https://www.facebook.com/172355254513760/

HŌFU, Manila (2025)

28/11/2025

“Hindi ko alam na ganito pala kasakit ang mangarap…”

Hindi ko naman pinangarap umalis ng bansa. Pero dumating yung punto na kahit anong kayod ko dito, parang hindi gumagalaw ang buhay. Utang dito, pautang doon, tapos yung mga pangarap ko para sa pamilya ko unti-unting nalaluma sa kakahintay.

Kaya nung isang gabi, habang natutulog yung mga bata, nagdesisyon ako
Aalis ako. Kahit masakit. Kahit nakakatakot.

Hindi ko makalimutan yung araw ng alis ko.
Nakapila ako sa airport, nanginginig yung k**ay ko habang nagme-message:

“Nay, paalaga ako sa mga bata ha? Sandali lang ako mawawala.”

Pero alam ko sa sarili ko: hindi lang “sandali.”
Kailangan kong tiisin lahat para mabigyan sila ng buhay na hindi ko naranasan.

Pagdating sa abroad, para akong batang pinaglakad sa highway hindi ko alam saan pupunta, hindi ko kilala yung mga kasama ko, at ang lalim ng gabi. Yung unang trabaho ko, halos hindi ko maintindihan yung boss. Lahat ng ingles ko biglang na-evaporate. Pero wala akong choice. Ngumiti ako kahit nanginginig, tapos sabay sabi:
“Yes, ma’am.”

Ang dami kong unang beses doon:
— Unang beses magtrabaho nang walang pahinga.
— Unang beses umiyak sa CR para walang makakita.
— Unang beses sumahod na kulang pa rin dahil sinasalo ang lahat ng problema ng pamilya.
— Unang beses kong maramdaman na kahit pagod na pagod ka na… wala ka namang pwedeng sandalan.

Pero boss, ang pinaka-masakit?
Yung video call.

Kapag sumasagot yung anak ko ng, “Ma, kelan ka uuwi?”
Hindi ko masabi yung totoo na hindi ko rin alam.
Nakangiti ako sa screen pero tumutulo na pala luha ko.

May araw na gusto ko nang umuwi.
May araw na iniisip ko, “Para kanino ba ‘to? Sulit pa ba?”
Pero pag gusto ko nang sumuko, iniisip ko yung mukha nila, yung mga pangarap nilang ayaw ko nang madurog tulad ng sa akin noon.

Hanggang sa nasanay ako.
Yung dating mahiyain, natuto na.
Yung dating nangangapa sa ingles, biglang naging confident.
Yung dating takot magk**ali, naging matapang na.

At sa bawat padalang pera, sa bawat ipinapagawang bahay, sa bawat bagong sapatos ng mga anak ko, may kasamang pagod, sakit, at paghihirap na hindi nakikita ng iba.

Pero alam mo ano ang totoo?

OFW ako, pero tao rin ako. Napapagod. Naa homesick. Nasasaktan.
Hindi kami ATM machine. Hindi kami superhero.
Pero araw-araw, pilit naming kinakaya para may maibigay sa mga mahal namin.

At kung may isang bagay akong natutunan, ito yun:

“Minsan kailangan mong lumayo para maabot ang pangarap na matagal nang nakatago sa puso mo.”

Kaya sa kapwa kong OFW:
Kung pagod ka na… normal ‘yan.
Kung umiiyak ka gabi-gabi… hindi ka nag-iisa.
Kung pinipili mo pa rin magtrabaho bukas… matapang ka.

Hindi mo man naririnig palagi, pero totoo ito:
May pamilya kang proud sa ‘yo.
May mga batang umaasa sa ‘yo.
At may pangarap kang unti-unti mong tinutupad—kahit hindi mo napapansin.

At balang araw, pag-uwi mo, may yayakap sa’yo at sasabihing:

“Ma/Pa… salamat. Dahil hindi mo kami sinukuan.”

21/11/2025

“NOONG LUMINDOL, DOON KO NAKILALA ANG SARILI KO.”

Hi Admin, call me Mika, 17, from Davao.

Gusto ko lang ishare ang kwento ko. Hindi ito tungkol sa graduation, hindi tungkol sa pag-ibig… kundi tungkol sa araw na halos mabura ang buhay namin sa isang iglap yung araw na lumindol nang napakalakas sa lugar namin.

