Ako si Jack

13/09/2025

13/09/2025

Hay Pinas!

11/09/2025

“Magkabilang Mukha ng Araw”

Sa makitid na eskinita ng Tondo, maagang gumigising si Aling Maria bago pa sumikat ang araw. Tahimik siyang lumalabas mula sa maliit na barung-barong kung saan natutulog ang tatlo niyang anak sa iisang banig. Amoy-baha at kalawang ang hangin. Bitbit niya ang kaunting gulay mula probinsya — umaasang may bibili sa palengke para may makain sila ngayong araw.

Araw-araw ay sugal. Pataas nang pataas ang presyo ng bilihin, ngunit nananatiling barya ang kita. Paulit-ulit ang mga pangako ng mga pulitiko sa radyo, ngunit butas pa rin ang bubong ng paaralan, laging sarado ang klinika dahil walang gamot, at lubog pa rin sa baha ang kanilang kalye. Tuwing eleksyon, may bigas saglit — at nawawala rin kasabay ng mga opisyal na nangako.

Samantala, sa kabilang dulo ng lungsod, nagkakape si Miguel sa balkonahe ng kanilang matayog na condominium habang sumisilip ang sikat ng araw. Anak siya ng isang makapangyarihang opisyal. Sunod-sunod ang mga kontratang galing sa gobyerno na napupunta sa kanilang pamilya. Bawat taon, may bagong mamahaling kotse sa kanilang garahe. Hindi niya kailanman naranasang mag-jeep o magutom.

Hindi alam ni Aling Maria na ang pondo para ayusin ang butas na kalsada sa kanilang barangay, ang sirang bubong ng paaralan, at ang kulang na gamit sa health center ay ninakaw — ibinulsa, inilipad sa mga banyagang bangko, at ginastos sa mga kampanya. Unti-unting sinipsip ng korapsyon ang buhay ng kanilang komunidad, iniwan silang may basag na semento at basag na pag-asa.

Pag-uwi ni Maria sa dapithapon, hawak niya ang ilang barya — kulang pa para sa kanin at isda, kaya’t instant noodles na lang ulit ang hapunan. Ngumiti pa rin ang kanyang mga anak, at pinilit din niyang ngumiti. Sa langit, ang parehong gintong araw ay lumulubog para sa mga barung-barong at sa mga gusaling salamin.

Hindi ang mga tao ang magkaiba.
Ang nawala sa kanila ang siyang dahilan.

09/09/2025

Wala na talagang pag-asa tong Pinas na ito!

09/09/2025

Kawawang Pobreng Pinoy!

08/09/2025

“Si Daniel at ang Huling Baha”

Si Daniel, isang labing-isang taong gulang na batang lalaki, ay kilala sa kanilang baryo bilang masayahin at malapit sa kanyang pamilya. Lima silang magkakapatid: tatlong kuya, isang ate, at siya ang bunso. Mahirap lang sila, pero sapat na kay Daniel ang mga halakhakan sa hapag-kainan, ang mga kwentuhan tuwing gabi, at ang yakap ng kanilang mga magulang.

Ngunit isang araw, dumating ang unos na hindi niya malilimutan.

Ilang linggo nang umaapaw ang tubig sa dam malapit sa kanilang lugar. Matagal nang sinasabi ng mga eksperto na mahina na ang pundasyon, ngunit hindi ito naayos—dahil sa kapabayaan at maling paggamit ng pondo. Nang dumating ang malakas na bagyo, hindi na nakayanan ng dam ang presyon.

Isang malakas na dagundong ang gumising kay Daniel at sa kanyang pamilya. Para bang lindol na nagmula sa ilalim ng lupa. Pagbukas niya ng bintana, nakita niya ang rumaragasang tubig na parang higanteng halimaw, mabilis na lumalapit, handang lamunin ang lahat.

“Mga anak, dali! Umalis tayo dito!” sigaw ng kanilang ama.

Nagkakagulo ang lahat. Hawak ng ina ang ate niya, habang ang tatlong kuya ay pilit na kumukuha ng mga gamit. Si Daniel naman ay nanginginig, pinipilit intindihin ang nangyayari.

Ngunit wala nang oras. Isang dambuhalang alon ng putik at tubig ang sumalpok sa kanilang bahay.

“Daniel! Kumapit ka!” sigaw ng kanyang ina.

Ngunit mabilis ang lahat. Nakita niya ang kanyang tatlong kuya na inanod ng agos, sumisigaw sa kawalan. Ang kanyang ate, pilit kumakapit sa haligi, ngunit kinaladkad din ng tubig. Ang kanyang ama at ina, magkahawak-kamay, sinubukan siyang abutin ngunit tinangay rin ng rumaragasang baha.

“Nanayyyy! Tatayyyy!” sigaw ni Daniel habang umiiyak, pilit na lumalangoy. Ramdam niya ang mga kahoy, yero, at bato na sumasampal sa kanyang maliit na katawan. Ang kanyang mga kamay ay sugatan, ang kanyang boses paos sa walang tigil na pag-iyak.

Hanggang sa makarating siya sa isang puno at doon kumapit, nanginginig, halos mawalan ng ulirat. Mula roon, natanaw niya ang unti-unting paglubog ng kanilang buong baryo—kasama ang lahat ng mahal niya sa buhay.

Magdamag siyang naghintay sa dilim, yakap ang puno, habang ang ulan ay tila walang katapusan. Hanggang sa dumating ang umaga, natagpuan siya ng mga rescuers—pagod, gutom, sugatan, at nag-iisa.

Si Daniel na lamang ang natira.

Sa bawat tanong ng mga tao kung nasaan ang kanyang pamilya, hindi niya magawang sumagot. Ang kanyang mga luha na lamang ang nagbibigay ng kasagutan.

