Youth Chronicles PH

30/06/2025

BURNOUT - Sugarfree

Kwento ko lang, kasi parang naging theme song ito ng buhay ko noong college. Noong 2002, mayroon akong kaklase sa FEU Morayta. Hindi kami masyadong nagpapansinan sa klase, pero lagi kaming nagtitext at nag-uusap, gabi-gabi. Naka-SUN cell unlimited kami pareho, at pakiramdam ko'y napagkwentuhan na namin lahat ng dapat pagkwentuhan. Alam ko na ganun din siya sa akin.

Sa paglipas ng panahon, naramdaman kong mayroon na akong nararamdaman para sa kanya, at tila ba siya rin. Mula pag-gising hanggang pagtulog, magkatext kami. Ngunit sobrang torpe ko noon kaya hindi ko talaga siya kinakausap ng personal. Hanggang sa isang beses, nagkasabay kami kumain sa Jollibee. Tumabi siya sa akin, at ang tagal naming nag-usap.

Patapos na ang semester noon, at wala nang isang linggo ang natitira. Pero sa huling tatlong araw na iyon, kasabay ko siya kumain, kasama ko siya maghapon. Hiniram ko siya sa mga best friend niya na usually kasama niya, at hinatid ko din siya araw-araw sa bahay nila malapit sa Bambang. Yung tatlong araw na yun marahil ang pinakamasayang araw ng college life ko, dahil wala naman akong naging girlfriend dati. Hindi kami naging formally mag-on, pero parang ganun na nga.

Pagkatapos noong semester, umuwi ako ng probinsya, at medyo doon nagbago ang ihip ng hangin. Hanggang sa sumunod na school year, di na kami magkaklase, unti-unti di na kami nagkakausap. Tapos sa school, di na sabay ang pasok namin kaya bihira magkita. In short, nagkalamigan na. Pagkatapos noon, parang strangers na talaga ulit kami.

Hanggang sa before graduation namin, nagkasalubong kami sa SM Manila. Wala siyang kasama, at ako din mag-isa. Nagkalakas ako ng loob yayain siya kumain, at pumayag naman siya. Medyo confident na ako that time, pero wala na din naman akong nararamdaman. Nacu-curious lang ako, at tinanong ko siya kung bang niligawan ko siya noong 1st year kami, e sasagutin niya ako. Hindi niya sinagot ng rekta, pero eto ang sabi niya sa akin: "Hayaan na lang nating walang kasagutan yang tanong mo, basta masaya ako noon at siguro masaya ka din naman, yun ang mahalaga."

Lumipas ang mga taon, bumalik ulit siya sa isipan ko. Gusto ko siya makita, makausap, at ligawan sana. Medyo malakas na talaga loob ko dahil may work na ako at kotse. Sinusubukan ko tawagan ang number niya, pero wala nang sumasagot. Mahirap pang mang-stalk noon dahil wala pang Facebook, Friendster pa lang, tapos di pa masyado updated. Then, pinuntahan ko ang bahay nila sa Bambang, at andun ang nanay niya. Nagpanggap akong best friend niya na napadaan sa lugar kaya dumadalaw. Ang balita niya sa akin, nag-migrate na sa UK kasama ng asawa at may anak na. SYET! Yun lang po.

24/06/2025

Ako si Bill. Lumaki ako sa kahirapan, pero hindi ako nawalan ng pag-asa.

Madalas kong samahan ang mga may kaya sa buhay, hindi para magpakita o magpapansin, kundi para matuto. Obserbahan ko sila, panoorin ko kung paano sila kumilos, kung paano sila magnegosyo, kung paano sila mag-ipon.

Sa edad kong 20, kumikita na ako ng malaki. Pero hindi ko ito ipinapaalam sa mga magulang ko. Alam ko kasi na kapag nalaman nila, mauubos lang ang ipon ko sa mga hindi makakabuluhang bagay. Gusto ko silang masorpresa sa mga magandang bagay na pwede kong ibigay sa kanila, pero gusto ko rin na may naiipon ako para sa kinabukasan ko.

Minsan, may mga tao na nagtatanong sa akin kung bakit hindi ako nag-aaksaya ng pera tulad ng ibang kabataan. Ang sagot ko, gusto ko ng magandang buhay, gusto ko ng magandang kinabukasan. Hindi ko ginagastos ang pera ko sa mga bagay na hindi naman importante.

Sa halip, ginagamit ko ang pera ko para mag-invest, para magkaroon ng mas malaking kita sa hinaharap. Ginagamit ko ang pera ko para matupad ang mga pangarap ko.

