StolenWriter- Dreame, Cebu City (2025)

He is an experienced writer for over 7 years and counting.

21/07/2025

(PART 6) ayaw sa AKIN ng ANAK ng boss ko? 😳😰😣 👇

Amber’s POV

“Say it directly, baby. Please, say it.”

I did nothing but to stay silent for a couple of seconds. Parang umiinit na naman ang nararamdaman ko at hindi ko iyon magawang ipaliwanag. Hindi ko magawang ipaliwanag ang tunay kong nararamdaman sa sandaling ito.

Itutuloy ko pa ba? Itutuloy ko pa ba ang sasabihin ko?

Panigurado akong kapag ginawa ko ito ay tuluyan nang magbabago ang takbo ng buhay ko. Panigurado akong kapag sinabi ko na sa kaniya ang totoo ay tiyak na gagawa siya ng paghakbang at alam kong tuluyan na namang magbabago ang landas ko pagkatapos n’on.

“I—” napahinto ako at humugot na lang ng malalim na hininga.

I took enough courage to express and tell him what I felt right now.

Sana ay hindi ako magsisisi pagkatapos nito. Sana tama itong ginagawa ko.

“F*ck, Amber. Say it! Pinaghihintay mo ako nang matagal. Say it baby, please.” Mabilis na sambit nito habang bakas sa kaniyang boses ang matinding pagkabagot.

Mula sa kaniyang mga mata ay umiwas ako ng atensyon sa kaniya. I put my vision in front of this car. Ang daan na binabalot ng street lights ang siyang bumungad sa aking atensyon. Alas syete pa naman ng gabi kaya marami pa ang mga sasakyang narito sa daan.

“Hindi si Levi ang gusto ko, Luke! Hindi siya ang type ko,” mahina pa ang aking boses dahil pakiramdam ko na kapag nilakasan ko ang aking boses ay mas lalo lang akong mahihiya..

Huminto ako sa pagsasalita. Hindi rin naman siya nagbitaw ng anumang katatagan na alam kong hinhintay rin niya ang susunod kong sasabihin sa sandaling ito.

Humugot muli ako ng malalim na hininga.

“Nevermind, Luke. Huwag mo nang isipin ang sinabi ko,” nagpakawala ako ng malalim na hininga saka bumaling sa kaniyang mga mata.

Hindi ko kayang sabihin at ngayon ko lang napagtantong hindi pala tama itong ginagawa ko.

Sa ginawa ko ngayon ay nagmukha pa akong naghahabol sa kaniya.

Babae ako!

Ako ang babae kaya dapat hindi ko ito ginagawa. Kung sakaling ako ang magsasabi sa kaniya ng totoo ay pinapalabas ko lang na ako itong interesado sa kaniya and no way!

Siya ang lalaki kaya dapat siya ang unang lilikha ng galaw tungkol sa mga bagay na iyon.

“I like you too, Amber.” Mabilis na sambit nito sa akin dahilan upang bumulog ang aking mga mata.

Akmang iiwasan ko na sana siya nang marinig ko ang sinabi niyang iyon. Parang matinding epekto ang mga katatagan na iyon sa aking tainga dahilan upang muntik na akong mabingi dahil sa mga salitang iyon.

“W—what?” tanong ko sa kaniya.

Binalingan ko siya ng tingin. Sa sandaling ito ay hindi na pala siya nakatuon sa akin kaya kahit papaano ay nagkakaroon ako ng pagkakataon na makita ang kaniyang mga mata.

He is serious and I am pretty sure of it. Pansin na pansin ko pa kung paano gumalaw ang lalagukan nito na alam kong siyang tanging hudyat ng paglunok nito ng sarili laway.

Umigting ang kaniyang panga nang marinig ang muling tanong ko sa kaniya.

Nasanay na akong magtatanong lalo na kapag hindi ako sigurado sa naririnig ko.

His voice earlier is not that loud at gusto kong siguraduhin kung tama ba ako ng naririnig.

“I’ll say it once, baby.” Bumaling na siya sa aking mga mata. Ako itong unang umiwas sa kaniyang mga tingin.

“Look at my eyes,” muling sambit nito habang nakatuon pa rin ang mga tingin ko sa kaniyang dibdib at hind isa kaniyang mukha.

Hindi ko kaagad sinunod ang utos niya kaya siya na mismo ang humawak sa aking panga para hawiin ang mukha ko paangat sa kaniyang atensyon.

“I feel f*cking jealous every time I saw you with Levi. Naiinis ako kapag nakikita kong nasa ibang tao ang atensyon mo and I want to see you every second of my time. Iyon rin ba ang nararamdaman mo para sa akin?” sambit nito, nakahawak pa rin ang kamay nito sa aking panga habang ang mga mata namin ay seryosong nagkakatinginan sa isa’t—isa.

Dammit! Ano ang sasabihin ko?

Sabi ko na nga ba at tuluyan nang magbabago ang takbo ng aking mundo kung sakaling ipagpapatuloy ko pa ito.

Hindi ako makagalaw mula sa kinauupuan ko ngayon. I just keep on looking at his eyes habang siya ay nakatuon na sa aking mga mata.

“Luke. K—kailan pa?” tanong ko sa kaniya lalo pa at hindi ko naman iyon naramdaman.

Kailanman ay hindi ko ramdam na may gusto siya sa akin. Tanging pinaparamdam lang niya sa akin ay siya ang boss ko at dapat kong sundin ang anumang mga utos niya. Ni hindi niya pinaparamdam sa akin na espesyal ako para sa kaniya.

