KwentoLang

KwentoLang Kwento lang. Damdamin, pangarap, at karanasang pwedeng ikaw rin ang nakaranas.
(3)

25/11/2025

kasi nga pag sineryoso ko mas malala yung makukuha kong palo jan

24/11/2025

Gulat siya sa bilis ko

CHAPTER 2 — Mga Hiwaga ng GabiKinabukasan, nagkita kami sa isang maliit na coffee shop sa Tagaytay.Ang lamig ng hangin, ...
10/11/2025

CHAPTER 2 — Mga Hiwaga ng Gabi

Kinabukasan, nagkita kami sa isang maliit na coffee shop sa Tagaytay.
Ang lamig ng hangin, halo sa aroma ng kape, pero ang init ng katawan ko… dahil kay Kara.

“Alam mo, gusto kong maramdaman ang buong gabi natin kahapon ulit,” bulong niya habang nakangiti sa akin.
Hindi ko napigilan ang sarili ko — hinawakan ko ang kanyang mukha at dahan-dahang nilapit sa akin.

Naghalikan kami sa labas, sa tabi ng terrace ng coffee shop.
Parang walang tao sa paligid. Ang bawat haplos, bawat yakap, ramdam ko ang puso ko tumatakbo nang mabilis.

“Puwede ba nating ipagpatuloy sa park?” tanong niya, mata niya kumikislap sa excitement.
Sumunod ako, ramdam ko ang init ng katawan niya habang naglalakad kami sa ilalim ng mga puno, tahimik pero puno ng tensyon.

Sa gitna ng park, hinila niya ako sa isang bench, at naghalikan ulit kami — mas matindi, mas wild.
Hinawakan niya ang aking braso at pinalapit ang katawan niya sa akin, parang gusto niyang mawala ang mundo sa paligid.

“Hindi kita makakalimutan… kahit ilang gabi pa ang lumipas,” sabi ko, habang yakap-yakap siya.
Ngumiti siya at inilapit ang noo sa akin.
“Hindi rin kita,” bulong niya.

Bawat halik, bawat haplos, bawat yakap — ramdam ko na hindi lang ito simpleng kilig.
Ito na ang gabi na hindi ko malilimutan.

TITLE: “Haplos ng Gabi”Hindi ko alam kung bakit parang tuwing kasama ko si Kara, nagiging ganito ang mundo ko — parang l...
10/11/2025

TITLE: “Haplos ng Gabi”

Hindi ko alam kung bakit parang tuwing kasama ko si Kara, nagiging ganito ang mundo ko — parang lahat ng ilaw sa paligid namin ay umiikot sa kanya.

Nagsimula kami sa isang rooftop bar sa Makati. Ang lamig ng hangin, halo sa musika at tawa ng mga tao, pero kami lang ang nararamdaman ko.

“Huwag ka nang titingin sa paligid,” bulong niya sa tenga ko.
Parang kuryente ang nadama ko sa bawat salita niya. Hindi ko na napigilan — hinawakan ko ang mukha niya at unti-unting nilapit sa akin.

Nagtagpo ang aming mga labi sa isang matagal na naming hinihintay na halik.
Hindi siya basta halik, Hisoka… parang buong mundo namin ang nakasentro roon.
Pagkatapos ng ilang sandali, hinawakan niya ang aking kamay at dinala sa tabing dagat.

Bawat hakbang namin sa buhangin, ramdam ko ang init niya.
“Alam mo ba, hindi lang hangin ang nagpapaligaya sa akin ngayon?” bulong niya habang nakatingin sa akin, malapitan.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hinaplos ko ang buhok niya, hinila siya palapit, at naghalikan kami ulit — mas wild, mas intense.

Pagkatapos, naglakad kami sa maliit na park, nagtawanan, nag-usap tungkol sa pangarap at pangungulila.
Parang lahat ng worries ko nawala.
Pero bawat halik, bawat haplos, ramdam ko — may mas malalim pa kaming pinupuntahan.

Hindi kami nagmadali, pero ramdam ko sa katawan ko at sa init ng halik niya —
ang gabi na ‘to, hindi ko makakalimutan.

CHAPTER 5 — Kapayapaan at LiwanagAlas-diyes ng gabi nang bumalik kami sa lumang building, pero hindi na katulad ng dati....
10/11/2025

CHAPTER 5 — Kapayapaan at Liwanag
Alas-diyes ng gabi nang bumalik kami sa lumang building, pero hindi na katulad ng dati.
Si Ayi hawak-hawak ang kamay ko, nanginginig pa rin, pero may determinasyon sa mata.

“Mark… paano natin siya matutulungan?” tanong niya.