Hindi ko makakalimutan yung araw na yun. Gabi, tapos kakatapos ko lang gumawa ng assignment. Bigla na lang may mahinang ugong. Kasunod nun, yung pag-alog ng sahig. Akala ko nahihilo lang ako, pero nang magsiayawan na yung mga plato sa kusina, doon ko lang narealize na… lindol na pala.

Nagsisigawan na sa labas, may mga batang umiiyak, may tumatakbo palabas. Pero natulala ako. Para akong na-freeze. Buti nalang, hinila ako ni Mama papunta sa ilalim ng lamesa. Ang lakas ng pagyanig, parang may higanteng humihila pababa ng bahay namin. Gumuho ang mga libro ko sa sahig, may nabasag na salamin, ang ingay, sobra, parang hindi ko na ramdam ang sarili ko.

Sabi ni Mama habang nanginginig, “Anak, hawak lang. Hindi tayo mawawala.”
Pero sa loob-loob ko, natatakot ako na baka hindi na namin kayanin.

Nung huminto, hindi na ganoon ang bahay namin. May bitak na sa dingding, yung isang cabinet, nakahandusay. Paglabas namin, mas masakit makita yung paligid yung tindahan sa kanto na lagi kong binibilhan ng yelo, wasak. Yung tricycle ni Kuya Ramil, nabagsakan ng pader. At yung mga kapitbahay kong nakikita ko araw-araw, ngayon ay takot, umiiyak, at nagtatanong kung may susunod pa.

Sabi ni Mama, kailangan namin lumipat sa evacuation center. Naglakad kami na parang wala nang lakas. Dalawa lang ang nadala namin isang bag ng damit at isang bag na may tubig at sardinas.

Hindi ko makakalimutan yung unang gabi sa evacuation center. Ang init. Ang ingay. May umiiyak na sanggol, may matandang hinihingal, may amoy ng alikabok na parang kumakapit sa balat. Hindi ako makatulog. Hindi dahil sa lugar kundi dahil sa takot na baka bigla na namang lumindol.

Pero habang lumilipas ang mga araw, unti-unti kong nakikita ang isang bagay na hindi ko inasahan: lakas.

Hindi ko alam kung saan galing, pero kahit pagod ako at gutom, tumutulong ako magbilang ng relief goods. Tinutulungan ko yung mga batang natatakot kapag may aftershocks. Tinutulungan ko si Mama makakuha ng tubig at pagkain. Sa bawat araw na tumatayo kami nang magkasama, doon ko naramdaman na kahit gaano kalakas yung lindol… mas malakas kami.

Isang gabi, habang naka-upo kami ni Mama sa gilid ng tent, sabi niya sa akin:

“Mika… proud ako sa’yo. Akala ko ako magpapalakas sa’yo, pero ikaw ang nagpapalakas sa akin.”

Doon ako napaiyak. Kasi sa totoo lang, akala ko ako yung mahina. Akala ko ako yung hindi kakayanin. Pero nung dumaan kami sa delubyong yun, doon ko nakilala ang sarili ko.

Natakot kami ng lindol. Pero hindi niya kami natalo.

Kaya kung may makakabasa nito, gusto ko lang sabihin: hindi mo man kontrolado kung kailan darating ang lindol—pero kontrolado mo kung paano ka babangon pagkatapos.

Mika,
Isang batang natutong tumayo kahit giniba ang mundo niya.

17/11/2025

“Graduation na Walang Tatay… at Walang Nanay sa Picture.”

Hi Admin, pashare naman po.
Call me Jace, from Cavite. Fresh graduate po ako ng BSIT.

Hindi ako honor student, pero proud ako sa sarili ko.
Araw-araw akong naglalakad sa school para lang makatipid.
Gabi-gabi akong nagpa-practice codes kahit minsan gusto ko nang sumuko.

Pero ang pinakanagpapalakas sakin?
Si Mama.

Si Mama na kahit pagod sa linya ng trabaho sa pabrika, lagi akong tinatanong ng,
“Anak, kumain ka na ba? Kaya mo pa? Nandito lang si Mama.”

Wala akong tatay. Bata pa lang ako, umalis na siya.
Kaya si Mama talaga ang mundo ko.

Pero noong araw ng graduation ko… siya yung wala.

Nag-file na siya noon ng leave, excited siya.
Pinaghirapan niya pa bumili ng bagong blouse para sa araw ko.

Pero ilang araw bago ang graduation, nag-away sila ng boyfriend niya.
Umalis si Mama para “magpalamig daw muna.”

