Arboleda NHS - Ang Dalisay

24/07/2025

𝗟𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗿𝘆 | Special

𝗡𝗶𝗹𝗮𝗺𝗼𝗻 𝗻𝗴 𝗟𝗶𝘄𝗮𝗻𝗮𝗴

Sa isang bayan kung saan ang mga bata ay hindi na tumatawa sa gabi,
doon ako lumaki.

Hindi dahil mahigpit ang magulang.
Hindi dahil bawal.
Kundi dahil natutunan naming itikom ang ngiti sa bawat tunog ng takot —
gaya ng kandilang pinatay ng malamig na hangin,
gaya ng hiningang tinikom kapag may naririnig na sigawan sa kabilang kwarto.

Sa umaga, makikita mo kaming nakangiti.
Nasa likod ng school ID ang mga drawing ng bituin.
May “best in something” ang ilan,
may TikTok account ang iba,
at may dalang jokes ang karamihan.

Pero pagsapit ng dilim,
ang halakhak ay nagiging hilik ng pagod,
ang mga mata'y punô ng tinagong ulan,
at ang damdamin ay parang lumang laruan — nakasilid sa kahong walang gustong buksan.

May mga batang maingay kapag tahimik ang paligid,
dahil ayaw nilang marinig ang sarili nilang iniisip.
At ako ‘yun minsan.
Nagsasalita kahit walang kausap.
Nagpapanggap na abala.
Nagtatawa kahit walang nakakatawa.
Kasi, kapag tumahimik ako,
naririnig ko na naman ‘yung mga tanong na matagal nang hindi sinasagot:

“Okay ka lang ba?”
“Bakit parang iba ka na?”
“Wala ka na bang pangarap?”

Dumating ako sa puntong ang mga pangarap ay hindi na bituin kundi balon —
mas malalim habang pinagmamasdan,
at mas nakakatakot habang nilalapitan.
Ang dating “Gusto kong maging piloto” ay naging
“Okay na kahit anong trabaho… basta makatakas.”

Sa bawat tulog, may batang humihiling:
“Sana hindi na ako magising.”
Pero kinaumagahan, gigising pa rin —
para isuot ang maskarang tinatahi gabi-gabi gamit ang sinulid ng “kaya pa ‘to.”

At sa ganitong mundo,
ang mga batang hindi na tumatawa sa gabi
ay hindi tamad.
Hindi mahina.
Hindi pabigat.

Sila ang mga bayani ng katahimikan,
na araw-araw sumisigaw sa loob,
pero walang nakakarinig.

“Sana isang araw, maingay na ulit ang gabi.”

Akda ni 𝗖𝗿𝗮𝘃𝗵𝗲𝗻 𝗝𝗼𝗵𝗻 𝗗𝗼𝗿𝗶𝗮
Iginuhit ni 𝗠𝗮𝗿𝗸 𝗝𝘂𝘀𝘁𝗶𝗻 𝗗𝗮𝘃𝗲 𝗬𝗺𝗮𝗻𝗮

24/07/2025

𝗟𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗿𝘆 | Comfort Zone

Noong bata ako, takot akong maiwan ng kahit na sino. Dahil hindi ko kayang sikmuraing makita sa kanilang mga mata ang panghuhusga. Ang pagtatanong sa mga tingin na sa rami ng tao sa aking paligid, bakit walang nakatayo sa aking gilid?

Nakulong ako sa prinsipyong — kapag mag-isa ka, ibig-sabihin nito’y wala kang kaibigan, wala kang malalapitan, walang katabi sa kabilang upuan, at walang kasamang maglakad sa hagdan.

Nasanay akong makisama sa lahat. Pagkasyahin ang sarili sa iba’t ibang mundong hindi naman ako karapat-dapat. Dahil buong akala ko, roon ko mahahanap ang kasiyahang gusto ng aking puso. Ngunit sa patuloy kong paghahanap sa kasiyahang iyon, ako naman ang nawala. Ako naman ang naligaw. Ang kapayapaan sa aking isip naman ang tuluyang nabura.

Sa rami ng tahanang pinuntahan ko, niisa roon hindi ko naramdaman ang mainit na pagtanggap nila sa presensya ko. Pilit pa rin akong naghahanap ng lugar kung saan ako ay buo, maipakita ang tunay na ako na hindi kinakailangang isuot ang pagpapanggap na ngiti sa mga labi. Patuloy pa rin akong nangangapa ng kapanatagan na kung saan masasabi kong, “komportable ako rito.”

