Gabriel Li

30/11/2025

TITLE: The Last Apprentice
AUTHOR: Gabriel Li
GENRE: Young Adult Fantasy Fiction

BLURB:

Born to the most powerful white witches in the kingdom of Caelestia, Anna was supposed to be great too, right? Yet, as the Master’s last apprentice, she was nothing but a failure— the opposite of her great twin sister, Leigh.

But when a shocking, violent event rips Anna’s world apart, claiming the lives of her mother and her twin, she is left shattered and weak.

Until one night her master commands her to go on a journey with the dragon she despises— Skyler.

What more? Her master revealed she is the Chosen Witch and Skyler is the Last Dragon! And only she and Skyler can save the kingdom of Caelestia from ruin.

Check out this FREE YA Fantasy book completed at Selebox. Great reads po ito for elementary-highschools & young-at-hearts 💛

Born to the most powerful white witches in the kingdom of Caelestia, Anna was supposed to be great too, right? Yet, as the Master’s last apprentice, she was nothing but a failure— the opposite of her great twin sister, Leigh. But when a shocking, violent event rips Anna’s world apart, claiming...

27/11/2025

"THE GROWTH IS AGGRESSIVE, LOUIS. End-stage glioblastoma. There is no surgical intervention left. We are talking weeks, perhaps two months, at best."

Sa labas ng opisina ng doktor ay tuluyang dumulas ang kanina pang nanginginig niyang mga tuhod. Bumagsak siya sa makinang na sahig ng Seoul private clinic.

Louis Jung— twenty-seven. South Korea's top celebrity. The face of hundreds of endorsements collapsed not with a dramatic flourish, but with a silent heavy thud.

Maagap siyang dinaluhan ng personal assistant niya at tinulungan makaupo sa hilera ng bakanteng stainless steel bench. Tulad ng dati ay kinailangan ipasara ang buong clinic para makapagpa-checkup siya.

His knuckles turned white upon gripping the bench armrests. Kahit nasa loob ng gusali ay dinig na dinig pa rin ang malakas na hiyawan sa labas ng mga nagwawalang fans. Sige ang pagsigaw ng mga ito sa pangalan niya— isang nakabibinging paalala ng buhay na ayaw man niya ay wala siyang choice kundi iwan. Buhay na natatakot man siya ay wala siyang choice kundi lisanin.

Siyam na taong kasikatan, at ngayon hiling niya sana ay isa lang siyang ordinaryong tao. Isang taong hindi sikat pero may hinaharap.

“Ji-ho,” tawag niya sa personal assistant sa namamalat na tinig. “Cancel everything. Buy me a ticket for the Philippines. I miss my mother. I need to see her.”

He craved the anonymity and warmth of Manila, the home of his Filipina mother, who quietly lived there after divorcing his South Korean father. He needed a place where Louis Jung, the star, could simply live and silently . . . die.

*

IN THE HEART OF MAKATI, Margaret was determined to outrun the chilling beat of her own heart. It was her twenty-third birthday, and she had promised herself a night of reckless living.

Sa bawat indayog ng katawan ay umaalog ang naka-high ponytail niyang buhok at kumikisap-kisap na parang bituin ang ubod-ikli at hapit na hapit na itim niyang bestida. Malayo ang pustura niya sa malinis, kagalang-galang, at nakapusod niyang buhok sa loob ng eskuwelahan.

Walang anumang bakas ni Margaret Korresia— the introvert teacher with end-stage heart failure.

Agaw pansin ang galawgaw niyang pagsayaw habang tinutungga ang bote ng champagne sa masikip na dance floor ng sikat na bar. P**a ang mukha niya sa kalasingan.

Suddenly a tall, athletic man, clothed entirely in black and wearing a chic masquerade mask— a black velvet and satin mask— danced seamlessly into her space. Hinapit ng malaking k**ay nito ang makitid niyang baywang at kinabig siya palapit.

Sa kabila ng takong ay kinailangan pa rin niyang tingalain ito. She leaned her face close to his face, her breath smelling of champagne and strawberry cake. “It’s not All Souls’ Day, so why wear a mask?”

The man in the mask lowered his head. His warm, spicy breath fanned her ear. “Because I’m South Korea’s top celebrity. I can’t afford to be recognized.”

Pagkarinig dito ay kumawala ang marahang tawa ni Margaret. Hindi siya nanonood ng South Korean films; higit sa lahat, wala siyang p**i kung sino ito. Ang p**i niya lang ay narito ito ngayon.

They were two people desperate to claim life before it claimed them.

Ang nagliliyab sa init na katawan at ang matalim at makinang na mga mata ng lalaki ay mistulang drugs na umakit sa kaniya.

Reckless— she will be reckless tonight. That she promises!

Dinala sila ng kalasingan at mahaharot na usapan sa top floor ng five-star hotel.

Their flaming bodies moved with desperate urgency. Their mouths locked in a kiss while their hands were tracing, grasping, and seeking. Before they even reached the door, the small strap of Margaret's padded dress tore loose, exposing the curve of her breast. On the other hand, the buttons flew off the man’s shirt, scattering down the hall, leaving his entire chest bare.

In the dimly lit suite, the man threw her onto the huge silk-covered mattress. Both their lips were cut and swollen from biting; their necks were covered in hickeys.

"Care for a name, pretty?" the masked man seductively asks while stalking her on the bed.

"Margaret . . ." She uttered while biting her lower lip. "How about you, handsome?"

"Louis . . ." he murmured, his hands reaching for the chic masquerade mask. He slowly peeled it from his face.

