17/05/2025
9 Years. Tanging dalawa pa lamang.
Noon, nagtitiis kami sa isang sirang folding mattress na bigay pa ng kaibigan — wasak na ang foam, at ang unan ay walang pillowcase. Sa kabila ng lahat, tiniis namin ito. Alam naming mahirap ang sitwasyon, pero wala pa kaming sapat na kita para palitan ang aming higaan. Kaya't araw-araw ko itong nilalabhan, para kahit luma, ay mabango at malinis pa rin.
Pero sadyang hindi natutulog ang Diyos. Binigyan Niya ako ng trabaho, at siya nama'y nakabalik sa pag-aaral habang bumabyahe ng tricycle pagkatapos ng klase. Sa ikalawang buwan ng sahod ko, agad naming binili ang aming unang foam — sa Uratex showroom pa mismo. Sinakay namin ito sa motor, bitbit ang tuwa sa puso. Sa wakas, hindi na masasaktan ang likod namin sa pagtulog. Sunod na lang ang unan — kasi sakto lang ang budget.
Ito ang isa sa mga alaala ng unang taon ng aming pagsasama. Hanggang sa nakalipat ako ng mas magandang trabaho, at siya nama'y nakapagtapos. Isa sa matagal naming pangarap? Makapunta sa Baguio — ang lungsod ng malamig na hangin at mainit na alaala.
At dumating din ang araw na iyon.
Mahaba ang biyahe, higit 7 oras, pero puno ng saya ang puso naming dalawa. Walang ibang kasama — tanging kami lang. Dahil pagabi na, naghanap kami ng matutuluyan. Sa awa ng Diyos, may nakuha kaming kwarto. First time naming matulog sa Baguio. Ang lamig ng hangin, pero mas mainit ang saya. Hindi ko nakalimutang magpasalamat.
“Lord, salamat po at ligtas N'yo kaming dinala sa pangarap naming lugar.”
Saktong selebrasyon pa ito ng aming ika-labing isang taon bilang magkasama. Sinulit namin ang bawat minuto, bawat tanawin, bawat ngiti.
Isang paalala: Huwag tayong titigil mangarap. Huwag tayong hihinto sa pagdarasal. Huwag tayong mapapagod magpasalamat.
📝 Bit of this Life
