Nex Stories Chronicles

24/07/2025

Kabanata 12

Luha at Pangil

Dahan-dahang lumapit si Tatang Estong, tahimik lang, kalmado ang kilos, ngunit matalim ang tingin.

Hawak niya ang mahabang sibat na yari sa yakal at bakal. Hindi ito basta bastang sibat—ito ay matandang sandata ng sundalo. Makintab ang dulo, may mga ukit ng sinaunang titik sa kahabaan nito.

"Isa ka ngang hayop, Carding," malamig ngunit matatag ang tinig ni Tatang Estong. "Pero binabalaan kita: tigilan mo ang iyong asawa't anak bago mo pa pagsisihan ang lahat."

"Tsk!" sabay tawa ni Carding, halos mapatawang pilit.

"Sa tingin mo, ermitanyong Estong, sa tanda mong 'yan na halos mag-iisang siglo na—kaya mo akong pigilan?"

Gumalaw siya ng paikot, parang tinatantya ang puwesto ng paparating na matanda, hawak ang itak at kumpol ng puno ng mais at handang umatake.

"Maaaring hindi ko na kayang sanggain o sabayan ang lakas mo Carding..." ani ni Tatang Estong habang bahagyang pinihit ang sibat sa k**ay. "Pero paano sila?"

Itinuro niya ang mga papalapit mula sa kagubatan. Tumambad ang tatlong mababangis na a*o-sina Narra, Apitong, at Tindalo—sumusunod kay Tatang Estong na tila mga sundalong sinanay sa pakikipagdigma.

Tahimik lang ang bawat isa ngunit nakalabas ang mga pangil. Ang balahibo nila'y nakataas, ang mga mata'y nakatutok lang kay Carding, parang sinasabi nilang isang galaw mo lang, gugutay-gutayin ka namin.

"P-pu-p*tang *na..." usal ni Carding, unti-unting umatras. "Mga a*o mo..."

"Hindi lang sila basta mga a*o at di rin sila umaatake sa iisang direksyon lang na pwede mo lang basta-basta tagain," sagot ni Tatang Estong habang tinitingnan ang dulo ng sibat niya. "Mga kasama ko sila sa gubat na sinanay mula sa bawat araw at gabi ng panganib. Maaaring kayang matamaan ng itak mo ang isa sa kanila... pero-iwan kung kaya mong pigilan silang tatlo ng sabay-sabay at iwan kung bubuhayin ka pa ba nila kapag nag-umpisa na."

Tahimik.

Bago pa man tuluyang magbanggaan ang bangis ni Carding at ang galit ni Tatang Estong, may biglang gumalaw mula sa gilid ng maisan. Mabilis ang mga yabag—maliit, ngunit matatag.

Isang munting anino ang sumuot sa ilalim ng mga tuyong tangkay at damo. Lumabas mula sa lilim si Rambo, ang itim na tuta na may puting guhit sa noo, ang batang bantay ni Marcelino.

Sumugod ito sa gitna ng kaguluhan—tahimik, determinado at agad nilapitan ang nakasalampak pa ring si Marcelino na yakap ng sugatang inang si Corazon.

Dinilaan nito ang mukha ng batang amo, pilit binubura ang luha sa pisngi, pilit ipinapaabot ang kanyang damdamin: Nandito ako. Hindi kita iiwan.

Pagkatapos ng ilang saglit, umalpas si Rambo mula sa pagkakadikit kay Marcelino. Tumindig ito sa pagitan nila at ng lalaking may hawak na itak—si Carding.

Naniningkit ang mga mata ni Rambo. Nakabuka ang bibig, ngunit hindi tumatahol. Umuugong ang kanyang dibdib sa pigil na galit. Sa kanyang murang katawan, nagsimulang lumitaw ang likas na tapang ng isang a*ong handang mamatay alang-alang sa kanyang amo at kaibigan.

"Aba, lalaban ka sa'kin, ha?!" mapanlibak na sigaw ni Carding habang itinaas ang kumpol ng mga tangkay ng mais. "Pinapakain ka sa bahay na wala ka namang ambag-tuta ka lang, gaya ng amo mong inutil!"