Hindi siya sumagot sa halip ay umiwas siyang muli sa akin. “Hindi ko alam,” mabilis na wika nito.

“Kung ganoon. Paano na ang usapan natin? L—luke, alam mo namang hindi tayo pwede sa isa—”

“Anong hindi, Amber? Dahil impleyado lang kita at sobrang baba ng pagkatao mo kompara sa akin?” tanong nito sa akin.

Iyon nga ang ibig kong sabihin.

Alam kong kahit na sino man ang titingin sa aming sitwasyon ay mapapasabi talagang hindi kami pwede sa isa’t—isa. Mahirap lang ako habang siya ay sobrang tayog ng pagkatao niya.

“Bakit, totoo naman hindi ba?” tanong ko sa kaniya.

Sa sandaling ito ay napatigil siya.

Hindi ko alam ngunit unti—unti kong naramdaman ang kakaiba mula sa kaniyang mga tingin. Nagtagal pa ng ilang segundo ang pagtingin nito sa aking mga mata hanggang sa mapansin ko ang unti—unting pagbaba ng kaniyang mga mata sa patungo sa aking labi.

Napalunok siya ng sariling laway habang nakatitig sa nanunuyo kong labi. He poured his lips with his own saliva at ilang segundon rin siyang nakatitig roon saka bumaling muli sa aking mga mata.

“Hindi naman namimili ang pag-ibig. Mahirap man o mayaman.” Mahina ang pagkakasambit niya sa mga katatagan na iyon.

Taliwas sa kaniyang mga binitawang katatagan ay naninibago lang ako nang kunti. Hindi naman siya ganito dati. Ang kilala kong Luke ay masungit at mayabang. Madalas ko nga siyang nasasampal sa tuwing nagkakasama kami dahil sa kayabangan niya pero ngayon ay hindi ko alam kung bakit bigla na lang siyang naging sweet na parang ewan.

Totoo ba talaga itong sinasabi niya o baka paraan lang niya para mauto ako?

Hindi tuloy ako makapaniwala lalo pa at hindi naman ako sanay na ganito siya kung makatungo sa akin.

“Bakit ngayon lang?” tanong ko sa kaniyaa habang pansin na pansin mula sa aking noo ang pagkunot.

Kaagad siyang natahimik sa tanong ko na iyon sa hindi ko malaman na dahilan.

“Anong ngayon lang?” tanong nito pabalik sa akin.

“Ngayon mo lang naipagtapat sa akin. Hindi ka naman ganito dati. Ni isang beses ay hindi ka nagpakita ng motibo tungkol na nararamdaman mo.”

Marami akong naging tanong sa kaniya at gusto kong sagutin niya ang bawat tanong na bibitawan ko. Ngayong gabi ko aalamin ang lahat. Ngayong gabi ko bibigyan ng sagot ang mga tanong na matagal nang nakakubli sa aking puso at isipan.

“Hindi mo napansin o sadyang hindi mo lang naramdaman dahil manhid ka? Siguro hindi mo lang naramdaman ang paraan ko sa pagkagusto ng isang babae, tama ba ako ng sinasabi? Hmmm,” seryosong wika pa nito sa akin.

Umiwas ako ng tingin sa kaniya. Muli ay napatingin ako sa malawak na kalsada.

Ngayong nangyari na ang gusto kong mangyari ay hindi ko na alam pa kung ano na naman ang naghihintay na pangyayari sa susunod.

“So this will be the end of everything?” tanong nito sa akin.

“End of what?”

“Sa pagpapanggap.” Mahinang sambit nito sa akin.

Hindi ako sumagot sa halip ay tahimik lang akong nakaiwas ng tingin sa kaniya.

I will avoid his looks as for now dahil hindi pa ako sanay na makita ang mga mata niya. Hindi naman ito ang unang beses na magkatitigan kami ngunit ngayong may aminan na nagaganap ay parang tuluyan nang nagbago ang tingin ko sa kaniya.

Ang dating Luke Montemayor na kilala ko ay tuluyan nang nagbago. Kung dati ay boss ang tingin ko sa kaniya ay ngayon hindi ko na alam.

Humugot ako ng malalim na hininga, hindi ko alam kung nakailang hugot na ako ng hininga sa gabing ito. Iyon lang naman ang tanging paraan ko para mailabas ko ang emosyong namumuo sa aking puso.

“Then what’s next?” tanong ko sa kaniya.

Kung ganoon ay ano na ang susunod. Kung tapos na ang pagpapanggap namin ay ibig bang sabihin tapos na rin ang usapan namin?

“Don’t worry, babayaran ko naman ang naging utang ko sa ‘yo.” Mabilis kong sambit. Nang puma*ok sa kaisipan ko ang mga bagay na binigay niya sa akin ay kaagad kong hinugot ang pitaka ko saka marahang kinuha roon ang credit card na binigay niya sa akin noong nakaraang linggo.

I look at his eyes. Nakatingin lang siya sa aking kamay na ngayon ay hawak na ang credit card na binigay niya.

Marahan kong inilahad sa kaniyang harapan ang card na iyon. Ni hindi siya bumaling sa aking mga mata sa halip ay nanatili lang itong nakatitig sa aking kamay. “Ito ang card na binigay mo sa akin noong nakaraang linggo. Huwag kang mag—alala, hindi ko ginamit iyan ni piso kaya wala ka—”

Napahinto ako sa pagsasalita.