Sinubukan ko siyang i-chat, i-call, kahit k**ag-anak namin, wala daw silang alam.
Kinabahan ako, pero inisip ko:
Siguro babalik 'to para sa araw ko.

Pero hindi siya dumating.

Habang nagsisilabasan ang mga magulang, may dalang bulaklak, cake, balloons…
Ako tahimik lang, hawak yung diploma, at ngumiti ng konti para sa picture.

Pero sa loob ko?
Wasak.

Pag-uwi ko, nandun na si Mama.

Naka-upo sa sofa, umiiyak.

Sabi niya:
“Anak… sorry. Hindi kita nasamahan. Nasaktan ako, pero hindi yun dahilan. Natakot ako. Natakot akong makita ka doon… at maalala kong hindi ako enough para sayo.”

Dun ako tuluyang umiyak.

Sabi ko:
“Ma, ikaw ang dahilan kung bakit ako nakapagtapos. Ikaw ang lakas ko. At Ma… hindi mo kailangan maging perfect. Kailangan lang kita.”

Nagyakapan kami nang mahigpit.
At sa unang pagkakataon, naramdaman ko…
Minsan, hindi masamang maging mahina ang magulang.
Minsan, kailangan rin nila ng anak nila.

Fast forward ngayon…

May trabaho na ako sa isang IT firm.
Pinapadalhan ko si Mama ng pagkain tuwing payday.
Hindi dahil obligasyon ko.
Kundi dahil mahal ko siya.

At sa mga magulang na iniisip na hindi sila sapat:

Para sa mga anak niyo, sapat kayo.
At mahal na mahal namin kayo.

— Jace
Graduating na hindi sinamahan…
pero hindi iniwan.

14/11/2025

"Ang Presentation na Disaster"

Alas-tres ng hapon iyon ang oras ng presentation namin sa client.
Mainit, parang niluluto sa ilalim ng bubong ang building namin.
Ako si Kyle, marketing associate sa isang maliit na advertising firm sa Makati.
Anim na buwan pa lang ako sa trabaho, kaya kahit simpleng meeting, kabado pa rin.

Si Tina naman, officemate ko matalino, magaan kasama, at laging may dalang tumbler ng kape.
Siya ang assigned mag-assist sakin sa presentation siya ‘yung tipong kalmado kahit sabog na ang paligid.
Habang ako, pawis na pawis, paulit-ulit na binabasa ang script.

“Relax ka lang, Kyle,” sabi niya habang inaabot ang kape niya.
“Tikman mo muna ‘to, para ma-relax ka.”
Nang uminom ako, mapakla pero may tamis.
“Ang pait,” sabi ko.
Ngumiti lang siya. “Ganyan talaga sa simula. Pero pag nasanay ka, hanap-hanapin mo rin.”

Natawa ako. “Parang ikaw ah.”
Sinamaan niya ako ng tingin, pero alam kong pigil ang tawa niya.

Pagdating ng meeting room, andun na ‘yung tatlong client pormal, seryoso, at mukhang walang pakialam sa jokes.
Nakabukas na ang projector, nakahanda na lahat.
Kinuha ko ang clicker, huminga ng malalim, sabay simula:

“Good afternoon, everyone! Today, we’ll be presenting”

BLAG! biglang nag-brownout.
Lahat napatingin. Tumigil ang aircon, tumahimik ang mundo.
Walang ilaw, walang projector, at may limang pares ng matang nakatingin sakin.

Parang gusto kong lamunin ng upuan.
Tumingin ako kay Tina, at sa gitna ng dilim, nakita ko siyang ngumiti.
“Kuya,” bulong niya, “kaya mo ‘yan. Pag may ilaw, ikaw agad unang mapapansin.”

Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin noon, pero parang may kuryenteng dumaloy sa akin kahit walang kuryente sa room.

So ayun ginawa ko na lang kwento lahat.
Wala nang slides, wala nang visuals.
Ginamit ko boses ko, gestures ko, at kung anong maipapaliwanag ng isip ko sa oras na ‘yon.

“Imagine,” sabi ko sa client habang nakaturo sa puting wall, “your brand shining like this wall simple pero kita kahit sa dilim.”

Natawa sila.
Sabi ng isa, “Well, at least you’re creative under pressure.”