The black velvet and satin masquerade mask fell onto the carpeted floor.

"Reckless . . ." Margaret breathed; the sight of his face erased every rational thought of hers.

"Yes, let's be reckless even just for tonight . . ." Louis said and pounced on her!

*

NAGISING SI MARGARET sa pamilyar na mabigat na p**iramdam ng puso. Sumabay pa ang bahagyang pagsakit ng ulo niya dahil sa hangover. Inilinga-linga niya ang paningin sa magarang silid at unti-unting nagbalik sa ala-ala niya ang mga naganap nang nagdaang gabi.

Dumapo ang mga mata niya sa k**a. Nag-init ang pisngi niya— lutang na lutang kasi sa puting sapin ang bahid ng tuyong dugo.

"Reckless Margaret," bulong niya sa sarili habang hinampas ng palad ang noo. "Eh, ano naman? Mamamatay ka na rin naman! Might as well die reckless but happy!" Sigaw na sagot ng isip niya.

Pagkuwan ay nahatak ang atensyon niya ng malaking lalaking nakatakip ang bra*o sa nakapikit na mga mata— Asian Foreigner. Chinese? No, sabi niya South Korean siya, eh.

Bumilis ang tibok ng puso niya at lalo siyang nag-init. Malamang kulay k**atis na siya ngayon!

Pinakikislap ng sikat ng araw mula sa floor-to-ceiling window ang maputi at makinis nitong balat, ganon din ang blonde nitong buhok. Manipis ang kulay ka*oy nitong labi at nakakatusok sa tangos ang ilong.

"God! For a one-night stand, he looks like a work of art."

"You recognize me now, huh?"

She gasps hearing Louis's overconfident voice. Tinanggal nito ang bra*o sa mukha at marahang nagmulat ang mga mata. His light brown eyes met her black ones.

Kumurap-kurap ang mga mata niya.

"S-Sorry, but . . . I don’t watch South Korean films," aniyang tila naalimpungatan.

Louis frowned. "A cavewoman?! Tsk. Tsk," he said, climbing out of the bed. He was in his naked glory, and Margaret almost shouted in shock. She quickly covered her mouth.

He uncaringly walked to the bathroom, but before he could close the door, a choked, agonizing groan tore from his throat.

Hearing him, Margaret scrambled out of bed. Kumirot ng kaunti ang kaniyang puso sa biglaang pagkilos pero binalewala niya ito. Sa halip tumakbo siya sa banyo ng hubot-hubad. Saglit natigagal si Margaret pagkita kay Louis na gumagapang sa sahig habang sinusuntok-suntok ang sentido.

“L-Louis, what happened to you?!" Balot ng pag-aalala niyang tanong. Naalala niya ang sarili kapag sumusumpong ang puso niya. Hindi siya makahinga; halos gumapang siya sa sakit hanggang mawalan siya ng malay.

"M-Meds . . ." Mahinang anito.

"W-What is it?" Nalilito niyang tanong.

"M-My meds . . . in my pants!"

Sa wakas nagising sa pagkabigla si Margaret. "Meds!" Sigaw niya at tumakbo at dinampot ang pantalon ni Louis sa sahig. Tangan ang botelya ng gamot, bumalik siya sa banyo at tinulungan ito.

"I’m dying. End-stage glioblastoma," he said as if he were only talking about the weather. They huddled at the foot of the bed.

He was looking at her hand holding the bottle of painkiller. Opioids— she read it earlier. It's a strong painkiller.

He was dying . . . too! Gusto niyang matawa pero hindi nakakatawa!

*

AN HOUR LATER they stood side by side at the hotel elevator wearing brand-new clothes bought by Louis.

Margaret suddenly leaned close to Louis and whispered. "We’re even, Mr. Top Celebrity Louis Jung. I’m dying too."

Louis stared at her through the dark lenses of his sunglasses. Searching for a lie.

"My heart is sick. End-stage heart failure, and only a transplant can save me, but I'm running out of time," dagdag pa niya habang nakatingin sa suot na heels.

Mayamaya kumawala ang malungkot na ngiti rito pagkatapos ay hinubad nito ang suot na black leather jacket at isinuot sa kaniya.

"Want to join me on a road trip?" he asked, his voice decisive, reckless.

She laughs but stops abruptly. "A road trip to heaven, you mean?" She looks at him. Their eyes met, then silence.

She breathed deeply— so deep her heart hurt. "Hmm, okay. We’re dying anyway. Let’s live life to the fullest!"

*

JUST LIKE THAT, Louis and Margaret spent the next few days driving the highlands and coolness of Baguio City.

It was like the more they drive far away, the more they run far away from death. But it's impossible, right? For death is like a wind. How could you run away from wind? How could you run away from death?

Maybe it's chemistry, or maybe it's . . . the death.

Without restrictions, Margaret gave her everything to Louis, and so did he to her.

With her, Louis shed his celebrity life, wearing a face mask; he lived openly with her. They hold hands going to the markets, eating at the restaurants along the way. Stargazing at night. Huddling and sleeping at the back of the pickup . . . Car s*x— his best s*x ever. They never sleep in the hotels; they only go there for a bath and then back to the road trip again.

*

"OH, ICE CREAM! Itigil mo! Itigil mo!" Pangungulit ni Margaret sa kaniya pagkakita nito sa manong na nagtitinda ng "Dirty Ice Cream" sa tabing kalsada.

