27/10/2025
😍Story time
Ang Liwanag sa Dilim: Kwento ni Kiko
Sa gilid ng estero, sa isang barong-barong na gawa sa tagpi-tagping yero at kahoy, lumaki si Kiko. Ang kanilang buhay ay isang kahig, isang tuka. Ang amoy ng basura at putik ay tila bahagi na ng kanilang hininga. Ang kanyang mga magulang ay nagtitinda ng gulay sa palengke—isang trabahong nangangailangan ng labis na sipag para lang may maipantawid-gutom.
Hindi nakita ni Kiko ang kahirapan bilang hadlang; nakita niya ito bilang isang pader na kailangan niyang sirain gamit ang tanging sandata na alam niya: ang EDUKASYON.
Araw-araw, matapos ang klase, hindi umuuwi si Kiko para maglaro tulad ng ibang bata. Direkta siyang nagtutungo sa palengke upang tumulong sa pagbubuhat ng mga crates at pamamahala ng kanilang munting puwesto. Kung kailan mananatili ang mga anino sa gabi, doon lang siya makakapag-aral.
Wala silang kuryente, kaya't ang sulo ni Kiko ay ang liwanag mula sa isang poste ng ilaw sa kanto. Nakaupo siya sa isang sirang upuan, ang mga libro niya ay luma at may tagpi, at ang ingay ng kalye ang kanyang kasama. Kadalasan, napipilitan siyang gumising bago sumikat ang araw para lang makatapos ng assignment na hindi natapos dahil sa pagod.
“Bakit mo pa pinipilit, Kiko? Hindi naman lahat ng matalino, umaangat,” pangungutya ng isang kapitbahay.
Ngunit ang bawat pagdududa ay nagdagdag lang ng apoy sa kanyang determinasyon. Sa tuwing nakikita niya ang pagod at kalyo sa kamay ng kanyang nanay at tatay, sinasabi niya sa sarili: “Hindi dito matatapos ang kwento ng pamilya namin.”
Nag-aral si Kiko hindi lang para makapasa, kundi para maging una. Ginawa niya ang pinakamahusay sa bawat aralin. Sa kabila ng gutom at puyat, hindi bumaba ang kanyang grado. Nakita ng kanyang g**o ang kanyang pagpupursige at tinulungan siyang makakuha ng scholarship sa isang prestihiyosong unibersidad.
Isa itong panibagong laban. Doon, kasama niya ang mga estudyanteng hindi na kailangan pang magtrabaho. Ngunit hindi siya nagpadala sa hiya. Nagtrabaho siya bilang isang janitor sa gabi, at naging isang dean's lister sa umaga. Ang mga kalyo sa kanyang kamay ay naging simbolo ng kanyang sipag, hindi ng kanyang pinagmulan.
Dumating ang araw ng kanyang pagtatapos. Hindi cm laude o magna cm laude si Kiko; nasungkit niya ang pinakamataas na parangal.
Nang tumayo si Kiko sa entablado, nakasuot ng malinis na toga, ang kanyang pamilya ay nakita niya sa isang sulok, nakangiti habang umiiyak. Hindi na sila nakaupo sa likuran; nasa unahan sila, ang kanilang tagpi-tagping damit ay tila pinakamagandang kasuotan.
"Ang liwanag na nagdala sa akin dito ay hindi mula sa mga mamahaling lamp shade o mga bintanang salamin," sabi ni Kiko sa kanyang talumpati, habang nakaturo sa kanyang mga magulang. "Ito ay ang liwanag ng pag-ibig, sakripisyo, at ang determinasyong makawala sa kadiliman. Sa lahat ng nagdududa, ang tagumpay ay hindi tungkol sa kung saan ka nagsimula, kundi sa kung gaano ka kahanda lumaban para sa kung saan mo gustong magtapos."
Nakamit ni Kiko ang tagumpay. Nakakuha siya ng magandang trabaho bilang isang inhinyero. Ang unang ginawa niya? Pinalitan niya ang kanilang barong-barong ng isang matibay na bahay na may permanenteng kuryente. Ngunit hindi lang iyon. Ginamit niya ang kanyang pinag-aralan para magtayo ng isang community learning center sa kanilang dating iskinitang maputik, nag-aalok ng libreng tutor at mga libro para sa mga batang tulad niya—mga batang may pangarap na mas maliwanag kaysa sa poste ng ilaw sa kanto.
Si Kiko ay patunay na ang pinakamahihirap na simula ay maaaring humantong sa pinakamaliwanag na kinabukasan, basta't mayroon kang puso at determinasyon na magpursige.
