03/08/2025
"HINDI KAMI MAGKA-ANAK NI MISIS"
Matagal ko nang pangarap na maging ama. Simula pa lang ng pag-aasawa namin ni misis, pinangarap na naming magkaroon ng anak— yung may tatakbo sa gate kapag dumating ako mula barko, yung may tatawag sa akin ng “Papa” sa bawat video call.
Pero taon ang lumipas… wala pa rin. Habang ang iba, halos taon-taon may binyagan, kami ni misis… tahimik lang na nagdadasal. Tuwing may magtatanong, ngingiti kami at sasabihing,
“Darating din ‘yan.”
Pero sa loob namin, may kirot. May pangambang baka hindi na.
Ako, seaman. Malayo sa asawa, buwan-buwan. Minsan ang iniisip ko:
“Baka ako ang may problema.”
Minsan naman, naiisip ko rin na baka siya… Pero mas madalas, hindi ko na tinatanong— Dahil mas mahalaga ang relasyon namin kesa sisihan.
Kapag nasa barko ako, lagi ko siyang tinatawagan. Pinapasaya ko siya kahit ako'y pagod. Kapag malungkot siya, pinapatawa ko. Pero sa huli ng bawat tawag, pareho kaming may tanong na hindi masabi:
"Hanggang kailan tayo maghihintay?"
Minsan naiinggit kami sa iba. Lalo na kapag reunion, kapag may bata, kapag may mga kwento ng unang hakbang, unang salita… Wala kami ni isa. Pero may isa kaming meron: Pananampalataya.
“Panginoon, kung kalooban Mo, pagkalooban Mo po kami ng anak. Pero kung hindi man, turuan Mo po kaming tanggapin ito nang buong puso. Bigyan Mo po kami ng kapayapaan at higit sa lahat, ng pagmamahalan na hindi nababase sa bilang ng anak, kundi sa tibay ng aming samahan. Amen.”
Kung ikaw ay nasa ganitong sitwasyon, hindi ka nag-iisa. Hindi sinusukat ng pagiging mag-asawa ang bilang ng anak, kundi ang laki ng sakripisyo, tiwala, at pagmamahalan.
At kung darating man ang anak—biological man o adopted— alam naming handa ka, dahil ikaw ay isang Seaman: matatag, marunong maghintay, at marunong umibig kahit masakit.
