https://www.youtube.com/channel/UCHKP9FkV3r_tVC627Gov-Mg

Rated Stories, Beldevere Townhouse, General Trias (2025)

06/09/2025

Pasupport po❤️❤️❤️

HINDI AKO NANINIWALA SA DIYOS... HANGGANG...

Hi MS. Just call me Arnold. 45 years old na sa ngayon. From QC.
Gusto ko lang po sanang ishare sa inyo ang kakilakilabot na pangyayari sa buhay ko may dalawampung taon na rin ang nakakaraan.

Taong 2006, isa lamang akong ordinaryong empleyado.
Wala akong inaasahan sa buhay maliban sa trabaho sa opisina, kape tuwing umaga, at pag-uwi sa maliit kong inuupahan sa Cubao.
Walang kakaiba sa buhay ko noon maliban sa kawalan ng direksiyon.

Lagi kong hinahanap ang “mas malalim” na sagot sa lahat ng bagay: bakit tayo nabubuhay, bakit may sakit, bakit may k**atayan.

Hindi ako pumapa*ok sa simbahan, hindi dahil busy ako. HIndi kasi ako naniniwala sa Kanya.

Para sa akin noon, ang Diyos ay ginawa lamang ng isipan ng mga tao para meron silang makapitan sa tuwing nawawalan sila ng pag-asa sa buhay.

Kaya’t nang imbitahan ako ng dati kong kaklase na si Francis sa isang pagtitipon, hindi ako nagdalawang-isip.

Matagal ko nang kakilala si Francis, kaklase ko noong kolehiyo.

Pagkatapos ng ilang taon, bigla siyang nag-message:
“Pare, may pagtitipon kami. Kung sawa ka na sa kasinungalingan ng simbahan at lipunan, sumama ka.”

Sa tono niya, parang may natuklasan siyang dakilang sikreto.

Gusto ko sanang tawanan, pero may bahaging naiintriga ako. Kaya pumayag akong sumama.

“Hindi ito simbahan,” sabi niya. “Hindi rin relihiyon. Ito ang katotohanan.”

Hindi ko alam, bangungot pala ang daranasin ko.

Gabi ng Biyernes, bumiyahe kami patungong Quezon Province gamit ang kotse niya. Inabot kami ng halos tatlong oras bago makarating sa isang liblib na baryo doon na hindi ko na papangalanan. Basta ang naaalala ko, malapit ito sa bundok.

Pasado alas onse na ng gabi nang makarating kami.
Nagtanong pa nga ako kung bakit kailangang dis-oras ng gabi ang pagtitipon.
Ang sabi lang siya, mas malapit daw sa kapangyarihan ng diyos nila kapag ganoong oras.

Tahimik ang paligid, pero kakaibang lamig ang bumalot sa balat ko.

Tinahak namin ang kalsada, may mga bahay naman kaming nadadaan hanggang makarating kami sa isang lumang bodega. Malawak ang lupang kinatitirikan nito at may mga bakod bagaman at luma na.

Sa kalawangin nitong pinto, may nakaukit na krus na nakabaligtad, at sa paligid ay mga marka ng apoy. Pinilit kong ngumiti, pero nanindig ang balahibo ko.

“Relax, Arnold,” bulong ni Francis. “Dito mo makikita ang tunay na liwanag.”

Pagpa*ok namin, bumungad ang amoy ng insenso na may halong parang amoy kalawang.
Para bang amoy dugo.

Ang sahig ay may nakaguhit na malaking pentagram na yari sa pinatuyong dugo, at sa gitna’y nakatayo ang isang altar na bato.

Sa ibabaw nito, may isang aklat na tila nakabalot ng balat at naglalaman ng mga makapanindig-balahibong simbolo.

Sa paligid ng altar, tantya ko ay may humigit kumulang dalawampung katao, lahat nakaitim at may talukbong.

Sabay-sabay silang bumubulong ng mga katagang hindi ko maunawaan:

“Ave Tenebris, veni Domine…”

Lumapit sa amin ang isang lalaking kalbo, matangkad, at may mahahabang sugat sa magkabilang bra*o.

Siya si Santi, ang pinuno.

“Maligayang pagdating,” sabi niya. Ang boses niya’y mababa, parang galing sa ilalim ng lupa. “Narito ka upang masaksihan ang tunay na Panginoon.”

Hindi ako nakapagsalita. Nanlamig ang mga k**ay ko.

Sinimulan ang seremonya. Itinaas ni Santi ang aklat at nagsalita ng wikang hindi ko maintindihan—parang pinaghalong Latin at ungol ng hayop.
Umalingawngaw iyon sa loob ng bodega, at sa bawat salitang binibitawan, parang may bigat na dumadagan sa dibdib ko.

Isa-isa, lumapit ang mga kasapi sa altar at uminom mula sa mangkok na pilak na puno ng pulang likido.

Sa lapit ko, naamoy ko ang malansang amoy nito—hindi alak, hindi tubig.

Dugo.

At siyang siya ang mga miyembro sa pag-inom noon.

Parang gustong bumaliktad ng aking sikmura.

Paglapit ko, hinawakan ni Francis ang balikat ko. “Subukan mo, Arnold. Dito ka makakatagpo ng kalayaan.”

Umiling ako, nanginginig. “Hindi ko kaya.”