Kasabay ng paghinto ko ng pagsambit ay ang pagbitaw ko sa card na hawak ko. Mabilis niyang hinawakan ang aking palapulsuhan dahilan upang mabitawan ko nang tuluyan ang card na hawak ko saka hinila ako papalapit sa kaniya.

Sa kaniyang dibdib ko nabagsak ang aking kamay.

Muling nagkatama ang aming mga mata. Ilang pulgada na lang ang layo ng aming mga tingin sa sandaling ito. Ni amoy na amoy ko ang panlalaki niyang perfume at ang mainit na hininga na binubuga niya sa tuwing nagbibitaw siya ng hininga.

“Iba ang gusto kong maging kabayaran, Amber. Hindi pera o kahit na anong materyal na bagay. Hindi ko rin hiningi pabalik ang credit card na binigay ko sa ‘yo.” Mahina ang kaniyang boses ngunit malinaw na malinaw naman sa akin ang bawat detalye ng katatagang binitawan niya.

Nakailang beses ako ng lunok sa sarili kong laway dahil sa mga katatagang binibitawan niya ngayong gabi.

Talagang kakaiba ang inaasta niya ngayon. Ni hindi ko alam kung anong klaseng tao ba talaga ang kilala kong Luke Montemayor. Ang Luke ba na nakilala ko sa una pa lang o ang Luke na kasama ko ngayon sa loob nitong kotse.

“Ano ang ibig mong sabihin, Luke?” nanginginig ang akin boses nang tanugin siya.

Hindi siya nagsalita sa halip ay napapikit na lang ako.

The sudden kiss from him is what surprised me. Ang kaninang nanunuyo kong mga labi ay tuluyan nang nabahiran ng mamasa—masang presensya ng kaniyang laway.

He kissed me without any further—a—do. Sa pagkakaalam ko ay ito ang tatlong beses na pilit niya akong hinalikan ngunit kakaiba na ang halik na ito.

Sa sandaling ito ay kakaiba na..

Kung dati ay umiiwas ako at sinasampal siya ngunit ngayon ay hindi ko alam kung bakit hindi ko na magawa pa ang umiwas sa kaniya.

Malakas na rin ang tibok ng aking puso at ramdam na ramdam ko iyon.

Naging malalim ang paghahalikan naming iyon. Wala akong ibang ginawa kung hindi ang mapahawak lang sa kaniya leeg habang nakapikit ang aking mga mata ay ninanamnam ang bawat paghalik nito.

Mabilis siyang bumitaw. Pansin ko pa ang paghahabol ng hininga ni Luke nang bumitaw siya at bumaling sa aking atensyon.

“Kiss back, Amber. Dammit, baby, ayaw mo pa rin? Anong klaseng halik ba ang gusto mo?” tanong kaagad nito sa akin lalo na nang mapansin niyang hindi naman ako kumikibo sa bawat paghalik niyang iyon.

“Tell me, anong klaseng halik ba ang pagpapainit sa ‘yo. I am so f*cking obsessed with you baby and I c—”
Pansin na pansin ko ang mabilis na pagtigil niya sa pagsasalita.

Napahinto siya nang mabilis akong gumalaw at ako na rin mismo ang humalik pabalik sa kaniyang labi.

Hindi ko alam ngunit bigla na lang uminit ang aking katawan.

Ito ba?

Ito ba ang pakiramdam ng pagiging inlove?

*LIKE, COMMENT, AND SHARE!!!

15/07/2025

(PART 5) Ayaw sa akin ng ANAK ng BOSS ko 😳😲 👇 🥵

Amber’s POV

“Goddamn it, Miss San Jose. Bakit ayaw mong magsalita?!”

Ang matigas na boses niya ang kaagad na bumalot sa kabuuang silid. Sa puntong ito ay hindi ko na magawang gumalaw pa o kahit ang bumaling man lang sa kaniyang atensyon. Para akong nasa gubat at nasa likod ko ang isang mapanganib na tigre at sa oras na haharap ako ay tuluyan ako nitong kakagatin at uubusin nang buo.

“S—sir,” ang tanging katatagang sinabi ko.

Mabilis niyang binitawan ang aking kamay. Hindi ko alam kung ano na naman ang gusto niya.

“Kung pinapatawag mo ako rito tungkol sa mga katatagang binitawan ko noong gabing iyon, kung pinapatawag mo ako rito para parusahan ako dahil doon ay sana huwag mong idamay ang trabaho ko. Galit ako noong gabing iyon at inaamin ko ‘yon, sana po huwag ninyo akong patalsikin sa kompanya na ito. Hindi ko po alam kung saan ako pupulutin kung sakaling papaalisin n’yo po ako rito,” sambit kong may halong pag—aalala sa aking boses. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung sakaling totoo itong iniisip ko.

“I am asking if you have taken your snacks, kung ano—ano ang sinasabi mo.” mabilis nitong wika sa akin. Hindi pa rin nawawala ang tigas mula sa kaniyang boses ngunit kahit papaano ay unti—unti na siyang kumakalma ngayon.

Ngunit ang pinagtataka ko lang ay kung bakit tinatanong niya ako kung kamain na baa ko?

Ano ito? Plastikan? Malinaw na malinaw pa nga sa aking alaala ang mga katatagang binibitawan noong gabing iyon. Malinaw na malinaw pa nga sa akin ang mga emosyon na pinapahalata niyang wala siyang pakialam sa nararamdaman ko tapos ngayon ay ipapamukha niyang mabait siya sa akin?

“Busog pa po ako,” mahinang sambit ko at tuluyan ko na ring binitawan ang kaniyang kamay.

