https://www.facebook.com/aj.yacapin.7

Estorya ta Dire, Purok 4A Gusa, Gusa (2025)

20/10/2025

"Nahuli ko ang pamangkin ko, nakahŭbád at nakabúkák@ habang naka-vide0 call sa asawa ko."

Dalawang taon pa lang kaming kasal ni William, pero limang taon din kaming magkasintah@n bago iyon. Kaya kung tutuusin, halos pitong taon ko na siyang kasama. Pitong taon ng tawanan, pag-unawa, at pagmamahalan.

Wala pa kaming anak, hindi dahil may problem@, kundi dahil gusto pa naming i-enjoy ang buhay naming dalawa. Ang mga simpleng date, movi£ nights, at road trips ay sapat na para maramdaman kong buo na ang mundo ko kasama siya.

Hanggang sa isang araw, may kumatok sa tahanan namin. Pagbukas ko, bumungad si Aurora, ang pamangkin kong mas bat@ lang sa akin nang ilang taon. Umiiyak siya, magul0 ang buhok, at may dala lang na maliit na bag.

“Ate Violet, pinalay@s ako ni Tita. Wala akong matutuluyan… puwede bang dito muna ako?”

Hindi kami ganoon ka-close, pero nakikita ko sa mga mata niya ang tak0t at pag0d. Naaawa ako. Wala akong puso para tumanggi.

“Sige. Pansamantala lang, ha? Hanggang sa makahanap ka ng trabah0,” sabi ko.

Tumango siya, tuwang-tuwa. At sa mga sumunod na araw, maayos naman siyang kasama. Tumutul0ng siya sa gawaing bahay, masipag, at palangiti. Madalas pa siyang magluto ng almusal kapag nauna siyang magising sa amin ni William.

Pero habang tumatagal, may mga bagay na nagsimula kong mapansin.

Ilang buwan ang lumipas mula nang tumir@ siya sa amin, wala pa rin siyang trabah0. Pero napansin kong napapadalas ang pamimili ni Aurora. Bagong damit, bagong cellphon£, at minsan pa, mamahaling pabango. Wala naman siyang trabah0, kaya nagtaka ako. Tinatanong ko siya, pero laging iisa lang ang sagot niya.

“May ipon pa ako, Tita Vi. Huwag kang mag-alala.”

Pero hindi ako mapalagay. Madalas din siyang puyat. Tanghali na kung gumising, at kapag kinakausap ko, laging pag0d ang sagot. Minsan, parang may tinatago. Pero dahil ayokong maging mapanghusg@, pinili kong manahimik.

Hanggang sa isang araw, nagpaalam si William. “May business trip ako for a week, love. Tatawag ako gabi-gabi, promise.”

Lagi naman siyang may business trip dahil sa trabah0 niya kaya hindi na ito bago sa akin. Niyak@p ko siya, ni hindi ko inakalang magbabago ang buhay ko sa mga susunod na araw.

Sa unang tatlong gabi, hindi ako mapakali. Nagte-text ako, nagcha-chat, pero bihirang sumagot si William. Minsan, nakikita kong online siya, pero hindi nagre-reply. Naisip ko, baka búsy lang talaga.

Pero isang umaga, bago ako umalis papasok sa trabah0, may narinig akong kakaibang ingay. Mga ung0l. Malakas. Galing sa kuwart0 ni Aurora.

Napatigil ako. Nilakasan ko ang loob ko at binuksan ang pinto ng silid niya. At doon, gumuh0 ang mundo ko.

Nakahub@d si Aurora, nakabukâk@ sa harap ng cellphon£ niya. Pero hindi iyon ang masak!t, kundi sa screen ng cellphon£ niya, nakita ko si William—a-vid£0 call niya—ang asawa kong nasa “business trip.”

Pareho silang humihing@l, nag-uusap ng mga salitang bast0s na hindi ko kayang pakinggan.

Hindi ako umiy@k. Hindi ako sumig@w. Tahimik kong kinuha ang cellphon£ ko at kinunan sila ng litrato. Pagkatapos, ipinadala ko iyon kay William.