Hanggang sa lumaki ako at magkaroon ng muwang sa mundo.

They say, people come and go. At iyon ang nagpabago sa prinsipyo ng batang ako. Napagtanto kong hindi sa lahat ng panahon ay kailangan mong makisama. Minsan, sarili mo rin pala ang iyong katulong para hubugin ang pagkatao mo. Kasabay ng pagbabago ng ating mundo, natuto akong ihayag ang aking saloobin, ang bawat emosyong nakapinta sa aking mukha, at higit sa lahat ay ang pagkatuto sa pagkakamali at maging mahina minsan.

Natutunan kong mapag-isa sa gitna ng mataong lugar. Umupo habang katabi ang isang bakanteng upuan. Maglakad sa hagdan kahit na walang kasabay. Sa iba-ibang mundo, bumuo ako ng tahanang masasabi kong, dito ako nabibilang. Mundong hindi man perpekto, ngunit nananaig ang kasiyahan.

Hindi na ako takot mag-isa at umusad kahit na walang kasama. Ayos lang na mawala sila, dahil ang tunay ay nananatili, ang mahalaga’y hindi ang sarili ang hahanapin sa huli.

At kung nakikita man ako ng iba na mag-isa’t tahimik, hindi dahil wala akong kaibigan o kakampi, kundi roon ko natagpuan ang sayang hinahanap ko.

Ang pagiging mapag-isa ang comfort zone ko.

Akda ni 𝗔𝗻𝗴𝗲𝗹𝗶𝗾𝘂𝗲 𝗟𝘆𝗰𝗮𝗵 𝗔𝗴𝗮𝗼𝗶𝗱
Iginuhit ni 𝗞𝗲𝗻𝗷𝗶 𝗖𝗮𝘀𝗶𝗴𝘂𝗿𝗮𝗻

18/07/2025

𝗟𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗿𝘆 | Brotsa

Palagi kong iniisip na mayroong katumbas na mga bagay, pangyayari, o emosyon ang bawat kulay na nakikita natin sa paligid. Katulad sa palabas na ‘Inside Out’, ang kulay bughaw ang sumisimbolo sa kalungkutan na nararamdaman natin, naaalala ko naman ang kulay dilaw sa tuwing masaya at napupuno ng tawa ang silid, ang kulay p**a ang nagrerepresenta ng nararanasan nating galit at inis.

Sa bawat talsik at paglapat ng mga brotsa sa blankong canvas na kaharap ko ay mga nagsasayawang kulay sa aking paningin. Sa pamamagitan ng paghahalo halo ng mga kulay upang bumuo ng bago at pagguhit ng mga bagay, tao, at lugar ang nagiging daan ko upang ipahayag ang pananaw ko sa mga bagay-bagay.

Kung paano ko tingnan ang buhay at ang araw-araw, hindi sapat ang mga salita para ilarawan ito. Kahit gumamit man ako ng mga malalalim na salita ay hindi pa rin ito sasakto sa nais kong ipahatid.

Ito ang nagsisilbing daan ko upang tumakas sa magulong mundo, sa maingay na mga tinig na siyang gumugulo ng aking isip. Na sa tuwing sumisilip ang dilim, ang sari-saring kulay sa palette ko ang tanging pinanghahawakan ko—ang nagdadala sa ‘kin sa mundong ako lamang ang nakakakontrol.

Nagsimula ako sa wala, sa blanko, sa puti. Bago ako mapunta rito isa rin akong walang kamalay-malay kung paano nga ba gagawing masining ang blankong kwaderno na nasa harap ko. Kung paanong ang mga makukulay na canvas ang magiging tulay patungo sa mundong pinapangarap ko.

Gustong gusto kong pinapanood tuwing hapon ang mga ulap na walang tigil sa paggalaw at tila sumusunod sila saan man ako pumunta. Ang pagpapalit nila ng kulay–mula sa pagiging bughaw, kahel, at dilaw, hanggang dumilim at ang buwan naman ang maghahari sa kalangitan. Naaalala ko sa mga ito ang luma kong damit kung saan puno ito ng iba’t ibang kulay mula sa aking mga brotsa, narito ang bakas ng mga ginagawa kong sining, hindi ito kumukupas.