Hindi ko alam kung anong pakulo na naman bai to. Kung anong klaseng acting na naman bai to. Halata naman sa unang pinakita niya sa akin ang tunay niyang pagkatao. Halatang –halatang kailanman ay hindi siya matinong lalaki kaya hindi ko alam kung bakit parang kakaiba ang pinapakita niya sa akin ngayon.

Muli kong pinulot ang handle ng trash can na nasa sahig saka ko akmang tatahakin ang daan palabas nitong opisina niya.

“I am warning you, Miss San Jose.” Mabilis na sambit nito sa akin dahilan upang mapahinto ako. Pinikit ko ang aking mga mata dahil sa inis pero pinilit kong huwag na ipakita sa kaniya iyon at baka kung ano na naman ang mga katatagang mabibitawan ko dahil sa galit.

Lalo pa ngayong nasa loob pa kami ng kompanya kaya dapat ko siyang igalang kahit na anong mangyari.

“Sir, tapos na po akong maglinis kaya tama naman po na umalis na ako, hindi ba?” punong—puno ng paggalang ang aking boses.

Sa puntong ito ay hindi kaagad siya sumagot sa sinabi kong iyon ngunit alam kong nakatingin lang siya sa presensya ko mula sa aking likuran.

“Paano kung ayaw ko pang umalis ka?” ra*on nito sa akin.

Ang babaw naman ng kaniyang ra*on.

Sana sinabi na lang niya sa akin na kakain kami at mag—usap lang at nang hindi ko na kailangan pa ang maglinis. Sana diretso na lang niyang sinabi ang totoong pakay niya sa pagpapapunta sa akin rito at hindi na nagpaligoy—ligoy pa.

Hindi na lang ako sumagot sa sinabi niya sa akin. Tinatanong niya kung kumain na ba ako tapos kapag sasabihin kong hindi pa, ano? Bibili siya ng pagkain para sa akin?

Huh! Hindi ako sobrang hirap para ni pagkain ay hindi ko kayang bilhin. Kahit papaano ay kaya ko pa namang bumili ng pansarili kong pagkain at hindi humihingi ng pagkain sa iba. Ano ang tingin niya sa akin, isang palamunin?

Saka para saan? Para humingi ng tawad sa kalaswaang ginawa niya sa akin noong gabing ‘yon?

Huh, hindi sapat ang piece offering na tinutukoy niya! Kung tutuusin ay hindi ko sana siya pinapansin ngayon ngunit dahil mapilit siya ay pinilit ko na lang na lunukin ang pride ko para na rin sa trabaho ko.

Hindi na ako sumagot pa o kahit na ang magbitaw ng isang katatagan sa halip ay pinagpatuloy ko na lang ang paghakbang palabas rito sa kaniyang opisina.

Kahit noong una pa ay parang isang impyerno na ang opisina niyang ito. Una pa lang ay gulo na ang binigay sa akin ng opisina niyang ito kaya kailangan ko itong iwasan sa abot ng aking makakaya.

“You’ll stay or I will permanently kick you out from this company? Mamili ka kung ano ang nararapat mong gawin, Miss San Jose,” hindi ko man tanaw ngunit ramdam na ramdam ko at naainag rin ng aking mga mata ang seryosong mga tingin nito sa akin. Halata naman ang reaksyon niya sa likod mismo ang boses na pinakawalan niya.

“Sir, sana sinabi n ‘yo na lang po na mag—uusap pala tayo e ‘di sana hindi na ako mag—aabalang magdala ng panlinis at mabigat na trash can. Sana sinabi mong hindi paglilinis ang sadya mo para papupuntahin ako rito!” sa sobrang inis ay hindi ko na napigilan pang umangat ang aking boses.

Sa sobrang init na nararamdaman ko ngayon ay hindi ko na naiwasan pang harapan siya at tuluyan ko na ring tumingin sa kaniyang mga mata. Neutral lang ang naging ekspresyon niya ngayon. Wala siyang pinakita sa akin ni anumang emosyon. Seryoso lang siyang nakatingin sa aking mga mata habang pansin na pansin ko ang pag—igting ng kaniyang panga dahilan upang magmukha siyang galit mula sa aking paningin.

“Haharap ka naman pala, pakipot ka lang,” muli na naman niyang pinapakita sa akin ang malalapad at nakakainis niyang mga pagngiti.

Iniwasan ko na lang siya ng mga tingin. Nanatili akong nakaharap sa kaniya at hindi ko alam kung magagawa ko pa bang ipagpatuloy ang paglabas ng kaniyang opisina lalo na nang marinig ang banta niyang ‘yon sa akin.

“Leave the cleaning tools and come here,” ginamit pa niya ang hintuturo niya habang sinasambit niya ang mga katatagang ‘yon.

“Anyway,” akmang babalik na sana ako sa kaniyang mesa nang mapahinto akong muli. “Lock the door first,” mabilis na sambit nito sa akin dahilan upang muntik nang malaglag ang aking panga.

Loko siya! Ano ba talaga ang sadya niya at bakit kailangan pa niyang gawin ito sa akin?

“S—sir, sabihin mo na lang po kung ano ang sadya mo sa akin at nang makaalis na po ako. Marami pa po akong dapat na linisin,” sambit ko para na rin makumbinsi ko siyang tantanan na ako.

“Just lock the door, Miss San Jose and we’ll talk after. Mahirap ba ang pinapagawa ko sa ‘yo?” muli ko na namang narinig ang matigas na tono ng kaniyang boses sa puntong ito.