Maya-maya, sunod-sunod ang tawag niya, pero hindi ko sinagot.

Pinuntahan ko ulit si Aurora sa kuwart0 niya, kalmado pero nangingin!g ang boses.

“Lumayas ka na.”

Nagulat siya, halatang hindi alam na nakita ko ang lahat.

“Ha? Bakit, Tita?”

“Masyado ka nang matagal dito. Tutal, may ip0n ka kamo, maghanap ka na ng ibang matutuluyan.”

Ngunit imbes na sumunod, siya pa ang nagtaas ng boses.

“Unfair ka naman! Hindi ako aalis! Isa pa, wala rito si Tito William. Sa kaniya itong bahay! Hindi iyon papayag na umalis ako! Siya ang magpapasya kung aalis ako o hindi!”

Hindi ako makapaniwala. Gusto ko siyang sabunut@n, sigaw@n, murah!n. Pero pinigilan ko ang sarili ko. Hindi ko gustong bumaba sa level niya. Kaya ang ginawa ko, naghintay ako.

Kinagabihan din, dumating si William. Halatang nagmamadali. Pagbukas ng pinto, agad siyang lumuh0d sa harap ko.

“Violet, please, makinig ka muna…”

Tahimik lang ako, habang si Aurora ay nanonood sa gilid, halatang naguguluh@n. Pero nang marinig niya ang mga sunod na sinabi ni William, doon siya nagwal@.

"Ikaw ang mahal ko, Violet. Please, maniwala ka, hindi ko sinasady@."

“Hindi totoo iyan! Nangak0 kang hindi mo ako iiwan, William!"

Hindi siya pinansin ni William. Naluluha nitong inab0t ang kam@y ko.

"William, ano ba! Ako ang mahal mo!”

Sa puntong iyon, tumayo si William, tinitigan si Aurora nang may gal!t sa mga mata.

"Tumahimik ka!"

Biglang lumapit si Aurora sa asawa ko, halos magmakaaw@ na. "William, sabi mo mahal mo ako! Ako ang piliin mo!"

"Pipiliin kita? Ikaw? Isa ka lang babae na kayang bilhin ng per@. Paraùs@n lang kita!”

Nangin!g sa gal!t si Aurora, pero wala siyang nagawa nang si William na mismo ang nagtaboy sa kaniya.

“Umalis ka na sa bahay ko!”

Lumayas siya na umiiy@k, habang ako naman ay nanatiling tahimik. Hindi ko kinausap si William kahit anong pagluh0d ang ginawa niya.

Kinabukasan, ako naman ang umalis. Umuwi ako sa probinsya, malayo sa lahat ng masam@ng alaala na ibinigay nila.

Sumunod si William. Araw-araw, sinusuy0 niya ako. Ayaw umalis sa tabi ko, pinagsisilbihan ako kahit pinagtatabuy@n ko siya. Walang tigil ang pagbigay ng chocolates, regal0, bulaklak.

"Natuks0 lang ako, love. Inaamin ko ang mga kasalan@n ko. Patawarin mo ako."

Pero naging matigas ako. Sa kabila ng lahat ng eff0rt, hindi ako bumigay. Hanggang sa sabihin niya ang mga katagang hindi ko alam kung ikagagal!t ko o ano.

“Walang sinuman ang mapaghihiwalay ng pinagbuklod ng Diyos. Hindi ako susuk0, Violet. Hindi kita susuku@n.”

Isang taon bago ko siya binigyan ng pagkakataon. Hindi ko alam kung dahil sa natitirang pagmamahal o sa awa, pero pinataw@d ko siya.

Pinakasalan niya akong muli—isang simpleng seremonya, walang engrandeng kasiyahan. Bumili kami ng bagong bahay, isang bagong simula.

Lumipas ang sampung taon. May anak na kami ngayon, at sa paningin ng iba, masaya kami. Si William, hindi na muling naglok0. Ginawa niya ang lahat para mapawi ang sak!t na siya rin ang nagdul0t.

