Hukbong Tropa ng Pilipinas

03/06/2025

Kalaban sa Dilim”

Hindi ko akalaing ikukuwento ko pa 'to. Pero habang tumatagal, mas nararamdaman kong kailangan kong ilabas. Hindi dahil gusto kong manakot, kundi para lang ipaalala na hindi lahat ng laban ay may kalaban na kayang barilin.

Taong 2017 'yon. Na-assign kami sa isang maliit na barangay sa Capiz. Apat kaming sundalo sa detachment ako si Sgt, Torres, si Pablo, si Reyes, at si Carding. Normal lang ang utos: mag-obserba, makipag-ugnayan sa barangay, tiyaking walang banta mula sa mga armado.

Tahimik ang lugar sa umaga. Pero pagdating ng gabi, iba ang hangin. Parang laging may nakatingin. Hindi mo alam kung likas lang sa bundok 'yon, o may ibang dahilan.

Noong ikatlong gabi namin roon, si Pablo ang unang nakapansin.
“Sir,” sabi niya habang nasa labas kami ng kubo, “lagi po kasing may matandang babae sa may puno ng saging. Hindi ko po alam kung tao, o”

Napalingon ako. Mga 30 metro mula sa amin, sa lilim ng punong saging, may aninong nakatayo. Matanda nga, puting-puti ang buhok, pero hindi mo maaninag ang mukha. Hindi gumagalaw. Parang rebulto. Hindi ko rin nakita kung paano ito nawala.

Kinabukasan, kinausap namin ang barangay captain. Mahinang boses lang ang sagot niya:
“May mga bagay po rito na matagal nang nariyan. Hangga’t hindi kayo nanggugulo, hindi kayo gagalawin.”

Hindi kami naniwala. Likas sa sundalo ang hindi basta-bastang natatakot. Pero nung gabing iyon, ako ang naka-duty.

Alas-dos ng madaling-araw. Tahimik. Walang hangin. Biglang may malamig na humaplos sa batok ko. Hindi hangin. Hindi insekto. Pakiramdam ko’y palad na mahaba ang kuko.

Paglingon ko, wala. Pero naramdaman kong may nakatingin sa akin. 'Yung pakiramdam na kahit anong lakas mo, may mas malakas sa paligid.

Pagbalik ko sa loob ng kubo, nakita ko si Pablo — nakaupo, pawis na pawis, nanginginig.
“Dumaan dito… babae… walang paa…”

Kinabukasan, wala si Pablo sa k**a niya. Nahanap namin siya sa likod ng detachment, nakalupasay. Buhay pa, pero tulala. May sugat ang batok niya hindi malalim, pero parang kinayod ng matalim na kuko.

Dinala namin siya sa clinic sa bayan. Pero wala raw makita. Walang paliwanag. Walang dahilan. Sabi ng mga matatanda roon, “Aswang ‘yan. Humahanap ng kaluluwa. At may isa sa inyo... ang dugo ay tinatawag ng kadiliman.”

Binigyan kami ng langis, buntot ng pagi, dasal sa Latin. Para raw proteksyon.
Hindi ko alam kung totoo ‘yon, pero mula noon, hindi na bumalik sa gubat si Pablo.

Ako? Tuwing gabi, minsan naaamoy ko pa rin ang amoy ng dugo at pawis… kahit mag-isa ako sa bahay.

Hindi ko man maipaliwanag, pero alam kong hindi lang kami mga bandido ang kalaban sa gubat. May iba pa roon mga nilalang na hindi sumusunod sa batas ng tao, kundi sa batas ng gabi.

Wakas

03/06/2025

“Itim na Platoon”

Kababalaghan sa loob ng Kampo de San Gregorio

Ako si Corporal Delos Reyes, nakatalaga sa Kampo de San Gregorio isang lumang kampo sa silangang bahagi ng Luzon. Di na gaanong aktibo ang kampo, ginagamit na lang para sa training at special assignments. Matanda na ang lugar gubat sa paligid, kulang sa ilaw, at sira-sira na ang mga barracks.

Noong dumating kami roon para sa 30-day jungle warfare course, agad akong nakaramdam ng kakaiba. Masyadong tahimik. Walang ibon. Walang kuliglig. Parang patay ang paligid.

Pero hindi ko pinansin. Sanay na kaming sundalo sa mga lugar na 'yan.

Hanggang sa dumating ang gabi.

Sa unang linggo, may mga sundalong nakakarinig ng yabag sa barracks kahit walang tao. May isang gabi, narinig namin ang mga sigaw ng “Atake! Sa kaliwa!” at putok ng baril sa may lumang bahagi ng kampo pero wala namang training noon, at walang naka-assign doon.

Nagulat kami. Lalo na nang isa sa amin, si Private Antonio, ay nakita namin sa umaga na umiiyak sa bunk bed niya.

“Ano'ng nakita mo?” tanong ko.