Ngumiti si Santi, malamig, walang galak.
“Hindi pa ngayon. Ngunit ikaw ay pinili. Kagaya rin ng ating kapatid na Francis.” Tumingin ito sa kaibigan ko.

Tila naman nasisiyahang lumuhod si Francis at humalik pa sa k**ay ni Santi.

“Pinili siya ng panginoon sa kanyang pagbabalik.” Nakangiti itong nagbalik ng tingin sa akin. Nangilabot ako sa paraan ng kanyang pagngiti.

“Pinili siya!” Umaalingawngaw iyon sa isipan ko.
“Pinili para saan? Tsaka bakit pati ako?”

Biglang naglabas sila ng isang batang lalaki, mga dose anyos, nakagapos at umiiyak. Pinadapa nila sa altar.

Ang dalawang kasapi’y pinako ang mga k**ay nito gamit ang kalawangin na pako. Sa bawat hampas, sigaw ng bata ang umaalingawngaw.

Kinuha ni Santi ang patalim na mahaba, itim, at parang kumikislap sa dilim. Itinaas niya ito at sumigaw:

“Sa dugo ng inosente, Siya ay bababa!”

Sa isang mabilis na hiwa, binuksan niya ang tiyan ng bata. Bumulwak ang dugo.
Tila umagos na parang ilog, nilamon ang mga uka sa altar.

Tumalsik ang isang laman-loob—Dinampot iyon ni Santi.

Ang puso ng bata at ipinakita sa lahat.

Ang mga kasapi’y nagsisigawan sa tuwa, sumasayaw sa paligid ng altar, habang ang bata’y tuluyan ng binawian ng buhay.

Umuga ang lupa. Ang mga kandila’y nagliyab nang malaki.
Sa gitna ng usok, may lumitaw na nilalang.
Malaki ang katawan, balat na parang sunog, may dalawang sungay na baluktot, mata na pulang-pula, at bibig na puno ng matutulis na ngipin.

Ang hininga nito’y amoy asupre at nabubulok na laman.
Nagsigawan sa galak ang mga deboto.
Lumapit ito sa bangkay ng bata, sinimot ang dugo.
Lahat ng kasapi’y nakaluhod, sumisigaw:

“Ave Tenebris! Ave Tenebris!”

Biglang lumapit si Francis sa nilalang, dilat na dilat ang mga mata at nakataas ang mga k**ay.

“Panginoon! Ako’y iyo!”

Ngunit sa halip na basbasan, dinakma siya ng halimaw.
Sa isang iglap, pinigtal ang ulo niya. Ang dugo’y sumirit na parang bukal. Ang katawan niya’y ginutay-gutay.

“Francis!” sigaw ko, nanginginig. Ngunit walang pumansin. Lahat ng tao’y masaya, parang alipin ng halimaw.

Para akong masisiraan ng bait. Naalala ko ang sinabi ni Santi.

Isa rin daw ako sa mga pinili!

Pinili para maging alay sa halimaw!

Napatakbo ako, naitulak ang dalawang kasapi, at nakahanap ng daan palabas.

Pero sa paglabas ko, hindi na iyon ang parehong mundo.
Ang paligid ay nagbago: wala nang mga bahay, wala nang kalsada.
Ang lupa’y itim, amoy asupre.
Ang langit ay kulay dugo, may naglalagablab na mga bituin. Ang mga puno’y parang bangkay na nakatirik, may mga palad na nakataas.

Takbo ako nang takbo, ngunit kahit saan ako lumiko, bumabalik ako sa parehong bodega.

Sa pintuan, naroon si Santi, nakangiti, basang-basa ng dugo.
“Walang kang takas kapatid na Arnold. Isa ka na sa amin.”

“Hindi!” Sigaw ko at muling tumakbo. Narinig ko pa ang nakangingilong halakhak ng lalaki na tila sinasabayan ng tila halakhak ng demonyo.

Doon ay naalala ko ang tunay na Diyos.

At sa unang pagkakataon. Nanalangin ako ng taimtim.
Alam ko, Siya lamang ang makapagliligtas sa akin.

Ama namin, sumasalangit Ka.
Sambahin ang ngalan Mo…

HIndi ako tumigil kahit magkandapatid patid ako sa pagtakbo.

Mapasaamin ang kaharian Mo.
Sundin ang loob Mo dito sa lupa para nang sa langit.

Narinig ko… sa mismong tenga ko ang makapanindig balahibong atungal ng tila nasaktang nilalang. Naririnig ko rin ang malulutong na mura ng deboto sa akin at pinapatigil ako.
Pero hindi ako nagpatinag.. Hindi rin ako dumilat.

Bigyan Mo po kami ngayon ng aming kakanin sa araw-araw
At patawarin Mo kami sa aming mga sala
Para nang pagpapatawad namin sa mga nagkakasala sa amin.

Bigla akong nadapa. Napadilat ako.
Nakita ko… malapit na ako sa entrance ng bakuran.
Pero hindi ako makakilos.
Parang may malakas na puwersang humihila sa akin pabalik.

Sa aking huling lakas… sumigaw ako at itinuloy ang pagdarasal habang gumagapang.

At huwag Mo kaming ipahintulot sa tukso
At iadya Mo kami sa lahat ng masama

Amen

At sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, nasa labas na ako ng bakuran ng bodega.
biglang bumalik sa normal ang lahat—ang mga bahay, ilaw, a*o sa kalsada.