Pero sa bawat hal!k niya, may maliit na parte ng puso kong hindi pa rin naniniwala. Dahil sa tuwing tititig ako sa mga mata niya, bumabalik pa rin sa isip ko ang imahe ni Aurora sa harap ng kamera—at si William, sa kabilang dulo ng linya.

Masaya ako, oo, Pero hindi na katulad ng dati. Ang sug@t, gumaling man, hindi na mawawala ang pekl@t.

Wakas

Violet & William
Miranda Monterusso

20/10/2025

🏠💔 ANG BAHAY NA PINANGARAP KO — PERO SA ARAW NG PAGLIPAT, AKALA KO SARILI KO NA, YUN PALA, AKO LANG ANG UTUSAN.

Ako si Lara, tatlumpu’t isang taong gulang, isang empleyado sa bangko sa Quezon City. Matagal ko nang pangarap na magkaroon ng sarili kong bahay o kahit maliit na condo na matatawag kong “akin.” Pagod na akong magpalipat-lipat ng inuupahan, kaya noong nakaraang taon, nagdesisyon akong bumili ng maliit na condo unit sa halagang ₱1 milyon.

Wala akong sapat na ipon, kaya humingi ako ng tulong sa pamilya ko. Si Mama, kahit retirado na, pinautang ako ng kalahati—utang na may pagmamahal, sabi niya. Mula sa pamilya ng asawa ko, humingi ako ng dagdag ₱20,000 para makumpleto ang down payment. Akala ko simpleng tulong lang iyon, pero doon nagsimula ang lahat.

Nang marinig ng biyenan ko, si Tita Lorna, sinabi niya sa harap ng lahat:

“’Wag ka na mangutang sa amin, baka di mo rin mabayaran. Baka pati anak ko, madamay pa.”

Napahiya ako. Pero tiniis ko, kasi gusto ko talagang matupad ang pangarap ko. Lumipas ang buwan, nakumpleto ko ang bayad at nakuha ko na rin ang susi ng unit. Masaya ako, nanginginig pa nga habang binubuksan ko ang pinto sa unang pagkakataon.
Full story
https://philippinnews.com/%f0%9f%8f%a0%f0%9f%92%94-ang-bahay-na-pinangarap-ko-pero-sa-araw-ng-paglipat-akala-ko-sarili-ko-na-yun-pala-ako-lang-ang-utusan/ 💜💧🌤️

14/10/2025

NAGTATRABAHO AKO SA ISANG KAINAN NA BUKAS 24/7. KAGABI, HINDI TAO ANG MGA CUSTOMER NAMIN.

grabe ‘tong nangyari sa’kin sa trabaho. Alam mo ‘yung tipo ng sunod-sunod na malas — rent check na bumalik, mga bayarin na di mo na kaya, tapos bigla ka na lang natutulog sa kotse mo? Ganun na ganun ‘yung nangyari sa’kin. Buti na lang may kotse pa ako, at may nakuha akong trabaho sa isang 24/7 diner o karinderya, ‘yung tipong bukas kahit dis-oras ng gabi.

So, ako ‘yung naka-night shift. Wala masyadong tao, tahimik lang. Si Brucius ‘yung cook namin — chill lang na tao ‘yun, medyo misteryoso pa nga. Tapos may isa pa akong kasabay noon, si Sheree, buntis pa at medyo kinakabahan kasi gusto na siyang pauwiin ng lola niya para alagaan ‘yung anak niya. Kaya sabi ko, “Sige, ako na bahala rito, umuwi ka na.” So ayun, siya nauna nang umalis.

Mga ilang oras pa, biglang may pumasok na isang pamilya — nanay, tatay, isang batang lalaki, at isang batang babae. Ang weird, kasi sobrang perfect nila. Parang lumabas sa lumang TV show, as in vintage outfit, maayos na maayos, pero sobrang unsettling. Hindi ko nga matandaan itsura nila, pero naaalala ko kung ano suot nila — parang 1950s family ad.

