MiSha Vlogz

01/07/2025

welcome July

30/06/2025

Tahimik lang akong nanonood habang lumalaki sila. Mula sa unang tapak, unang salita, unang araw sa eskwela hanggang sa unti-unting lumalayo ang mga hakbang nila papunta sa sarili nilang mundo.

Wala silang ideya kung ilang beses akong napaiyak sa tuwa, sa takot, sa kaba, at sa sobrang pagmamahal.
Hindi nila alam kung ilang beses akong nagdasal sa gabi para maging ligtas sila.
At sa bawat tagumpay nila, parang ako rin ang nanalo.
Sa bawat sakit nila, parang puso ko ang punit-punit.

Hindi ko sila mapipigilan na lumaki.
Hindi ko sila kayang bantayan habangbuhay.
Pero sana, sa bawat alaala, maramdaman nila na nandoon ako. Palaging nandoon.

Isang nanay sa gilid na tahimik pero buong pusong nagmamahal ❤️🥹

30/06/2025

Hindi dahil mas magaan ang buhay nila
ay gagawin na natin silang emergency fund 🙂

Let’s stop assuming COMFORT is equal to OBLIGATION.

Hindi natin alam kung anong klaseng pagtitipid, pagtitiis, pagod at disiplina ang pinagdaanan nila para maging komportable ang buhay.

Don’t guilt people into giving what they hardly earned..

Hayaan nating enjoyin nila yung pinagpaguran nila.
Hindi yung sasama ang loob natin kapag nakikita natin silang masaya.

Let’s honor their quiet sacrifices 🤍

ctto

26/06/2025

"HATID-SUNDO, Isang Panahong Hindi Mo Akalaing Mamimiss Mo"

Darating ang araw na hindi mo na siya kailangang ihatid.
Hindi mo na siya hihintaying lumingon habang papasok sa classroom.
Hindi mo na maririnig ang, “Ma, sabay ka sakin,” o “Hintayin mo ako ha?”

One day, bigla na lang..
“Kaya ko na, Ma.”
“Dito ka na lang, ‘wag ka nang pumasok.”
“May sundo na ‘ko, may lakad kami.”

And it will hit you.
Hindi mo na namalayan, lumaki na pala siya.

But today, habang maliit pa ang kamay na mahigpit na humahawak sa’yo tuwing umaga, habang excited pa siyang ikwento ang star na nakuha niya at ang mga drawing niya sa class, enjoyin mo muna.
Because these little moments? They are the big things.

Yes, nakakapagod.
Nakakataranta tuwing late na kayo.
Nakakainit ng ulo kapag ayaw pa magbihis or may naiwan na gamit.
Pero itong aligagang hatid-sundo routine na ito, darating ang panahon, ikaw na lang ang maglalakad mag-isa… at siya, abala na sa sariling mundo.

So while you still can,
habang ikaw pa ang number one sa mata niya,
habang hinahanap pa rin niya ang mukha mo sa labas ng gate, be present.
Cherish the sound of their footsteps running toward you tuwing uwian.
Cherish the messy stories, the drawings on crumpled paper, the sweaty hugs and the “I missed you today.”

Because one day, you’ll sit quietly, scrolling through old photos or passing by a school, and you’ll remember this exact season.
Minsan iiyak ka.
Minsan tatawa.
Pero siguradong sasabihin mo sa sarili mo:
“Buti na lang I gave it my all.”

To all the moms, dads, guardians,
Yes, it’s tiring.
Yes, minsan gusto mo lang mahiga at matahimik.
But this is sacred work.
This is love, in motion, in traffic, in lunchboxes, in reminders, and in everyday sacrifices.

Hindi ito panghabangbuhay, kaya habang nandito pa,
enjoy mo muna.

Enjoy mo yung mabigat na backpack na ikaw ang nagbubuhat.
Enjoy mo yung “Ma, ikaw magbuhat ng lunch ko.”
Enjoy mo yung walang katapusang kwento kahit pagod ka na sa work.

Because sooner or later, hindi na ikaw ang unang tatawagin niya.
Hindi na ikaw ang una niyang tatakbuhan.

But you’ll always be the one who was there sa init, sa ulan, sa ulan ng luha, sa saya ng bawat tagumpay.

So, moms, enjoyin muna natin.
Let’s treasure the now while the little hands still reach for us,
while the voice still calls us “Mama,”
while we are still their whole world.

Because someday, we’ll look back and realize…
These were the most beautiful days. 💕

-CTTO-

22/06/2025