Sa tuwing hawak ko ang mga brotsa, may dala itong kasiyahan na hindi ko maipaliwanag sa iba. Katulad nila, may mga bagay na hatid sa atin ay kaginhawaan, na para bang niyayakap ako nito at nagpapatahan sa akin sa tuwing bumibigat ang aking nararamdaman.

Binibigay nito ang kalayaan kong gumuhit at gumamit ng kulay na gusto at paborito ko. Walang nagsasabi sa ‘kin na maling kulay ang ginamit ko, walang nag didikta sa ‘kin kung paano ko dapat ito iguhit. Gayunpaman, nagdadalawang isip pa rin ako kung dapat ko bang paghaluin ang mga kulay, kung anong gagamitin kong brotsa (paint brush) para iguhit ka. Tila hindi sasapat ang isang kulay upang ilarawan ang emosyong nararamdaman ko tuwing nakikita ka. Natatakot akong baka hindi ko makuha nang maayos ang saktong porma ng ‘yong mukha at kung gaano kaganda ang kurba ng ‘yong labi sa tuwing ika’y ngumingiti.

Hindi lamang ako gumuguhit upang maging malaya, o para gawin itong tulay upang takasan ang kalupitan ng mundo. Bagkus ito rin ang paraan para masabi ang nararamdamang hindi ko kayang ipahayag gamit ang mga salita, na kahit paglaruan ko man ang mga ito at gumamit ng simbolismo ay hindi pa rin malinaw kung ano ang nais kong sabihin. Sana sa susunod ay hindi lamang didiretso sa sulok ng aking kwarto ang iginuhit kong larawan mo, sana sa susunod ay hindi ko na ipapaubaya sa sining ang nais kong sabihin.

Akda ni: 𝗔𝗿𝗺𝗲𝘆𝗮 𝗝𝗼𝘆𝗰𝗲 𝗡𝗮𝗿𝘁𝗮𝘁𝗲𝘀
Iginuhit ni: 𝗔𝗻𝗼𝗻𝘆𝗺𝗼𝘂𝘀

11/07/2025

𝗟𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗿𝘆 | Silong

Hindi laging tahimik ang pag-iisa. Minsan, pinakamaingay ito sa dami ng ingay sa paligid mo.

May araw na parang puno ang mundo ng tawa, ng siksikang kwento, ng sabay-sabay na plano. Nakatatawa, kasi kahit isa ako sa mga nasa gitna ng gulo—ako rin ang pinakanaiiwan. Habang sumisigaw ang paligid ng kasiyahan, ako naman, tahimik na lumulubog sa espasyo kung saan hindi ako napapansin, kahit nasa harap nila ako.

Sa mga litrato, kasama ako. Sa mga chat group, online ako. Sa mga planong hindi natutuloy, parte ako. Pero sa totoo lang, kailan ba ako naging tunay na kasama?

Ilang problema na ang kinimkim ko sa loob, iniwang nakakulong sa dibdib dahil walang tamang oras, tamang tao, o tamang lakas ng loob para sabihin. Hindi dahil wala akong tiwala. Kundi dahil natatakot akong maramdamang sagabal ako—na sa dami ng pinagdadaanan nila, bakit ko pa kailangang idagdag ang sa akin?

Ilang beses na akong nagbuntong-hininga sa tabi ng kaibigan na abala sa pagtawa. Ilang beses ko ng piniling tumahimik sa gitna ng kwentuhan dahil wala namang makikinig. Ilang beses ko ng gustong magsumbong, pero natatakot akong hindi nila maunawaan, o mas masahol—makalimutan lang.

Napagod na akong magpanggap na kaya ko.
Napagod na akong ngumiti sa mga tawanan na hindi ko na maramdaman.
Napagod na akong maging taong "okay lang" habang ang totoo, unti-unti na akong nawawala.

May mga alaala rin kaming sabay sabay binuo—mga lugar na dapat naming puntahan, mga pangarap na sabay naming tinahi. Pero bakit parang ako na lang ang may hawak ng sinulid, habang sila, matagal ng binitiwan ang dulo?

Hindi ko alam kung ako lang ba ang sobrang kapit, o sila lang talaga ang marunong bumitaw.

Sa likod ng bawat tawag na hindi nasagot, bawat mensaheng “seen,” bawat plano na palaging “next time,” may tanong akong pilit iniiwasan:
“Kaibigan pa ba nila ako, o alaala na lang ako ng isang panahong masaya?”