Kaagad niyang ipinarada ang sasakyan tapos lumabas sila at hawak k**ay na naglakad palapit sa tindero ng ice cream.

"Ano'ng flavor ho?" Tanong ng manong sa kanila.

"Strawberry!" Halos sabay nilang sagot at nagkatinginan bago nagtawanan.

"Why do I feel like we were a perfect match from the very beginning?" Nakangising ani Louis.

"I think so too!!" Namumulang ani Margaret.

"Margaret, baby, when is your birthday?"

"June 1, 2002."

"Really? I'm December 4, 1998! Do you know in birth month it's a strong match?"

"Weh, totoo?!" Hindi makapaniwalang tanong ni Margaret.

"Oo nga, search mo pa, eh!" God, is this true? Tanong niya sa sarili. "How about your blood type, baby?"

"Hmm, AB."

"See, I told you, we're a perfect match!" Hindi siya makapaniwala.

"Wait, don't tell me type AB ka rin?"

"Hmm-hmm! My blood type is also AB!"

Bigla niya itong kinabig palapit at niyakap. "God, we're really a perfect match!"

"Hmm!" Sumandal ito sa dibdib niya. "Louis, your heartbeat is very calm."

"But do you know what our birthday 1 and 4 means together in Chinese? It means . . . Will die . . ." bulong niya sa isip.

"No need to worry, baby, one day your heartbeat will be calm too . . ." Aniyang humigpit ang yakap dito.

*

MAYAMAYA PA . . .

"Louis, I really love strawberries! Hmm, let's go to strawberry land and eat all the strawberries there!" Pag-aya ni Margaret na kaagad naman niyang sinang-ayunan.

"Louis Jung?!"

Narinig nila mula sa di kalayuan. Natigilan sila sa pagkain ng ice cream at napalingon sa grupo ng kabataan na naka-school uniforms. Pagkatapos ay umangat ang k**ay ni Louis sa mukha— s**t! Sa pagmamadali ay nalimutan niyang magsuot ng face mask, gayon din ng sunglasses!

"HUH! LOUIS JUNG!!" Muling sigaw ng mga kabataan. Tapos tumakbo ang mga ito palapit sa kanila!

"LOUIS JUNG!!"

Siyang takbo palapit ng mga ito siyang bitaw ni Louis sa ice cream niya at hinawakan ang k**ay ni Margaret at hinila ito patakbo!

"Louis!" Sigaw nito nang mabitawan ang kinakain na ice cream.

"I'll buy you all the ice cream in the world, baby. But now let's run kung ayaw mong dumugin ng mga kabataan na yan at mapunta sa front news tomorrow!!"

Humigpit ang kapit nila sa isa't isa habang tumatakbo. Sa bawat takbo ay humahampas sa kanila ang nagyeyelong lamig na hangin. Hangin na dala ang halimuyak ng mga bulaklak at strawberries.

Their gazes crossed, and a peaceful smile lingered on them.

*

"NOW YOU BELIEVE ME? I told you I'm South Korea's top celebrity, eh!" Mayabang niyang aniya pagkapa*ok na pagkapa*ok nila sa sasakyan.

"Yes, I believe you now, Mr. South Korea's top celebrity!" Tawa nito at pinisil ang magkabila niyang pisngi.

Hinila niya ito at ikinulong sa mga bisig, pinupog ng halik ang mukha nito na lalong nagpahagikgik dito.

"Now give me an autograph, my South Korea's top celebrity!" Nakangisi nitong inilahad ang bra*o sa kaniya. "Pretty please . . ."

Nakahahawa ang ngisi nito— napangisi rin siya tapos umiiling na kinuha ang pentel pen sa compartment ng sasakyan.

"Your name is so beautiful— Margaret," he said, pulling her close. "But your surname— Korresia— is too long and too . . . librarian. See." Tumawa siya ng pagak at ipinakita rito ang isinulat sa makinis nitong bra*o.

Her hands trace his handwriting. "Beautiful— your handwriting is beautiful, Louis," halos pabulong nitong ani.

Muli niyang kinuha ang bra*o nito at muling sinulatan. "Marry me. My name is shorter: Margaret Jung. Perfect," aniya at muling ipinakita rito ang bra*o pero hindi ito kumibo. Hindi rin ito umingit.

Kumunot ang noo niya. "Margaret?"

Sa halip na tumugon ay bumagsak ang k**ay nito sa hita niya. Pagkaramdam dito ay humigpit ang hawak niya rito at iniharap ito sa kaniya. "Margaret, baby?!" Yug-yog niya rito.

Napasinghap siya ng makitang unti-unti itong nagmulat ng mga mata. Ngumiti ng malungkot ang nangungutim nitong labi.

"Margaret, are you okay?"

"I told you, my heart is sick, eh!" Dumaloy ang luha sa maputla nitong mukha kasabay ng butil-butil nitong pawis sa noo.

"Maragaret, let's go to the hospital . . ." Aniyang nagbalon sa luha ang mga mata pero nanghihina itong umiling.

"Louis, can you take me to strawberry land? I want strawberries before I sleep . . ."

Sleep . . .?

Margaret went steep again in his arms.

Humigpit ang yakap niya rito.

"I’ll save you," Louis vowed, scrambling for his phone. "Let's go to the hospital, and I'll buy that strawberry land and all the strawberries in the world— " he said, but just then a white light blinded his sight, and then pain spiked deep inside his skull. His vision blurring.

He looks at Margaret unconscious.

He laughed a sad laugh. He guessed the end came for him first. Yet before his curtain closed forever, he wanted to do one final act.

