समाजको तिरस्कार, आफन्तको हेला, गरिबी...।

श्रीमानको मृत्युपछि सबै समस्याले घेरियो। आफन्तहरूले जमिन पनि हडपिदिए। अब पछुताउने बाहेक उनको हातमा केही रहेन। उनी आफैंलाई धिक्कार्न थालिन्। श्रीमानको माया, मिहिनेत र सहनशीलता सम्झेर आँसु बगाउँथिन् ।त्यसैले भनिन्छ कहिल्यै यस्तो व्यवहार नगरौं जसले पछि पश्चाताप मात्रै बाँकी रहोस्। श्रीमान-श्रीमती मिलेर सारा जीवनको यात्रामा साथ दिने हो।

सुख-दुखमा एकअर्काको सहारा बन्ने हो। यदि यही सम्बन्धको अपमान गरियो भने स्वर्ग जस्तो घर पनि नर्क बन्न सक्छ। जीवनको मूल्य तब मात्र बुझिन्छ जब त्यो मान्छे हामीसँग हुँदैन। सानातिना कुरा र रिसले जिन्दगीमा गम्भीर असर पार्न सक्छ। त्यसैले रिसको बेला निर्णय नगर्नु। एक आगो भयो भने अर्को पानी बन्नु। बोल्नु अघि सोचेर बोल्नुपर्छ किनकि बोलीले भोलिको जीवन नै बिगार्न सक्छ। श्रीमान-श्रीमतीको झगडा परालको आगो जस्तै हुनु पर्छ- केही बेर बल्ने तर चाँडै निभ्ने।

18/06/2025

☘️काठमाडौँको एक सानो गल्लीमा एकपटक श्रीमान श्रीमती बस्दथे - रमा र योगेश। उनीहरूले २०५५ सालमा प्रेम गरेर बिहे गरे। बिहेपछि सुरुमा सबथोक राम्रो जस्तै लाग्यो, तर समयको पाना पल्टिँदै जाँदा सम्बन्धमा बिस्तारै दरार आउन थाल्यो। २०५६ सालमा छोरा जन्मियो। नाम राखे नयन। नयनको आगमनले घरमा नयाँ ऊर्जा ल्यायो, तर रमा र योगेशको सम्बन्धमा आएको चिसोपन हटेन। झगडा, तिक्तता र नबुझाइले गर्दा अन्ततः उनीहरू अलगिए। रमा नयनलाई लिएर अलग भइन्। छोराको संरक्षकत्व आमाले लिइन्। रमा एक आमाका रूपमा नयनको पालनपोषणमा कुनै कसर बाँकी राखिनन् । सबै खाले सुखसुविधा दिइन्।

विद्यालय, किताब, लुगाफाटो, खानपिन सबै केही कम भएन। तर नयनको मुटुमा भने एउटा खाली ठाउँ सधैं बाँकी रह्यो बुवाको अभाव। नयन बिस्तारै हुर्किंदै गयो। उसले साथीहरूको परिवार देख्दै गयो बुवा आमा सँगै हिँड्ने, रमाउने, घरमा सँगै खाना खाने, दशैं तिहार सँगै मनाउने। ऊ पनि त्यस्तै परिवार चाहन्थ्यो। उसले आमालाई अनेकपटक भन्यो "मलाई बुबा चाहिन्छ, आमा।" रमा सधैजसो चुप लाग्थिन्। तर छोरा नयनको आँखामा देखिएको पिडाले उनको मुटु पग्लिन थाल्यो। उनले आफैंलाई प्रश्न गर्न थालिन् "साँचै, के मैले निर्णय चाँडै लिएको थिएँ? के नयनका लागि म गलत भएँ?" छोराको अनुरोधमा उनले योगेशलाई भेट्न थालिन्। त्यो भेट दुई दिनको भयो, फेरि हप्ताको, अनि महिना बित्दै गयो। सन् २०७९ सालमा उनीहरू फेरि सँगै बस्न थाले।

