17/07/2025
BE AWARE PARENTS‼️
— MAG-INGAT KAYO SA ALUPIHAN. YUNG ANAK KO, NADALE… AT HINDI NA NAKAUWI NG BUHAY. 😭😭😭🕊️
Hindi ko alam paano ko sisimulan 'to. Ang bigat sa dibdib. Parang binunot ang puso ko habang buhay. Pero gusto ko itong ikwento, baka sakaling may matutunan kayo sa naging pagkak**ali ko.
Kanina lang, maaga pa, naglalaba ako sa likod ng bahay. Akala ko saglit lang. Akala ko okay lang. Yung asawa ko tulog pa kaya ako muna nag-asika*o. Yung anak ko iniwan ko sa kwarto, may tablet, may cartoons, may mga laruan. Sabi ko sa kanya, "Anak, maglalaba lang si Mommy ha, saglit lang."
Wala pang limang minuto, may narinig akong iyak. Pero hindi yung normal na iyak. Ibang klaseng iyak, malalim, puno ng takot at sakit.
Tumakbo agad ako papa*ok. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siya, nanginginig, namumutla, at kinakamot yung hita niya na namumula na at namamaga. May kagat. At dun ko nakita, may gumagapang na alupihan sa sahig.
Binuhat ko agad siya. Sumisigaw ako, umiiyak, humihingi ng tulong. Buti nalang may kapitbahay kaming may motor at agad naming nadala sa clinic.
Pero habang nasa biyahe kami papunta, nakita kong nanlalabo na ang mata ng anak ko. Unti-unti siyang humihina. Kinakausap ko siya pero hindi na siya sumasagot. Napapikit na lang siya habang yakap-yakap ko.
Pagdating sa ospital, sinubukan pa ng mga doktor. Ginawa nila lahat. Pero huli na. Hindi na kinaya. Kumalat na ang la*on sa katawan niya. Yung anak kong masayahin, bibo, malikot, wala na.
"Mommy, ang sakit po." Yun ang huling sinabi niya bago tuluyang pumikit.
Dun ako tuluyang bumigay. Sumigaw ako. Umiiyak. Gusto kong ibalik ang oras. Gusto kong ako na lang. Gusto kong hindi na lang ako naglaba. Bakit ko pa siya iniwan kahit saglit?
Ang sakit. Hindi ko kayang ilarawan yung puwang na iniwan ng anak ko. Yung kwarto niya tahimik na. Yung laruan niyang nakakalat, hindi ko kayang galawin. Yung tawa niya, alaala na lang.
Kaya sa lahat ng magulang, pakiusap. Huwag niyo iiwan ang anak niyo kahit saglit. Kahit akala mong safe sila sa loob ng bahay. Kasi minsan ang panganib, nasa ilalim ng k**a, sa gilid ng cabinet, sa mga sulok ng dingding. Minsan, isang kagat lang, wala na.
Ang hirap mabuhay na may dalang pagsisisi. Ang hirap gumising sa umaga na alam mong hindi mo na masusulyapan ang ngiti ng anak mo. Hindi ko alam paano ko kakayanin 'to. Pero kailangan ko. Para sa alaala niya. At para masabi ko sa ibang ina:
Wag mo iwan ang anak mo. Kahit saglit. Kahit nasa loob lang kayo ng bahay.
Mahal na mahal kita anak. Patawad kung hindi kita naprotektahan. Di na kita mahahawakan pero habang buhay kitang mamahalin.
Post from Abbie Managay😭
゚