Hindi madali ang buhay ko, pero masaya ako dahil may direksyon na ako. May goal na ako, at ginagawa ko ang lahat para makamit ito. Sana lang, sana lang makamit ko ang mga pangarap ko, at makapagbigay ng magandang buhay sa mga taong mahal ko.

22/06/2025

Hi Youth Chronicles PH

Ako po si Faith at ito ang aking kwento:

Bata pa lang ako, nawala na sa amin si Papa. Hindi ko man lang siya masyadong nakilala. Pero kahit hindi ko siya masyadong nakasama, ramdam ko ang lungkot at pangungulila sa puso ko.

Habang lumalaki ako, napansin ko na may mga lalaki na lumalapit sa akin at nagpapakita ng pagmamahal. Sila yung mga tipo na parang nag-aalala sa akin, parang nagmamalasakit. At ako, dahil sa kakulangan ng pagmamahal ng ama, madaling napapalapit ang loob ko sa kanila.

Pero sa likod ng kanilang mga ngiti at mga salita, may mga balak pala silang hindi maganda. Gusto lang nila ako para sa pansariling interes nila. At ako, dahil sa aking kahinaan, ay napapaniwala nila akong mabuting tao sila.

Nakakalungkot lang na wala na nga akong ama na magpoprotekta sa akin ay nakukuha pa akong linlangin ng ibang tao.

Sana may makaintindi sa akin. Sana may magbigay sa akin ng tunay na pagmamahal, hindi yung pagmamahal na may kapalit. Sana may magpatunay sa akin na worth it ako, hindi lang dahil sa itsura ko o sa kahinaan ko, kundi dahil sa pagiging ako.

Sana lang, sana lang.

20/06/2025

Hello Youth Chronicles PH ,

Ako nga pala si Jiro, at ang buhay ko ay isang malaking palaisipan. Bata pa lang ako, naghiwalay na ang mga magulang ko. Hindi ko alam kung bakit, pero siguro dahil hindi na sila nagkasundo.

Pagkatapos nilang maghiwalay nag-asawa ulit si Mama at nagkaroon sya ng dalawa pang anak sa bago nyang partner. Masaya naman sila, pero hindi ko sila masyadong nakikita. Si Papa naman, nagkaroon na rin ng bagong partner at may isang anak. Minsan ko lang din siyang nakikita.

Ako? Wala akong permanenteng matuluyan. Minsan sa bahay ni Mama, minsan sa bahay ni Papa. Pero hindi ko naman maramdaman na parte ako ng pamilya nila. Parang laging nakikibagay lang ako.

Mahirap ang buhay ko. Hindi ko alam kung saan ako nabibilang. Sinusubukan ko na mag-move on. Ginagawa ko ang best ko para makahanap ng sarili ko pero parang ang hirap pa rin.

Ano kaya ang pwede kong gawin?

Salamat sa pagbabasa ng kwento ko. Sana may maisip rin po kayong solusyon para sa akin. Hihintayin ko po ang mga sagot nyo.

19/06/2025

Hello Youth Chronicles PH,

Itago nyo na lang po ako sa pangalang "Pauline". Ako po ang panganay sa aming magkakapatid. Bata pa lang ako, alam ko na ang hirap ng buhay namin. Ang mga magulang ko, halos hindi na nagpahinga para lang may maipakain sa amin at may maipang-eskwela. Dumating sa pagkakataon na pinili ko na lamang na tumigil sa pag-aaral. Sabi ko sa sarili ko, "Okay lang, tutulungan ko na lang sina Mama na makatapos ng pag aaral ang mga kapatid ko."

Lumipas ang mga taon, ako na ang nag-aasikaso sa lahat. Nagta-trabaho ako bilang isang saleslady sa isang maliit na tindahan malapit sa amin. Buong araw akong nasa trabaho, pero kahit pagod na pagod na ako, masaya ako kasi alam ko na may naitutulong ako sa pamilya ko.

Pero habang tumatagal, mas lalo kong naramdaman ang lungkot sa puso ko. Nakikita ko ang mga kapatid ko na masaya sa eskwela, nakikita ko sila na natututo ng mga bagong bagay, at nakikita ko sila na may mga pangarap. Tapos ako? Wala na ba akong pangarap?

Isang araw, habang naglalaba ako sa likod ng bahay, bigla kong naisip na gusto ko ulit pumasok. Gusto ko ulit matuto, gusto ko ulit magkaroon ng pangarap. Pero paano ko sasabihin sa mga magulang ko? Iniasa na nila sa akin lahat. Natatakot ako na baka hindi nila ako maintindihan.

