22/09/2025
PULIS AKO AT NAKADISTINO PARA SA NAGRA-RALLY, PERO NAGKITA KAMI NG ANAK KO DOON AT ISA SIYA SA MGA NAGRA-RALLY
Maagang-umaga pa lamang ay ipinatawag na kami sa presinto. May malaking kilos-protesta raw laban sa korapsyon. Bilang pulis, tungkulin kong pumunta, humarap, at magbigay-proteksyon sa gobyerno. Matagal ko nang alam na hindi madali ang ganitong trabaho, hindi dahil sa panganib ng gulo, kundi dahil minsan, kailangang isantabi ang sariling damdamin para sa tungkulin.
Pagdating namin sa lugar ng rally, siksikan na ang mga tao. May dalang plakard ang ilan, may sumisigaw ng mga panawagan, may nakataas na kamao. Ramdam ko ang init ng emosyon, at parang malalanta ang sinumang mahina ang loob.
Nakahilera kami, hawak ang mga pamalo at shield. Inayos namin ang barikada, inihanda ang sarili. Tahimik lang ako, iniisip na sana’y matapos ito nang walang gulo.
Hanggang sa biglang gumalaw ang oras nang makita ko siya, ang anak kong matagal ko nang pinapangarap na magtapos ng pag-aaral, ang batang ako mismo ang nagpalaki mula sa pawis at hirap ng aking serbisyo. Nandoon siya, nasa gitna ng mga raliyista, may hawak na plakard na may nakasulat na, “Tama na ang korapsyon. Bayan muna bago bulsa!”
Nagulat ako. Parang tumigil ang mundo ko. Hindi ko alam kung paano siya nakarating doon, bakit siya sumali, at bakit siya nasa kabilang panig ng barikada na ako mismo ang binabantayan.
Nagtagpo ang aming mga mata.
Nanlaki ang mata niya, at ako man ay napatigil. Kitang-kita ko ang lungkot at pagkabigla sa mukha niya. Alam kong iniisip niya, “Bakit si Papa, nasa panig ng mga humahadlang?” Samantalang ako naman, halos madurog ang puso sa tanong na hindi ko masagot, “Bakit ang anak ko, nasa panig na tinataboy namin?”
May sandaling tumigil ang lahat, ang mga sigaw, ang pag-abante ng tao, at ang ingay ng megaphone. Para bang kami lang dalawa ang nandoon. Gusto kong lapitan siya, gusto kong yakapin at sabihing, “Anak, naiintindihan kita. Pero may tungkulin akong ginagampanan.”
Ngunit hindi ko magawa. Ako’y isang pulis. Nasa gitna ako ng serbisyo. At siya’y isa sa mga tinuturing na “kalaban” sa sitwasyong iyon.
Nagpatuloy ang rally. May mga nagtulakan, may nagpilit sumampa sa barikada, at kami nama’y napilitang itulak pabalik. Pilit kong inililihis ang mata ko para hindi ko makita ang anak ko, pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang bigat ng bawat segundo.
Narinig ko pa ang sigaw niya.
“Walang kinabukasan kung walang katarungan!”
At doon ako tuluyang napatigil. Hindi ko alam kung matatakot ako, o kung dapat ba akong ipagmalaki sa tapang niya.
Natapos ang rally nang walang matinding karahasan, pero may sugat na iniwan sa puso ko. Pag-uwi ko, dumiretso ako sa kwarto niya. Nandoon siya, tahimik, nakaupo. Hindi kami nag-usap agad. Mahaba ang katahimikan. Hanggang sa siya mismo ang nagsalita.
“Papa, hindi ikaw ang kalaban ko. Pero hindi ko kayang manahimik habang lumulubog ang bayan natin.”
At doon ako napaiyak. Ni minsan hindi ako umiiyak sa trabaho, kahit gaano kasakit o kapanganib. Pero ngayon, harap-harapan sa anak ko, hindi ko napigilan.
Minsan, ang pinakamatinding laban ay hindi sa kalsada, hindi laban sa kapwa, kundi sa pagitan ng tungkulin at ng puso. Bilang ama, gusto kong ipagtanggol ang anak ko. Bilang pulis, kailangan kong sundin ang utos. Pero natutunan ko, hindi kailanman dapat maging hadlang ang uniporme o posisyon sa pag-unawa at pagmamahal.
At higit sa lahat, natutunan ko na ang tunay na laban, laban sa korapsyon ay hindi nagsisimula sa barikada, nagsisimula ito sa tahanan, sa pagpapalaki ng anak na may paninindigan, at sa pagiging magulang na marunong makinig.
FOR MORE STORIES, FOLLOW ME
WORK OF FICTION.