Umorder sila ng apat na baso ng gatas. Gatas, bro. Dis-oras ng gabi.

Tapos habang nagseserve ako, hindi sila gumagalaw, as in nakatitig lang, naka-ngiti lang. Parang sabay-sabay pa nga silang tumingin sa’kin nung tinanong ko kung ready na silang umorder.

Sabi ng nanay, “We’re waiting for someone.”

Pero ‘yung boses niya, parang kanta — creepy talaga.

Tapos ‘yung isa sa mga “bata,” nung sumagot, hindi boses ng bata ‘yung lumabas.

Doon na ako kinilabutan.

Buti na lang, nakita ko si Brucius sa likod, parang nagpa-panic, tinatawag ako papasok ng kitchen.

Pagkapasok ko, bigla niyang sinabi, “Hindi ‘yan mga totoong tao. Kumuha ka ng asin, bilisan mo.”

Ako naman, “Huh?”

Sabi niya, “Wala tayong oras, buhusan mo ng asin sa harap ng pinto, diretso mula pader hanggang pader. Dapat walang putol. Tapos sumunod ka sa’kin.”

So ginawa ko. Habang nagbubuhos ako, si Brucius naman, gumuhit din ng bilog sa sahig gamit ‘yung asin, sapat para magkasya kami. Sabi niya, “Dito ka lang sa loob. Huwag kang lalabas.”

Pagkatapos, pinatay niya lahat ng ilaw sa diner/karinderya. Biglang dilim ng paligid.

Tapos ayun na — may sumisigaw sa labas, as in pinaka-matinding sigaw na narinig ko. Parang sinisira ‘yung eardrums ko. Napasigaw ako, napahiga ako sa sakit. Si Brucius, hinila ako pabalik para hindi ako lumabas ng bilog.

Tapos bigla, bumukas ‘yung pinto — may itim na parang usok o likidong nilalang na pumasok. Hindi mo na dapat makita ‘yun, kasi puro bunganga, ngipin, at mata.

Sobrang baho — parang alkitran at asupre.
Sabi ni Brucius, “‘Yan ang ‘family.’”

Naisuka ko halos ‘yung laman ng sikmura ko, pero hindi sila makatawid dahil sa linya ng asin. Kaya pala importante ‘yun. Pag may butas man lang, tapos ka.

Pagkatapos ng matagal na oras na parang impyerno, tumigil ‘yung sigaw.

Pagising ko, umaga na. Si Brucius, pagod na pagod, nililinis ‘yung mga asin gamit ‘yung broom na may label pa na “DO NOT USE.”

‘Yung asin, nagbago ng kulay — parang asul na may usok at amoy gasolina.

Habang nagkakape kami, tinanong ko siya, “Ano ‘yun, bro?”
Sabi niya, “Narinig mo na ba ‘yung kwento ng ‘The Family’?
Sabi ng mga dati rito, minsan-misan, lumilitaw sila. Wala silang kotse, bigla lang sila dumadating. Sabi pa ng iba, galing daw ‘yan sa lumang alamat — may pamilya raw na nawala sa highway ilang dekada na ang nakalipas. Nung bumalik sila… hindi na sila tao.”

Tinanong ko, “Bakit mo pinatay ‘yung ilaw?”
Sabi niya, “Para walang ibang pumasok habang nandito sila. Kasi ‘pag may dumating, kakainin sila ng family.”

Kinilabutan ako sa sinabi niya.

Pero ayun, natapos din ‘yung gabi.
Sabi niya pa, “May dahilan kung bakit maganda ang bayad dito.”

Mga ilang linggo na mula nung nangyari ‘yun.
Binigyan kami ng “bonus” ng management pagkatapos ng insidente, kaya nakahanap ako ng murang hotel na may k**a at shower. Pero si Brucius, aalis na raw — tinanggap bilang corrections officer sa kulungan.