Paano ko po kaya sisimulan na sabihin ito sa kanila? Ano kayang maaari kong gawin para makapag aral ako ulit pero makatulong parin sa aking pamilya?

19/06/2025

Dear Youth Chronicles PH.

Ako po si Joshua, isang estudyante. Gusto ko pong pumasok sa kolehiyo, ngunit hindi ko alam kung paano ko makakamit ang aking pangarap. Ako ay galing sa isang pamilyang mahirap, at anim kami magkakapatid. Ang aking ama ay walang stable na trabaho, at mas madalas niyang ginagastos ang pera sa pagsusugal ng scatter kaysa sa pagpapaaral sa amin.

Napakahirap para sa akin na makapag-aral ng maayos dahil sa sitwasyon namin sa bahay. Hindi ko alam kung paano ko makakaya ang mga gastusin sa kolehiyo, mula sa tuition fee hanggang sa mga libro at ibang mga materyales. Ang aking mga magulang ay hindi kayang magpaaral sa akin dahil sa hirap ng buhay namin.

Ngunit hindi ako nawalan ng pag-asa. Nagsisikap ako na makapag-aral ng mabuti at makakuha ng mga scholarship o financial aid. Gusto kong patunayan sa aking sarili at sa aking pamilya na kaya kong makamit ang aking mga pangarap, kahit na mahirap ang buhay namin.

Sa ngayon, hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin sa hinaharap, ngunit alam ko na gagawin ko ang lahat para makapag-aral at makamit ang aking mga pangarap. Hindi ako susuko, kahit na mahirap ang buhay ko.

18/06/2025

Ako si Clara, at gusto kong ibahagi sa iyo ang isang kwento tungkol sa aking buhay bilang isang high school student. Ako ay kilala sa paaralan ko bilang isang maganda at matalinong estudyante, at marami ang nagsasabi na ako ay may kabaitan din. Ngunit hindi lahat ng mga kaklase ko ay may positibong tingin sa akin. Mayroong ilang mga kaklase ko na kinaiinggitan ako dahil sa aking mga natatanging katangian.

Isang araw, nagpasya ang mga ito na gumawa ng isang kwentong hindi totoo tungkol sa akin upang siraan ako sa harap ng ibang mga estudyante. Nagsimulang magkalat ang mga tsismis at maling impormasyon tungkol sa akin. Sinasabi nila na ako ay mayabang at hindi marunong makisama. Ang mga tsismis na ito ay mabilis na kumalat sa buong paaralan, at maraming mga estudyante ang nagsimulang iwasan ako.

Nalungkot at nasaktan ako sa mga salitang sinasabi ng mga kaklase ko. Ngunit sa halip na magalit o maghiganti, nagpasya ako na harapin ang mga problema nang may dignidad at katapatan. Nagsimula ako na magpakita ng aking tunay na pagkatao sa mga estudyante. Naging mas aktibo ako sa mga gawain sa paaralan at nagpakita ng aking kabaitan sa mga nangangailangan.

Unti-unti, nagsimulang mapansin ng mga estudyante ang mga magagandang katangian ko, at ang mga tsismis ay nagsimulang mawalan ng puwang sa kanilang mga isipan. Natutunan ko na ang tunay na kagandahan ay hindi lamang tungkol sa pisikal na itsura, kundi tungkol sa pagkatao at mga gawa. At natutunan din ng mga kaklase ko na ang mga tsismis at paninira ay hindi makakasira sa isang taong may tunay na halaga at dignidad.

Sa huli, ako ay naging mas malakas at mas matatag dahil sa mga pagsubok na ito. Natutunan ko na ang mga salita ng ibang tao ay hindi dapat magdikta sa aking pagkatao at halaga. Ako ay ako, at ako ay may dignidad at halaga bilang isang tao.

29/05/2025

22/04/2025

DEVELOPING STORY: An electric post on Onyx Street, Umali Subdivision, reportedly sparked numerous times at around 11:45 PM on April 22, 2025. A power outage was also reported in the nearby area.

Yesterday, April 21, another electric post in the same area was also reported to have emitted sparks around the same time.

As of press time, the cause of these explosions is yet to be confirmed.

More details to follow.

Video from Mattheo Gabriel Neala

~UPLB Perspective

18/04/2025

Morning walk at Jamboree Road 🚶‍♂️🚶‍♀️