Maging ang mga sugat ko sa pagkadapa ay pawang nangawala.

Nang muli kong lingunin ang bodega, tahimik… tila walang anumang senyales na merong mga tao sa loob.
Pero si Francis, maging ang kotse niya ay nawala.
Para bang dumaan lamang ako sa isang bangungot at nagising.

Bumalik ako ng Maynila na puno ng kilabot at katanungan. Isang guni-guni lang ba ang lahat?

HIndi! Alam kong totoo ang lahat ng nakita at naranasan ko.

Bago ako umuwi, dumaan muna ako sa simbahan ng Baclaran.
Umiiyak akong humingi ng tawad sa Kaniya. Nagpasalamat sa pagliligtas Niya sa akin sa kapahamakan.

Alam ko na… naniniwala na ako na may Diyos na sumusubaybay sa atin.

Ang nag-iisa at Pinak**akapangyarihan. Ang tunay na Diyos!

Mula noon, naging deboto na ako. Laging nagsisimba at nagpapasalamat.

Ang naranasan ko ang naging gabay ko upang aking matagpuan ang tunay na kapayapaan.

Wala na akong naging balita sa kulto iyon mula noon, pero sigurado ako. Nariyan lang sila.
Naghihintay ng kanilang susunod na biktima.

Arnold from QC.

05/09/2025

Pasupport po ng page❤️❤️❤️

ANG FIRST LOVE KO… TIYAHIN KO!

Hello MS. Maganda araw po sa inyo.
Sana po ay nasa mabuti kayong kalagayan kung sakaling mabasa ninyo ang message ko.

Ako si Eroll, 25 years old, at lumaki ako sa piling ng aking lola at mga Tiyahin.

Bata pa lang ako, hiwalay na ang mga magulang ko at parehong may kanya-kanyang pamilya na. Kaya’t dito sa probinsya ng Antique ako itinira, sa lumang bahay ng lola ko.

Sa lahat ng Tiyahin ko, may isa na lagi kong nakakasama—si Tita Helena. Siya ang bunso sa magkakapatid, at halos sampung taon lang ang agwat namin. Dalaga pa siya, hindi nag-asawa, at siya na rin ang tumulong sa pagpapalaki sa akin.

Sa kanya ako unang natutong magbasa. Siya ang nagtuturo sa akin ng takdang-aralin, siya ang laging kasama ko tuwing may field trip, at siya rin ang madalas kong kasamang mamasyal.

Sa madaling salita, siya ang naging haligi ng kabataan ko.

Pero sa paglipas ng panahon, may mga damdaming unti-unting sumibol na hindi ko mawari.

Labinlimang taong gulang ako noong una kong napansin ang kakaiba sa tuwing kasama ko si Tita.
Nasa dapithapon noon, naglalaba siya sa poso sa likod ng bahay. Nakasuot siya ng simpleng daster, at ang buhok niya’y nakapusod.

Tinitigan ko siya mula sa bintana ng kusina—ang bawat galaw, ang pagtulo ng tubig sa buhok niya, ang ngiti niyang tila walang problema sa mundo. At doon ko unang naramdaman ang hindi dapat:

Ang paghanga na higit sa dapat maramdaman ng pamangkin sa Tiyahin.

Pinilit kong itago iyon. Sinabi ko sa sarili ko: “Hindi pwede. Tiyahin mo siya. Walang puwang para dito.”

Pero habang lumalaki ako, lalo lang lumalalim ang damdaming iyon.

Pagtungtong ko ng kolehiyo, tuwing bakasyon ay umuuwi ako sa probinsya. At sa bawat pagbabalik, si Tita Helena ang una kong hinahanap.

Minsan, sabay kaming kumakain sa terrace sa umaga. Habang nagkakape siya, palihim ko siyang tinititigan. Ang paraan ng kanyang pagtawa, ang malambing na tono ng kanyang boses, ang pag-aalaga niya sa akin—lahat iyon ay nakakapagpatibay ng damdaming dapat ay matagal ko nang nilabanan.

Minsan din, nahuhuli niya akong nakatitig. Ngiti lang ang isinasagot niya, pero may mga pagkakataong para bang iba ang ibig sabihin ng ngiting iyon—parang may lihim din siyang itinatago.

Isang gabi, bumuhos ang malakas na ulan. Nawalan ng kuryente, at kaming dalawa lang ang naiwan sa bahay. Nasa sala kami, nakaupo sa harap ng kandilang nagsisilbing ilaw.

Tahimik kaming nagkuwentuhan, hanggang sa mapunta ang usapan sa pamilya.

“Alam mo, Eroll,” wika niya, “masaya ako at lumaki kang mabait at responsable. Para na kitang anak.”

“Anak?” biro ko, pero may bigat sa dibdib. “Baka naman… higit pa roon.”

Napakunot ang noo niya. “Ano bang ibig mong sabihin?”

Huminga ako nang malalim. Hindi ko na kayang itago.

“Tita… matagal ko nang nararamdaman ‘to. Hindi lang bilang pamangkin. Mahal kita.”

Para siyang natigilan. Namutla. Napatitig siya sa akin na para bang hindi makapaniwala sa narinig.