Buhay pa ako dahil kay Brucius… pero hindi ko alam kung mananatili pa ako rito.
Ano sa tingin niyo dapat na ba akong umalis na rito sa karinderya?”

14/10/2025

Ang nakababatang kapatid na babae ay hindi inaasahang pinakasalan ang kanyang bayaw pagkatapos ng libing ng kanyang nakatatandang kapatid na babae, na ikinagulat ng kanyang mga k**ag-anak, at ang kanyang tahimik na ngiti ay nagtago ng isang nakakagulat na lihim.
Bumuhos ang mahinang ambon sa mga kalsada sa nayon sa Ilocos Norte, kung saan tahimik na nakahiga ang lumang bahay ng pamilya Santos sa gitna ng gintong palayan.

Nanatili pa rin ang kapaligiran ng pagluluksa sa bawat sulok ng bahay pagkatapos ng libing ng panganay na kapatid na si Maria – ang maamong dalaga, minamahal ng buong nayon.

Nabigla pa rin ang lahat nang, makalipas ang tatlong araw, ibinalita ng bunsong kapatid na si Liana na pakakasalan niya si Miguel, ang asawa ng kanyang kapatid na katatapos lang nawalan ng asawa.

Ang balita ay parang kulog sa ulan.

Ang mga k**ag-anak ay natigilan, ang mga tao sa nayon ay bumulong:

"Ikakasal siya sa asawa ng kanyang kapatid bago matapos ang panahon ng pagluluksa?"

"Napakawalang puso ng babaeng iyon!"

Walang nakakaalam na sa likod ng tahimik na ngiti ni Liana ay may nakagigimbal na sikreto na dinadala niya sa kanyang puso sa nakalipas na pitong buwan.

Sampung taon na ang nakalilipas, noong siya ay 16 anyos pa lamang, si Liana ay umibig kay Miguel Dela Cruz, isang kapitbahay na lalaki na halos sampung taon na mas matanda sa kanya, maamo at masipag.

Madalas dumating si Miguel para tulungan ang kanyang mga magulang sa pag-ani ng palay at pagkukumpuni ng bubong, at sa tuwing ngumingiti ito ay nadudurog ang puso ni Liana.

Ngunit hindi siya nakita ni Miguel.
Ang taong mahal niya ay si Maria, ang nakatatandang kapatid ni Liana - maamo, may kaya, at sikat sa buong baryo dahil sa kanyang masarap na pagluluto at mabait na puso.

Nagpakasal sila, naging "golden couple" ng nayon.
Itinago ni Liana ang kanyang sakit, ngumiti sa kasal, at pagkatapos ay tahimik na natutong ibaon ang kanyang damdamin nang malalim sa kanyang puso.

Ngunit hindi siya hinayaan ng tadhana.
Isang taon na ang nakalipas..👇👇

14/10/2025

SINABI NG ATE KO NA HINDI AKO “SUCCESSFUL ENOUGH” PARA DUMALO SA KASAL NIYA — PERO NAGSISI SYA NANG GABI RIN NA YON

Ako si Grace Mitchell, trenta’y kuwatro anyos. Tatlong buwan na ang nakalipas mula nang tumayo ako sa labas ng engrandeng kasal ng ate ko sa St. Regis Hotel, habang mahigit limandaang bisita ang nagsasaya sa loob. Sabi niya, hindi raw ako sapat na “successful” para makadalo.

Pero bago ako umalis, iniwan ko ang isang maliit na cream envelope sa front desk. Isang sobre na magpapabago sa lahat—at magpapakita kung sino talaga ang may tunay na kahulugan ng success.

Sa loob, kumikinang ang mga chandelier, sumasalamin sa marmol na sahig. Lahat nakaporma, puro mamahalin ang suot. Ako? Simpleng black cocktail dress lang galing Nordstrom Rack—$200. Para sa akin, okay na. Pero sa harap ng mga gown na kasing-mahal ng isang kotse, ramdam kong para akong hindi kabilang sa mundo nila.

