https://www.facebook.com/107201308492200/

Batang 90's, Batangas City (2025)

01/06/2025

"Tawag ni Lola"

“Anak, alas-singko na!” sigaw ni Lola mula sa may tarangkahan.
Pero ako, abala pa rin sa pagtakbo, paikut-ikot sa kalsada, hawak ang tsinelas na ginawang pamato sa luksong baka.

Mainit pa ang hangin pero unti-unti nang humuhupa—senyales na patapos na ang araw.
Ang mga kaibigan kong kasing dumi ko, may pawis sa noo, may alikabok sa tuhod, pero may ngiti sa labi.

Minsan tatlong beses pa bago ko marinig ang aking pangalan! Sabi na ni Loooolaaaa!”
Doon pa lang ako hihinto, tatawa pa bago tumakbo pauwi.

Si Lola, nakatayo sa may pinto, hawak ang tabong may tubig panlinis, at ang damit na isusuot ko pagkatapos kong maligo.
May amoy ang kanyang luto sa hangin—siguro ginisang monggo o pritong galunggong.

“Sinabi ko nang alas-singko, ’wag ka nang lumampas!”
Kunot-noo pero banayad ang boses niya, sabay punas sa likod kong pawisan gamit ang kanyang bimpo.

Sa kanya ako unang natutong tumingin sa orasan.
Sa kanya ko rin natutunang ang bawat pag-uwi ay hindi lang pagtatapos ng laro, kundi simula ng alaga.

26/05/2025

"Pasikretong Bigay ni Lola"

Tahimik lang si Lola sa isang sulok,
Pero ramdam ko lagi ang yakap sa kanyang tingin.
Habang nagtatawanan kami sa sala,
Palihim ang kamay niyang may iniabot na limang piso…
Kasing lihim ng paboritong kendi kong binili kinabukasan.

"’Wag mong sabihin sa mama mo ha,"
Bulong niya, kasabay ng isang kindat.
Para bang lihim naming kasunduan,
Na kahit hindi ko sabihin,
Alam kong iyon ang wika ng kanyang pag-aaruga.

Hindi man siya makasabay sa takbo ng aming laro,
Siya ang una kong kakampi sa laban ng gutom at simpleng kaligayahan.
Sa bawat pasikretong bigay,
Naroon ang pagmamahal na walang kapalit,
Walang ingay… pero ramdam mo—buo, totoo, sapat.

At ngayong malaki na ako,
Hindi na limang piso ang kailangan…
Pero minsan, gusto kong balikan ang sandaling iyon:
Yung simpleng abot ni Lola,
Na tila nagsasabing—mahal kita, apo, kahit hindi ko sabihin.

25/05/2025

“Kalembang ng Ice Cream"

Tahimik ang hapon…
hanggang sa biglang—
“Ting ting ting!”
Kalembang na parang kampanilya ng langit,
sumisigaw sa kalsada:
“Tara na, ice cream!”

Walang mas mabilis tumakbo
kaysa sa batang nakarinig ng kalembang.
Kahit walang tsinelas,
kahit bagong paligo,
takbo!
Labas agad ng barya,
kahit kulang—umaasang papautang si Kuya Manong.

May hawak siyang bell,
may karitong puno ng sorpresang lamig—
may sorbetes na ube,
may cheese na may yelo,
may tsokolate na minsan parang gatas ni Nanay.

At minsan, pag walang pambili…
nandun ka lang sa gilid,
nakiki-amoy, nakiki-ngiti,
umaasang may kaibigan kang magpapa-“tikim.”

Wala pang freezer noon sa bahay,
kaya ang sorbetes sa kariton—
para sa'min,
yun na ang ultimate reward sa isang araw ng laro at pawis.

At habang natutunaw ang ice cream,
parang unti-unti ring natutunaw
ang mga problema sa puso ng isang batang
wala pang ibang inaalala kundi
kung ube ba o cheese ang pipiliin niya.

Ngayon, minsan maririnig mo ulit ‘yung tunog…
malayo.
At sa bawat “ting ting ting,”
parang tinatawag ulit ang batang ikaw.
At sa saglit na segundo—
babalik lahat ng saya,
lahat ng ligaya,
lahat ng alaala ng pagiging Batang 90’s.

