24/08/2025
“Alam mo, mahirap sa una. Yung walang text, walang tawag, walang paramdam. Para bang bawat oras, naghihintay ka ng wala. Pero habang tumatagal, napapansin ko… mas humihinga na ako nang maluwag. Mas tahimik, mas payapa.
Oo, may mga alaala pa rin na biglang sumusulpot—yung tawa mo, yung mga gabing wala tayong ibang ginawa kundi mangarap. Pero sa tuwing naaalala kita, unti-unti kong natatanggap… wala ka na, at hindi ko na kailangan pang habulin ang isang taong matagal nang bumitaw.
Ngayon, natututo akong tumayo sa sarili kong paa. Natututo akong mahalin ang sarili ko, kahit walang sino mang nag-aalala. At doon ko narealize… minsan, ang no contact hindi lang para kalimutan ka, kundi para maalala ko rin kung sino ako bago ka dumating.”