Nang binanggit ko ang pangalan ko sa receptionist, ilang beses niyang chineck sa iPad. Wala. Tinawagan pa raw ang wedding coordinator. Doon ko na naramdaman—hindi aksidente ‘to.

Kaya tinawagan ko si Victoria, ang ate ko.
“Grace? Naku, malapit na akong maglakad sa aisle! Ano ba yan?”
“Hindi raw makita ang pangalan ko sa list.”
Tahimik siya sandali, tapos biglang nag-iba ang tono. Malamig. Matigas.
“Ah, yun pala. Grace, seryoso ka? Sa tingin mo ba talaga iimbitahin kita? Tingnan mo kung sino ang mga nandito—founding partner ng Sequoia, mga taga-Goldman, investors ni Robert. Hindi ako puwedeng magdala ng under-employed na kapatid na nagbebenta lang ng bahay. Hindi magandang image para sa amin.”

Para akong binuhusan ng yelo.
“Victoria… eight years na ako sa real estate.”
“House showing isn’t a career. Be realistic. Thirty-four ka na, single, barely paying rent. Naiintindihan mo ba kung gaano ka nakakahiya sa ganitong event?”

Ang sakit pakinggan. Pero kalmado kong sinabi:
“I understand.”
“Good,” sagot niya. “Let’s do lunch na lang after everything.”

Ibinaba ko ang tawag. Hinugot ko ang maliit na sobre mula sa clutch ko at iniabot sa receptionist.
“Pakibigay kay Victoria. Wedding gift niya.”
Pagkatapos, lumabas ako sa hotel, huminga ng malamig na hangin sa Oktubre, at sa unang pagkakataon, hindi ko na naramdaman na maliit ako. Tapos na.

Ang laman ng sobre? Hindi pera. Kundi ang business card ko:

Grace Mitchell
Senior Vice President – Real Estate Acquisitions
Blackstone Real Estate Partners

At sa likod, sulat k**ay ko:
“Balak kong ibigay sa’yo ang susi ng Riverside penthouse — yung dream home mo. Pero dahil hindi raw welcome ang ‘unsuccessful’ sa kasal mo, ido-donate ko na lang ito sa charity. Congratulations.”

Oo, yung $2.8 million na apartment na minsan niyang pinangarap, ako ang bumili. Plano kong ibigay bilang regalo. Pero ngayong gabi? Hindi na.

Habang kumakain ako ng pasta at umiinom ng wine sa isang Italian resto, nagsimulang mag-vibrate ang phone ko. Dozens of missed calls. Messages galing kay Victoria:

“Grace, what is this?”
“Please, this can’t be real.”
“I’m sorry. Call me.”

Nag-ring din si Mama, si Robert. Hindi ko sinagot kahit isa.

Sa ballroom, binuksan ni Victoria ang sobre sa harap ng mga investors. Natawa pa siya noong una, akala prank. Pero nang may nag-check sa Blackstone website at nakita ang picture ko sa executive team, nanahimik ang lahat. Doon niya narealize—ang kapatid niyang tinawag niyang walang kwenta, isa na ngayong SVP na humahawak ng $500 million portfolio.

At nang mabasa pa nila yung tungkol sa penthouse donation? Bumagsak ang imahe niya.

Pag-uwi, nag-meeting ang pamilya. Umiiyak si Victoria, pilit na ikinukwento na “accident lang” at “pinoprotektahan” lang daw ako. Pero unti-unting lumabas ang totoo—na sinadya niyang burahin ang pangalan ko sa list.

Tinanong ng tiyahin namin: “So, ang halaga lang ni Grace sa inyo ay nasa title niya? That’s not family—that’s business.”

Hindi ako nagpakita. Sawa na akong magpaliwanag.

Lumipas ang mga araw, at habang lumalakas ang career ko—nasa Wall Street Journal pa ako—unti-unti namang bumagsak ang mundo nila. Nawalan ng investors si Robert, tinanggal si Victoria sa mga business events, at sa social media, biglang natahimik ang dati’y puro pagpapakitang mag-asawa.

