06/11/2025
“Noong ’90s, wala namang depression, ah.”
Ilang beses mo na bang narinig ’to?
Pero totoo ba na wala noon? O hindi lang aware?
Marami rin ang napapaisip niyan. Bakit nga ba parang “dumadami” ang depression ngayon, samantalang noong dekada ’80s o ’90s, bihira mo marinig ang salitang "mental health"?
May ilang malalim na dahilan diyan — hindi lang dahil “mas mahina” ang mga tao ngayon, kundi dahil nagbago ang mundo at ang paraan ng pamumuhay natin.
Eto ang mga pangunahing factors:
1. Mas aware na tayo ngayon.
Noon, kapag malungkot o wala sa mood ang isang tao, sasabihin lang “tinatamad” o “drama.” Wala pang masyadong pag-aaral o open discussion tungkol sa depression. Ngayon, may pangalan na siya, may research, may treatment — kaya mas nakikita natin, hindi dahil mas marami, kundi dahil mas alam na natin kung ano ‘yun.
2. Social media pressure.
Sa social media, laging highlight reel ang nakikita — puro success, happiness, travel, love life. Kaya maraming nakakaramdam ng comparison anxiety (“Bakit sila masaya, ako hindi?”). Dagdag pa, instant validation culture: kapag walang likes o comments, parang walang halaga.
3. Pagbabago ng lifestyle.
Noon, mas marami ang human connection — usap sa kapitbahay, laro sa labas, simpleng pamumuhay. Ngayon, maraming tao ang laging online pero emotionally disconnected. Wala nang tunay na pahinga, kahit nakaupo, busy pa rin ang isip.
4. Economic at societal stress.
Tumaas ang cost of living, uncertain ang kinabukasan, unstable ang trabaho — mga chronic stressors na nakaka-trigger ng depression. Noon, mas simple ang pangangailangan at mas solid ang community support.
5. Cultural stigma dati.
Sa dekada ’90s, kung nalulungkot ka, sasabihin lang “magdasal ka lang,” o “lakasan mo loob mo.” Kaya maraming depressed noon, pero tahimik lang. Hindi ibig sabihin wala noon — hindi lang sila nagsasalita o nakikilala bilang may depression.