Pilit niyang nilabanan ang pumipintig sa sakit na ulo. His will is keeping him upright. Sa halip na tawagan ang ospital ay tinawagan niya si Ji-ho at ang nanay. He gave them final and urgent instructions.

Pagkatapos ay nagmaneho siya ng ubod-bilis— pinak**abilis na maneho sa buong buhay niya.

Sa halip na dalhin sa strawberry fields kung saan hiling ni Margaret mamahinga, dinala niya ito sa pinak**alapit na ospital.

"Margaret, baby, live! Live and go to strawberry fields and eat all the strawberries you want!" aniya habang nagbalon ang luha sa mukha.

Sa nagdidilim na paningin at nanghihinang katawan ay binuhat niya si Margaret sa hospital emergency room.

“Save her!” nagmamakaawang sigaw niya. Kaagad naagaw ang atensyon ng lahat. Wala siyang suot na anumang takip sa mukha pero wala siyang p**i. Wala siyang p**i kung may makakilala sa kaniya at kung anuman ang isipin nila.

"Save her please!!" Muli niyang sigaw habang inihiga ang walang malay na si Margaret sa stretcher na inilapit ng mga nurse.

Sa unti-unting paglayo ng stretcher ay ang unti-unting pagdilim ng mundo ni Louis. Hindi niya inalis kay Margaret ang mga matang unti-unting nawawalan ng kinang. Sumilay sa labi ang malungkot niyang ngiti.

"Live, Teacher Margaret Korresia, you will never be Jung, but I will always be with you . . ."

*

NAGMULAT ANG MGA MATA ni Margaret sa nakasisilaw na puting kisame. Nasa ospital siya?

Tulad ng dati mabigat ang p**iramdam ng dibdib niya pero . . . di tulad ng dati, marahan at kalmado ang tibok ng puso niya. Higit sa lahat hindi makirot ang dibdib niya kapag humihinga. Buhay siya?

Nag-focus ang balot ng pagtataka niyang mga mata sa mga taong nakapalibot sa kaniya. Ang pamilya at mga kaibigan niya. May ngiti sa mga mukha nila na basa ng luha.

“M-My heart,” bulong niya sa nanunuyot na lalamunan habang sinapo ng palad ang dibdib. Muli niyang pinakiramdaman ang tibok ng puso— tibok ng puso na sa di malamang dahilan ay pamilyar.

Hinawakan ng tatay niya ang k**ay niya habang sunod-sunod pumatak ang luha. “You made it, anak! A heart was found. A match— a perfect match!”

“Who . . . ?”

Hindi niya alam kung bakit pero bigla siyang nakaramdam ng lungkot.

Pinisil ng nanay niya ang kaniyang palad. “An anonymous donor, Margaret. He has a wonderful generous soul. He saved you.”

"He . . .?"

Hindi niya alam kung bakit pero biglang pumatak ang luha niya.

*

LUMIPAS ANG ILANG ORAS bago natapos ang checkup sa kaniya ng mga doktor. Sa bintana ay matatanaw ang kumikinang na mga bituin na nagbibigay liwanag sa madilim na ulap. Sa wakas tahimik na— naiwan siyang mag-isa sa silid.

Dumapo ang mga mata niya sa kumpol-kumpol ng iba't ibang mga bulaklak at mga stuff toy sa sahig ng ICU. Tapos sa bedside drawer kung saan nakalapag ang mga cards. Sa maraming cards ay naagaw ang atensyon niya ng nag-iisang makintab na puting envelope. Kaiba sa mga cards, walang nakasulat sa labas nito. Tanging stickers lang ang nakadikit dito— stickers na nagsilbing seal nito.

Black velvet and satin masquerade masks ang disenyo ng isang sticker, habang South Korean entertainment agency logo naman ang isa.

Isang tao lang ang puma*ok sa isip niya. Isang taong hindi niya alam kung bakit pero hindi mabanggit ng bibig niya.

She picked up the envelope with her trembling hands. Inside was her name. The handwriting was beautiful and familiar— his handwriting. She unfolded the paper.

Binasa niya ang sulat.

Tila tumigil ang oras, ganon din ang pag-ihip ng hangin. Tumulo ang luha niya na kaagad bumasa sa sulat.

Umiyak siya— walang tunog. Sinapo ng palad ang dibdib.

Walang maririnig na tunog— tanging tunog lang ng marahang pagtibok ng puso niya— ng puso ni Louis sa dibdib niya . . .




Take your time! As long as my heart is with you, I’m with you. I will patiently wait for you on the road to heaven. I love you, Teacher Margaret Korresia . . .

You're South Korea's Top Celebrity,

Louis Jung.

—WAKAS—

© GABRIEL LI

17/11/2025

Just want to share my entry at the Golden Pen His/Her Diary Writing Contest or Diary-Style Short Story Writing Contest. Wala pa pong results para sa top, but very thankful and happy na po akong nakasama ang entry ko sa finalists out of hundreds of entries 😊

Grabe, Golden Pen, staying in this group, super dami ko talagang natutunan na iba't ibang writings. So thank you, Golden Pen, for all these contests and certificates. I appreciate it so much. To the judges, thank you so much 💛

07/11/2025

CHAPTER 3

PAGKATAPOS NI OPHELIA itarangka ang pintuan ng banyo sa di malamang dahilan ay bigla siyang nakadama ng init. Nagsimulang magbutil-butil ang pawis sa noo niya.