“Eroll…” mahina niyang sambit. “Huwag mong sabihin ‘yan. Hindi mo alam ang bigat ng sinasabi mo.”

“Alam ko. At alam kong mali. Pero hindi ko na kayang magpanggap. Lahat ng taon na magkasama tayo, lahat ng pag-aalaga mo… doon ako nahulog. Hindi ko na kayang itanggi.”

Tumulo ang luha sa mata ko. Hindi ko alam kung dahil sa takot, sa hiya, o sa bigat ng damdaming pilit kong pinipigilan.

Tahimik siya nang matagal. Hanggang sa maramdaman ko ang k**ay niyang marahang humawak sa k**ay ko.

“Eroll…” bulong niya, halos hindi ko marinig. “Mahal din kita. Pero hindi dapat.”

Hindi ko alam kung anong nangyari pagkatapos noon. Parang kusang gumalaw ang lahat. Inilapit ko ang mukha ko sa kanya, at hindi siya umiwas. Nagtagpo ang labi namin—ang unang halik na para bang nagbukas ng pintuan ng isang mundong hindi dapat.

Puno ng damdaming pilit naming kinukubli sa mahabang panahon.

Pero matapos iyon, agad siyang umatras.

“Hindi, Eroll,” nanginginig niyang wika. “Bawal ‘to. Kapag nalaman ng iba… sisirain nito ang pamilya.”

Tumango ako, kahit sugatan ang puso ko.
“Naiintindihan ko. Pero kahit anong sabihin nila… sa puso ko, ikaw pa rin.”

Sa mga sumunod na linggo, nagbago ang lahat. Mas nag-ingat kami, pero hindi rin mapigilan ang damdamin. Mga sulyap na mabilis na iniiwas kapag may kasamang iba.
Mga haplos sa k**ay kapag walang nakakakita. Mga gabi ng mahahabang pag-uusap sa terrace, kung saan ang hangin lang ang saksi sa mga lihim naming damdamin.

Isang beses, tinanong ko siya:
“Tita, paano kung ibang tao ka lang? Paano kung hindi tayo magkadugo?”

Ngumiti siya ng malungkot.
“Baka matagal na kitang sinagot. Pero ito ang realidad, Eroll. Tiyahin mo ako. At kahit anong gawin natin, hindi natin mababago ‘yon.”

Masakit, pero totoo.

Isang gabi, hindi namin namalayan na may nakakita sa amin. Habang nasa terrace kami, magkahawak ng k**ay.

Nang dumating si Lola.

“Diyos ko, ano ‘to?” sigaw niya, puno ng gulat at galit.

Agad kaming nagkahiwalay. Si Tita Helena ay napayuko, nanginginig, at halos hindi makapagsalita. Ako naman ay natulala, hindi alam kung paano ipagtatanggol ang nararamdaman ko.

“Eroll!” galit na wika ni Lola. “Tiyahin mo ‘yan! Anong kabaliwan ‘to?!”

Wala akong naisagot kundi ang totoo.

“Mahal ko siya, La.”

Nagngalit ang mukha ni Lola.
“Walang puwang ang ganyang pagmamahal sa pamilyang ‘to. Wala!”

Kinabukasan, kinausap niya kami. Pinilit niyang ipangako na hindi na mauulit ang lahat.
At bilang respeto, tumango kami. Pero sa puso ko, alam kong hindi ko matutupad iyon.

Ilang linggo lang, nagpasya si Tita Helena na lumuwas ng Maynila. Doon na raw siya magtatrabaho, para malayo sa akin, para maputol ang ugnayang hindi dapat nagsimula.

“Eroll,” sabi niya bago siya umalis, “hindi ibig sabihin na hindi kita mahal. Mahal na mahal kita. Pero minsan, ang pagmamahal, hindi sapat para ipaglaban ang isang bagay na mali. Tandaan mo ‘yan.”

Ni hindi ko siya nagawang pigilan. Pinanood ko lang siyang sumakay ng bus, dala ang lahat ng alaala namin.

Anim na taon na ang lumipas. Nasa Maynila na ako ngayon, nagtatrabaho.

Minsan, naririnig ko sa mga k**ag-anak na may nobyo na raw si Tita Helena.

Kapag tinatanong nila kung ano ang pakiramdam ko, ngumingiti lang ako.
Pero sa loob-loob ko, parang may bahagi ng puso ko ang nawala.

Hanggang ngayon, tuwing sumasapit ang gabi, bumabalik sa isip ko ang unang halik na iyon sa ilalim ng ulan.

Ang mga mata niyang puno ng pag-ibig pero binabalutan ng takot. At ang mga salitang hinding-hindi ko makakalimutan:

Mahal kita, pero hindi pwede.

At doon ko natutunan, na minsan, ang pinak**atinding pag-ibig ay ang pag-ibig na hindi kailanman puwedeng ipaglaban.

-Eroll, Pasig City.

05/09/2025

Pasupport po mga ka rated❤️❤️❤️

HINDI AKO NANINIWALA SA ASWANG… NOON!

Hello MS, Magandang araw po sa inyo.

Ako si Ramil, 30 years old na sa ngayon. Gusto ko lang po sanang ishare sa inyo ang kwento ko na nangyari maraming taon na rin ang nakakaraan.

Taong 2011.