Walang sagot si Rambo. Hindi rin ito umurong.

Hinampas ni Carding ang tuta ng kumpol ng mais, ngunit mabilis itong nailagan ni Rambo. Kumapit ang mga paa nito sa lupa at mabilis na bumaluktot paalis-kaliwa, kanan—parang aninong sumasayaw sa hangin.

Sa ikalawang hampas, umatras si Rambo sa gilid. Matapos nito'y tumayo siyang muli, mas malapit na, mas matatag. Hindi siya umuungol. Hindi rin siya nagpakita ng takot.

Napangisi si Carding at itinaas ang itak.

"Ayos. Subukan mong sumunggab, para matapos na kayo ng amo mong palamunin!"

Ngunit bago niya maibaba ang matalim na bakal, isang sigaw ang pumunit sa katahimikan.

"RAMBO, HUWAG!" sigaw ni Marcelino habang pilit bumangon sa pagkakaluhod sa lupa.

Napalingon si Rambo. Sa isang iglap, tila naunawaan nito ang kahulugan ng tinig—ang desperadong pakiusap ng kanyang amo. Huminto ito. Huminga nang malalim.

Sa kanyang murang edad, si Rambo ay hindi lang a*o. Isa siyang saksi. Isa siyang sundalo. Isa siyang gamu-gamo na handang lumipad sa apoy—ngunit hindi basta-bastang susunod sa galit, kundi sa panawagan ng puso upang protektahan ang batang mahal niya.

Itinaas muli ni Carding ang itak.

Ngunit ngayon, may kumalansing na bakal sa likuran niya.

"Isang galaw pa Carding... at ako na ang huling haharap sa'yo."

Tumigil si Carding. Sa kanyang batok, ramdam niya ang dulo ng sibat ni Tatang Estong, nakatutok na ngayon sa kanyang leeg. Nasa likod niya ang matanda, nakaposisyon, walang alinlangan.

Sa tabi ng matanda, umangil na rin ang tatlong dambuhalang a*o—Narra, Apitong, at Tindalo. Lahat sila, nakaabang. Sapat na ang isang galaw ni Carding upang mapaslang siya sa mismong bukid na iniwan niya sa kanyang anak na walang ni isang pasasalamat.

Nanginig ang k**ay ni Carding. Tumitig siya kay Apitong—pinak**alaki sa tatlo. Tila ito isang halimaw sa gabi, may balak sa mata, at bahagyang lumalapit habang pa-diagonal ang lakad. Sumusunod sina Narra at Tindalo, parehong nakababa ang ulo, handa nang tumalon.

"A-ayos lang... Aayos lang..." usal ni Carding, itinaas ang k**ay bilang pagsuko. "Hindi naman ako-hindi ko naman talaga..."

"Magpakalalaki ka," putol ni Tatang Estong. "Kahit isang beses. Harapin mo ang ginawa mong kasalanan. Tingnan mo ang asawa mong sugatan. Tingnan mo ang anak mong may lagnat, basag ang balat, pasa-pasa—pero ikaw, mas galit ka pa sa mga tanim mo na normal lang na kainin ng mga daga dahil sa kapabayaan ko kaysa sa maawa sa mag-ina mo."

Tahimik.

Tahimik ang paligid-maliban sa kaluskos ng hangin at buntong-hininga ni Corazon habang yakap pa rin si Marcelino sa lupa. Hawak niya ang likod ng bata, pinoprotektahan kahit duguan na ang labi.

"Kung may natitira pa sa iyong konsensya," dagdag ni tatang Estong, "bitawan mo ang itak-at lumayo ka."

Nakapako ang tingin ni Carding kay Apitong. Nagsalubong ang kanilang mga mata—at tila may bagay siyang nakita roon na hindi niya maipaliwanag. Takot. Takot na hindi pa niya naramdaman kahit kailan.

Dahan-dahan niyang ibinaba ang itak. Isinuksok sa baywang.