Sinubukan ko namang lumaban pero kapag siya na ang nagsasalita ay napipilitan niyang patikumin itong aking bibig. Pakiramdam ko ay sobrang makapangyarihan niya para mas manaig ang lahat at pabor lahat sa kaniya.

Nanginginig ang kamay kong unti—unting pinindot ang lock nitong door k**b. Matapos iyong magawa ay marahan ko siyang hinarap muli at wala ng ibang pagpipilian pa kung hindi ang lapitan siya.

Umupo ako sa bakanteng upuan sa harapan ng kaniyang mesa. Hindi na siya nakatingin sa akin kaya kahit papaano ay naibsan ang matinding kaba at pagiging hindi komportable mula sa nararamdaman ko.

“You have not eaten yet, right?” tanong nito sa akin.

Hindi ako sumagot sa halip ay tahimik na lang akong umupo sa harapan niya. Hindi naman niya ako binalingan ng atensyon.

“A piece of cake, right now. Saka lagyan mo na rin ng drink,” mabilis na sambit nito kaya mabilis ko na rin siyang binalingan ng atensyon para sana pigilan siya pero mas nanaig ang takot sa aking pakiramdam. “Yes, any drink will do. Bilisan mo,” pagpapatuloy pa nito habang hawak ang telepono. Kaagad rin niya iyong binaba nang hindi man lang ako binalingan ng atensyon.

“Sir, hindi na po kailangan. Pupunta na po talaga ako ng canteen para bumili ng pagkain. Papa—cancel mo na lang po an—”

“Alam mo bang masama ang tumanggi sa alok ng ibang tao? Saka minsan lang ako mabait kaya dapat swerte ka kung tutuusin.” Mabilis itong nagsalita dahilan upang mapahinto ako sa pagsambit at piniling itikom na lang ang aking bibig.

Ilang minuto rin akong nanatili sa loob ng opisina niya. Panay tingin pa ako sa aking relos para i—monitor ang oras. Buong akala ko ay mag—uusap kami pero tahimik lang naman siya. Hindi ko rin alam kung ano ang pag—uusapan namin kaya kahit gusto ko mang simulan ay hindi ko alam kung paano at saan unang magsasalita.

Ang katok mula sa pinto ang siyang kaagad na bumasag sa nakakabinging katahimikan sa loob nitong opisina niya. Akmang tatayo na sana ako para buksan ang pinto nang magsalita siya.

“She has the key,” mabilis na sambit nito dahilan upang mapilitan kong manatili na lang sa aking kinauupuan.

Tulad ng sinabi niya ay bumukas ang pinto. Isang babaeng naka—corporate ang kaagad na bumungad sa akin paningin. Pansin na pansin ko pa kung paano ito bumaling sa akin mula ulo pababa sa aking paa na animo’y pinag—aralan ang aking tindig.

“Put in my table. Don’t forget to lock the door after you leave,” mabilis na sambit nito sa babae dahilan upang mapansin ko ang matinding gulat mula sa kaniyang mata.

Siguro iniisip niya na may ginagawa kaming kababalaghan sa loob ng opisina kaya ganito na lang siya kung makatingin sa akin.

Sinunod niya ang sinabi ni Luke. Nang marinig ko ang pagsara ng pinto ay unti—unti ko ring pinakawalan ang hininga ko na kanina ko pa iniipon.

“Kumain ka,” sambit nito nang hindi nakatingin sa aking mga mata. Sa monitor lang ito nakatingin.

“S—sir, pwede naman tayong mag—uusap nang hindi nakalock ang pinto, ‘di ba? Baka kasi kung ano ang iisipin ng mga taong makakakit—”

“Think of what, Miss San Jose? Na may ginagawa tayong kakaiba sa loob ng opisina ko?” mabilis nitong wika at mula sa kaniyang monitor ay marahan itong bumaling sa aking atensyon. Saglit na nagkatama ang aming paningin ngunit ako na mismo ang umiwas roon. “Unless we did something unusual here that leads you to feel uncomfortable. Masama bang isiguro ang privacy ng taong nag—uusap?” mabilis nitong pagpapatuloy sa akin.

Iyon nga ang tinutukoy ko, kung wala na naman pala kaming pag—uusapan ay bakit kailan pang isara itong pinto?

Loko talaga siya!

“I—tatake out ko na lang po ang pagkain, sir.” Sambit ko. Hinding—hindi ko kayang kumain mismo sa harapan niya for pete’s sake! Bukod sa nakakahiya ay nagmumukha akong a*o niya na lumalamon sa harapan ng kaniyang amo at ayaw kong isipin ‘yon!

Hindi ako pulubi para gawin ito sa harapan niya mismo!

Hindi siya sumagot kaya hindi ko rin ginalaw ang pagkain na nakalapag na sa aking harapan. Hindi ko maiwasan ang mapalunok ng sarili kong laway habang tinitingnan ang isang pira*ong cake sa aking harapan at ang malamig na fruit juice. Inaamin kong hindi pa ako nagme—merienda kaya gutom ako pero pinilit kong labanan ang gutom na iyon para sa sariling pride ko.

“Kakain ka Miss San Jose o susubuan pa kita?” mahinang sambit nito sa akin dahilan upang mabilis akong natinag.

Mabilis kong kinuha ang tinidor saka nagsimula na ring kumuha ng kunting pira*o sa cake na nasa aking harapan.

“K—kakain na po, sir.” Mahinang sambit ko.

Wala na akong ibang magawa pa kung hindi ang sundin ang anumang gusto niya.

“About that night,” pagsisimula pa niya. Kanina ko pa rinig na rinig ni ang pagmuya ko sa cake at kahit papaano ay muli na rin siyang nagsalita.