“Ang kalembang ng ice cream—
ay paalala ng panahong
simpleng tunog lang,
kaya ka nang mapasaya.

24/05/2025

“Larong Kalye”

Hindi galing sa PlayStation,
hindi mula sa cellphone app,
kundi sa mismong alikabok ng kalsada—
doon nabuo ang saya ng Larong Kalye.

Patintero, tumbang preso, taguan, agawan base,
piko, luksong baka, chinese garter,
at kung ano-ano pang gawa-gawang laro
na ang gamit lang ay tsinelas, bato, chalk,
at isang imahinasyong walang hangganan.

Walang leaderboard,
pero alam mong bida ka ‘pag ikaw ang “di nataya.”
Walang power-up,
pero ramdam mong astig ka ‘pag ikaw ang pinakamabilis tumakbo.

At kahit madapa, kahit magasgas ang tuhod—
babangon ka pa rin,
kasi ayaw mong mapahuli.
Kasi ang tunay na talo,
'yung hindi sumali.

Saksi ang araw,
ang poste ng ilaw,
at ang tinig ni Nanay na sumisigaw mula sa bintana:
“Pumasok na kayo, kakain na!”
Pero teka lang Nay, isa pa pong round!

Doon tayo natutong makipagkaibigan.
Doon tayo natutong sumunod sa patakaran.
Doon tayo unang natutong matalo,
pero tinuruan din tayong ngumiti pagkatapos.

Ngayon, bihira ko na silang makita—
ang mga batang takbuhan ang libangan.
Pero sa bawat yapak sa semento,
bawat tsinelas na tumilapon,
naririnig ko pa rin...
ang sigaw ng kabataang masaya kahit walang koneksyon sa WiFi.

“Larong Kalye—hindi lang laro.
Isang alaala ng panahong
ang kalye ang mundo,
at ang tunay na prize... ay ang saya ng pagkabata.”

23/05/2025

“TV na may Antena”

Noong wala pang Netflix,
wala pang remote,
at ang channel ay pipiliin mo sa pamamagitan ng pag-ikot…
ng bilog na dial.

Ang TV namin?
Hindi flat screen.
Hindi rin smart.
Pero astig—
Kasi may antena sa likod,
at minsan… kailangan mo pang iangat ang paa para luminaw ang palabas.

“Diyan lang! Wag kang gagalaw!”
Ang sigaw ni Tatay habang nanonood ng boxing.
At kami, steady lang…
para lang hindi mawala ang signal.

Minsan, sinasaksakan ng aluminum foil
ang dulo ng antena.
Para lang malinaw ang TV Patrol,
o mapanood ang anime sa hapon.

At ‘pag Sabado?
TV time!
“Baywatch,” “Magandang Gabi Bayan,”
at kung malas ka—wala kang TV kasi brownout!

Pero hindi lang shows ang napapanood sa TV.
Naipapasa din doon ang bonding.
Ang ingay ng pamilya.
Ang tawa habang nanonood ng sitcom.
Ang takot sa horror.
At ang kilig sa teleserye na kahit ‘di mo aminin… sinusubaybayan mo rin.

Ngayon, hawak ko na ang buong mundo sa kamay ko.
On demand. High def.
Pero parang mas mababaw na ang connection.
Mas malaki ang screen,
pero mas maliit ang pakiramdam.

Kaya minsan… gusto kong bumalik.
Sa TV na may antena.
Sa panahon na ang “mahinang signal”
ay di hadlang sa masayang panonood ng sabay-sabay.

“Hindi mahalaga kung malinaw ang palabas…
kung malinaw naman ang samahan sa harap ng TV.”

22/05/2025

“Pasimpleng Ligaya”

Hindi ko kailangang lumabas ng bansa
Para maranasan ang saya.
Hindi ko kailangang bumili ng mamahaling gamit
Para ngumiti ng totoo.

Dati, sapat na ang ice candy sa halagang piso,
ang tinapay na may palamang margarine,
at ang larong “taya-tayaan” sa ilalim ng init ng araw.
Hawak ang tansan, sinisipa ang lata,
habang tumatakbo palayo sa katotohanan ng paglaki.

May saysay ang simpleng tunog ng tindera na sumisigaw:
“Tubig! Ice candy! Piso lang!”
At ‘yung paghihintay mo sa sukli na laging kulang pero ayos lang
Dahil masarap naman ang lasa ng pagkakaibigan habang kumakain.

