20/06/2025
हत्तार-हत्तार त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल (TIA) को अन्तर्राष्ट्रिय इमिग्रेशनतर्फ पुग्दै थिएँ। त्यतिकैमा मैले देखेँ-एक जना बुढा बाबा र उहाँका छोरा आँखाभरि आँसु बनाउँदै, युकेमा रहेका ठूला छोरालाई भेट्न नपाइने भयो भनेर सिक्योरिटी बहिनीसँग गुनासो गर्दै हुनुहुन्थ्यो।
दृश्य मेरो आँखामा पर्यो। म रोकिएँ र सोधेँ-
"के भयो? तपाईंहरू को हुनुहुन्छ?"
उहाँका छोराले भन्नुभयो,
"दिदी, हामी यु.के.मा रहेका दाइलाई भेट्न जान लागेका थियौं। तर पासपोर्ट चेक गर्ने डेस्कमा बस्ने सरले ‘नाता प्रमाणित कागजात छैन’ भन्दै फर्काइदिनुभयो।”
मैले झस्किएर भनेँ-
"त्यो त एम्बेसीले हेर्ने कुरा हो नि! यहाँ इमिग्रेशनले किन माग्ने? अनि एम्बेसीले भिसा दिएको छ भने यत्रो कुरा किन आयो?"
मैले भनें-
"हामी एकचोटि ती कर्मचारी सर कहाँ जानुपर्छ। उहाँले भनेका हुन् भने भेटेरै सोध्नुपर्छ।"
छोरा भाइले डेस्क देखाए, तर त्यहाँ कोही थिएन। बुझ्दा ती कर्मचारी बाथरुम जानुभएको रहेछ।
केही बेरमै एक जना पुरुष कर्मचारी फर्किए। मलाई देखेर मुस्कुराउँदै भन्नुभयो-
"ओहो! दिदी जर्मनी फर्कन लाग्नु भाछ?”
मैले पनि हाँस्दै भनें-
“हो, केही दिनको लागि।”
मैले उहाँसँग ती बाबा र छोराको कुरा राख्न थाल्दै थिएँ, उहाँले कुरा नसक्दै पासपोर्ट र बोर्डिङ पास माग्नुभयो।
छोरा भाइ अलमल परे र भने-
"सर, तपाईंले नै त पहिले डकुमेन्ट पुगेन भन्दै फर्काउनु भएको होइन र?"
तर सरले तुरुन्तै जवाफ दिनुभयो-
"मैले त तपाईंलाई भेटेको त अहिले मात्र हो। यस्तो नचाहिने कुरा मैले कहाँ भनेको छु?"
भाइ अझै अलमलिँदै हेर्दै थिए।
त्यसपछि हामी तीनैजना-बाबा, छोरा र म-इमिग्रेशनको अटोमेटिक गेट पार गरेर भित्र छिर्यौं।
भित्र छिर्नासाथ ती बुढा बाबाले मलाई अँगालो हाल्दै भाबुक स्वरमा भने-
"छोरी, धेरै धेरै धन्यबाद!"
छोरा भाइको भने अझै अनुहारमा अलमलिएको भाव थियो, कर्मचारीको जवाफले उहाँलाई अझै ‘कन्फ्युजन’ मा पारेको थियो।
ब्याग चेकिङ सकेर भित्र छिरेपछि, सेल्फी खिच्ने बेला पनि त्यो ‘कन्फ्युज्ड फेस’ उस्तै थियो!
आशिका तामाङ