Hindi ako nagsalita sa halip ay bumaling na lang ako sa kaniyang atensyon. Hindi siya nakatingin sa akin kaya nagkaroon ng ako pagkakataong matitigan siya mula sa kaniyang labi.

Mamula—mula ang kaniyang mga labi ngunit ang tumatak sa aking isipan ay ang amoy alak sa gabing iyon.

Mabilis kong iniwasan ang kaniyang labi lalo pa at pansin at ramdam kong papunta na sa kakaiba ang iniisip ko at ayaw kong pagpapantasyahan ang kumag na ito!

“I was not intentional, believe me.” mahinang sambit nito sa akin.

Nilunok ko ang cake na nasa lalamunan ko. Hindi ako bumaling sa kaniya at hindi rin alam kung ano ang sasabihin sa puntong ito.

“Okay lang po ‘yon, sir.” Ang katatagang kusang lumabas sa aking bibig.

Kaagad na bumilog ang mga mata ko nang mapagtanto ko kung anong klaseng katatagan at nabitawan ko. Mabilis akong tumingin sa kaniyang presensya at sa puntong ito ay nakatingin na rin pala siya sa akin.

“A—ang ibig ko pong sabihin ay—”

“Hinding—hindi na po iyong mauulit saka nangyari na ‘yon.” Pinilit kong ibahin ang usapan kahit na wala naman ito sa plano ko.

Sabi ko nan ga bang hindi na dapat ako magsasalita!

Mabilis akong umiwas ng atensyon sa kaniya at piniling itinuon na lang sa pagkaing nasa harapan ko. Sumimsim rin ako ng juice mula sa ba*o para mabigyang likido ang nanunuyo kong lalamunan..

****Like, comment and share for next part

14/07/2025

(Part 4) ayaw sa akin ng ANAK ng aking BOSS 😲😳👇👇 ❗ WARNING: MATURE CONTENT BOOK❗

Amber’s POV

“Amber, w—what’s wrong? B—bakit, m—may mali ba?”

Hindi ko alam kung bakit matinding inis at galit ang nararamdaman ko nang marinig ko ang tanong niyang ‘yon. May mali? Ano sa tingin niya ang ginawa niya kanina? Sa tingin niya ay tama ang ginawa niya kanina sa loob ng bar?

Ano ang karapatan niyang tanungin ako kung may mali ba? Bulag ba siya o sadyang manhid lang?

“M—mali?” ang unang katatagang nabitawan ko. Halata mula sa aking boses ang panginginig dahil sa matinding inis. Pakiramdam ko ay naapakan ang pagkatao ko dahil sa ginawa niya sa akin kanina sa harapan mismo ng kaniyang mga kaibigan. Hindi lang niya ako napahiya kung hindi tinapakan rin niya ang dignidad na mayroon ako.

Ano ang tingin niya sa akin?

Sa puntong ito ay mas lalo lang bumabaha ang luhang pumapatak mula sa aking mga mata. Halos hindi ko na makita nang mas malinaw ang presensya niya mula sa aking harapan dahil sa kapal ng luhang pumapatak mula sa aking mga mata.

Hindi ko alam kung dapat ko ba itong maramdaman at mas lalong hindi ko alam kung may karapatan ba akong pagsalitaan siya nang ganito.

“Sa tingin mo tama ang ginawa mo kanina sa loob ng bar?” sambit ko sa kalagitnaan ng paghagulgol. Sa pangalawang pagkakataon ay pinalis kong muli ang luha mula sa aking mga mata pababa sa aking pisnge pero hindi ko naman iyon maubos—ubos dahil sa bilis ng pagpatak ng mga ito. Labis akong nasaktan dahil sa ginawa niya kanina.

Huminga ako ng malalim na hininga saka iyon pinakawalan. Inipon ko ang lakas sa aking katawan para mailabas ang hinaing ko sa puntong ito. “Hindi mo lang ako pinahiya kung hindi inapakan mo pati ang pagkatao ko, sir Luke.” Mas lalo lang lumabas ang paghikbi ko sa puntong ito.

Pakiramdam ko ay sobrang baba ng pagkatao ko. Pakiramdam ko ay hindi ako matinong babae. Parang pinamukha niya kanina sa harapan mismo ng kaniyang mga kaibigan na isa akong bayarang babae at hindi karapat—dapat na igalang.

Sino siya para gawin ‘yon sa akin? Sino siya para apakan ang pagkatao ko at gawin ang mga iyon sa harapan mismo ng mga kaibigan niya?

Hindi siya nagsalita sa halip ay seryoso lang itong nakatingin sa akin. Wala naman siyang pinakitang emosyon sa aking harapan at mas lalong wala naman siyang binitawan ni isang katatagan kaya hindi ko alam kung ano ang nararamdaman niya sa puntong ito.

“Ano? Sumagot ka! Hindi porque’t anak ka ng boss ko ay tatratuhin mo na ako nang ganoon? Pinahiya mo ako sa harapan ng mga kaibigan mo at alam mo ba ‘yon? Magsalita ka, Luke Montemayor!” dahil sa matinding galit at inis ay hindi ko na napigilan pa ang sambitin ang kaniyang pangalan. Hindi ko na napigilang sambitin nang matitigas na tono ang kaniyang pangalan dahil sa matinding inis na nararamdaman ko ngayon.

Ilang segundo rin siyang tahimik. Patuloy sa pagpatak ang aking mga luha habang hinihintay siyang magbitaw ni kahit na isang katatagan man lang bilang sagot sa dinami—dami ng katatagang binitawan ko kamakailan lang.

