01/07/2025
SAD BUT TRUE
Araw-araw ko siyang hinahatid at sinusundo. Akala ng iba, simpleng routine lang. Pero sa bawat paglakad namin papunta sa gate, sa bawat paalam na may kasamang yakap at halik, may kirot na hindi ko maipaliwanag.
Kanina habang papalayo siya, bitbit ang bag at ang lakas ng loob, bigla kong napansin hindi na pala siya yung maliit na batang ayaw akong bitiwan. Lumalaki na siya. Unti-unti na siyang nagkakaroon ng sariling mundo. At ako? Ako itong naiwan sa labas ng gate, pilit ngumiti habang may luha sa mata.
May araw na masungit siya. May araw na sobrang daldal. Pero araw-araw, tinatanggap ko lahat. Dahil alam kong darating ang panahon… hindi na niya ako kailangan sa hatid-sundo. Hindi na ako kasama sa kwento ng araw niya.
Kaya habang andito pa ako sa bahagi ng araw niya, kahit pa tagahatid, taga-salo ng pagod, o simpleng background sa picture ng pagkabata niya hahawakan ko itong mahigpit. Dahil ang hatid-sundo na ito ito na pala ang isa sa pinakamagandang parte ng pagiging magulang.