Hanggang isang araw, nalaman niyang totoo ngang binili ko ang dream home niya. Tinawagan niya ako, halos mangiyak-ngiyak:
“Grace… that was my dream apartment! Please, ibigay mo na lang sa amin.”
“Hindi na, Victoria. Hindi lahat ng gusto mo, iyo na.”
“At ibibigay mo pa talaga sa charity?”
“Yes. Para sa mga babaeng kagaya ko—na laging sinasabihang they’re not enough.”

At iyon ang ginawa ko. Ibinenta ng Women’s Shelter ang unit for $3.2 million. Enough para pondohan ang programa nila ng ilang taon, makapagbigay ng tahanan at trabaho sa dose-dosenang babae.

Nagalit si Mama, humingi ng tawad si Papa, nagpadala ng sulat si Victoria. Ang laman:

“Grace, ngayon ko lang naintindihan. Success isn’t about titles. It’s about being the kind of person others celebrate. Ikaw iyon. At nawala ka sa akin dahil sa pagiging bulag ko. I lost my sister—and that’s worth more than any home.”

Tinago ko ang sulat. Hindi dahil ready na akong magpatawad, kundi dahil reminder siya—na kahit mahuli, may natututunan pa rin ang tao.

Ngayon, as Executive Vice President, may sariling corner office at masaya sa buhay kasama si David, alam ko na ang tunay na sagot sa lahat ng tanong:

Hindi pera o titulo ang sukatan ng success. Ito yung kalayaang hindi mo na kailangang patunayan ang sarili mo sa kahit kanino—kahit sa sarili mong pamilya.

At yun ang success na walang kapantay.

Ctto

29/08/2025

“SARILI KONG PAMILYA HINDI IMBITADO SA BIRTHDAY NG ANAK KO KASI AYAW NG…”

Mas malaki ang kinikita ng asawa ko kasi manager na siya, kaya sa amin, siya rin yung mas malaki ang naibibigay pagdating sa gastusin. Nung binyag at first birthday ng anak namin (sabay na celebration), siya lahat ang gumastos. May naihanda naman akong pang-ambag, pero sabi niya itabi ko na lang daw para sa ibang bagay. Malaki talaga ang nilabas niyang pera noon, aaminin ko yun.

Ako naman, nakatoka sa kung sino mga iimbitahan. Habang chine-check niya, bigla niyang sinabi na wala daw akong pwedeng imbitahan kahit isa mula sa pamilya ko. Syempre, nagulat ako. Sabi ko, “Ok ka lang ba, anak ko din ‘yon, dapat nandun din pamilya ko.” Pero ang sagot niya, siya daw ang gumastos at siya ang nagbayad ng lahat, kaya wala akong karapatan mag-imbita. Dinagdagan pa niya, na kapag naginsist ako, pati ako raw hindi kasali.

Wala na akong nagawa kahit msama loob ko, kasi alam kong magtatampo talaga ang pamilya ko. Ang tagal ko ring inisip kung ano ba ang nagawa ko, o ng pamilya ko, para hindi niya gustong imbitahan. Doon ko naalala nung mag-boyfriend-girlfriend pa lang kami, nagkaroon sila ng prblema ng pamilya ko dahil sa pera. Mukhang yun nga ang dahilan.

Kaya pala, tuwing pupunta kami sa bahay namin, palagi siyang may dahilan para hindi sumama. At kapag nandun naman ang pamilya ko sa amin, halos hindi niya sila kinakausap. At doon lang talaga ako natauhan nung outright na sinabi niyang ayaw niyang imbitahan ang pamilya ko.

Pinagtapat naman niya nung tinanong ko, at wala rin akong nagawa. Ang ginawa ko na lang, pinakiusapan ko ang pamilya ko na babawi kami sa ibang araw. Ang nkakalungkot lang, yung mismong venue, walking distance lang mula sa bahay ng family ko.

Estorya ta Dire

20/10/2025

20/10/2025

14/10/2025

14/10/2025

14/10/2025

29/08/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category