Nakatira kami noon sa isang maliit na baryo sa Capiz na hindi ko na papangalanan pa.
Sa probinsyang ito, hindi na bago ang mga kuwento ng mga aswang.
Bata pa lang ako, naririnig ko na ang mga bulong ng matatanda tuwing may nawawalang bata, o kaya naman ay kapag may biglang namatay nang walang malinaw na dahilan.

Pero para sa akin noon, lahat iyon ay kwentong pantakot lang upang hindi kami magpagabi sa labas.

Hanggang isang gabi, napatunayan kong hindi lahat ng alamat ay kathang-isip lang.

Gabi iyon ng Hulyo, kasagsagan ng bagyo. Malakas ang ulan, humahampas ang hangin sa mga dingding ng bahay namin na yari sa kahoy.
Mag-isa lang ako sa bahay; ang nanay at tatay ko ay pumunta sa kabilang baryo para dumalo sa burol ng pinsan ko. Hindi ako nakasama dahil mataas pa rin ang lagnat ko mula kahapon. Naiwan akong nagbabantay, kasama ang alagang a*o namin.

Habang nakahiga ako, narinig ko ang kakaibang ingay sa bubungan. Akala ko noong una ay sanga ng puno na tinatangay ng hangin, pero paulit-ulit iyon, parang may humahaplos sa bubong. Kumakaskas. Humahagod. Tapos may biglaang kalabog, na para bang may bumagsak.

Up and down ang bahay namin at sa taas ako natutulog kaya dinig na dinig ko iyon.

Kinabahan ako, pero sinubukan kong huwag pansinin. Pinilit kong matulog.

Pero hindi ako nakatulog.

Narinig ko ang mahinang alulong ng a*o namin na nasa garahe. Hindi iyon normal na tahol ng a*o. May panginginig, parang may takot.

Sumilip ako sa bintana, at sa liwanag ng kulog, nakita ko siya—nakatayo sa ilalim, nakapako ang tingin sa may bubong. Nakataas ang buntot niya pero nakayuko ang katawan, handang umatake o umatras. Para bang may inaamoy siyang hindi ko nakikita.

Nagulat ako nang biglang huminto ang ulan. Tahimik. Sobrang tahimik. Naririnig ko lang ang sariling hininga at ang tibok ng puso ko.

At doon ko narinig—isang mahaba, garalgal na tunog.
“Kkkkkkk... kkkkkkk...”

Hindi iyon tunog ng tao. Hindi rin iyon hayop na kilala ko. Nanggagaling iyon sa bubungan.

Parang may gumagapang. Mabigat. Marahan.

Kumapit ako sa krusipiho na nakasabit sa tabi ng k**a. Naalala ko ang bilin ng lola ko: “Kapag narinig mo ang halakhak o iyak ng nilalang na hindi mo maipaliwanag, huwag kang lalabas. At huwag na huwag kang titingin.”

Pero matigas ang ulo ko. Dahan-dahan akong lumapit sa bintana at sumilip.

At doon ko siya nakita.

Isang babaeng payat, halos buto’t balat. Mahaba ang buhok na basang-basa sa ulan, nakalaylay sa mukha.

Nakadikit ang katawan niya sa bubong na parang butiki, pero mas nakakatakot—nakabaligtad siya, nakabitin, at nakatingin ng diretso sa akin. Ang mga mata niya ay puro puti, walang itim, at ang ngiti niya ay naglalantad ng mahahabang pangil.

Parang nanlamig ang dugo ko. Hindi ako makagalaw. Ang buong katawan ko ay nanigas sa takot.

Tapos, narinig ko ulit ang tunog: “Kkkkkkk...” pero ngayon, mas malakas, mas malinaw.

Agad kong isinara ang bintana at ikinandado. Dali dali akong bumaba.
Tumakbo ako sa kusina, kinuha ang bote ng bawang na nakasabit sa may pintuan.
Isinabit ko iyon sa leeg ko.

Ayon sa sabi-sabi, takot daw ang mga aswang sa bawang at asin. Nagkalat ako ng asin sa paligid ng pinto at bintana.

Pero hindi doon nagtapos. Narinig kong kumalabog ang bubungan. Parang may mabigat na bagay na bumagsak, tapos biglang gumapang pababa. Umuga ang mga dingding ng bahay.

Ang a*o namin, tahol nang tahol, halos mabaliw sa ingay.

Dali-dali akong puma*ok sa kwarto ni nanay. Kinuha ko ang itak na nakasabit sa dingding. Hindi ko alam kung kaya kong lumaban, pero alam kong wala akong ibang pagpipilian.

Maya-maya, narinig ko ang matinis na tunog ng kuko na kumakaskas sa kahoy.

Nasa may pintuan na siya. May kaluskos na parang kinakayod ang kahoy gamit ang matalim na kuko. Nakakakilabot. Para bang dahan-dahan niyang sinisira ang harang papunta sa loob.

“Lapit ka, bata...” bulong ng boses na malalim at garalgal. Hindi ko alam kung sa isip ko lang ba iyon o talagang nagsasalita siya. Pero ramdam ko na ako ang tinutukoy niya.

“Amoy ko ang dugo mo...”

Nanginginig ang tuhod ko. Gusto kong sumigaw, pero walang boses na lumalabas.