Matangkad si Geoff habang katamtaman naman ang height niya na 5’2. Tamang-tama lang ang katawan nito, hindi payat, hindi mataba, habang balingkinitan naman siya, pero ewan, p**iramdam kasi niya ay masikip ang banyo.

Nakatuon ang mga mata niya sa saradong pintuan. Humigpit ang hawak niya sa sweatshirt at sweatpants na tangan.

“She’s alone in the bathroom with a man! Not just a man but a complete stranger!” aniya sa isip habang paulit-ulit huminga ng malalim.

What more? Kailangan niya itong hubaran at hawakan ang kahubaran nito! When she’s . . . When she’s NBSB!

She’s eighteen— yes— but still she’s never been touched, never been kissed! A complete virgin who didn’t even watch p**n!

“AAAHHH!!” Pagtili niya sa isip. Habang tumitili sa isipan, hindi niya namalayang nagpapadyak pala siya.

“Ophelia? Ophelia! Are you alright?” ani Geoff na nagpabalik sa kaniya sa wisyo.

“Huh? B-Bakit?” Baling niyang tanong dito.

“Sabi ko kung ayos ka lang ba?” Tanong ni Geoff na inginuso ang mga paa niya.

Sinundan niya ang inginuso nito, at doon nakita niya ang ginagawang pagpadyak ng mga paa. Kinagat niya ang ibabang labi tapos nagbuntonghininga.

“Ayos lang ako. Halika bihisan na kita,” aniya habang alanganin ang ngiti.

Isinabit niya ang hawak na mga damit sa sabitan ng pintuan tapos hinarap si Geoff at sinimulan hubarin ang paragliding suit nito.

Kanina narinig niya sa tatay at sa town police chief na mamahalin daw ito kaya matibay. Kahit napunit ito, sapat pa rin ang natira para protektahan ang mahalagang parte ng katawan ni Geoff.

Nakaramdam siya ng inis sa mga k**ay— nanginginig kasi ang mga ito. Suminghap siya nang sa wakas mahubad ang suit.

Sa pagbagsak sa sahig ng suit ay bumati sa kaniya ang kulay itim na shirt at trousers ni Geoff. May mga kaunti rin itong sira.

Pero ang mas umagaw ng atensyon niya ay ang maputi, makinis, at maskulado nitong mga bra*o. Napalunok siya.

Dahan-dahan naglakbay ang mga mata niya sa katawan nito. Fitted ang shirt nito at bukas ang ilang butones. Dahil dito kitang-kita ang dibdib nito na mukhang kasintigas ng bato.

Muli siyang lumunok. Ngayon mas malalim. Tuyot ang lalamunan? Nauuhaw? Hindi niya maintindihan ang nadarama. Kung tutuosin maganda rin naman ang katawan ng mga binatang manggagawa sa farm. Pero ewan, parang iba ang kay Geoff . . .

Ikinurap-kurap niya ang mga mata. Pilit pinakalma ang sarili pagkuwan ay hinawakan ang sinturon ni Geoff.

“Pokus, Ophelia! Katawan lang iyan! Pokus!” Utos pa niya sa sarili. Kahit nanginginig ang mga k**ay niya, pilit niya itong pinatigas.

“Uh . . . Ophelia . . .” ani Geoff sa mabagal at malat na tinig.

“Hmm?” Tanong niya habang hindi inalis ang pokus sa ginagawa.

Sa isip ay naiiritang nag-anas. “Nakakainis ka namang sinturon ka! Ayaw mong bumukas! Kandado ka ba? May kayamanan ka bang itinatago diyan kaya ayaw mong magpabukas?!”

Lumipas ang ilang sandali pero hindi sumagot si Geoff kaya nag-angat siya ng tingin.

“Bakit? Ano iyon?”

“Um . . . N-Naiihi ako . . .”

Natigagal sa kinatatayuan si Ophelia. “N-Naiihi? N-Ngayon na?” Tanong niya na tuluyang nabitawan ang belt ni Geoff. Tinanguan lang siya nito.

Wala itong pamalit na underwear kaya naisip niyang kailangan lang niya itong punasan ng basang bimpo at palitan ang damit. Bahala na ang underwear pagkauwi sa farm. Pero nalimutan niya ang parteng ito. Higit kalahating araw na ang nakalipas kaya natural lang makaramdam ito ng pagkaihi maliban kung hindi ito tao.

Hayst! Bahala na!

“O-Okay . . . Hubarin muna natin ang damit mo para makaihi ka pagkatapos saka kita pupunasan at bibihisan,” aniyang iniangat ang kanina pa tila pasmadong k**ay.

“Isipin mo na lang caregiver ako,” dagdag pa niya habang nagsimula nang buksan ang butones ng shirt ni Geoff.

“Okay, thank you, Ophelia,” ani Geoff na bahagyang iniyuko ang ulo at itinigil ang mga mata sa kaniya.

Sa apat na sulok ng banyo— tila ang bagal ng oras. Sobrang tahimik— nakabibingi.

Sa bawat pagbukas ng butones ay ang paglitaw ng matipunong katawan ni Geoff, at sa bawat paglitaw nito ay ang pagdiin ng kagat ni Ophelia sa labi.

Pagkatapos sa shirt at belt ay dumiretso ang k**ay niya sa trousers nito. Lalong lumakas ang panginginig ng k**ay niya. Tumahip din ang dibdib niya— sa lakas ng tahip halos mabingi siya.

“Hmm, Ophelia, can you stop what you’re doing?” Humiwa ang may kalaliman na tinig ni Geoff sa tahimik na banyo.