At sa bawat gabi na mag-isa siyang natutulog sa evacuation center, inuukit ng kanyang isip ang huling sandali—ang sigaw ng kanyang ina, ang hawak-kamay ng kanyang ama, at ang mga mata ng kanyang mga kapatid na puno ng takot at pag-asa.

Para kay Daniel, hindi lamang baha ang pumatay sa kanyang pamilya. Ito ay bunga ng kapabayaan, ng kasakiman, at ng mga pangakong napako ng mga taong dapat ay nagprotekta sa kanila.

At habang siya ay lumalaki, bitbit niya ang pangakong hindi kalilimutan ang kanilang sinapit—at ang panalangin na sana, wala nang batang tulad niya ang maiwan na mag-isa dahil sa trahedyang kayang iwasan kung may tunay na malasakit.

Paalala:
Ang kuwentong ito ay pawang kathang-isip lamang. Anumang pagkakahawig sa tunay na tao, lugar, o pangyayari ay hindi sinasadya.

08/09/2025

“Angela sa Gitna ng Baha”

Si Rosa ay isang simpleng babae, 32 taong gulang, at isang ulirang ina. Ang kanyang pinakamamahal ay ang munting anak na si Angela, dalawang taong gulang—masayahin, mahilig kumanta, at palaging kumakapit sa kanyang leeg kapag takot o inaantok. Para kay Rosa, sapat na ang ngiti ng kanyang anak upang magpatuloy sa araw-araw na hirap ng buhay.

Isang gabi, bumuhos ang ulan na parang hindi na matatapos. Habang lumalakas ang patak, unti-unting pumapasok ang tubig sa kanilang maliit na bahay. Sa simula, inisip ni Rosa na gaya lang ito ng karaniwang baha—na aabot sa tuhod at hihina rin paglipas ng oras. Pero mali siya.

Mabilis na tumaas ang tubig. Hanggang baywang, hanggang dibdib, hanggang sa halos lamunin na ng baha ang kanilang bahay. Pilit niyang binuhat si Angela, mahigpit na yakap, habang lumalakad sa madilim at rumaragasang tubig.

“Nanay, takot po ako…” bulong ng kanyang anak na nanginginig.
“Shhh… anak, kapit ka lang kay nanay. Hindi kita pababayaan,” sagot ni Rosa habang nangingilid ang luha.

Ngunit sa bawat hakbang niya, lalo pang lumalakas ang agos. Ang dating pader na itinayo para protektahan ang kanilang lugar ay bumigay—mahina, gawa sa mumurahing materyales, at halatang tinipid. Proyektong dapat ay sagot sa kalamidad, ngunit naging palasak na kwento ng korapsyon.

“Diyos ko, tulungan Mo kami…” dasal ni Rosa.

Isang malakas na agos ang biglang sumalpok. Nawalan siya ng balanse. At sa isang iglap na parang bangungot, natangay sa kanyang mga bisig si Angela.

“Angelaaaa! Anak koooo!” sigaw niya habang pilit inabot ang maliit na kamay ng bata. Nakita niya ang mga mata ni Angela—mga matang puno ng takot at paghingi ng saklolo. Ngunit wala na siyang nagawa. Sa isang kisapmata, inanod ang sanggol sa malalim na tubig, papalayo nang papalayo.

Sumisigaw si Rosa hanggang halos mawalan ng boses, nanginginig, umiiyak, pilit sinusugod ang agos ngunit nadadala rin ng tubig. Sa huli, wala na siyang magawa kundi ang umupo sa bubungan ng kapitbahay, basang-basa, sugatan, at halos mawalan ng malay sa pagod.

Magdamag siyang naghintay, umaasang makita pa ang anak. Ngunit kinabukasan, katawan na lamang ni Angela ang natagpuan, nakahandusay sa gilid ng ilog.

Niyakap ni Rosa ang malamig na katawan ng kanyang anak, humihikbi ng walang humpay. Hindi niya maunawaan kung paano sa loob ng isang gabi, nawala ang pinakamahalagang bahagi ng kanyang buhay.

Ngunit higit sa lahat, alam niyang hindi lang ang ulan o baha ang pumatay kay Angela. Kundi ang kasakiman ng mga taong nangako ng proteksyon ngunit ninakaw ang pera para sa sariling bulsa.

“Buhay ng anak ko ang kapalit ng kayamanan ninyo,” sigaw ni Rosa sa ere, habang yakap-yakap ang kanyang anak. “Dugo at luha ng mga walang laban ang kabayaran ng kasinungalingan ninyo!”

Sa mga susunod na araw, naging simbolo si Rosa ng pighati ng bayan. Ang kanyang kwento ay kumalat—hindi lang bilang kwento ng isang inang nawalan, kundi bilang paalala ng kung gaano kalupit ang korapsyon: hindi lang ito salitang pulitikal, kundi kasalanan laban sa mga inosente, laban sa mga batang gaya ni Angela na dapat sana’y may kinabukasan.

At sa bawat patak ng ulan na maririnig ni Rosa, palaging bumabalik ang huling sigaw ng kanyang anak, at ang alaala ng gabi kung kailan siya tuluyang ninakawan—hindi lang ng baha, kundi ng isang bansang dapat sana’y nagprotekta sa kanila.

Paalala:
Ang kuwentong ito ay pawang kathang-isip lamang. Anumang pagkakahawig sa tunay na tao, lugar, o pangyayari ay hindi sinasadya.

08/09/2025

08/09/2025

Hay nako! Kawawang Pobreng Pinoy!

08/09/2025

Kawawang Pobreng Pilipino!

08/09/2025

CONGRESS IN THE PHILIPPINES NOW!