Tahimik siyang umatras.

Hindi na nagsalita.

Hindi na tumingin pa kay Marcelino ngunit ng makalayo sakay sa kanyang kalabaw kasama ang tatlong anak ay sumigaw ito, "hindi pa tayo tapos ermitanyo!"

Nang mawala siya sa paningin, lumuhod si Tatang Estong sa tabi nina Marcelino at Corazon. Tiningnan niya ang mga sugat ng bata, ang bahid ng luha at pawis, at ang nanlalamig nitong katawan.

"Kailangan nating ilayo 'to," aniya. "Baka sa susunod, hindi na latay lang ang abutin."

Dumapo ang palad ni Estong sa noo ni Marcelino.

"Nilalagnat ang bata."

"Anong gagawin natin tatang, wala akong dalang gamot rito?" tanong ni Corazon, nanginginig ang boses.

"Dalhin ko siya," sagot ng matanda. "Sa kubo ko sa gubat—ako na muna ang bahala sa kaniya."

Hindi na sumagot si Corazon. Tumango lang—at sa mga mata niya, nandoon ang lungkot, takot, at... pag-asa.

Tahimik na napatingin si Marcelino sa matanda. Sa mga mata nito, nakita niya ang bagay na matagal na niyang hindi naramdaman—pagkalinga.

14/07/2025

📽️Coming soon!

13/07/2025

Chapter 151: Deklarasyon ng Digmaan⚔️




Tahimik na lumapit si Vinz.

Ang kanyang mga mata ay malamig at walang emosyon, tuwid ang tingin sa mata ng nilalang—kung saan naroon ang maliit na lente ng spy camera.

Sa kanyang kanang k**ay, unti-unting lumitaw ang espadang asul na apoy. Naglalagablab ito, tila masaya sa muling paglabas mula sa katahimikan.

Ang tingin ni Vinz sa mata ng nilalang ay hindi lang pananakot—isa itong deklarasyon ng digmaan sa kung sino man ang mga nilalang na may lakas ng loob na tingnan ang bawat galaw niya.

At sa isang iglap—

📍Ang full chapter po ay mababasa na sa ating official account sa wattpad👇

🔗 Nex Stories Official

🔥Isang Kwento sa Mundo ng Nexmythos. 📜Bago pa isinilang ang Dakilang Anak , bago pa narinig ang unang tibok ng puso...

12/07/2025

📖 Chapter 150: Aninong Sumusunod sa Katahimikan




🚘 Sa Kalsadang Papunta sa Mansyon...

Mabilis ang takbo ng Red Seraph at Phantom Vulture sa daang masukal at mabundok patungo sa pribadong mansyon ng pamilya ni Alice. Tahimik sa loob ng sasakyan, ngunit hindi sa damdamin ni Vinz. May kakaiba siyang nararamdaman—isang presensya na hindi bahagi ng kanilang grupo.

Sa kanyang paningin, bagamat normal ang paligid, ramdam niya ang kalahating tibok ng pusong may bahid ng itim na enerhiya. May nilalang na sumusunod—dumadaan sa mga bundok at kakahuyan, hindi sa kalsada. Sapat ito para magdulot ng biglang seryosong anyo sa mukha ni Vinz.

“Ah... Hon. Bababa muna ako. Naiwan pala ‘yong bisikleta ko sa Villa. Kukunin ko lang, susunod ako agad.”
Nakangiti si Vinz habang binibigkas ito—ngunit ang ngiting iyon ay pananggalang lamang sa katotohanan.

“Vinz, bisikleta lang naman ‘yon. May mga tao na akong pinadala sa Villa. Ipapadala na lang natin sa mansion.”
Saglit ang sagot ni Alice, may halong pagtataka.

“Wag na, Hon. Ako na lang ang kukuha. May pupuntahan din kami ni Dr. Montecillo at mayor Enrico. Kailangan naming bisitahin ang mga pinuno ng tribu na tinamaan ng virus ang mga hayop nila. Wag ka mag-alala, susunod agad ako.”
Pilit pa ring ngumingiti si Vinz, kahit seryoso na ang sitwasyon.