Pagkatapos ng kalahating oras na impromptu storytelling, bumalik ang ilaw.
Pero ayoko nang gamitin ang slides mas naging totoo ‘yung kwento ko.
At sa huli, sinabi ng client:
“We like your energy, Kyle. Let’s move forward with your proposal.”

Paglabas ko ng meeting room, halos manghina ako sa saya.
Tina tapped my shoulder at sabi, “O diba, sabi ko sayo kaya mo ‘yan.”
Ngumiti ako, “Ikaw talaga ‘yung lucky charm ko.”

Ngumiti siya pabalik. “Baka kailangan mo lang ng tamang timpla ng kape… at ng kasama.”
Sabay lakad niya paalis, bitbit ‘yung tumbler niya, at iniwan akong nakangiti sa hallway.

Kinabukasan, may nakalagay sa mesa ko isang tasa ng kape, may sticky note:

“For your next presentation. -Tina ☕”

At mula noon, tuwing umiinom ako ng kape sa opisina,
hindi ko alam kung dahil sa caffeine o sa kanya
pero lagi akong gising… lalo na kapag siya ang kaharap ko. ❤

13/11/2025

"Ang Kape na May Lasa ng Effort"

Nung tinikman ko, nagulat ako.
Hindi siya instant. Hindi rin sobrang tamis.
Yung tipong sakto lang parang may tamang timpla ng pagod at saya.
Parang… may pinag-isipan.

Habang nilalasahan ko, napansin ko pa kung paano ‘yung aroma ng kape
kumakalma sa buong opisina parang may sariling soundtrack ang araw ko bigla.
‘Yung ingay ng keyboard, ‘yung tik-tok ng wall clock,
biglang naging background music ng isang magandang umaga.

Tumingin ako kay Tina, abala siyang nag-aayos ng mga papel,
pero may maliit na ngiti sa labi niya ‘yung tipong tahimik pero nakakahawa.
Hindi ko napigilang magsalita.
“Ang galing mo magtimpla ah,” sabi ko.
“Parang… may kasamang sincerity.”

Napatingin siya, medyo natawa. “Sincerity agad, Kuya?”
Sabi ko, “Eh kasi bihira na ‘yung kape na ganito. Hindi lang pampagising parang may kwento.”

Tumaas ‘yung kilay niya, sabay sabi, “Ah, so marunong ka palang mag-analyze ng kape?”
Ngumiti ako, “Depende. Kung ganito kasarap, oo.”

Sabay tawa siya nang mahina ‘yung tawang parang may lambing sa dulo.
Sabi niya, “Gusto mo talaga?”
Sagot ko, “Oo, pero baka mapamahal ako sa’yo sa kape.”

Napahinto siya, saglit na napatitig sa akin.
Tapos natawa na lang, sabay sabi,
“Wag ka mag-alala, libre lang sa ngayon.”

Pero ‘yung “sa ngayon” na ‘yon, tumama sa akin.
Parang may double meaning eh.
Kasi may tono sa boses niya na hindi biro ‘yung parang “baka sa susunod, hindi lang kape ang gusto mo.”

Pagkatapos noon, habang busy ang lahat,
nahuli ko siyang tinitingnan ako paminsan-minsan.
Pag nagkakatitigan kami, sabay kaming umiwas pero parehong nakangiti.
Parang may sariling inside joke na hindi namin pinag-usapan.

At ewan ko kung anong pumasok sa isip ko,
pero napasabi ako, “Anong nilagay mo rito?”
Sabi niya, “Bakit, may lasa bang kakaiba?”
Sagot ko, “Oo eh… parang may halong effort.”

Ngumiti siya, sabay sabi,
“Effort talaga, Kuya. Kasi tatlong beses akong nagtimpla bago ko nakuha ‘yung lasa.”
Sabi ko, “Talaga? Ganun ka ba ka-dedicated sa lahat ng bagay?”
Sagot niya, “Depende. Kung worth it ‘yung ginagawa ko… oo.”

Hindi ko alam kung anong mas malakas
‘Yung epekto ng caffeine, o ‘yung tibok ng dibdib ko.

Pagbalik ko sa desk, habang hinihigop ko ‘yung natitirang kape,
napansin ko ‘yung sulat marker sa cup:
“Good luck today! :) T”

Simpleng note lang, pero parang may init na hindi galing sa inumin.
Parang may dalang encouragement na hindi mo maririnig, pero mararamdaman mo.