Masakit amining kahit may mga taong kasama mo sa larawan, puwede ka pa ring mawalan ng lugar.
Masakit tanggapin na baka hindi na ako bahagi ng kwentong isinulat namin noon.
At pinakamasakit sa lahat, tanungin ang sarili:
"Ako ba ang problema? Ako ba ang sobra? Ako ba ang hindi na kailangan?"

Kung lahat sila’y may masisilungan, bakit ako, laging basa sa ulan?

Ngayon, andito ako. Muling nakakulong, hindi para umiyak ngunit para manatiling tahimik. Walang nilalapitan, hindi dahil wala akong malapitan pero dahil natatakot akong walang willing malapitan. Sa kabila ng lahat ng to, walang nakakaramdam.

At sa kabila ng dami ng "kaibigan," napagtanto kong minsan, mas mabigat pa ang pakiramdam ng may kasama... na hindi ka naman talaga kasama.

Akda ni 𝗖𝗿𝗮𝘃𝗵𝗲𝗻 𝗝𝗼𝗵𝗻 𝗗𝗼𝗿𝗶𝗮
Iginuhit ni 𝗝𝗲𝗻𝗶𝗺𝗮 𝗙𝗲 𝗗𝘂𝗾𝘂𝗲

10/07/2025

Pagbati ng maligayang kaarawan sa taong nasa likod ng malikhain at kakaibang anyo at disenyo ng ating diyaryo at mga publication material.

Panalangin namin ang iyong pagtatagumpay maging sa pagdidisenyo ng iyong mga pangarap at sa pagsasama-sama ng iba’t ibang hugis at kulay nitong buhay!

Para sa mas marami pang likhang sining na may lalim, para sa mas marami pang disenyong ibig magsalaysay ng kuwento at inspirasyon sa iba, 𝗛𝗮𝗽𝗽𝘆 𝗯𝗶𝗿𝘁𝗵𝗱𝗮𝘆, 𝗞𝗲𝗻!

06/07/2025

𝗟𝗶𝘁𝗲𝗿𝗮𝗿𝘆 | 𝗦𝗔𝗟𝗔𝗠𝗜𝗡

“𝑆𝑖𝑛𝑜 𝑘𝑎 𝑡𝑎𝑙𝑎𝑔𝑎?”

Isang simpleng tanong—pero sa lahat ng tanong na narinig ko sa buong buhay ko, ito ang pinakaayaw kong sagutin. Mas mahirap pa ito kaysa sa Physics quiz ko noong nakaraang linggo, o sa biglaang pagtawag sa oral recitation kung kailan hindi ko pa nababasa ang takdang aralin.

Kanina, bago ako umalis papuntang paaralan, humarap ako sa salamin. Suot ko ang paborito kong polo—plantsado, maayos, nakangiti. Presentable at, ‘ika nga ng nanay ko, "pogi." Pero sa likod ng maayos na porma at tila walang problema, may isang tanong na pilit bumubulong:
“Ikaw pa ba 'yan?”

Sa totoo lang, hindi ko na alam kung ako ba ang gumagawa ng mga desisyon ko, o ginagawa ko lang ang mga bagay na inaasahan sa akin.
Mag-aral ng mabuti. Maging ehemplo. Magtagumpay. Huwag magkamali. Huwag mapagod. Huwag ipakitang nahihirapan.

Nang tumanda ako, palagi nilang sinasabi na ang edukasyon ang susi sa tagumpay. Pero walang nagsabi na habang pilit kong iniikot ang susi, unti-unti ko na palang ikinukulong ang sarili ko sa silid ng mga pangarap na hindi naman akin.

Akala ko noon, sapat na ang mataas na marka para maging masaya. Akala ko, kapag lagi kang “best,” magiging magaan ang buhay. Pero habang lumilipas ang panahon, napagtanto kong ang totoong laban ay hindi lang sa loob ng classroom—kundi sa loob ng sarili.
Kasi kahit ilang certificate pa ang maipon ko, kung hindi ko na kilala kung sino ang gumagawa ng lahat ng ito… anong saysay? Para saan?

Sa bawat pagpasa ng papel, may kasamang buntong-hininga. Sa bawat papuri, may nakatagong tanong:
“Karapat-dapat ba ako, kung hindi ko naman ginusto ang landas na ito?”

