31/07/2025
Sa Likod ng Kadiliman"
Si Aling Maria ay bulag mula pagkabata. Sa kabila nito, lumaki siyang may busilak na puso, magalang at masipag sa bahay. Mahal na mahal siya ng kanyang ama, si Mang Nestor, isang matandang magsasakang baluktot na ang likod sa hirap ng buhay.
Dahil alam ni Mang Nestor na hindi siya habang buhay, nagdesisyon siyang ipakasal si Maria sa isang lalaking makakasama niya habang buhay. Ngunit ang pinili niyang lalaki—ay isang pulubi sa kanto, si Turo.
"Matapat, mabait, at hindi sakim," wika ni Mang Nestor. "Yun ang mahalaga, hindi ang itsura o yaman."
Hindi pumalag si Maria. Bagamat di niya nakita si Turo, naramdaman niyang mabuti ito. Maalalahanin, mahinahon magsalita, at tapat sa kanya. Kahit salat sa yaman, masaya siya sa piling nito.
Lumipas ang mga taon. Si Turo ang naging gabay niya—nagluluto, naglalaba, nagtuturo sa kanya ng mga hakbang sa paligid ng bahay. Unti-unti, nahulog ang loob ni Maria. Hindi man niya ito nakita, naramdaman niyang totoo ang pagmamahal ni Turo.
Isang araw, may dumating na doktor sa kanilang baryo. May libreng operasyon sa mata—donasyon mula sa isang dayuhang grupo. Isinama siya ni Turo. At sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, may pag-asang makakita si Maria.
Matapos ang operasyon, muling bumukas ang kanyang mundo—liwanag, kulay, anyo ng lahat. Ngunit higit sa lahat, unang-una niyang hinanap ay ang asawa.
Paglabas niya ng silid, nakita niya si Turo. Marumi ang kasuotan, may pilat sa pisngi, at kuba ang katawan. Hindi tulad ng lalaking iniisip niyang mala-prinsipe sa imahinasyon niya.
Hindi siya agad nagsalita.
Nang gabi ring iyon, kinausap siya ni Turo. “Kung ayaw mo na, Maria, maiintindihan ko. Hindi ako kasingganda ng mundong ngayon mo lang nakita.”
Tahimik si Maria.
Lumipas ang araw. Sa bawat taong dumarating para bumati at magbigay ng bagong oportunidad sa kanya—maraming nagsimulang manligaw, mag-alok ng mas magandang buhay.
Ngunit isang gabi, habang pinagmamasdan niya ang bituin, naalala niya ang panahong madilim ang kanyang mundo—at kung sino ang humawak ng kanyang kamay habang siya’y bulag.
Kinabukasan, lumapit siya kay Turo. Mahigpit ang kanyang yakap.
“Ang tunay na liwanag, hindi ko nakita sa mata, kundi sa puso mo. At kahit ngayon, ikaw pa rin ang pipiliin ko.”
Aral ng Kwento:
Ang tunay na kagandahan ay hindi nasusukat sa anyo, yaman, o hitsura. Ang puso ng taong nagmahal sa'yo sa panahong wala ka—ay siyang liwanag sa panahong meron ka na.