At doon ko narealize…
Hindi pala to simpleng kape lang.
May lasa siyang hindi mo mabibili sa café.
May effort na hindi mo mahihingi sa kahit sinong barista.
At may intent ‘yung tipong gusto ka lang niyang mapangiti kahit saglit.

Mula noon, hindi ko na nainom ‘yung kape nang dire-diretso.
Pinapabagal ko na, parang ayokong matapos agad ‘yung moment.
Kasi alam kong sa bawat higop,
may effort na galing sa kanya at may dahilan para magising ulit sa buhay.

11/11/2025

"Sa Gitna ng Bagyo"

Nakatira si Rogelio at ang kanyang asawa na si Elena sa isang maliit na baryo sa probinsya ng Quezon. May dalawa silang anak — si Tonton, 8 anyos, at si Mira, 5. Maliit lang ang bahay nila, gawa sa kahoy at yero, pero punô ng tawanan at pagmamahal.

Noong gabing iyon, nagbabala ang radyo:

“Signal No. 4 na po sa Quezon, maghanda ang lahat. Inaasahan ang pag-landfall ng Bagyong Ramon sa loob ng dalawang oras.”

Tumigil si Rogelio sa pagkumpuni ng bubong at napatingin sa asawa niyang naghahanda ng damit ng mga bata.

“Len, kung lalakas pa ‘to, baka kailangan nating lumikas.”
“Saan naman tayo pupunta, Rogelio? Puno na ‘yung eskwelahan.”

Tahimik sila sandali. Wala silang ibang masisilungan. Ang tanging pag-asa lang nila ay ang kapitbahay na may mas matibay na bahay pero napakalayo nito, at malakas na ang hangin.

Alas-diyes ng gabi.
Nagsimula nang bumayo ang hangin. Ang ulan, parang mga karayom na tumutusok sa balat. Kumakalansing ang bubong, at bawat hampas ng hangin ay parang may gustong sumira sa tahanan nila.
Niyakap ni Elena ang mga bata, habang si Rogelio naman ay pilit na pinipigilan ang paglipad ng pinto.

“Papa, natatakot ako,” sabi ni Tonton, nanginginig sa takot.
“Wag kang matakot anak,” sabi ni Rogelio, pilit na ngumiti, “Habang magkasama tayo, ligtas tayo.”

Ngunit ilang sandali lang, may malakas na “BLAG!” bumagsak ang kalahati ng bubong. Tumilapon ang tubig, pumasok ang hangin, at halos liparin ang mga gamit.
Hinila ni Rogelio ang kanyang pamilya at tumakbo sila palabas, sa gitna ng ulan at putik. Ang daan ay parang ilog; halos hindi makita ang kalsada.

Habang tumatakbo sila patungo sa bahay ng kapitbahay, tinamaan ng lumilipad na yero ang braso ni Rogelio.

“Rogelio!” sigaw ni Elena, nanginginig, “Sugatan ka na, halika na!”
“Sige lang, hawakan mo ‘yung mga bata, ako bahala!”

Tuloy-tuloy sila hanggang sa marating ang bahay ni Mang Lando. Basang-basa, nanginginig, pero ligtas. Doon sila pinatuloy ng pamilya ni Mang Lando sa loob ng makipot na bahay.
Sa labas, dumadagundong pa rin ang ulan at hangin. Sa loob, tanging dasal ang bumabalot sa katahimikan.

Kinabukasan, nang humina na ang bagyo, bumalik sila sa bahay nila.
Ngunit pagdating nila, halos wala nang natira. Ang dating tahanan ay naging tumpok ng kahoy at yero.
Si Tonton, tahimik lang na nakatingin. Si Mira, umiiyak. Si Elena, hawak pa rin ang k**ay ng asawa, pero alam nilang wala na silang mauuwian.

“Rogelio… paano na tayo?” tanong ni Elena, halos pabulong.
“Bubuuin natin ulit, Len,” sagot ni Rogelio habang pinupunasan ang luha sa pisngi ng anak. “Kaya natin ‘to. Basta magkasama tayo.”

Lumipas ang mga linggo. Dumating ang tulong mula sa mga NGO. Nagpatulong si Rogelio sa mga karpintero para makapagpatayo kahit ng maliit na kubo.
Si Elena naman, nagluto ng lugaw para sa mga kapitbahay na nawalan din ng bahay. Kahit kaunti lang ang meron sila, lagi niyang sinasabi:

“Mas masarap magbigay kahit may bagyo, kaysa maghintay lang ng awa.”