Ang gusto ko lang naman ay maranasan ang pagiging teenager—yung may puwang para magkamali, para matuto ng hindi natatakot, para huminga. Pero sa halip, ginampanan ko ang papel ng "mabuting anak," "modelong estudyante," at "taong walang problema."

Hindi dahil gusto ko. Kundi dahil kailangan.

Dahil may mga matang laging nakamasid. Mga bibig na laging may opinyon. Mga puso na madaling madismaya kapag hindi mo natupad ang iniisip nilang "ikaw."

Minsan, gusto kong isigaw:
“Paano kung hindi ko kaya? Paano kung iba ang gusto ko? Paano kung hindi ako ang inaasahan n’yong maging?”

Pero sa halip na sigaw, katahimikan ang naging sagot ko.
Natutunan kong ngumiti kahit pagod. Tumawa kahit punong-puno ng takot. Yumuko kahit gusto ko ng sumigaw.

Sa likod ng maskara ko, nandoon ang tunay kong sarili—isang batang gustong matutong mabuhay hindi para sa expectations ng iba, kundi para sa tahimik niyang sariling tinig.

“Sino ka talaga?”
Isang tanong na masasagot ko lamang kung muli akong haharap sa salamin—hindi para ayusin ang aking buhok o isuot ang ngiting gusto nilang makita, kundi para sa unang pagkakataon, makita ang sarili kong hindi kailangang magtago... upang matanggap, mahalin, at marinig—bilang ako. Hindi bilang sila.

Akda ni 𝗖𝗿𝗮𝘃𝗵𝗲𝗻 𝗝𝗼𝗵𝗻 𝗗𝗼𝗿𝗶𝗮
Iginuhit ni 𝗝𝗲𝗻𝗶𝗺𝗮 𝗙𝗲 𝗗𝘂𝗾𝘂𝗲

04/07/2025

𝐊𝐚𝐥𝐚𝐲𝐚𝐚𝐧𝐠 𝐊𝐢𝐧𝐢𝐥𝐚𝐥𝐚, 𝐊𝐚𝐬𝐚𝐲𝐬𝐚𝐲𝐚𝐧𝐠 𝐊𝐢𝐧𝐚𝐥𝐢𝐦𝐮𝐭𝐚𝐧
✒️ Cravhen John Doria

Hindi lahat ng kasaysayan ay isinisigaw. May mga araw na hindi ginugunita sa parada, kundi nananatiling alon sa alaala—tahimik, ngunit malalim ang dalang bigat. Isa na rito ang Hulyo 4, 1946: araw na kinilala ng Estados Unidos ang kalayaan ng Pilipinas. Isang pormal na pagbitaw sa aninong matagal ng namamayani—takot, pangamba, at pananakop—ngunit sa mata ng sambayanang Pilipino, ito’y araw ng pagtitibay at pagtindig. Matagal na tayong lumalaban bago tayo kinilala; matagal na tayong nakatindig kahit walang nagsasabing “malaya na kayo.”

Gayunpaman, sa likod ng katahimikang patuloy na hindi naririnig, nakatago ang isang bahagi ng kasaysayang unti-unting kinakalimutan—dahan-dahang nalulusaw sa pambansang kamalayan ang Hulyo 4. Habang patuloy na tinatanghal ang Hunyo 12 bilang sagisag ng ating kasarinlan, unti-unti namang nawawala sa ating kolektibong alaala ang araw na nagsilbing pormal na pag-amin ng isang imperyong minsang may hawak sa ating kapalaran. Hindi ito ordinaryong petsa—ito’y sandaling pagkilala ng banyaga sa ating pagiging ganap na bansa, bunga ng paninindigang hindi nila mapigil at diwang hindi nila matakasan. Sa isang panig, nararapat itong igalang; subalit sa kabilang panig, isa rin itong tahimik na paalala na sa bahagi ng ating kasaysayan, minsan nating kinailangan hingin ang kalayaang matagal na nating pinanghawakan.

