By me Elvz White

26/07/2025

“Wag mo nang hintayin na dumating yung araw na mag-isa ka na lang, saka mo lang marerealize lahat ng mali—lahat ng pagkakataon na pinalampas mo, lahat ng salitang dapat mong pinili pero mas ginusto mo mag bingibingihan at manahimik. Sana noon pa tinama mo na, sana noon pa pinahalagahan mo yung taong nagmamahal sayo bago pa siya napagod, bago pa siya tuluyang nawala. Kasi darating yung oras na kahit anong pagsisisi mo, kahit anong paghabol mo, wala nang babalik, wala nang mananatili. Ang sakit maramdaman na late mo na naintindihan ang halaga ng isang tao, at ang mas masakit pa, wala ka nang magagawa para maibalik ang lahat ng sinayang mo.”

20/07/2025

12/07/2025

"Ang Katotohanang Nagpagising"

Minsan may mga salitang ayaw nating marinig — hindi dahil hindi ito totoo, kundi dahil masakit itong tanggapin.

Ako 'yung taong laging may depensa. Kapag may nagsabi ng mali ko, laging may dahilan, laging may palusot. Akala ko, okay lang. Akala ko, kaya kong itago ang katotohanan sa likod ng mga ngiti, ng tawa, ng "kaya ko 'to." Pero isang araw, dumating 'yung sandaling hindi na ako kayang protektahan ng mga dahilan ko.

Isang gabi, habang pauwi ako galing sa isang inuman, nasalubong ko ang panganay kong anak sa pinto. Akala ko yayakapin niya ako, pero hindi. Tumingin lang siya sa akin at sabi niya,
"Papa, mas masaya kami kapag wala kang amoy alak. Sana 'yung dating ikaw na lang ulit."

Hindi siya sumigaw. Hindi siya nagalit. Pero para akong tinamaan ng bala sa dibdib.
Sa isang simpleng salita, bumagsak ang lahat ng itinayo kong muwang.

Ang totoo… masakit. Nakakahiya. Nakakabingi 'yung katahimikan pagkatapos ng sinabi niya. Pero sa gitna ng sakit na 'yon, may isang bagay akong napagtanto: ang totoo man ay masakit, pero ito rin ang nagpagising sa puso kong matagal nang natutulog.

Doon ko unang tinanggap sa sarili ko na kailangan ko na talagang magbago. Hindi dahil sinabi ng iba, kundi dahil naramdaman ko na, sa bawat salita ng anak ko, ang epekto ng mga pinipili kong bisyo. Doon ako nagsimulang humingi ng tawad. Hindi lang sa kanila — kundi pati sa sarili kong matagal nang nawawala.

Ngayon, hindi ko sinasabing perpekto na ako. Pero araw-araw, pinipili kong makinig, kahit minsan masakit. Dahil natutunan ko na — ang totoo ang unang sugat, pero ito rin ang unang gamot.

12/07/2025

“Para sa Dalawang Prinsesa Ko: Isang Kwento ng Pagbabago at Pagsisisi”

Hindi ko talaga alam kung saan ako magsisimula. Pero alam kong kailangan ko na. Hindi para sa sarili ko lang, kundi para sa dalawang batang dahilan kung bakit ako humihinga — ang dalawang anak kong babae.

Dati, ang tingin ko sa bisyo ko, sandali lang na kalayaan. Konting inom, konting sugal, konting barkada — palusot ko palagi, “Deserve ko naman, pagod ako eh.” Pero habang ginugugol ko ang gabi sa mga bagay na pansamantalang saya lang ang binibigay, may dalawang munting nilalang sa bahay na naghihintay. Tahimik. Umaasa. Natutulog nang yakap ang litrato ko, kasi wala ako sa tabi nila.

Isang gabi, dumating ako ng lasing. Pagbukas ko ng pinto, nakita kong gising pa ang panganay ko. Nakaupo siya sa sofa, bitbit ang drawing niya.
Sabi niya, “Papa, may ginawa ako para sa’yo. Pero ‘di mo nakita kasi lagi kang wala.”
At bago ko pa siya masagot, tumulo na lang ang luha niya.
Yung bunso naman, tuwing lalapit ako, parang natatakot. Parang hindi na ako ang “superhero” niya.
Doon ako nabasag.

Doon ako natauhan.

Puno ako ng pagsisisi. Hindi ko na mababawi ang mga gabing wala ako, ang mga kwento nilang hindi ko narinig, ang mga yakap na hindi ko naibigay. Pero pwede pa akong bumawi. Pwede pa akong magsimulang muli.

Kaya ano ang dapat kong gawin?

1. Aminin ko muna sa sarili ko ang pagkakamali.
Hindi ko kayang magbago kung hindi ko aaminin na mali ako. Wala nang palusot, wala nang "konti lang." Dapat ko nang tanggapin — sinaktan ko ang pamilya ko.