“Alam mo ba kung saan ang mansion namin, Vinz?”
May halong pagkabigla ang tanong ni Alice.

Mula noong kinuha siya ni Master Ricardo mula sa Orphanage sa edad na lima, palihim siyang tumitingin mula sa malayo sa mansion nina Alice habang siya'y nagsasanay. Ngunit hindi niya ito maaaring sabihin.

“Ah… hindi Hon. Magtatanong na lang ako sa mga tao.”
Bawi agad ni Vinz upang hindi mahalata ang nakaraan.

“Ang mansion namin, iilan lang ang nakakaalam ng eksaktong daan. Malapit ito sa De La Mesa Falls, sa bayan ng Ipil. Ipag-aalam ko sa security ang pagdating mo. Sumunod ka agad, ha?”

“Hon... gusto kong palitan ang lahat ng security personnel doon.”
Seryosong sambit ni Vinz.
“Aalisin natin ang lahat ng gadget—walang cellphone, computer, tablet o kahit anong tech. Tiyak kong ‘di sila tatagal sa ganong kondisyon.”

Tumigil si Alice sa sasakyan, at humarap kay Vinz. Seryoso ang mukha.

"Parang mas kilala niya ang panganib kaysa sarili naming mga tauhan." Bulong ni Alice sa sarili.
“Pati ako? Paano kita makokontak? Paano ang business transactions ko?”

“Hon, sabihan mo lang si Marcelino kung kailangan mo ako at alam niya kung saan ako madaling hanapin. Darating ako agad.”
“At ang business—ipasa mo muna kay Gerlie. Nakita kung tapat siya at tunay na Maaasahan.” Mahinahon ngunit seryosong tugon ni Vinz sa dalaga.

Saglit ang katahimikan bago tumango si Alice.

“Okay, Vinz. Pero balitaan mo ako agad tungkol sa lakad ninyo... at umiwas ka don kay Dra. Amara at anika ha? Baka sasama!
”
May halong irap at selos ang boses ni Alice.

“Ah... oo hon. Pangako.”
Sagot ni Vinz na nakangiting hilaw sabay kamot sa batok—pilit tinatago ang pagkabigla.

“Capt. Julyah, alisin ninyo lahat ng CCTV cameras sa mansion. I-off ang lahat ng gadgets. Balutin ninyo ng makapal na goma at ibaon sa lupa.”
Malinaw at mariing utos ni Vinz.

Bahagyang nag-alangan si Capt. Julyah—wala ito sa protocol ng military training niya. Paano na ang cellphone niyang pampalipas-oras?

Ngunit naalala niya ang lima niyang bagong kaibigan—(ang mga kumander).
Ramdam niya rin ang kakaibang karisma ni Vinz na tila higit pa sa isang general.

“Yes, Chef Master Vinz. Your wish is my command!”
Mabilis at masiglang sagot ni Julyah.

📍Paghihiwalay ng Landas...

Mabilis na bumaba si Vinz. Ang Red Seraph ay agad na umarangkada paalis, lulan sina Alice at Julyah. Ang Phantom Vulture ay pansamantalang huminto.

“Boss...”
Sabay-sabay na sambit ng limang kumander.

“Lahat ng tauhan sa lalawigang ito ay idedepploy sa mansion bilang security. Kapag may mapansin kayong kakaiba—huwag kikilos hangga’t wala ako.”
“Roldan, ikaw ang magdadala ng mensahe sa akin.”
“Oscar, Michael, Renante—kayo ang bahala sa buong mansion.” "Marcelino, ikaw ang tatanggap ng mensahe ng Asawa ko."

“Yes, Boss!”
Mabilis at sabay-sabay na sagot nila.

Humarurot ang Phantom Vulture upang habulin ang Red Seraph. Si Vinz, naiwan sa gitna ng daan, tumayo nang walang galaw—tahimik—pakiramdam niya’y may matang nanonood sa dilim ng masukal na kagubatan.

🌲 Sa Gubat ng Bundok...