Binuksan namin ang diary ni Lara. May huling pahina:

“Sana may mag-alala sa amin kahit wala na kami. Iligtas niyo ang alaala namin.”

Doon ko naisip — hindi kami ang dapat takot.
Kailangan naming ipakita na hindi siya nakalimutan.

Inilagay namin ang mga lumang larawan sa lumang altar sa chapel ng campus, nagsindi kami ng kandila, at nagdasal ng taimtim.
Parang may liwanag na bumalik sa paligid.
At doon… unti-unti, nawala ang malamig na presensya.

Si Ayi tumingin sa akin, may luha sa mata niya.
“Mark… salamat… kasi hindi mo ako iniwan.”

Ngumiti ako. “Hindi kita iiwan, Ayi… hindi kahit kailan.”

Sa labas, ramdam namin ang malamig na hangin, pero hindi na nakakatakot.
Si Lara, sa wakas, payapa na.
At kami, handa nang bumuo ng bagong alaala sa campus — pero kasama ang isa’t isa.

CHAPTER 4 — Ang Trahedya sa Water TankHindi ko alam kung paano ko hinarap ang gabi na ‘yon.Si Ayi, mahigpit na nakahawak...
10/11/2025

CHAPTER 4 — Ang Trahedya sa Water Tank

Hindi ko alam kung paano ko hinarap ang gabi na ‘yon.
Si Ayi, mahigpit na nakahawak sa kamay ko habang unti-unti kaming lumalapit sa lumang water tank sa likod ng building.

“Mark… baka delikado ‘to,” bulong niya. Pero ramdam ko, ganoon din siya kuryoso.

Habang pinagmamasdan namin, biglang lumabas sa dilim ang mga lumang larawan at sulat na nakalagay sa paligid ng tank. Isa-isa kong binasa: mga pangalan ng estudyante, mga petsa, at… ang dahilan kung bakit sila nawala.

Si Lara pala, kasama ang dalawang kaklase niya, naglaro sa water tank habang walang nakabantay. Nagtangkang mag-selfie sa gilid ng tubig, pero biglang bumigay ang lumang bakal na hagdan.

“Hindi ko ginusto! Hindi ko sila sinasadya!”
Muli ko narinig ‘yung boses ni Lara, parang umiikot sa paligid namin.

Si Ayi ay nanginginig.
“Mark… parang gusto niyang… tulungan kami,” mahina niyang sabi.
Ramdam ko rin iyon. Parang may hinihingi si Lara na tapusin ang hindi niya natapos — marahil, ayusin ang alaala at hindi hayaang makalimot ang campus.

Habang nakatingin kami sa water tank, biglang may lumutang na lumang backpack, basang-basa, parang hinihintay kaming dalawa.
Kinuha namin ito, at doon ko nakita ang diary ni Lara.
Puno ng pangarap, takot, at hiling na sana may mag-alala sa kanila kahit wala na sila.

At doon ko naintindihan — hindi siya espiritu ng galit.
Siya ay isang alaala ng pagkukulang at pasensya, na gustong turuan kaming huwag kalimutan ang mga biktima.

CHAPTER 3 — Ang Lihim ng Estudyante sa SalaminHindi ako nakatulog buong gabi. Paulit-ulit kong naiisip ‘yung nakita nami...
10/11/2025

CHAPTER 3 — Ang Lihim ng Estudyante sa Salamin

Hindi ako nakatulog buong gabi. Paulit-ulit kong naiisip ‘yung nakita namin ni Ayi sa salamin — lalo na ‘yung babaeng may ngiti pero malamig sa mata.

Kinabukasan, kahit bawal, bumalik kami sa lumang building. Gusto kong malaman kung sino siya.

Pagpasok namin, parang mas malamig ngayon. Tahimik. Wala ni isang tunog maliban sa yabag namin sa lumang sahig. Dala ko lang ang cellphone ko at maliit na ilaw. Si Ayi, ayaw na sana pero sabi niya, “Hindi kita iiwan, kahit anong mangyari.”

Sa second floor, may nakita kaming lumang silid na puno ng mga lumang dokumento — mga class records, yearbooks, at sulat kamay. Binuksan ko isa-isa, hanggang sa may makita akong picture ng isang babae… parehong-pareho sa nakita namin sa salamin.

“Lara Mae Dela Cruz — 3rd Year Engineering Student, 2006.”
Sa likod ng litrato, may nakasulat:

“Hindi ko ginusto, tinulungan ko lang sila…”

Biglang nag-flicker ‘yung ilaw ng phone ko. Tapos bumukas mag-isa ‘yung pinto ng silid.
“Mark…” tawag ni Ayi.
Paglingon ko, nakita ko si Lara — hindi na sa salamin, kundi sa likod ni Ayi mismo. Basang-basa, parang bagong galing sa ulan.