२०७९ सालमा फेरि सँगै बस्न थालेका उनीहरूलाई नियतिले फेरि परिक्षा लिएर आयो। एकदिन कालिमाटीमा ट्रिपरले ठक्कर दियो। योगेश अस्पतालमा पुगे, महिनौं उपचारमा लाग्यो। रमा, जसको कानुनी हैसियत केही थिएन, श्रीमती भएर होइन मानव भएर, माया गरेर, हेरचाह गर्दै अस्पतालका सिँढीहरू चहारिरहिन्। सुत्ने ओछ्यानभन्दा धेरै रात उनले अस्पतालको बेञ्चमा बिताइन्। त्यहाँ न सिन्दूर थियो, न पोते तर समर्पण थियो। नयन सँगै भुइँमा निदाउँथ्यो बाबाको हात समातेर । जीवन र मृत्युको दोसाँधमा पुगेका उनी लामो समय अस्पतालमा बिताए। शरीर मात्रहोइन, मानसिक सन्तुलनसमेत गुमाए। रमा फेरि पत्नीकै रूपमा रातरातभर बसी हेरचाह गर्न थालिन्। झगडामा फुटेको सम्बन्ध फेरि साँचो माया र समर्पणले गाँसिन थाल्यो। रमा दिनरात उनको सेवामा लागिन् - बिना कुनै अधिकार, बिना कुनै कागजी पहिचान। जब योगेश केही वर्षपछि ठिक हुँदै गए, तब कानुनी पक्षको महत्त्व बुझिन थाल्यो। उनीहरू सम्बन्धविच्छेद गरिसकेको तथ्य कानुनको कागजमा थिए, भावना र जीवनमा होइन।

समाजले प्रश्न उठाउन थाल्यो "के उनीहरू फेरि श्रीमान-श्रीमती हुन्?" अन्ततः रमा र योगेश हात समातेर काठमाडौँ जिल्ला अदालत पुगे। अब भने नयन पनि साथमा थियो- उसले गरेको आग्रह, देखाएको धैर्य, र गरेको प्रेमको जित थियो त्यो क्षण। अदालतले दुई मुटुहरूलाई फेरि एउटै कानुनी नामले जोडिदियो। सम्बन्धविच्छेदपछि अलग भएका दुई आत्माहरू फेरि भेटिए छोराको आग्रहले, नयनको माया र अडानले। अब त्यो परिवार फेरि पूर्ण भयो। नयनले बालकपनमा देखेको सपना अब उसकै आँखामै पुरा भएको थियो। नयनको आग्रहले फेरि त्यो परिवार बनेको थियो। उसले सँगै नबस्दा देखेको भत्किएको संसार, भोगेको अभाव, सुनेको मौनता त्यसैले ऊ आमा बाबालाई फेरि जोडेको थियो। डिभोर्स त एउटै हस्ताक्षरले हुन्छ। तर त्यसको असर? त्यो त बच्चाको जीवनभरि असर गर्छ। मनको भित्ताभरि दाग भएर बस्छ। माया फेसन होइन, त्यो न्यानो गहिरो जिम्मेवारी हो। डिभोर्स सधैं अन्त्य होइन, कहिलेकाहीँ त्यो पछुतोको सुरुवात पनि हुनसक्छ।

र कहिलेकाहीँ, एउटा बच्चाको आँखा नै पुनर्मिलनको सेतु बन्छ। नोट : यो कथामा भएका पात्रहरुको नाम मात्रै फरक हो तर सत्य घटनामा आधारित रहेर उँहाहरुको गोपिनियताको लागि नाम मात्र फरक राखिएको हो ।रहेर उँहाहरुको गोपिनियताको लागि नाम मात्र फरक राखिएको हो ।
समाप्त -
यस्तै कथाकाे लागि फलाेगरि जाेडिनुहाेला ।❤️🙏