“Hmm, ano?”

“Iyang pagkagat mo sa labi mo. Itigil mo yan at malamang pag di mo yan itinigil pag labas natin dito e iyang labi mo naman ang gagamutin ng doktor. Isa pa baka isipin nila . . . kinagat kita.”

Sa narinig ay biglang nag-init si Ophelia. Hindi sa kilig kundi sa hiya. Sabay sa pag-angat ng init sa mukha niya ay ang pag-angat ng ulo niya.

“Manyakis kang lalaki ka!!” Bulyaw niya at walang anu-ano’ng inuntog ng ulo ang bibig ni Geoff!

“OUCH!!”

*

WALANG IMIK SI GEOFF habang panakaw na sinulyap-sulyapan si Ophelia. Nahubad na nito ang trouser niya at kasalukuyang nakahawak sa garter ng boxer brief niya.

P**ang-pula ang mukha nito. Pero kahit gusto na niyang mapangisi ay pinigilan niya ang sarili.

“Ah, O-Ophelia, tingin ko kaya ko na . . .” halos bulong niyang turan pero muling natikom ang bibig niya nang paningkitan ng mga mata nito.

“Sabi ng doktor bawal mo igalaw at basain ang mga k**ay mo lalo habang nakabenda pa kahit isang araw lang.”

Naramdaman niya ang malamig at pawisan nitong mga palad na saglit lumapat sa magkabila niyang hita. Humugot ito ng malalim na hininga saka siya tinanong. “Do you trust me?”

Tanong na tinugunan niya lang ng marahang pagtango.

Tuluyan nitong ibinaba ang boxer brief niya. Nahagip pa ng paningin niya ang pamimilog ng maliit nitong bibig, gayon din ng mga mata nito, at ang paglunok nito.

Hindi niya mawari kung dahil sa naiihi siya o epekto ito ng babae na kasama niya ngayon. Bukod kasi sa sumasakit ang puson niya ay kinikilabutan din siya. Paano kung tama ito sa pagtawag sa kaniyang manyakis? After all, he doesn’t remember anything.

“Thank you . . .” aniya nang matapos na siya nitong mabihisan. Tila sinukat sa kaniya ang sweatshirt at sweatpants.

“Hmph! Dapat lang. Nahirapan kaya ako!” anito habang itinupi ang mga pinagbihisan niya at nilinisan ng kaunti ang banyo. Sa kilos ay halatang sanay ito sa gawaing bahay.

“O akala ko ba nakapagbihis ka na ng lalaki?” Nakanguso pero pabiro niyang tanong. Truth, he doesn’t know why, but earlier when he heard her say something about dressing another man in the past, suddenly he felt irritated.

“Totoo naman ah! Nakapagbihis na ako ng lalaki! Si Marco!” Nakanguso rin nitong katuwiran. This time with a small smile at the corner of her lips. The earlier awkwardness seems to fade.

“M-Marco?” Lalo siyang ngumuso. Sa isip ay hindi maalis bumulong. “Tsk! Akala mo kung sinong inosente, e, may boyfriend na pala! Hmph!”

Ewan ba, pero sa huli gusto pa rin niyang matiyak.

“Boyfriend mo? Ilang taon? Matagal na kayo?” Sunod-sunod niyang tanong na nagpakunot-noo rito.

With each question he took a step closer, erasing their distance.

Siyang paghakbang niya palapit ay siyang paghakbang nito paatras hanggang tuluyan na itong mapasandal sa bathroom counter.

Mabilis naman umangat ang magkabilang bra*o ni Geoff, inilapat ang nakabenda niyang mga palad sa bathroom counter. Tuluyan niyang ikinulong sa pagitan ng mga bra*o niya si Ophelia.

Unti-unting nandilat ang mga mata ni Ophelia. “Sandali, huwag mong sabihing nagseselos ka kay Marco?” Natatawang anito pero kaagad natigilan. Naglaho rin ang tawa nito. Halatang nagulat sa nasabi at ganoon din siya.

Jealous? Is it even possible to feel jealous over a woman he just met? A woman he met because of an accident? A woman he met while he had amnesia?

“Crazy! This is crazy!” he uttered under his breath.

He bent his head down, meeting Ophelia’s deep black eyes. Their bodies were so close that they could feel each other’s heartbeat.

“G-Geoff . . .”

“Yes, right, I’m Geoff Sandoval, and it is so nice meeting you, Miss Ophelia Madrigal.”

© GABRIEL LI

To be continued . . .

Thanks for reading, Sunshines 💛

💛 Author's Note 💛

Check out this book! https://www.selebox.com/books/692a25620001397f5ef6

04/11/2025

CHAPTER 2

“I’M OPHELIA . . .”

“O-Ophelia? Uh . . . P-Pwedeng malaman kung n-nasaan ako?” Muling tanong ni Geoff habang balot pa rin ng lito. Sinapo ng palad niya ang bahagyang kumirot na ulo.

“Oo, Ophelia Madrigal, at ngayon kasalukuyan kang nasa bayan ng Mabitac Laguna, sa loob ng greenhouse ko PAGKATAPOS MO ITONG SIRAIN!!” Bigla ay tila nag-transform ang mala-angel sa gandang babae. Nagmukha itong bruha habang sumisigaw at nakaturo ang daliri sa butas na bubong ng greenhouse.

“ITAY! INAY! MAY MAGNANAKAW, MAY MANYAKIS NA PUMASOK AT SUMIRA NG GREENHOUSE KO!!”