Isang saglit lang, si Vinz ay nawala na sa kalsada at sumuong sa kagubatan. Ang mga yapak niya’y halos walang tunog, habang ang paligid ay tila humihinga sa bawat hakbang niya.

Hindi niya kailangan ng direksyon.

Hindi niya kailangan ng armas.

Dahil ngayong umaga—may nilalang sa dilim...
At si Vinz ang liwanag na hindi nila inaasahang makakatapat.

📍Sa ilalim ng madilim na masukal na kakahoyan sa bundok

"Lumabas ka."
Mahinang wika ni Vinz, ngunit ang enerhiya ng kanyang tinig ay tila dumadagundong sa paligid.
Nayanig ang mga dahon sa paligid, ang mga ibon ay mabilis na nagsipagliparan palayo sa lugar at tumigil ang pagaspas ng hangin — parang ang kalikasan ay sumunod sa utos ng kanyang presensya.

Sa isang iglap, dahan-dahang lumitaw mula sa likod ng malaking bato ang isang nilalang. Malaki ang katawan, balot ng mga tattoo, at may mahabang buhok na tila alon ng itim na apoy.

Dahan-dahang nilingon at hinarap ito ni Vinz. Napansin niya ang mga tattoo — pamilyar. Kahawig ng mga marka ng Aninong Itim na galing mula sa maximum prison na sumalakay sa Villa ka gabi.

Ang balat nito’y magaspang, tila sinubok ng apoy at hamog sa loob ng mga taon sa maximum prison.

Sa kanyang k**ay ay hawak ang malaking espada — umuusok ng itim na enerhiya.
— hugis Lagari de Penumbra.
Ang ganitong uri ng sandata ay ginamit noon sa pinak**adilim na digmaan ng underworld.

Tahimik itong lumapit kay Vinz. Dahan-dahan.

Ngunit ang mas kapansin-pansin: ang mga mata nito.
Isa’y itim na parang butas ng gabi... ang isa nama’y p**a na tila kumikislap at may sariling buhay.
Nagningning ang parehong mata.

“Ibig sabihin... ikaw pala ang ipinadala para bantayan ang galaw ko.”
Wika ni Vinz, mababa ang tono ngunit matalim. Habang nagsasalita, hindi siya kumukurap — sinusuri ang bawat pulso, bawat pagkilos ng nilalang.

Ngunit sa isang iglap...

NAWALA ITO.

Mula sa paningin, tila naglaho ito sa ere.
At bago pa makagalaw si Vinz — naroon na ito sa kanyang harapan, kumikidlat ang galaw, at ibinaba ang malaking espada sa layong halos isang pulgada mula sa kanyang leeg!

Ngunit —
WOOOSHH!

Tinamaan ang hangin, at sa eksaktong sandali, mala hibla ng buhok na nailagan ni Vinz ang mapanganib na tama — isang likas na kilos na parang sinanay ng daan-daang laban at instincts sa dilim.

Nagkatitigan silang dalawa. Isang hininga lang ang pagitan.
Ang paligid ay tila natigil—pati ang mga insekto sa paligid ay tumahimik.

Muling nagsalita si Vinz, malamig ang tinig ngunit matalim ang mga mata.

“Kakaiba ang bilis at galing ng galaw mo... pero may isang bagay kang ‘di mo alam—mas higit ako sa'yo.”

At sa mismong pagtatapos ng kanyang linya—

BOOM!

—Pinakawalan ni Vinz ang isang suntok na hindi basta-basta.
Isang suntok na taglay ang pwersa ng hangin, liwanag, at bilis na halos hindi masundan ng mata.

Ngunit—

SSHHHWWWOOOFFFF!!!

Sa mismong segundo bago tamaan, nagmistulang usok na hugis itim na uwak ang katawan ng lalaki.
At mula sa usok, mabilis na naglaho ang nilalang.

Ang k**ao ni Vinz ay dumaan sa hangin, walang tinamaan kundi aninong walang laman.