Tahimik lang siya hanggang sa unti—unti siyang lumingon at tuluyan na rin na umiwas sa aking atensyon. Kasabay ng pag—iwas niyang iyon ay ang unti—unting paglitaw ng malapad na pagngiti nito mula sa kaniyang labi.

Sa gitna ng malakas kong paghagulgol; sa gitna ng pagpatak nitong aking luha at sa gitna ng malulungkot na emosyon na pinakita ko mismo sa kaniyang harapan ay nagawa pa niyang ngumiti?

Bumaling siyang muli sa aking mga mata habang taglay ang malapad na pagngiti mula sa kaniyang bibig. Sa pinakita niya sa akin ngayon ay halatang wala siyang pakealam sa nararamdaman ko. Sa pinakita niyang reaksyon sa akin ngayon ay halatang hindi man lang siya natinag sa mga masasakit na katatagang binitawan ko kamakailan lang.

Anong klaseng tao ba siya?

“Ano ang gusto mong gawin ko?” ngiting sambit niya. Huminto siya at muling umiwas sa akin na animo’y nagmamasid sa paligid kong may nakatingin ba sa amin ngayon. Nang malamang walang ibang taong narito ay bumaling siyang muli sa akin. “Iyon naman ang ginagawa ng magjowa, hindi ba? Ginawa ko lang naman ang napag—usapan natin and that is to pretend like into relationship. Ano ang mali roon?” ngiting sambit niya at mula sa tono ng kaniyang boses ay parang pinagmamayabang pa talaga niya ang lahat ng iyon.

Muli ay pinatikim ko sa kaniyang muli ang malakas kong sampal ngunit sa puntong ito ay hindi ko na tuluyang naipadapo ang kamay ko sa kaniyang mukha dahil mabilis niya iyong pinigilan. Ang mainit na kamay niya ang siyang kaagad na bumalot sa aking palapulsuhan.

“That kiss and everything is normal, Miss San Jose. Pasalamat ka nga at iyon lang ang ginawa ko sa ‘yo. Pasalamat ka nga at iyon lang kumpara sa mga nagdaang babae sa buhay ko. Tapos ikaw pa ang galit? Tsss,” umiwas siyang muli sa akin at tumingin sa malayong parte sa labas ng bar. “Kung tutuusin ay swerte ka nga. You’ve been kissed by a Montemayor, and you are fortunate for that,” ngiting pagpapatuloy nito saka bumaling muli sa aking atensyon at taglay pa rin nito ang malalapad na pagngiti.

Sa puntong ito ay mas lalo lang nanlumo ang pakiramdam ko. Sa wakas ay naging malinaw na rin ang imahe niya sa isipan ko. Gamit ang kung paano siya ipapaliwanag ng mga kasamahan niya kanina sa loob ng bar at ang mga katatagang binitawan niya ngayon ay tuluyan ko na rin siyang nakilala.

Hindi pa man niya sinabi sa akin kung anong klaseng pagkatao ang mayroon siya. Hindi ko pa man siya kilala nang mas malalim pero base sa sinabi niya ay parang pinamukha na rin niya sa akin ang tunay na pagkatao niya.

Hindi na siya nagsalita pa. Marahan kong binawi ang kamay kong ilang segundo na rin na nasa kaniyang mga kamay.

Hindi na ako nagsalita pang muli. Wala na naman akong dapat pang sabihin. Isang beses lang siyang nagsalita at isang beses lang niyang sinagot ang napakaraming katatagang binitawan ko kamakailan lang pero malinaw na malinaw na sa akin ang lahat.

Hindi na ako nagsalita pa sa halip ay marahan ko na lang siyang tinalikuran. Hindi ko alam kung bakit parang unti—unting dinudurog ang puso ko sa puntong ito. Parang isang apoy ang mga salitang binitawan niya kanina dahilan upang unti—unting nalulunod sa matinding init ang aking puso, dahilan upang unti—unti itong natutunaw dahil sa nag—aaalab na init.

“Hindi ka pa uuwi. We are not done yet,” mabilis niyang hinawakan ang aking kamay dahilan upang mapahinto ako sa paghakbang. Hindi ko na siya hinarap pang muli.

Wala na akong lakas pa para labanan siya. Wala ng lakas na natitira sa aking katawan para ipaglaban ang sarili ko.

“Mayaman ka, sir Luke at mahirap lang ako. Anak ka ng isa sa pinakamayang personalidad sa siyudad na ito habang ako ay isa lamang trabahante at tagtalinis sa kompanya ninyo. Kaya ba hindi na madali para sa ‘yo ang gawin ang anumang gusto mo? Kaya ba sobrang baba ng tingin mo sa pagkatao ko?” mahinang sambit ko. Sa puntong ito ay tuluyan na ring humupa ang mga luhang kanina pa pumapatak mula sa aking mga mata. Siguro naubos na ang likido mula doon kaya wala na itong mailabas pa.

“We already talked about this, Miss San Jose. You will go with me tonight and pretend to be my girlfriend in front of my friends.” Sambit nito sa akin, hindi pa rin niya binitawan ang aking kamay.

“Alam mo sir,” huminto ako kasabay ang paghugot ko ng malalim na hininga saka iyon pinakawalan. Iyon lang naman ang natatanging magagawa ko upang maibalik ko ang lakas na nawala sa aking katawan. “Kung sa tingin mong pare—pareho lang ang mga babae sa mundo ay nagkakamali ka. Ibahin mo ako sa kanila,” mahinang pagpapatuloy ko.