Higit pa roon, ang katahimikan ng Hulyo 4 ay repleksyon ng mas malalim na sugat—ang unti-unting pagkalimot sa mga aral ng kasaysayan, at ang tahimik na pagpapalit ng paninindigan sa pagtanggap. Sa bawat panahong hindi natin inuugat ang ating mga pagdiriwang, sa bawat pagtingin sa kasaysayan bilang dekorasyon lamang sa silid-aralan, unti-unting naaagnas ang ating kolektibong alaala. Ang diwang minsang nililiyab ng paninindigan ay unti-unting napapalitan ng pagkakuntento, at ang kalayaang dating ipinaglalaban ay tila unti-unting itinuturing na karaniwang bagay na lamang—hindi kayamanang ipinamana, kundi pribilehiyong inaakalang permanent.

Mula sa mga pahayag ng kasarinlan hanggang sa kasalukuyang panahong binubuo ng social media trends at maiikling alaala, dumarami ang hindi na marunong lumingon. At sa pagkawala ng pagkilala sa mga panahong tulad ng Hulyo 4, kasabay nitong nabubura ang mga sugat, sakripisyo, at sigaw na siyang humugis sa ating pagkabansa. Hindi ito simpleng paglimot—ito ay isang uri ng pagkakait sa sarili ng ugat, ng saysay, at ng direksyon.

At kung magpapatuloy ang ganitong pananahimik, magiging madali na lang sa susunod na henerasyon na kalimutan ang tunay na anyo ng kalayaan. Isang kalayaang binigkis ng dugo, hindi tinta; pinanday ng dangal, hindi permiso; at pinagsabayan ng sigaw at pagluha, hindi lamang ng mga dokumento’t bandila.

04/07/2025

𝐒𝐇𝐎𝐖 𝐔𝐒 𝐖𝐇𝐀𝐓 𝐘𝐎𝐔 𝐆𝐎𝐓!

Sa gitna ng kalat at kaguluhan, maninindigan.
Hindi naupo para magpahinga—
tumindig para magsalita.
Hawak ang papel, panulat, at paninindigan—
dahil sa bawat pahina, may katotohanang kailangang ipaglaban.
Hindi lamang magsisilbing tagapagsalaysay at tagapag-ulat—kundi magiging boses ng kabataan.

Narito ang Patnugutan ng Ang Dalisay—
Mga mandirigmang may tinta sa halip na sandata

✒️ Punong Patnugot: Cravhen John Doria
✒️ Katuwang na Patnugot: Armeya Joyce Nartates
✒️ Tagapamahalang Patnugot: Hyuri Joaquin Sebastian Morano
✒️ Tagapamahalang Patnugot: Ken Shane Sibayan

• May kwento ka bang gustong isigaw sa buong paaralan?
• May tapang ka bang sumulat ng totoo, kahit mahirap at masalimuot?

Halina’t sumali sa Ang Dalisay!
Dito, bawat titik ay binubuo ng puso.
Bawat pahina’y sumisigaw ng katarungan.
At bawat miyembro’y tagapagdala ng pagbabago.

Ikaw na lang ang kulang.
Maging Dalisay. Magsalita. Sumulat. Magpakatotoo.

Panoorin ang at i-follow kami online!
https://vt.tiktok.com/ZSHb9EoDYs6F2-eYzDI/

02/07/2025

Tag someone na hindi lamang magaling sa sports kundi maging sa pagsulat ng artikulong pang-isports. Batiin na natin siya ng Happy World Sports Journalist Day!

01/07/2025

Hiii!!

Calling all batang Arboledians na artistahin at the same time artistic.

Maging part ng aming team! Naghahanap ang Ang Dalisay ng graphic artists/designers, preferably Junior High School students.

Kung interesado ka maaaring magsumite ng sample ng iyong mga designs kasama ng ilang detalye at impormasyon: pangalan, baitang at seksyon. I-upload lamang ito sa Google Form gamit ang link na ito,
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSePHcFT6BfZBEyPocYekxP25zWgxk81mf51xBZfbzrd9ADMMw/viewform?usp=sharing

Tara na't linangin ang iyong talento habang nag-uulat at nagmumulat sa pamamagitan ng peryodismo! 😊

Likhang Grapik ni: Ken Sibayan
Caption: Erick Ancheta

(Reupload post from Dec 3, 2024)

29/06/2025

29/06/2025

MARAMING SALAMAT, ALEX! 🇵🇭

JUST IN: Alex Eala falls to Australia’s Maya Joint in the 2025 Eastbourne Open Finals.

Despite the loss, Eala’s journey continues as she prepares to open her Wimbledon campaign against defending champion Barbora Krejcikova.

Follow for more updates.