13/10/2024
Darating ang araw na matatanda na ang mga magulang mo—yung mga kamay na dati’y matatag na nagbuhat sa'yo, mangangailangan na ng alalay.
Darating ang araw na ang mga tawa nila, mga payo, at mga yakap ay mararamdaman mo lang sa alaala.
Babalikan mo ang mga panahon na binibigyan mo lang sila ng mabilis na tawag, o mga text na hindi mo na nasundan.
Magiging abala ka sa pagbuo ng sarili mong pamilya, sa paghabol ng mga pangarap, at magugulat ka na lang, sa isang saglit, wala na sila.
Habang ikaw ay abala sa buhay, sila ay naghihintay sa isang tahanan na dati nilang binuo para sa'yo. Isang tahanan na puno ng pagmamahal, pero ngayon ay tahimik na.
Isang araw, mapapaisip ka, “Bakit hindi ako naglaan ng mas maraming oras para sa kanila?”
Kung iisipin mo, hindi naman nila kailangan ang marami—isang simpleng tawag, isang maikling pagdalaw, sapat na para magbigay ng liwanag sa mga matang tila nawalan na ng sigla.
Ang oras, mga anak, ay hindi bumabalik. Ang mga magulang natin, hindi sila habambuhay na nandiyan.
Baka balang araw, dumating ka sa puntong huli na ang lahat, at wala ka nang mahahagkan o matawag na “Nanay” o “Tatay.”
Sa panahong iyon, mararamdaman mo ang sakit, ang kakulangan, at ang pangungulila.
Kaya habang may pagkakataon pa, yakapin mo sila ng mahigpit, tawagan mo sila kahit walang espesyal na dahilan, at iparamdam mong mahalaga pa rin sila sa buhay mo—dahil darating ang oras na sila naman ang maghahanap ng oras mo, pero wala ka na roon.