“Bakit niyo ako kinalimutan?” mahinang boses, halos parang hangin.
Bago ko pa siya mahawakan, biglang bumagsak ‘yung mga papel sa paligid — at may isang lumang yearbook na bumukas mag-isa sa gitna.
Nakasulat doon:

“Tragedy at the Water Tank — Three Students Missing.”

At isa sa kanila… si Lara.

CHAPTER 2 — Ang Nasa SalaminHindi ko alam kung anong mas nakakatakot — ‘yung dilim ng hallway, o ‘yung titig ni Ayi haba...
10/11/2025

CHAPTER 2 — Ang Nasa Salamin

Hindi ko alam kung anong mas nakakatakot — ‘yung dilim ng hallway, o ‘yung titig ni Ayi habang nakatingin pa rin siya sa basag na salamin.

“Mark…” mahina niyang sabi. “May gumalaw sa likod ko.”

Kinilabutan ako. Wala namang tao doon kanina. Nilapitan ko siya at hinawakan sa balikat, pero ramdam ko, nanginginig siya nang todo. Dahan-dahan kong iniangat ‘yung flashlight — at doon ko nakita.

Sa salamin, may repleksyon kaming dalawa… pero may isa pa.
Isang anino sa likod namin, nakatayo lang, parang nakangiti.

Napaatras ako. Pero paglingon ko sa totoong paligid — wala naman.
“Tara na, Ayi. Umalis na tayo,” sabi ko habang hinihila siya palayo.

Pero bago kami lumabas, napansin kong may nakasulat sa dingding, gamit ang parang pulang pintura — o dugo.
“Huwag niyo akong iwan.”

Bumilis ang tibok ng puso ko. Hinila ko si Ayi palabas, pero pagdaan namin sa hagdan, biglang may bumagsak na picture frame mula sa itaas.
Ang larawan? Lumang klase ng Engineering students.

At sa pinakagilid, isang babaeng nakangiti.
Parehong mukha ng nasa salamin.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko noon—siguro dahil sa sobrang curious ko, o baka gusto ko lang patunayan na m...
10/11/2025

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko noon—siguro dahil sa sobrang curious ko, o baka gusto ko lang patunayan na matapang ako. Pero isang gabi, habang tahimik ang buong campus, napagdesisyunan naming puntahan ni Ayi ‘yung lumang building na matagal nang sinasabing haunted.

“Sigurado ka ba dito?” tanong niya habang tinatanggal ang ID niya. Rinig ko pa ‘yung kabog ng puso ko kahit sa dilim.

“Eh ‘di ba gusto mong malaman kung totoo ‘yung mga kwento? Tara na,” sagot ko habang bitbit ang maliit kong flashlight.

Paglapit namin, napansin ko ‘yung lumang signage na halos mabura na—College of Engineering. Matagal na raw itong sarado mula nang may estudyanteng nalunod sa lumang water tank sa likod.

Title: Sa Likod ng Lumang Building
Habang papasok kami, umalingasaw ‘yung amoy ng kalawang at basang kahoy. Parang nilamon ng panahon ‘yung buong lugar. Tahimik lang kami ni Ayi. Tapos biglang—BANG!
May pinto sa itaas na sumara ng malakas.

Napatingin kami pareho, sabay takbo sa labas. Pero paglingon ko, wala si Ayi sa likod ko.

“Ayi!” sigaw ko. Wala. Ang tanging sagot lang ay ‘yung ihip ng hangin at kaluskos ng mga tuyong dahon.

Pinilit kong bumalik sa loob, nanginginig pero desididong hanapin siya. Nang dumaan ako sa lumang hallway, may nakita akong ilaw sa dulo—parang reflection mula sa cellphone. Nilapitan ko, at doon ko siya nakita. Nakaupo, nanginginig, at nakatingin sa isang luma at basag na salamin.

“Mark…” mahinang sabi niya. “Akala ko ikaw ‘yung nasa salamin.”

At doon ko naramdaman—hindi lang kami ang nandun.

Ako nga pala si Leah, 24 years old, nakatira sa isang maliit na bahay sa Tondo kasama ang anak kong si Migs.Isang gabi b...
10/11/2025

Ako nga pala si Leah, 24 years old, nakatira sa isang maliit na bahay sa Tondo kasama ang anak kong si Migs.
Isang gabi bago dumating ang bagyo, narinig ko sa radyo — Signal No. 4 daw.
Pero sanay na kami sa ganun. Ilang beses na kaming binaha, ilang beses na ring tumigas ang loob ko.
Hindi ko alam, ‘yon na pala ang pinakamalalang gabing darating sa buhay namin.