“Damn it, Miss San Jose! Stop this dramatic scene! May mahirap ba sa pinapagawa ko? You will be with me tonight at kakalimutan ko lahat ng naging atra*o mo sa kompanya namin. Do you love your job, right? Siguro hindi mo pa naman gustong masesante sa trabaho? Sasama ka sa akin, hindi ba?” sambit pa nito sa akin.

Hindi ako sumagot at mas lalong hindi ko rin siya binalingan muli ng atensyon. Kailanman ay wala akong balak na tingnan muli siya sa kaniyang mga mata. Parang mas lalo lang akong lumiliyab sag alit kapag nakikita ko ang mga mata niya.

“Come on. Don’t worry, hindi naman kita kakant*t*n, Miss San Jose. Magpapanggap ka lang namang girlfriend ko sa gabing ito sa harapan ng mga kasama ko, may mahirap ba doon?” tanong nito sa akin dahilan upang muli na namang bumalot ang mainit na presensya sa aking katawan.

Mabilis ko siyang hinarap muli at tulad ng pinakita ko sa kaniya kamakailan lang; punong—puno ng galit ang aking mga tingin. Nakatikom na rin ang aking kamao na animo’y anong oras ay aangat na iyon at handa nang suntukin ang mukha ng bastos na lalaking ito sa aking harapan.

“Gano’n na ba talaga ang tingin mo sa mga babae, Mr. Montemayor? Ganoon na ba talaga ang inaakala mong silbi naming mga babae? Pampalipas oras? Para sa sarap at laruan lang? Babae para gagamitin para sa pansariling interes at kasiyahan?” pinilit kong maging mahina ang aking boses taliwas sa matinding sakit na nararamdaman ko ngayon.

Nakakahiya. Buong akala ko ay isang matinong anak ang isang Luke Montemayor. Mayaman siya at nasa kaniya na ang lahat ngunit hinding—hindi iyon halata sa asal na mayroon siya.

I can say that he has the charm. May matipunong katawan at perpektong pagmumukha pero ngayon ko lang nakilala nang malalim ang kaniyang tunay na pagkatao ay sobrang nadidismaya ako sa napagkaaalaman ko.

“Hindi ka nararapat na tawaging Montemayor,” mahinang sambit ko habang nanatili pa rin na kalmado ang aking boses.

Umiwas muli siya ng tingin habang taglay pa rin ang ngiti mula sa kaniyang bibig. Sa pinakita niyang reaksyon ay parang wala nga talaga siyang pakealam sa nararamdaman ng iba. Ni hindi ko man lang nakikitang natinag at nasaktan siya sa sinabi ko. Walang epekto ang mga katatagang binitawan ko sa kaniyang harapan na animo’y makapal pa sa bakal ang kaniyang mukha dahilan upang hindi man lang siya matablan.

“Alright,” sambit nito sa akin saka mabilis na bumaling muli sa aking atensyon. “What do you want?” ngiting tanong nito sa akin. Marahan pa niyang nilapit ang kaniyang presensya sa aking mukha.

Naaamoy ko na naman ang aroma ng alak mula sa bawat hiningang pinakawalan niya. “I can give you a limitless credit card, Miss San Jose. O baka cash ang gusto mo? I can give you that bilang kabayaran sa pinapagawa ko sa ‘yo,” sambit nito sa akin.

Napapikit ako nang marinig ko ang mga katatagang mula mismo sa kaniyang bibig.

Ganito pala ang isang Luke Montemayor.

I heard his name multiple times. Alam ko rin na maraming babae sa kompanya nila ang may gusto sa kaniya dahil sa angking gandang lalaki niya at inaamin kong isa ako sa babaeng humanga sa kaniya noong una ngunit ang paghanga na iyon ay biglang napalitan ng pagkakadismaya sa gabing ito.

Maraming babae ang nagkakandarapa sa kaniya at saksi ako roon pero sa pinakita niyang ugali sa akin ngayon ay sobra akong nadismaya.

Hindi siya karapat—dapat na hinahangaan. Hindi siya karapat—dapat na magustuhan. Magandang pisikal na katawan lang ang mayroon siya pero kapag nakilala mo na ay ni a*o ay hindi kayang kainin ang ugali niya.

“Hindi mo ako makukuha sa milyon—milyon mong pera. Kuntento na ako sa munting pera na nakukuha ko sa kompanya ninyo, Mr. Montemayor dahil kahit papaano ay pinaghirapan ko iyon nang may dangal. Kainin mo na lang ang pera na mayroon ka,” mabilis kong sambit kasabay ang pag—iwas ko ng tingin sa kaniya.

Sa puntong ito ay tuluyan ko an rin siyang tinalikuran muli at mabilis na humakbang papalayo sa kaniyang atensyon.

“I’ll drive you home,” muli niyang hinawakan ang aking kamay ngunit bago pa man niya ako mapahinto ay kaagad ko rin iyong iniwas mula sa kaniya saka siya muling hinarap.

“Ganoon na ba talaga kahirap ang tingin mo sa akin? May pera pa naman ako rito, sir at kahit papaano ay kaya ko pa namang umuwi,” mabilis kong sambit at muli ay mabilis siyang tinalikuran saka tuluyan na rin akong humakbang papalayo sa kaniya.

***Like, comment and share for next part

Address

Cebu City
6000

Website

https://bit.ly/3V8QA7K

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when StolenWriter- Dreame posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to StolenWriter- Dreame:

StolenWriter- Dreame