08/09/2025
“Si Daniel at ang Huling Baha”
Si Daniel, isang labing-isang taong gulang na batang lalaki, ay kilala sa kanilang baryo bilang masayahin at malapit sa kanyang pamilya. Lima silang magkakapatid: tatlong kuya, isang ate, at siya ang bunso. Mahirap lang sila, pero sapat na kay Daniel ang mga halakhakan sa hapag-kainan, ang mga kwentuhan tuwing gabi, at ang yakap ng kanilang mga magulang.
Ngunit isang araw, dumating ang unos na hindi niya malilimutan.
Ilang linggo nang umaapaw ang tubig sa dam malapit sa kanilang lugar. Matagal nang sinasabi ng mga eksperto na mahina na ang pundasyon, ngunit hindi ito naayos—dahil sa kapabayaan at maling paggamit ng pondo. Nang dumating ang malakas na bagyo, hindi na nakayanan ng dam ang presyon.
Isang malakas na dagundong ang gumising kay Daniel at sa kanyang pamilya. Para bang lindol na nagmula sa ilalim ng lupa. Pagbukas niya ng bintana, nakita niya ang rumaragasang tubig na parang higanteng halimaw, mabilis na lumalapit, handang lamunin ang lahat.
“Mga anak, dali! Umalis tayo dito!” sigaw ng kanilang ama.
Nagkakagulo ang lahat. Hawak ng ina ang ate niya, habang ang tatlong kuya ay pilit na kumukuha ng mga gamit. Si Daniel naman ay nanginginig, pinipilit intindihin ang nangyayari.
Ngunit wala nang oras. Isang dambuhalang alon ng putik at tubig ang sumalpok sa kanilang bahay.
“Daniel! Kumapit ka!” sigaw ng kanyang ina.
Ngunit mabilis ang lahat. Nakita niya ang kanyang tatlong kuya na inanod ng agos, sumisigaw sa kawalan. Ang kanyang ate, pilit kumakapit sa haligi, ngunit kinaladkad din ng tubig. Ang kanyang ama at ina, magkahawak-kamay, sinubukan siyang abutin ngunit tinangay rin ng rumaragasang baha.
“Nanayyyy! Tatayyyy!” sigaw ni Daniel habang umiiyak, pilit na lumalangoy. Ramdam niya ang mga kahoy, yero, at bato na sumasampal sa kanyang maliit na katawan. Ang kanyang mga kamay ay sugatan, ang kanyang boses paos sa walang tigil na pag-iyak.
Hanggang sa makarating siya sa isang puno at doon kumapit, nanginginig, halos mawalan ng ulirat. Mula roon, natanaw niya ang unti-unting paglubog ng kanilang buong baryo—kasama ang lahat ng mahal niya sa buhay.
Magdamag siyang naghintay sa dilim, yakap ang puno, habang ang ulan ay tila walang katapusan. Hanggang sa dumating ang umaga, natagpuan siya ng mga rescuers—pagod, gutom, sugatan, at nag-iisa.
Si Daniel na lamang ang natira.
Sa bawat tanong ng mga tao kung nasaan ang kanyang pamilya, hindi niya magawang sumagot. Ang kanyang mga luha na lamang ang nagbibigay ng kasagutan.
At sa bawat gabi na mag-isa siyang natutulog sa evacuation center, inuukit ng kanyang isip ang huling sandali—ang sigaw ng kanyang ina, ang hawak-kamay ng kanyang ama, at ang mga mata ng kanyang mga kapatid na puno ng takot at pag-asa.
Para kay Daniel, hindi lamang baha ang pumatay sa kanyang pamilya. Ito ay bunga ng kapabayaan, ng kasakiman, at ng mga pangakong napako ng mga taong dapat ay nagprotekta sa kanila.
At habang siya ay lumalaki, bitbit niya ang pangakong hindi kalilimutan ang kanilang sinapit—at ang panalangin na sana, wala nang batang tulad niya ang maiwan na mag-isa dahil sa trahedyang kayang iwasan kung may tunay na malasakit.
Paalala:
Ang kuwentong ito ay pawang kathang-isip lamang. Anumang pagkakahawig sa tunay na tao, lugar, o pangyayari ay hindi sinasadya.