Biglang kumilos ang a*o namin, tumalon mula sa ilalim at inatake ang nilalang.
Narinig ko ang kaguluhan sa labas—sigawan, kalabog, alulong, at isang malakas na hiyaw na hindi ko makakalimutan. Sigaw ng isang halimaw, hindi tao.

Pero ilang segundo lang, tumahimik ang a*o namin. At sa katahimikan, narinig ko ang mga buto niyang parang nadurog. Tumulo ang luha ko. Alam kong wala na siya.

Bago pa ako makapaghanda, may malakas na kalabog sa pinto. Isa. Dalawa. Sa ikatlo, bumigay ang kandado.

Tumilapon ang pinto. At doon ko siya muling nakita—ang babaeng aswang, nakatayo sa dilim, nakangiti. May dugo sa bibig niya. Dugo ng a*o namin.

Humakbang siya papa*ok. Amoy ko ang nabubulok na laman mula sa katawan niya. Halos masuka ako. Pinaghigpitan ko ang hawak sa itak. Humakbang siya nang marahan, parang pusa na naglalaro sa daga bago ito lamunin.

“Hindi ka makakatakas, bata...” bulong niya.

Ngunit bago siya makalapit, naalala ko ang isa pang bilin ng lola ko:

“Kung ang aswang ay dumidikit sa bubong, ibig sabihin ay gutom na gutom siya. Pero mas malakas ang dasal kaysa sa kahit anong sandata.”

Wala na akong ibang magagawa. Kaya kahit nanginginig ang katawan ko, nagsimula akong magdasal ng Ama Namin nang malakas. Paulit-ulit. Hindi ko alam kung tama pa ang sinasabi ko dahil nanginginig ang boses ko, pero nagpatuloy ako.

Napaatras ang aswang. Nagsimulang magngalit ang mukha niya, parang sinusunog ang balat niya sa bawat katagang lumalabas sa bibig ko. Naglalaway siya, nagsisisigaw, pero hindi makalapit. Hawak ko pa rin ang itak, pero mas pinagtuunan ko ng lakas ang panalangin.

Sa huli, sumigaw siya ng napakalakas. Isang nakabibinging hiyaw.

At sa iglap na iyon, bigla siyang tumalon palabas ng bahay, biglang naglaho, kasabay ng pagbalik ng malakas na ulan.

Naiwan akong nanginginig, pawis na pawis, at hawak-hawak ang itak.

Hindi ako makapaniwala sa nangyari. Nang dumating ang nanay at tatay ko kinabukasan, sinabi ko sa kanila ang lahat. Hindi sila agad naniwala, pero nang makita nila ang katawan ng a*o namin—gutay gutay ang katawan—alam na nila na totoo ang sinasabi ko.

Ngayon narito na ako sa Maynila nagtatrabaho.
Moderno na ang mundo. Pero minsan, hindi pa rin nawawala sa isipan ko na hindi lang tao ang naninirahan sa mundo.

Hanggang ngayon, tuwing sumasapit ang gabi at umuulan nang malakas, nanunuot pa rin sa isip ko ang halakhak at ang mga matang puti ng babaeng iyon.

Hindi ako makatulog nang hindi may bawang sa tabi ng k**a at krusipiho sa dibdib.

At kahit anong gawin ko, hindi ko matanggal ang tanong sa isip ko:

Babalik pa kaya siya?

- Ramil, QC

04/09/2025

PASUPPORT PO NG NEW PAGE

PINSAN KO SIYA.. PERO MAHAL KO SIYA!

Hello Ms.

Ako si Marlo, dalawampu’t dalawang taong gulang. Taga Bulacan.

Tahimik, hindi palakibo, at mas gusto ang mga sandaling mag-isa.

Masaya ang lugar namin tuwing dapithapon.
Ang mga alingawngaw ng mga batang naglalaro sa kalsada ay unti-unting naglalaho habang nagsisibalikan sila sa kani-kanilang mga tahanan.
Ako nama’y nakaupo sa lumang duyan sa harap ng bahay ni lola, pinagmamasdan ang paglubog ng araw.

Dito nagsimula ang lahat—isang damdaming hindi ko kailanman inakalang hahantong sa kasalanan.

Isang taon na ang nakalipas nang dumating si Lea—anak ng tiyo kong galing probinsya, pinsan kong buo.

Noong una, wala lang. Isang simpleng k**ag-anak lang na tumira doon.
Isang dalagang kasing-edad ko, maputi, mahinhin. Sa bawat araw na lumilipas, napapansin kong lagi siyang lumalapit sa akin—sa pagkain, sa panonood ng TV, sa paglilinis ng bakuran.

At doon nagsimulang gumulo ang mundo ko.

“Marlo,” tawag niya minsan habang naglalagay ako ng tubig sa pa*o.

“Hmm?”

“Pwede mo ba akong turuan sa project ko? Wala akong masyadong alam sa computer.”

Tumango lang ako. “Sige, halika.”

Lumapit siya at umupo sa tabi ko. Amoy ko ang bango ng kanyang buhok, parang sampaguita na bagong pitas.
Ramdam ko ang init ng kanyang balikat na bahagyang dumidikit sa bra*o ko. Pinipilit kong huwag magpahalata, pero kumakabog ang dibdib ko nang hindi ko maintindihan.

Nakatitig siya sa screen, pero paminsan-minsan, napapansin kong napapatingin siya sa akin.
At sa bawat pagkakataong magtatagpo ang mga mata namin, may kakaibang init na bumabalot sa katawan ko.