“Wait I-I’m not a thief, lady! Look, I maybe can’t remember who I am nor where I came from, but I’m sure I’m not a thief!” Natatarantang ani Geoff habang iwinagayway ang mga k**ay. Sinubukan niyang bumangon pero nabigo siya. Hindi niya mabuhat ang sariling katawan.

In fact, he can’t move at all, so he guesses maybe he got injured as he fell from . . . up there?!

“Oh my! Did I just fall from up there?!” aniya sa isip habang nakatingala sa sirang bubong ng greenhouse na yari sa bakal na tubo na binalutan ng kulay berdeng net.

“Lia! Lia! Ano iyon?! May magnanakaw?! Manyakis?!” Magkakasunod na tanong ng lalaki na nasa edad singkwenta habang humangos sa kinaroroonan nila. Tangan nito ang pala, at sa likuran nito ay nakabuntot ang may edad na rin na babae na hawak naman ang walis tambo at de-bateryang flashlight.

Parehong may hawig ang lalaki at babae sa mala-angel sa gandang babae— si Ophelia. They must be her parents. They also both look so ready to teach the burglar— him— a serious lesson!

“Diyos ko po, abay napaka-guwapong magnanakaw naman nito!” Ophelia’s mother gushed while pointing the flashlight at Geoff. She was staring at his face. Her eyes traced his full eyelashes that matched his deep dark eyes and his skin that looked like a white pearl and his nose that raised to the sky! An appearance that you would only see on television! The only sign of a burglar in him is his messy state and torn outfit.

“Sino ka? At bakit ka nasa lupain ko ng ganito kaaga?” Tanong ng tatay ni Ophelia sa matigas na tinig.

Nang mapansin nito na hirap kumilos si Geoff ay maagap siya nitong dinaluhan. Binitiwan nito ang pala at tinulungan siyang makabangon at makaupo.

It's still dark, though it’s already almost four in the morning. It’s Ophelia’s hobby to go every morning to her greenhouse to pick fresh rose petals, which she uses in making rose petal wine and jam.

Isang pilyong ngiti ang pinakawalan ni Ophelia nang mapagtanto: tama ang nanay. Indeed, the young man before her was far too handsome to be a burglar.

Pagkangiti ay lumabas ang biloy nito sa magkabilang pisngi na maliwanag namang nakita ni Geoff. Ngiti na nagpatibok ng mabilis sa puso niya. Sa pagkabog ng dibdib ay hindi naiwasan mapangiti ang manipis niyang labi. Ngiti na kaagad napalis nang magtama ang tingin nila ni Ophelia.

Tila napa*o naman ang huli. Ngumuso ito at inirapan siya saka nag-iwas ng tingin.

“Sino ka at taga-saan ka nga, hijo?” Muling tanong ng tatay ni Ophelia na nagpabalik dito ng atensyon niya.

“I-I’m sorry, but . . . I don’t know who I am! I don’t even remember where I live! But from what I’m feeling right now, I’m guessing I got into an accident while riding this thing,” aniyang itinuro ang sirang ram-air parachute. “At hirap din po akong igalaw ang mga hita ko . . . P-Please tulungan niyo po ako, sir . . .”

“Philip Madrigal,” p**ilala ng tatay ni Ophelia. “At ito ang asawa ko, si Elena Madrigal,” baling nito sa may edad nang babae na kaagad naman binitawan ang hawak na walis tambo.

Philip knew in his heart that this young man was surely no burglar but rather a tourist— most likely a city boy whose only hobby was wasting money on extreme sports. Though he detested being near such a type, the young man was now helplessly pleading with him, leaving Philip with no choice but to help him out.

Tinulungan siya ni Philip hubarin ang harness niya. Itinayo siya nito at inakay palabas ng greenhouse patungo sa lumang tricycle na nakaparada roon.

“Madali ka, Lia, kunin mo ang susi ng tricycle ko. Kailangan natin siyang dalhin sa ospital, at kailangan din i-report ang pangyayaring ito sa police chief para mahanap ang pamilya niya!” Maagap naman kumilos si Ophelia.

“Elena, dalhin mo rin iyang paragliding set; sa pagkakaalam ko may GPS na nakakabit diyan para madali siyang mahanap ng mga kasama niya!” Dagdag pa ni Philip at isinakay na si Geoff sa tricycle.

Pagkabalik ni Ophelia ay iniabot nito ang susi sa tatay na nakaupo sa driver seat pagkatapos ay walang salita itong sumakay sa loob ng tricycle at tinabihan si Geoff. Bumaba naman sa police station ang nanay nito para i-report ang pangyayari.

Nang marating nila ang ospital ay maagap naman inasika*o ng doktor si Geoff. Masuwerte pa rin siya na bukod sa mga pasa at sugat sa magkabilang k**ay, mga bra*o, at hita na kinailangan tahiin ay hindi naman siya nabalian ng buto. Ganon pa man mahihirapan pa rin siyang ikilos ang mga k**ay at ilakad ang mga paa ng ilang araw until the cuts and swellings heal and subside.

Nagmistula namang mummy si Geoff. Balot kasi ng benda ang magkabila niyang k**ay at bra*o, ganoon din ang mga hita niya. Pansamantala rin siyang binawalan ng doktor na basain ang mga ito.

Based on the physical checkups and lab tests, the doctor concluded that Geoff suffered from temporary amnesia, which may have been caused by a shock. The doctor didn't see any signs of bleeding, but he still requested Geoff to undergo a CT scan.