At si Tonton? Tuwing hapon, gumuguhit siya ng araw sa papel at sinasabi kay Mira,

“Ate sabi ni Papa, kahit bumagyo, lalabas din ulit ang araw.”

Isang taon ang lumipas. Sa lugar kung saan nakatirik dati ang lumang bahay, nakatayo na ngayon ang bago mas matibay, may dingding na semento, at may bubong na bakal.
Sa pader nito, may isang maliit na nakasulat:

“Dito nagsimula ang lahat. Dito rin kami bumangon.”

08/11/2025

“Ang Huling Sakay”

Si Ella ay call center agent sa Mandaluyong. Typical na city girl palaging nagmamadali, palaging may earphones, palaging may dalang kape. Hindi siya mahilig sa drama. Para sa kanya, basta may trabaho at tahimik ang buhay, ayos na.

Isang gabi, matapos ang shift niya ng alas-tres ng umaga, wala nang jeep pauwi. Kaya naglakad siya papunta sa sakayan ng tricycle. Habang nakatayo sa gilid ng kalsada, nilapitan siya ng isang lalaki. Matangkad, medyo marumi ang polo, halatang galing sa overtime din.

“Miss, Antipolo din?” tanong ng lalaki.
“Oo,” sagot niya, sabay ngiti.
“Pwede sabay tayo. Wala pa kasing pasahero, baka ‘di umalis ‘yung trike.”
Tumango siya. “Sige.”

Doon nagsimula ang kwento nila. Ang pangalan ng lalaki Rico. Construction worker, dalawang taon nang sa Maynila. Simple lang pero magalang, ‘yung tipong marunong tumawa kahit pagod. Sa unang biyahe pa lang nila, nagkasundo na sila sa mga kwento.

Tuwing madaling araw, nagkikita sila sa parehong sakayan. Walang usapan, pero alam nilang sabay sila pauwi.
“Uy, sabay ulit tayo, ah?”
“Natural, sayang pamasahe.”

Lumipas ang mga linggo, naging routine na iyon. Hanggang isang araw, hindi na nakayanan ni Ella ang shift. Naubos ang boses niya, sumakit ang ulo niya, at naiiyak siya sa stress. Sakto, dumating si Rico sa sakayan, may dalang bote ng tubig at SkyFlakes.
“Uy, para sa’yo ‘to. Huwag ka na umiyak. Laban lang,” sabi niya, nakangiti.
Doon nagsimulang tumibok ang puso ni Ella.

Naging magkaibigan muna sila. Madalas sabay kumain, sabay umuwing magkaangkas. Hanggang sa umamin si Rico, isang madaling araw habang nakaupo sila sa waiting shed, pinapanood ang ulan.
“Ella,” sabi niya, “bawal yata ‘tong ginagawa ko. Kasi araw-araw kitang gusto.”
Napangiti si Ella, pero di agad sumagot.
“Rico… ako rin. Pero baka hindi tayo magtagal.”
“Bakit naman?”
“Plano kong umalis, pumunta sa Dubai. May offer na ako ro’n. Gusto kong matulungan pamilya ko.”

Tahimik si Rico. Tumango lang. “Kung ‘yan ang gusto mo, susuportahan kita.”

Dalawang buwan pa bago umalis si Ella. Araw-araw pa rin silang magkasama. Minsan, kumakain sa karinderya sa tabi ng site ni Rico. Minsan, sa overpass lang, nagkakape habang pinapanood ang mga ilaw ng EDSA.

Pagdating ng araw ng alis, hinatid siya ni Rico sa airport. Wala silang malaking eksena. Wala ring luha sa harap ng tao.
Pero bago siya pumasok sa gate, sinabi ni Rico:

“Basta tandaan mo, Ella. Kung sakaling pagod ka, umuwi ka. Kahit wala ka nang mapuntahan, dito pa rin ako.”

Lumipas ang tatlong taon. Nakabalik si Ella sa Pilipinas. Maayos ang buhay niya, may trabaho, may ipon. Pero pagdaan niya sa dating sakayan, wala na si Rico ro’n.
Nagtanong siya sa mga driver, “Si Kuya Rico, ‘yung nagtatrabaho dati sa site, nasaan na?”
Sagot ng isa, “Ay, si Rico? Naaksidente ‘yon last year, miss. Nasagasaan nung bagyo, tumulong kasi mag-rescue sa site.”

