04/08/2025
May mga bagay talaga na nawawala.
Minsan hindi mo agad mapapansin, pero darating yung araw na mararamdaman mong iba na ang paligid.
Dati, araw-araw akong pumapasok sa opisina na may kasabay. May kakwentuhan sa umaga, may ka-share ng kape sa hapon, may halakhakan sa lunch break. Parang may rhythm—kahit nakakapagod, masaya kasi may kasama.
Pero ngayon... tahimik.
Wala na yung dating ingay ng mga kaibigan. Yung lamesa ko, parang mas maluwang pero mas mabigat. Yung computer, pareho pa rin pero tila wala nang buhay.
Nagbago na lahat.
Hindi ko alam kung trabaho pa ba ‘to o routine na lang.
Minsan gusto ko na lang sumuko. Pero laging may boses sa loob ko na nagsasabing:
"May halaga pa rin ang ginagawa mo, kahit hindi mo agad makita."
Kaninang gabi, habang nagliligpit ako, may nakita akong maliit na post-it sa monitor:
"Thank you po. Dahil sa inyo, naging madali ang first job ko."
Ang simpleng mensaheng ‘yon, tinamaan ako.
Na-realize ko, baka hindi man ako laging napapansin,
pero may mga taong natuto, gumaan ang trabaho, at lumakas ang loob dahil sa simpleng tulong ko.
At doon ko napagtanto...
Ang trabaho ay hindi lang para kumita.
Ito rin ay paraan para mag-iwan ng marka.
Pwedeng mawala ang mga tao, ang sistema, ang dating sigla ng opisina—pero ang epekto mo sa iba, hindi ‘yon basta nawawala.
---
Realization & Advice:
Kung dumarating ka rin sa puntong parang nawawala na ang sigla mo sa trabaho, tandaan mo ‘to:
Hindi lahat ng mahalaga ay kita agad sa mata.
Minsan, ang tunay mong ambag ay nasa tahimik na paraan—isang gabay, isang paalala, isang inspirasyon.
Kaya kapag nawawala ang nakasanayan, huwag kang mawalan ng loob.
Baka kasi, ito na ang simula ng panibagong direksyon—para sa mas malalim na layunin.