Hindi siya sumagot agad. Pero nang makalipas ang isang araw, kinausap niya ako.
“Sir… may platoon ng mga sundalo kagabi. Nakapila sila. Daan sila nang daan sa harap ng barracks. Madudumi ang uniporme, putikan. May mga sugat. Pero… walang anino. At wala ring mukha ang iba.”

Hindi lang siya ang nakaranas. Sumunod na gabi, si Sgt. Lazo naman ang nagsabi na may kumatok sa pinto ng barracks nang alas-dos ng madaling araw paglabas niya, may lalaking sundalo sa lumang uniporme, WWII-era. Nangingitim ang mata.
“Saan po ang kumpanyang Charlie?” tanong nito.
Nang sagutin niyang wala nang Charlie Company doon, tumalikod ito at naglakad papunta sa gubat. Nawala. Literal na nawala sa hangin.

Lumapit kami sa matandang caretaker ng kampo. Doon namin nalaman ang kasaysayan.

Noong panahon ng Hapon, naging taguan daw ito ng isang buong unit ng Philippine Scouts mga sundalong Pilipino na nakipaglaban sa mga Hapones. Na-trap sila sa kampo, nasunog sa loob ng isang barracks matapos tangkang isalba ang mga sibilyan. Lahat sila namatay sa loob. Hindi raw sila naiburol ng maayos.

At mula noon, may tinatawag silang “Itim na Platoon” mga sundalong nagpaparamdam sa tuwing may bagong assignment sa kampo.

“Hindi sila nananakit,” ani ng caretaker. “Pero kung hindi kayo marunong gumalang, sinusundo nila kayo para sumama.”

Sa huling gabi bago kami umalis, nagtatanggal ako ng gamit sa barracks. Nag-isa ako. Biglang may malamig na ihip ng hangin, kahit walang bintana. Nasa likod ko ang isang sundalong nakatayo, duguan ang uniporme, may medalya sa dibdib.

Hindi siya nagsalita. Tumango lang. Tapos, unti-unti siyang naglaho, parang usok.

Sa umagang iyon, bago kami bumiyahe paalis, napansin ko ang sapatos kong puno ng putik hindi ko naman ginamit sa labas.

At sa gilid ng barracks, may marka ng combat boots. Sampung pares. Papalayo. Papunta sa gubat.

Mula noon, tuwing makakarinig ako ng yabag sa gabi, hindi ko na agad iniisip na tao lang 'yon. Dahil minsan, ang mga di-matahimik na sundalo ay patuloy na nagro-ronda... kahit tapos na ang digmaan.

*AWPO

28/05/2025

"Ang Huling Bantay"

Sa isang liblib na baryo sa gitna ng kabundukan, isang sundalong nagngangalang Sgt. Ramon ang iniatasang mamuno sa isang maliit na grupo ng mga kawal upang protektahan ang lugar laban sa banta ng mga rebeldeng grupo.

Tahimik ang baryo. Mapayapa ang mga tao. Ngunit sa likod ng katahimikan, naroon ang kaba dahil alam nilang maaaring sumiklab ang kaguluhan anumang oras.

Si Ramon ay isang beterano. Dalawampung taon na siyang naglilingkod. Nakita na niya ang maraming digmaan, ngunit sa puso niya, hindi pa rin siya sanay sa lungkot ng paglisan at panganib ng bawat misyon.

Isang gabi, habang binabantayan ang kampo, narinig niya ang mahinang kaluskos mula sa kagubatan. Tinipon niya ang kanyang tropa at tahimik na nagmasid. Ilang sandali pa, isang putok ang umalingawngaw.

Nagkaroon ng sagupaan.

Walang atrasan. Sa kabila ng dilim at lamig, lumaban ang kanyang tropa. Nang matapos ang putukan, natagpuan nilang ligtas pa rin ang baryo. Ngunit may kapalit.

Tinamaan si Ramon. Sa kanyang huling hininga, tinawag niya ang pangalan ng kanyang anak na si Elisa. “Sabihin mo sa anak ko… mahal ko siya,” bulong niya sa kapwa sundalo habang hawak ang rosaryo sa kanyang dibdib.

Kinabukasan, dinala ang kanyang labi sa kampo. Ang baryo ay nanatiling ligtas. Ang kanyang alaala, buhay sa mga taong iniligtas niya.

Aral ng kwento: Ang tunay na bayani ay hindi lang ang lumalaban sa digmaan, kundi ang nag-aalay ng sarili para sa kapayapaan ng iba.

28/05/2025

"Magkakamping Tapang"

Sa gitna ng matataas na damuhan ng isang liblib na bayan sa Mindanao, dalawang sundalo ang tahimik na naglalakad—nagbabantay, nagmamasid, handang harapin ang anumang panganib.

Si Cpl. Elias, isang beterano sa serbisyo, ay kilala sa kanyang matalas na pandinig at mahinahong liderato. Kasama niya si Pvt. Jomar, isang bagong salta sa hukbo masigasig, mabilis matuto, at may pusong handang maglingkod.