Tumigil ang mundo ni Ella.
Hindi siya nakasagot. Umupo siya sa waiting shed kung saan sila huling nagkausap, at doon siya napahikbi.
Sa tabi ng upuan, may nakaukit pa:

“R + E = Huling Sakay.”

Tinakpan niya ng palad ang luha, sabay bulong:

“Rico… nakauwi na ako.”

゚viralシ

06/11/2025

“Ang Huling Tsinelas ni Aling Rosa”

Bago pa man sumikat ang araw, abala na si Aling Rosa sa paglalaba sa likod ng maliit nilang bahay sa tabi ng ilog sa Bulacan.
Isa lang siyang simpleng tindera ng gulay sa palengke — maliit na kita pero sapat para ipambili ng bigas at gatas ng apo niyang si Lila.
Simula nang mauna sa kanya ang asawa niyang si Mang Turing, si Lila na lang ang dahilan kung bakit siya bumabangon araw-araw.

Noong araw na ‘yon, makulimlim na ang langit. Ramdam ni Aling Rosa ang malamig na hangin na may kasamang amoy ng ilog.
“Lila, huwag ka muna lalabas ha. Baka umulan,” paalala niya.
Pero gaya ng mga batang anim na taong gulang, si Lila ay abala pa rin sa paglalaro ng mga dahon na parang bangka.

Bandang hapon, nagsimula na ang buhos ng ulan. Una, ambon lang. Maya-maya, bumuhos na ang malalakas na patak ng ulan na parang hindi na titigil.
“Baka naman sandali lang ‘to,” sabi ni Aling Rosa habang pinapasok ang mga labahin.

Pero pagdating ng gabi umabot na hanggang tuhod ang tubig.
Nagsimulang pumasok ang baha sa loob ng bahay.
“Lila, halika rito anak, akyat tayo sa mesa.”

Lumipas ang oras, at tumaas pa nang tumaas ang tubig.
Nawala na ang ilaw, at tanging liwanag ng kandila ang nagsilbing gabay.
Kumikidlat, kumukulog, at sa bawat dagundong, maririnig ang pag-iyak ni Lila.
“Nay, natatakot ako!”
“Wag kang matakot, anak. Nandito lang si Lola.”

Nang halos abot-dibdib na ang baha, tinangka ni Aling Rosa na tumawid papunta sa kapitbahay na may second floor.
Bitbit niya sa isang k**ay ang plastik na may laman ng mga dokumento, at sa kabilang k**ay si Lila, mahigpit na nakakapit sa kanyang leeg.

Ngunit sa gitna ng malakas na agos, nadulas si Aling Rosa.
Nabitawan niya ang plastik, pero hindi si Lila.
Habang lumulubog, bigla niyang itinulak pataas ang bata, sabay sigaw:

“Hawakan mo ‘yung pader, Lila! Wag mong bibitawan!”

May mga kapitbahay na sumaklolo.
Nailigtas nila ang bata. Pero si Aling Rosa tinangay ng agos.

Kinabukasan, natagpuan siya ng mga rescuer ilang metro mula sa bahay.
Nakahawak pa rin ang k**ay niya sa isang piraso ng tsinelas pink, maliit, at may sticker ni “Hello Kitty.”
Sa tabi niya, isang rosaryo.

Pagkalipas ng ilang araw, nang humupa na ang baha, bumalik si Lila sa bahay nila kasama ng mga k**ag-anak.
Tahimik lang siyang nakatingin sa naiwang mga putik, lumubog na gamit, at pader na may marka ng tubig.
Hinawakan niya ang tsinelas at mahina niyang sabi:

“Lola, ito na po ‘yung huling regalo niyo sa’kin.”

Mula noon, tuwing uulan, inilalagay ni Lila ang tsinelas sa may bintana.
Sabi niya, para daw “bumalik si Lola, pero huwag na ulit umiyak ang langit.”

05/11/2025

🕯️ “Yung Tawag sa Gitna ng Blackout”

Ako si Ella, taga-Batangas.
Noong isang gabi, sobrang lakas ng ulan. Brownout. Walang signal. Tahimik ang buong kalsada, maliban sa ingay ng hangin na humahampas sa bubong.

Nasa k**a ako, may hawak na flashlight, nag-aabang lang ng ulan na humina.
Biglang brrrrrr! tumunog ang cellphone ko.
Isang unknown number.

Sa isip ko, baka si Mama baka na-lowbat lang kaya ibang SIM gamit.
Sagot ako:

“Hello, Ma?”