Maliit lang ang pampublikong ospital, isang palapag na yari sa semento. Pero kahit maliit ito ay kumpleto ito ng mga kagamitang medikal. Sinuwerte pa silang naka-duty dito ngayon ang radiologic technologist o technician. Matagal nga lang bago lumabas ang resulta dahil ipapadala pa ito sa siyudad para mabasa ng radiologist.

Kanina inabot sila ng mahigit kalahating oras bago makarating sa ospital. Sa pa-sikat nang araw at may kabilisang takbo ng tricycle ay nakita ni Geoff na simple, makaluma, pero maaliwalas ang bayan ng Mabitac Laguna.

Lubak-lubak ang lupa na daan at may matataas na puno ng mga niyog sa paligid. Marami sa kabahayan ay yari sa kahoy habang may ilang dalawang palapag na mga bahay ang yari sa kalahating semento at kalahating kahoy.

May kalamigan at sariwa ang hangin. Iyong tipikal na hanging probinsya— mabango. Tinatangay ng hangin ang halimuyak ng mga bulaklak, matamis at maasim na mga mangga, at higit sa lahat, amoy ng sinangag at tuyo. Hindi napigilang kumulo ang tiyan ni Geoff sa mga naamoy. Naisip niya, kailan kaya siya huling kumain?

Tahimik din ang lugar na tanging maririnig ay huni ng mga ibon, tilaok ng mga manok, paminsan-minsang tahol ng mga a*o, at kalansingan ng mga sandok habang nagluluto ng almusal ang mga tao.

Philip and Elena needed to talk with the police and the doctor. Sadly, the only information Geoff can give them is the name that was imprinted at the back of his expensive suit, which was already almost torn, and the name that was engraved in the expensive wristwatch he was wearing. It says: Geoff Sandoval.

Sa buong sandali ay hindi iniwan ni Ophelia si Geoff. Matiyaga nito siyang inasika*o at sinamahan sa x-ray, ultra*ound, at laboratory.

Kakasubo lang nito sa kaniya ng huling kutsara ng pagkain nang lumapit sa kanila ang babaeng nurse na halatang ilang taon lang ang tanda kay Ophelia.

“Miss, eto po ang pamalit na damit ni sir, ipinabibigay ni Doc. Sabi ng tatay mo kanina wala raw po kayong dalang pamalit na damit, mabuti na lang may extra si Doc.” Iniabot nito kay Ophelia ang kulay abong ternong sweatshirt at sweatpants.

“Uh, Miss, ako po ba ang magbibihis sa kaniya, o pwede bang hintayin na lang namin si Itay?”

Sa halip na sagutin si Ophelia ay excited na nagturan ang nurse. “Then let me help Sir change!” Mabilis nitong binawi ang pamalit na damit kay Ophelia tapos binalingan si Geoff at nginitian ng mapang-akit.

“Sir, halika sa banyo,” sabi pa nito at kinapitan ang bra*o ng nalilitong si Geoff.

Samantala, sa paningin ni Ophelia, hindi nakaligtas ang mapang-akit na ngiti ng nurse. Walang dahilan— nagngitngit ang ngipin at nagtaas ang kilay nito.

Ang totoo, nagseselos ito pero hindi nito batid ang damdamin, sapagkat sa buong buhay nito, hindi pa ito kailanman nakaramdam ng ganoong klaseng selos.

Hindi pa nag-iinit ang k**ay ng nurse sa bra*o ni Geoff nang parang lamok itong tinapik ni Ophelia.

“Hindi na kailangan. Nakapagbihis na ako ng lalaki dati!” Puno ng kumpiyansa nitong sabi na kaagad nagpalingon kay Geoff at sa nurse.

*

SA LOOB NG BANYO ay kitang-kita ni Geoff na nanginginig ang mga k**ay ni Ophelia habang hinuhubad sa kaniya ang paragliding suit.

Nakita rin niya ang mabilis na pagtaas-baba ng dibdib nito.

Pagtaas-baba ng dibdib na tila umaakit sa kaniya. Malaman at tayung-tayo ang mamula-mulang dibdib nito. Napalunok si Geoff.

Dahan-dahan gumapang ang mga mata niya sa katawan ni Ophelia. Sa walang manggas na puting bestida ay bumabakat ang kulay puti rin nitong bra. Bagsak ang tela ng bestida kaya hindi maiwasang maaninag ang hubog ng balingkinitan nitong katawan.

Muli siyang lumunok. Ngayon mas malalim. Tuyot ang lalamunan? Nauuhaw? Hindi niya maintindihan ang nadarama. Ang alam niya lang ay naiinitan siya, ebidensya ang pagsimulang pagbutil-butil ng pawis sa noo niya. Nagsimula rin siyang makaramdam ng kiliti sa puson niya.

Huminga siya ng malalim at pilit pinakalma ang sarili. “Uh . . . Ophelia . . .” Naiilang niyang panimula sa malat na tinig.

“Hmm?” Inosenteng tanong ni Ophelia habang kunot-noo at kagat ang ibabang labi. Nakapokus ang lahat ng atensyon nito sa binubuksan na sinturon niya.

Ilang sandali pang hindi siya sumagot, dahilan para mag-angat ito ng tingin.

“Bakit? Ano iyon?”

“Um . . . N-Naiihi ako . . .”

© GABRIEL LI

To be continued . . .

Thanks for reading, Sunshines 💛

💛 Author's Note 💛

Check out this book! https://www.selebox.com/books/692a25620001397f5ef6