"Tsk."
Napatingin sa paligid si Vinz, habang marahan ang bawat hinga. Tahimik ang hangin, ngunit naroroon ang tensyon—tila bawat dahon ay takot gumalaw.

Biglang muling nagpakita ang nilalang.
Mula sa gilid ng mga puno, sa di kalayuan sa harapan ni Vinz, unti-unti itong lumitaw — itim ang aura, mabigat ang presensya.

"Kakaiba ang bilis niya... mas mabilis kaysa sa mga Aninong Itim na sumalakay sa Villa kagabi," bulong ni Vinz sa sarili habang pinakikiramdaman ito.

Ngunit kahit gaano pa ito kabilis—biglang sumagi sa isipan ni Vinz ang higanteng manananggal na nakalaban nila sa laboratoryo ng mala-ciudad na kweba.

"Habang humihinga ka... habang may tibok pa ang puso mo... at habang umaagos ang itim na enerhiya sa 'yo—hinding-hindi ka makakatakas sa akin," malamig ngunit tiyak na bulong ni Vinz.

Sa puntong iyon, nakaramdam siya ng biglang init sa katawan. Isang bugso ng lakas.
Tila ba ang Blue Flaming Sword na nasa loob ng kanyang katawan ay nagpupumiglas — gustong makisali, gustong lumabas.

Ngunit bago pa man makapagbitaw ng isang galaw si Vinz—

WOOOSH!

Nasa harapan na naman niya ang nilalang!
Muling humampas ang napakalaking espada nitong umuusok ng itim.

ZAAASSHH!

Tagpas!

Isang mabilis at malakas na atake, pero sa ikalawang pagkakataon — sa halos malahibla ng buhok ay naiwasan uli ni Vinz ang tagpas ng espada, sa loob lamang ng kisapmata.

Habang nakatitig si Vinz sa nilalang, unti-unti niyang napansin—

Kumikinang.
Sa gitna ng itim na mata ng nilalang, may isang bagay na kumikislap.

"Sandali..."
"Iyon ba ay... lente?"

"Isang... spy camera?"
Bulalas ni Vinz sa kanyang isipan habang lalong tumalim ang kanyang tingin.

"May nanonood sa bawat galaw ko... at ginagamit nila ang mata ng nilalang na ito bilang paningin?" "Kung ganun, ipapakita ko sa kanila kung sino ang dapat na katakutan!"

ITUTULOY......🔥

Magtatagumpay kaya si Vinz laban sa nilalang na ito?
Sino ang nagmamasid kay Vinz?
Anong klaseng nilalang at kapangyarihan meron sila?
________________
📖 Nagustohan mo ba ang chapter na ito?

🥀Please Share, Like at comment dahil malaking tulong na po 'yan sa ating munting page.

🔒 Copyright Notice: This story is an original work of fiction by Nex Javar | Nex Stories Official | Nex Stories Chronicles | Nex Stories (YouTube) and is protected under copyright laws. Any unauthorized copying, reproduction, distribution, or adaptation of this content, in any form or medium, is strictly prohibited. All rights reserved.

11/07/2025

🏡 Chapter 149: Tahimik ang umaga ngunit hindi ang mundo




📍Kinaumagahan...

Maagang nagising ang lahat sa loob ng Villa. Tahimik ang paligid, ngunit hindi ito kapayapaan—ito ay tila katahimikan bago ang panibagong unos.

Sa may terasa ng Villa, nakaupo si Vinz—tahimik, nakaharap sa unti-unting pagsinag ng haring araw. Sa kanyang k**ay, maingat niyang hawak ang isang tasa ng kopi luwak—isang rare at kontrobersyal na uri ng kape na kilala sa buong mundo, galing sa mga bundok ng Indonesia at timog-kanlurang bahagi ng Pilipinas. Kilala ito sa kakaibang proseso kung saan ang mga butil ay kinakain, dinudumi, at kinokolekta mula sa civet cat bago i-roast sa perpektong temperatura.