Tahimik.
Naririnig ko lang ‘yung patak ng ulan sa labas.
Tapos may mahina akong narinig sa kabilang linya… parang boses ng babae.
Mahinang-mahina.
Sabi niya:

“Ella… huwag kang lalabas…”

Napapitlag ako.
“Ha? Sino ‘to?”
Walang sagot. Tapos biglang click. Naputol.

Lumipas ang ilang minuto, kumalma na ang ulan.
Sabi ko sa sarili ko, baka prank lang ‘yun.
Pero nang muling umilaw ang kuryente, tumunog ang phone ko notification.
Galing sa call log.
Yung number na tumawag sa akin… sa pangalan ni Mama.

Ang catch?
Si Mama, dalawang taon nang wala.

02/11/2025

😂 “Yung Deodorant na Mali”

Ako si Ken, 25, call center agent.
Mahilig ako sa mga "tipid hacks" lalo na pag sweldo ko’y parang ghost, biglang nawawala.
Isang gabi, habang nag-aayos para sa shift, na-realize kong wala na pala akong deodorant.

Sabi ko sa sarili ko, “Wala ‘to, madali lang ‘to ayusin.”
May nakita akong maliit na spray sa mesa ng ate ko may nakasulat na “fresh mist, floral scent.”
Perfect! Spray agad sa kili-kili, tapos suot ng uniform.

Pagdating sa opisina, ang bango ko!
Mga officemate ko sabi, “Uy, Ken! Bagong pabango ah!”
Sabi ko pa nga, “Oo naman, imported ‘to!” sabay tawa.

Pero makalipas ang 30 minutes…
ang bango…
naging masyadong bango.
Amoy bulaklak buong floor.
Tapos biglang sabi ng TL ko:
“Ken, amoy CR freshener dito ah? Sino may nilagay?”

Napatingin silang lahat sa paligid.
Ako naman pawis na pawis.
Pag-uwi ko, tinignan ko ulit ‘yung bote…
nakasulat:

🌸 “Air Freshener for Toilet Use Only.” 🌸

Simula noon, tuwing may bagong amoy sa opisina, ako agad tinitingnan ng mga ka-team ko.
Sabi nila, “Ken, baka ikaw na naman ‘yan, ha?”

Ang moral ng story:
Huwag magtipid sa kilikili. Hindi lahat ng mabango, pang-tao. 😂💐

30/10/2025

“Yung Lamig sa Opisina”

Alas siyete na ng gabi, halos wala nang tao sa opisina. Tahimik, tanging tunog ng keyboard at mahina'ng ugong ng aircon ang maririnig. Si Rico, isang junior architect, ay naiwan para tapusin ang report bago deadline. Sa kabilang cubicle, naroon si Mae, taga-HR inaantok, pero hindi pa rin umuuwi dahil may hinihintay na file.

Nang bumagsak ang ulan sa labas, biglang lumamig. Napansin ni Mae na nanginginig si Rico.
“Uy, lamig ah. Wala ka bang jacket?” tanong niya, habang naglalakad papunta sa mesa ni Rico.

Napangiti si Rico. “Meron kanina, pero nilabhan ko na. Hindi ko akalaing ganito kalamig.”

“Halika dito, tabi ka muna,” sabay kindat ni Mae, “di naman ako nangangagat.”

Dumulas ang tingin ni Rico sa paligid wala na talagang tao.
Umupo siya sa tabi ni Mae, pareho silang nakatingin sa monitor habang binubuksan niya ang report. Malapit na malapit. Amoy niya ang pabango nito, may halong kape at ulan. Tahimik silang dalawa, pero ramdam ang tensyon.
Habang nagti-type si Rico, unti-unti nilang naririnig ang mabilis na tibok ng puso hindi mo alam kung sa kanya o kay Mae galing.

Maya-maya, tumunog ang elevator
may paparating. Sabay silang napatingin sa isa’t isa, parang biglang natauhan.
Napangiti si Mae, tumayo, at mahina niyang sinabi,
“Next time, Rico... dalhin mo na lang jacket mo.”

27/07/2025

Minsan ang katahimikan ang pinak**agandang sagot sa gulo

HŌFU

28/11/2025

21/11/2025

17/11/2025

14/11/2025

13/11/2025

11/11/2025

08/11/2025

06/11/2025

05/11/2025

02/11/2025

30/10/2025

27/07/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category