2. Lumayo ako sa tukso.
Mga barkadang hindi na nakakabuti, mga lugar na naglalayo sa akin sa pamilya — kailangang iwasan. Masakit man, pero mas masakit mawala ang mga anak ko.

3. Kumapit ako sa Diyos.
Hindi ako perpekto. Alam kong madadapa pa ako. Pero sa bawat dasal ko, hinihiling kong bigyan pa ako ng pagkakataong patunayan sa mga anak ko na kaya kong maging ama na karapat-dapat sa pagmamahal nila.

4. Gawin ko araw-araw ang tama.
Hindi sapat ang "sorry" kung hindi mo ito ipapakita sa gawa. Kaya pipiliin kong umuwi nang maaga, makinig sa kwento nila, yakapin sila sa gabi, at iparamdam sa kanila na sila ang mahalaga.

Ngayon, hindi pa ako ganap na magaling. Pero araw-araw, pinipilit kong bumangon para sa kanila. Kasi hindi ko kayang mawala sila. Hindi ko kayang mapalitan ng bisyo ang mga ngiti nila.

Para sa dalawang prinsesa ng buhay ko, isusugal ko na ang lahat — hindi para manalo sa laro, kundi para manalo sa puso n’yong muli.

12/07/2025

In the darkest storms of life, it’s not the walls or the roof that keep us safe—
it’s the love, the strength, and the unbreakable bond of the people who call it home.
Because even if everything falls apart, a family that stays together can rebuild anything.
Home isn’t a place… it’s the heartbeats that beat as one. ❤️🏡

12/07/2025

"Ang Bunga ng Pagtitiis"
Isang Maikling Kuwento ng Buhay at Pakikibaka

Sa isang tahimik na baryo, may isang batang lumaking sanay sa salitang "tiis." Bata pa lang si Arman, alam na niyang hindi madaling makuha ang mga bagay na gusto niya. Habang ang ibang bata ay naglalaro ng laruan o may baon sa paaralan, siya'y naglalakad nang nakayapak, may dalang saging bilang almusal. Pero hindi siya kailanman nagreklamo. Sa halip, itinanim niya sa puso ang pangarap — ang makaalpas sa hirap at maging inspirasyon balang araw.

Lumipas ang mga taon. Habang ang iba'y nauuna nang magliwaliw sa buhay, si Arman ay abala sa paghahanapbuhay, pag-aaral sa gabi, at pagtulong sa kanyang pamilya. Maraming beses siyang napagod, maraming beses din siyang nainggit. Pero pinili niyang manatiling tahimik at magtiis, dahil alam niyang hindi habangbuhay ang sakripisyo kung totoo ang layunin mo.

Hanggang dumating ang araw. Natapos niya ang kolehiyo, nakahanap ng maayos na trabaho, at unti-unting naiangat ang kanyang pamilya. Nakabili ng bahay, napagtapos ang mga kapatid, at higit sa lahat, nahanap ang sarili — buo, matatag, at mapagpasalamat.

Doon niya napatunayan:
Mas mabuting maranasan mo ang hirap at magtiis sa ngayon, kaysa sa pagsisihan mo balang araw ang mga panahong pinabayaan mong magsumikap.
Dahil darating din ang panahon, ang lahat ng luha at pagod ay magiging halakhak at tagumpay.
At sa bawat pagbalik-tanaw, mararamdaman mong hindi nasayang ang kahit isang saglit ng pagtitiis.

Dahil ang bawat pagdurusa ngayon ay punla ng tagumpay sa hinaharap.

12/07/2025

"Sa Hirap Magsisimula ang Ginhawa"

Mas magandang maranasan mo muna ang hirap —
Yung tipong halos wala ka nang maibuga, pero patuloy ka pa rin.
Yung araw-araw mong kinukumbinsi ang sarili mo na kaya pa, kahit ang bigat-bigat na.
Yung tipong habang ang iba ay nakaupo na sa tagumpay, ikaw ay patuloy pa rin sa pag-akyat kahit sugatan na ang mga paa mo.
Pero hindi ka sumuko.

Pinili mong magtiis.
Hindi dahil mahina ka — kundi dahil matatag ka.
Pinili mong maghintay.
Hindi dahil ayaw mong sumabay sa iba, kundi dahil alam mong may tamang panahon ang lahat.
Pinili mong maghirap ngayon…
Dahil naniniwala kang balang araw, aani ka ng ligaya na mula sa punlang itinanim ng sakripisyo.

At kapag dumating ang araw na ‘yon —
Makikita mo na lang ang sarili mong nakangiti.
Hindi dahil madali ang lahat, kundi dahil lahat ng masakit ay may saysay.
Ang bawat luha ay naging pundasyon.
Ang bawat pagtitiis ay naging lakas.
At ang dating "wala" — naging dahilan para pahalagahan ang "meron."