Ngayon, may internet na.
May gadget, may app, may notification.
Pero minsan, kahit andami ko nang meron…
Pakiramdam ko… kulang pa rin.

Hinahanap ko yung panahong sapat na ang mumurahing tinapay,
ang kwentuhan sa harap ng tindahan,
at ang tawa na walang filter o likes
dahil likas ito, totoo ito.

‘Yun ang pasimpleng ligaya.
Walang arte. Walang gastos.
Pero punong-puno ng alaala.

“Hindi lahat ng masaya… kailangang magastos.
Minsan, ang tunay na yaman—nasa simpleng alaala ng kahapon.”

21/05/2025

“Laruang May Battery”

Noong bata pa ako,
wala pang cellphone na nagpapasaya.
Wala pang tablet na naka YouTube buong araw.
Pero may laruan akong hindi ko makakalimutan—
Yung may dalawang letra: AA.

Laruang may battery.
‘Yung robot na naglalakad…
pero kailangan ng perfect na pagkakabit ng battery para gumana.
Minsan, kailangan mo pang pukpukin ng kaunti para lang umandar.

May baril na umiilaw.
Kotche-kotsihan na tumitigil sa pader.
Tangke na umiikot pero hindi alam kung saan pupunta.
At syempre—ang pinakaastig—robot na may blinking na mata!

Pero hindi lang laruan ang pinapagana ng AA battery.
Kasama nito, pinapagana rin ang tuwa ko,
ang imahinasyon ko.
Sa bawat andar ng robot—may kwento.
Sa bawat ilaw ng laruan—may ngiti.

Ngayon, may mga gadgets na.
High-tech na.
Pero bihira na ang saya na dulot ng simpleng on and off switch.
Bihira na rin ang laruang puputulin mo pa ang karton para lang ilabas.

Minsan iniisip ko,
baka hindi laruan ang pinapaandar ng battery—
kundi alaala.
At kung pwede lang sana,
gusto kong palitan ulit ang battery ng alaala ko…
para gumana ulit ang saya ng pagiging isang…
Batang 90’s.

“Ang simpleng laruan, kapag sinamahan ng imahinasyon, nagiging kayamanang walang kapalit.”

20/05/2025

“Baon sa Eskwela”

Noong bata pa ako,
may espesyal na parte ng araw ko—
ang recess.
Hindi dahil gutom ako,
kundi dahil…
baon ko ‘yon galing kay Nanay.

Mainit pa ang kanin,
minsan may hotdog na may hati sa gitna.
May toothpick na palasong gawa sa walis tingting,
at juice na may straw na kailangan tusukin ng lakas ng loob.

Habang ang iba may Pringles o imported na snack,
ako?
Pancit canton, pandesal, at minsan—Boy Bawang.
Pero ang totoo?
Mas masarap ‘yon kapag may kasabay kang tropa.

“Gusto mo tikman?”
“Palit tayo.”
“Uy, akin na ‘yung choco flakes mo ha.”

Walang cellphone. Walang social media.
Pero bawat kagat,
kwento.
Bawat lagok ng juice,
tawa.

Ngayon, may baon pa rin ako.
Pero iba na—
Baon ng pagod,
baon ng deadline,
baon ng responsibilidad.

Minsan, naaalala ko ‘yung lunchbox na may sticker ng Ninja Turtles.
Hindi mamahalin, pero punong-puno ng pagmamahal.
Gusto ko tuloy humingi ulit kay Nanay ng baon…
hindi ng pagkain,
kundi ng lakas.
Lakas para harapin ang araw.

“Hindi lang pagkain ang laman ng baon… kundi alaala.”

18/05/2025

Ang sarap palang maging bata.

Walang iniintinding bills, deadlines, o notifications.

Ang problema lang noon: kung sino ang “taya” o kung kaya ko ba tamaan ang lata.

Ngayon, habang binabalikan ko 'yung mga alaala,

Tahimik lang akong ngumingiti.

At sa puso ko, sinasabi..

“Kung pwede lang bumalik... babalik ako.”

Batang 90's

01/06/2025

26/05/2025

25/05/2025

24/05/2025

23/05/2025

22/05/2025

21/05/2025

20/05/2025

18/05/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category