Isang gabi, biglang brownout. Walang ilaw, tanging mga kandila lang ang nagsisilbing liwanag sa sala. Nasa iisang mesa kami, nagbabahagi ng kwento tungkol sa buhay probinsya.

“Doon, wala kang ibang makikita kundi palayan,” sabi niya habang nakangiti.

“Masaya siguro,” tugon ko. “Tahimik. Walang masyadong problema.”

“Masaya nga,” sabi niya, sabay titig sa akin. “Pero mas gusto ko dito.”

Napalunok ako. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng titig na iyon, pero ramdam ko—may mensahe. At sa katahimikan ng gabing iyon, alam kong pareho naming nararamdaman ang bawal na bugso ng damdamin.

Hindi ko alam kung paano nagsimula. Baka noong una kong nahawakan ang k**ay niya nang hindi sinasadya, pero hindi niya ito binawi. O baka noong isang umaga, nagising ako at nadatnan ko siyang nakatulog sa sofa, at ilang minutong pinagmamasdan ko ang kanyang payapang mukha.

Ang sigurado ako, hindi na ito simpleng paghanga.

Lalo na nang minsang bumuhos ang malakas na ulan. Nasa terrace kami, at walang tao sa bahay. Tumakbo siya palabas, nakataas ang dalawang k**ay, naglalaro sa ulan na parang batang walang iniintindi.

“Lea! Baka magkasakit ka!” sigaw ko.

Ngumiti lang siya. “Halika na! Ang saya dito!”

Sumunod ako, kahit basang-basa. At doon, sa ilalim ng ulan, nagtama ang mga mata namin. Tahimik. Walang salita. Hanggang sa kusa siyang lumapit, at ramdam ko ang init ng kanyang hininga.

Hindi ko alam kung sino ang nauna. Basta bigla na lang naglapat ang mga labi namin. Isang halik na puno ng kaba, pero mas matindi ang pagnanasa. Sa sandaling iyon, nalimutan ko ang lahat—pamilya, dugo, kasalanan. Ang alam ko lang, mahal ko siya.

Pagkatapos ng gabing iyon, nagbago ang lahat.

Tuwing magtatagpo ang mga mata namin sa hapag-kainan, may lihim na ngiti. Tuwing may pagkakataon, magtatama ang mga k**ay naming parang nagtatago sa ilalim ng mesa. At sa tuwing mag-isa kami, hindi na kailangan ng salita. Titig lang, sapat na para ipaalala na may namamagitan sa amin.

Pero kasabay ng saya, dumating din ang problema.

Tuwing makikita ko ang mga magulang namin, ramdam ko ang kirot. Paano kung malaman nila? Ano ang sasabihin ng lola, ng buong angkan? Baka hindi lang galit ang kaharapin namin—kundi pagkakahiwalay.

“Marlo,” bulong niya minsang nagkaharap kami sa kwarto, “natatakot ako.”

“Sa ano?”

“Sa atin.” Tumingin siya sa sahig. “Mahal kita, pero… mali ito, ‘di ba?”

Hinawakan ko ang kanyang pisngi. “Oo. Mali… pero totoo.”

At sa pagitan ng tama at mali, pinili naming manatili sa dilim.

Lumipas ang mga buwan, at lalong lumalim ang aming ugnayan. Hindi na ako makatulog nang hindi siya kasama sa isip. Hindi ko na kayang makita siyang nakikipag-usap sa ibang lalaki. At siya naman, lagi akong hinahanap, parang ako lang ang mundong ginagalawan niya.

Pero hindi kami makalapit nang hayagan. Sa harap ng pamilya, para kaming simpleng magpinsan. Sa likod ng lahat, kami ang dalawang pusong lumalaban sa agos.

At dumating ang araw na kinatatakutan ko.

Habang nasa kusina ako, narinig ko ang boses ng lola.

“Lea, may napipisil na ang tatay mo para sa’yo. Kaibigan niyang anak ng ka*osyo sa negosyo. Mabait daw. Maganda ang trabaho.”

Parang binagsakan ako ng langit. Tumingin ako kay Lea, at kita ko sa mga mata niya ang pagyakap ng luha.

Kinagabihan, lumapit siya sa akin.
“Marlo… ayaw kong mawala ka. Pero paano kung pilitin ako ng tatay ko?”

Hindi ako nakasagot agad. Gusto kong sabihing tatakas kami, lalayo, magtatayo ng sariling mundo. Pero alam kong hindi ganoon kadali.

“Lalaban tayo,” sabi ko sa huli. “Hindi kita bibitawan.”

Niyakap niya ako nang mahigpit, at doon ko naramdaman ang bigat ng lahat. Ang pagmamahal naming bawal, pero tunay. Ang pag-asang hawak namin, pero walang kasiguruhan.

Ngayon, habang sinusulat ko ang lahat ng ito, nasa tabi ko siya. Nakahilig sa balikat ko, mahimbing na natutulog. At ako, muling tinititigan ang kanyang mukha na parang isang lihim na kayamanang itinatago sa buong mundo.

Mahal ko si Lea—ang pinsan kong hindi ko dapat minahal. Pero sa bawat tibok ng puso ko, alam kong siya lang ang dahilan kung bakit ako humihinga.