Magkasama silang isinugo upang magsagawa ng reconnaissance mission matapos makarating ang balita tungkol sa presensya ng armadong grupo sa lugar.

Habang gumagapang sila sa masukal na damuhan, biglang may marinig silang mahinang yabag at mahihinang usapan. Agad na nagbaba ng senyas si Elias. "Hintay. Masdan natin."

Sa kabila ng kaba, nanatiling kalmado si Jomar. Alam niyang si Elias ang mas bihasa, at sa panahong iyon, ang tiwala ang kanilang sandata.

Maya-maya pa, narinig nila ang putok ng baril sa hindi kalayuan. Hindi nag-aksaya ng panahon si Elias. "Kailangan nating makabalik at iulat 'to," sabi niya, habang pinoprotektahan si Jomar sa likod. Sa kanyang paningin, hindi lamang ito misyon ito ay paninindigan.

Sa kanilang pagbalik, inabutan sila ng isang maliit na grupo ng kalaban. Sa kabila ng panganib, nagtulungan silang dalawa. Si Elias ang nagbantay sa harapan, habang si Jomar ang nagpakawala ng mga putok sa likuran upang hadlangan ang paglapit ng mga kaaway.

Makalipas ang ilang minuto ng sagupaan, ligtas silang nakaabot sa kampo. Naibigay ang mahalagang impormasyon, at dahil dito, naagapan ang mas malalang engkwentro.

Pagkilala

Sa kanilang katapangan, ginawaran sila ng Medalya ng Kagitingan. Ngunit higit pa sa parangal, ang kanilang kwento ay naging paalala: na sa bawat misyon, may tapang, tiwala, at tunay na pagkakaibigan na bumabalot sa bawat sundalo.

31/03/2025

READ | Statement of General Romeo S Brawner Jr, Chief of Staff of the Armed Forces of the Philippines, on military professionalism and national unity.

See also here: https://www.facebook.com/share/p/12F5ajVpene/

PN @126: Toward a Modern Naval Force Capable of Securing the State and Contributing to Regional Peace

30/03/2025

kumusta naman po Ang lahat , ok pa ba kayo.

30/03/2025

" MALUPIT NA BANAT NG SUNDALO"

Papauwi na ang Girlfriend ng sundalo. Nang biglang nag text ang sundalo:

Sundalo: ABC

GIRLFRIEND: huh?!

SUNDALO: Always Be Careful

GIRLFRIEND: Ikaw rin..

SUNDALO: DEFG.

GIRLFRIEND: ano?

SUNDALO: Don’t Ever Forget Girl.

GIRLFRIEND: forget what?

SUNDALO: i’m H,I.

GIRLFRIEND: huh?

SUNDALO: Happily Inlove.

GIRLFRIEND: Gago ka talaga!

SUNDALO: JKLM

GIRLFRIEND: Ano na nman to?

SUNDALO: Just Keep Loving Me.

GIRLFRIEND: ahh.. .... how about? NOPQRSTUVWXY?

SUNDALO: loading......

GIRLFRIEND: ano? tagal naman? hahahaha!!!

SUNDALO: No Other Person Quite Reasonable Shall Treat U Very Well Xcept me.

*repost from A Soldier's Love

=========================================================

Minsan, di natin maiiwasan ng isang asawa or GF na malungkot dahil sa nasa malayong lugar ang taong mahal na lumalaban para sa bayan. Kaya lagi niyong sikapin na magdasal para sa kaligtasan nila.

29/01/2025

29/01/2025

pahinga muna mga ka tropa

minsan ba naitanong natin
ano kayang tumatakbo sa mga isip nla
at kung ating tatanungin isa lang ang
magiging sagot nila ..

"pamilyang naiwan sa tahanang nilisan
magulang na nangangamba at asawang
nag aalala mga anak na sa kanilang pag alis
ay may luha sa mata ."
"laging tinatanong sa kawalan sila ba'y makakauwe
pa at makakapiling pa pamilyang iniwan kaya'y
kanilang makikita pa asawang naiwan sa tahanan
kaya'y muli ko pang mahagkan , ngunit kung ako man
ay malasin at masawi , itoy malugod na tanggapin
dahil ito ang buhay ko at proud ako dito ,

29/01/2025

Yan ang sundalo nyo, sundalo ng bayan at hindi sa politico... Bumubuwis ng buhay na walang pumipilit na kahit sino... Kahit sabihin mo pang buwis ang isinisweldo ng bawat pilipino.. Sundalo na Handang itaya ang buhay at iaalay sa pangalan ng kalayaan ng bawat tao sa bayan ng tinatawag mong Pilipinas.... Ikaw anu ba ang nagawa mo para maging malaya ang pagtulog at paggising ng anak at pamilya mo... Baka sarili mo lang ang iniisip para makalamang sa kapwa mong tao...
*Rouel Zeugnarra*

Respect
Salute