25/07/2025
Ako si Rogel.
Janitor.
Limang taon na sa gusaling ito.
Araw-araw, ako ang unang dumarating.
Ako rin ang huling umaalis.
Walis dito, mop doon, punas ng salamin, linis ng banyo.
Pero sa kabila ng lahat,
parang ako pa rin ang pinakawalang “presensya” sa buong lugar.
Minsan, may orientation ang bagong empleyado.
Kasama ako sa elevator.
Ngumiti ako.
Tinignan lang ako mula ulo hanggang paa.
“Kuya, taga-saan ka?”
tanong niya.
Ngumiti ako.
“Taga Maintenance po ako, Ma’am.”
“Ahh… janitor pala.”
Sabay nagtinginan sila.
Tahimik. Pero may tingin.
Alam mo yung pakiramdam na parang biglang lumiit yung katawan mo sa harap ng buong mundo?
Pag uwi ko, sinalubong ako ng anak kong babae.
“Tay, may project po kami. Pwede po bang pambili ng cartolina?”
Kahit may ulam pa akong hindi nabibili,
sabi ko, “Oo naman.”
Kasi sa araw-araw kong pinupunasan ang sahig na nilalakad ng mga propesyonal,
ito lang ang parte ng araw ko na nararamdaman kong mahalaga ako.
Pero minsan, tuwing tinatanong ako sa simpleng form:
“Occupation?”
Tinititigan ko ng matagal.
Hindi dahil nahihiya ako.
Pero dahil iniisip ko,
bakit parang sa dami ng trabaho sa mundo,
‘janitor’ ang pinakamaraming tanong at tingin ng tao?
Hindi ako kriminal.
Hindi ako tamad.
Hindi ako nagnakaw.
Pero araw-araw,
pakiramdam ko parang ako pa ang dapat magpaliwanag
kung bakit ito ang trabaho ko.
Oo, marangal ito.
Pero kung marangal talaga,
bakit ang lungkot ko tuwing tinatanong nila,
at biglang natatahimik ang kwento nila pag nalaman nilang ako lang pala ang taga-linis?