Mga alas-diyes ng gabi, humahampas na ang hangin.
Parang may sumisigaw sa labas — boses ng ulan, boses ng takot.
Hinawakan ko si Migs, niyakap ko siya habang tinitingnan ang kisame na unti-unting binabasa ng tubig ulan.
Nabutas ang bubong. Sumirit ang tubig.
Hanggang sa pumasok ang baha — mabilis, parang galit.

“Mama, bakit po may dagat sa loob ng bahay?” tanong ni Migs habang nanginginig.
Hindi ko alam kung iiyak ako o tatawa sa tanong niya.
Umakyat kami sa mesa, pero patuloy ang pagtaas ng tubig.
Kapit sa mga gamit, kapit sa dasal, kapit sa buhay.

Nang biglang bumigay ang dingding, sumabay ang mga sigaw ng kapitbahay.
Mga batang umiiyak, mga matandang humihingi ng tulong.
Gusto kong lumabas, pero paano ko iiwan ang anak ko?

Tumagal kami ro’n hanggang umaga.
Pag-tila ng ulan, bumungad sa akin ang katahimikan — ‘yung klase ng katahimikan na parang wala nang buhay sa paligid.
Wala na ang bahay namin.
Wala na ring ilang kapitbahay.
Pero andun pa rin si Migs, mahigpit pa rin ang yakap sa akin.

Mula noon, natutunan kong hindi mo kailangan maging matapang —
kailangan mo lang may dahilan para lumaban.
At para sa akin, si Migs ‘yon.
Hanggang ngayon, tuwing umuulan, tinatabihan ko siya.
Kasi natatakot pa rin ako —
pero mas takot akong mawala siya ulit.

Hindi ko na maalala kung ilang beses na akong dumaan sa plaza na ‘to, pero kahapon iba. Nakaupo ako sa bench, nagmamasid...
09/11/2025

Hindi ko na maalala kung ilang beses na akong dumaan sa plaza na ‘to, pero kahapon iba. Nakaupo ako sa bench, nagmamasid sa paligid—mga vendors nagtatanggal ng paninda, mga bata naglalaro pa rin sa gilid, may amoy ng inihaw na manok sa hangin.

Alam mo yung pakiramdam na gusto mong magsalita sa isang tao pero hindi mo alam paano? Ganun. Nakita ko siya, si Marco, na parang hindi nakaramdam ng kahit ano sa mga nakaraang nangyari. Sana alam niya lang kung gaano ko kamahal siya dati, at kung paano niya ako naiwan sa kawalan ng sagot. Pinilit kong ngumiti sa sarili ko, pero ramdam ko yung kirot sa dibdib.

Pagkatapos ng ilang minuto, nakatayo ako, hinawakan ang backpack ko, at naglakad palayo sa plaza. Hindi pa tapos yung kwento namin ni Marco, pero natutunan kong minsan, ang pinakamahirap na gawin ay bitawan ang isang tao, kahit mahal mo siya. Sa huli, ramdam ko na may kalayaan sa pagbitaw, kahit masakit.

Grabe yung ulan kagabi. Hindi ko na maalala kung kailan huling umulan ng ganito katindi. Hawak-hawak ko yung mangkok ng ...
09/11/2025

Grabe yung ulan kagabi. Hindi ko na maalala kung kailan huling umulan ng ganito katindi. Hawak-hawak ko yung mangkok ng halo-halo para sa bunso habang tinutulungan ko si Mama bitbitin yung mga groceries papunta sa taas na parte ng bahay namin.

Habang tumatakbo kami, basa na basa na ako, lamig ng tubig sa paa ko ramdam ko, pawis ko halo sa tubig. Naiinis ako sa sitwasyon, pero nakita ko rin yung mga kapitbahay namin na nagtutulungan, tinutulungan ang matatanda, inaakay yung mga bata. Ramdam ko, kahit pagod, may lakas sa simpleng pagtutulungan.

May ilang bahay na tuluyan nang nawasak, pero ramdam ko rin yung pagkakaisa ng mga tao—yung tipong kahit wala na sila, magbibigay pa rin ng tulong sa kapwa. Sa huli, pagod man, basa at lamig, ramdam ko na hindi lang kami nag-survive sa ulan at baha, kundi nakakita rin kami ng lakas sa isa’t isa.

Address

Aurora
3316

Telephone

+639671495349

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when KwentoLang posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to KwentoLang:

Shortcuts

Share

Category