Bawal. Kasalanan. Eskandalo.

Pero sa gitna ng lahat ng iyon, ito ang katotohanan:

Hindi ko na kayang mabuhay nang wala siya.
At gagawin ko ang lahat, wag lamang siya mawala.

-Marlo

04/09/2025

Hello mga kaRated. Pasupport po ng second page natin. Salamat po.

HINDI AKO NAG-IISA SA APARTMENT KO!

Hello MS. Ako si Marco. Simula pagkabata, hindi ako naniniwala sa mga multo. Lagi kong sinasabi sa sarili ko na lahat ng kababalaghan ay may paliwanag.

Hanggang isang gabi, may nangyari na hindi ko malilimutan—isang gabi na nagpabago sa paniniwala ko habang buhay.

Kakauwi ko lang noon galing trabaho. Hatinggabi na ako nakarating dahil overtime sa opisina. Pagpa*ok ko sa bahay, ramdam ko agad ang kakaibang katahimikan.

Dati’y nakasanayan ko ang ingay ng kapitbahay na laging may videoke o a*o na tumatahol.

Pero nang gabing iyon, parang nilamon ng dilim ang lahat.

Pagpa*ok ko sa kwarto, napansin kong bukas ang bintana. Sigurado akong isinara ko iyon bago ako umalis. Hindi ko na inisip, baka nakalimutan ko lang. Pero habang nakahiga, may narinig akong mahina—parang kaluskos ng paa sa sahig.

“Pusa lang siguro,” bulong ko sa sarili.

Pero nang dumilat ako, doon ko nakita. Sa sulok ng kwarto, may isang aninong nakatayo. Hindi gumagalaw. Nakatingin lang.

Napakagat ako ng labi para hindi mapasigaw. Kinuha ko ang cellphone ko, binuksan ang flashlight—wala. Wala namang tao.

Siguro pagod lang ako.

Pinilit kong matulog, pero hindi mawala sa isip ko ang itsura ng aninong iyon.

Nang sumunod na gabi.
Pag-uwi ko ulit, ganun na naman.

Tahimik. At sa mismong bintana, nakita ko siyang muli—hindi malinaw ang mukha, pero alam kong nakatitig siya sa akin.

“Hindi ako natatakot sa'yo, guni-guni ka lang!” sigaw ko, kahit nanginginig ang boses ko.

Kinabukasan, tinanong ko si Aling Rosa, ang matandang kapitbahay.

“Aling Rosa, may nakatira ba dito dati sa unit na inuupahan ko?” tanong ko.
Nag-iba ang mukha niya, parang biglang natakot.

“Anak… huwag ka sanang mabibigla. Yung dati kasing nakatira diyan… nagpak**atay. Binuksan niya ang bintana at tumalon.”

Nanlamig ako.

Bintana?

Eksaktong bintana na hindi ko maisarang maigi gabi-gabi.

Kinagabihan, nagpasya akong wag matulog. Uminom ako ng kape at nagpuyat, nakaupo sa k**a habang nakatitig sa bintana.

Alas-tres na ng madaling araw nang maramdaman kong biglang bumigat ang paligid. Parang may malamig na hangin na dumampi sa batok ko.

Dahan-dahan kong iniangat ang cellphone ko, binuksan ang camera at tinutok sa salamin.
Doon ko siya nakita.
Sa camera, malinaw na malinaw—isang babaeng nakalugay ang mahabang buhok, duguan ang suot, at nakangiti ng sobrang lapit sa akin.

Pero sa aktwal na paningin ko, wala.

Binitawan ko ang cellphone at halos mahulog sa sahig. At nang yumuko ako para pulutin ito—nasa harapan ko na siya.

Ngumiti siya. Pero hindi iyon ngiti ng tao—ngiti iyon ng isang nilalang na puno ng galit. At hanggang ngayon ay hindi ko iyon makalimutan.

Tumakbo ako palabas ng kwarto, bumaba sa hagdan kahit halos madapa. Binuksan ko ang pinto, pero ayaw bumukas. Parang may humahawak mula sa kabila.

At mula sa likod ko, narinig ko ang boses niya.
“Hindi ka makakatakas…”

Paglingon ko, nakita ko siyang nakalutang, unti-unting lumalapit. Ang mga mata niya’y puro itim, at ang bibig niya’y nakanganga na parang butas ng walang hanggan.

Napasigaw ako,
“Diyos ko po, tulungan Mo ako!”

Bigla, bumukas ang pinto. Tumakbo ako palabas, hindi na nag-lock, hindi na lumingon. Hanggang sa makarating ako sa bahay ng pinsan ko sa kabilang barangay.

Kinabukasan, sinamahan ako ng pinsan ko at ilang tanod para kunin ang gamit ko. Pero pagpa*ok nila sa kwarto—lahat ng bintana nakasara at naka-lock mula sa loob.

Hanggang ngayon, hindi ko maintindihan kung paano ako nakatakas.
Pero isang bagay ang malinaw: mula nang gabing iyon, hindi na ako natutulog nang nakapatay ang ilaw.

At tuwing hatinggabi, kahit saan ako naroroon, ramdam ko pa rin—may mga matang nakatitig sa akin mula sa dilim.

-Marco

Rated Stories

06/09/2025

05/09/2025

05/09/2025

04/09/2025

04/09/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category