Kaya kung nahihirapan ka ngayon, tiisin mo lang.
Dahil ang sakit ngayon… ay tagumpay bukas.

12/07/2025

🌞 Good Morning, My Always & Forever ❤️
Rise and shine, my sunshine! ☀️
The world is brighter every time you wake up—
because your smile is my favorite sunrise,
and your love is my every reason to begin again. 🌸💫

As you open your eyes today,
know that someone out here is loving you endlessly,
missing you a little more,
and rooting for your happiness always. 💌💖

Now go slay the day, my love—
but don't forget…
you are my first thought every morning
and my favorite dream every night. 😘💭💕

12/07/2025

"Trying Not to Miss You" 💔✨
I tell myself to stay busy…
keep my mind off you,
but every quiet moment whispers your name.

I scroll, I walk, I laugh,
pretending I’m fine—
but deep down,
I’m just surviving seconds without you.

Trying not to miss you
is like breathing underwater…
painful, impossible,
and every heartbeat just screams—
I wish you were here.

11/07/2025

Araw-araw akong bumabangon hindi dahil madali —
kundi dahil kayo ang dahilan.
Kahit pagod na pagod na ako,
kapag naaalala ko ang mga ngiti niyo,
bigla akong nagkakaroon ng lakas na parang milagro.

Kayo ang saya ko sa bawat paggising.
Kahit minsan walang sapat na tulog,
walang pahinga,
walang kasiguraduhan kung sapat pa ba ang ginagawa ko —
kapag nakita ko kayong maayos,
buo ulit ako.

Sa mundong puno ng pagkakamali,
kayo ang naging tama sa buhay ko.
Kayo ang tumupad sa pangarap kong maging isang mabuting magulang,
kahit minsan, hindi ko alam kung tama pa ba ang ginagawa ko.
Pero alam kong kahit anong kulang sa akin,
napupuno ng pagmamahal niyo.

Nabuo ako dahil sa inyo.
Kayo ang puso ng bawat dasal ko.
Kayo ang dahilan kung bakit hindi ako sumusuko.
At habang may hininga pa ako,
pangako…
lalaban ako para sa inyo.

✍🏻

11/07/2025

Sa lahat ng sakit na tiniis mo…
yung mga gabi na tahimik kang umiiyak,
yung mga araw na pinilit mong ngumiti kahit basag ka na sa loob,
lahat ng 'yan—kinaya mo.

Sa lahat ng beses na binalewala ka,
pinili mo pa ring manatili.
Pinili mong magpatawad, umunawa, at magmahal
kahit ikaw na lang pala ang naglalaban.

Pero alam mo,
tama na.

Tama na ‘yung paulit-ulit mong inuuna siya,
habang ikaw, hindi man lang niya binigyan ng halaga.
Tama na ang mga panahong ikaw lang ang nagbibigay,
ikaw lang ang sumusuyo, ikaw lang ang nasasaktan.

Ngayon, hayaan mo ang sarili mong lumayo.
Hindi dahil sumusuko ka,
kundi dahil pinipili mo na ang sarili mo.

Bangon.
Tumayo ka mula sa pagkakadapa,
dahil hindi doon nagtatapos ang kwento mo.
Marami ka pang kayang gawin.
Marami ka pang kayang marating —
mas higit pa sa pagmamahal na ibinigay mo sa maling tao.

Magaling ka.
Kinaya mo noon, kakayanin mo pa ngayon.
At sa bawat hakbang palayo sa sakit,
mas lalo mong makikilala ang totoong ikaw —
‘yung taong karapat-dapat mahalin, pahalagahan, at ipaglaban... ng tama.

✍🏻

11/07/2025

“Pinilit kong ayusin ang lahat…”
Hindi dahil perpekto ako.
Kundi dahil gusto kong may matirang buo —
kahit sa gitna ng mga sirang pangarap at sakit na hindi ko naman ginusto.

Pinilit kong tiisin lahat.
Lahat ng salitang masakit.
Lahat ng gabing ako lang ang gising, umiiyak sa sulok,
habang iniisip kung worth it pa ba ‘tong laban.

Kasi gusto ko... pamilya.
Gusto kong ipaglaban ‘yung salitang
“Para sa mga bata,” “Para sa kinabukasan,”
“Para sa pagmamahalan.”

Pero habang nilalaban ko ang pagiging buo,
siya pala, unti-unti na akong binibitawan.
Unti-unting sinisira ‘yung bagay na pinilit kong buuin mag-isa.

Dumating ako sa puntong...
napagod din.
Napagod magmahal ng pamilya
na ako lang pala ang gustong buuin ito.

Ang sakit, ‘no?
Na minsan, ang mismong tahanan na dapat sa’yo kakampi,
'yun pa ‘yung unang sumira sa’yo.

Ngayon, alam ko na...
Hindi sapat ang pagmamahal ng isa
para buuin ang pamilyang ayaw na ring maging buo.

✍🏻