Mabango ang kape—may likas na tamis, banayad na earthy notes, at halos wala ang mapait na tapik ng karaniwang brewed coffee. Isang lasa na bihirang maranasan kahit ng mga mayayaman, at karaniwang inireserba lamang para sa mga pinuno, diplomat, o... mga Royal families.

Humigop si Vinz, dahan-dahan.

🌄 "Tahimik ang umaga... at di ko alam kung ano ang naghihintay sa amin sa unahan. Pero kung ano man 'yon, nakahanda ako!" bulong niya sa sarili habang sinusundan ng tingin ang dahan-dahang paglitaw ng liwanag sa ulap.

Samantala, sa loob ng Villa, mabilis na kumilos ang limang kumander. Bitbit ang disiplina at dedikasyong itinatak ni Vinz sa kanilang puso at isipan, isa-isa nilang inayos ang buong paligid—mula sa mga sirang muwebles, basag na salamin, duguang sahig, hanggang sa mga butas sa dingding na iniwan ng laban kagabi.

Ang dating magulo ay unti-unting nagiging maayos. Hindi upang kalimutan ang kagabi, kundi upang ipakita na kahit ang tahanan ng dugo ay puwedeng maging bastion ng pag-asa.

"Walang bakas na magpapaalala sa ating kahapon na puro dugo—ang gusto kong maabutan ni Alice pagbangon niya ay bagong pag-asa," sambit ni Kumander Michael, habang sinasahuran ng walis ang mga bubog ng dating chandelier.

"Umpisahan natin ang araw na parang di tayo sinubok kagabi," dagdag ni Marcelino, habang inaayos ang mga upuang nabuwal na paika-ika, dama pa rin ang konting kirot sa mga sugat niya.

Si Roldan naman ay inaayos ang mga mamahaling sports car sa garahe na napinsala ang iba.

Sa isang sulok, tahimik na pinapahiran ni Renante ng yelo ang pasa sa kanyang mukha, na dahan-dahan ng naghilom habang si Oscar ay tahimik na lumapit kay Vinz.

“Boss, ano ang plano natin ngayon?”
Tanong ni Oscar, nakatayo sa tabi ni Vinz habang binabantayan ang paligid.

Saglit na tumahimik si Vinz. Humigop muli ng kape habang pinagmamasdan ang araw na unti-unting bumabagtas sa ulap. Pagkatapos ay marahan siyang bumuntong-hininga.

“Wala tayong ibang dapat gawin kundi sundan ang lahat ng lead...”
“...para matumbok natin kung sino ang mga sanga, puno, at ugat ng kaguluhang ‘to. At higit sa lahat, Oscar... protektahan ang asawa ko.”

“Yes, Boss.”
Mabilis ang sagot ni Kumander Oscar, walang pag-aalinlangan.

📍Main Hall ng Villa…

Mula sa hagdan ng ikalawang palapag, dahan-dahang bumaba sina Alice at Capt. Julyah. Katatapos lamang nilang maligo at magbihis. May bagong sigla sa kanilang kilos—tila iniiwan na sa itaas ang bigat ng gabi.

Si Alice ay nakasuot ng simpleng "Aurelia Dawn Dress" —isang puting damit na yari sa magaan na linen-silk blend, may manipis na sinturon sa baywang, at bahagyang dumadaloy ang laylayan sa bawat hakbang. Simple ngunit may taglay na eleganteng pino—parang siya mismo.

Si Capt. Julyah naman ay naka-white polo shirt na nakasukbit hanggang siko at itim na military cargo pants, nakatuck-in—palaban pa rin kahit relaxed at di pa tuluyang gumaling.

“Good morning, guys,” bati ni Alice habang tinutulak paibaba ang isang strand ng kanyang buhok.

“Hayaan niyo na ‘yan. Nagpadala na ako ng mga tao mula sa agency para ayusin ang buong Villa.”

“Good morning, bayaw!”
Sabay-sabay na bati ng mga kumander habang nakangiti.

“Ok lang ‘yan, bayaw. Nagpapawis lang rin kami,” sagot ni Marcelino habang pinupunasan ang noo.

“Hi, Capt. Julyah!” bati rin ng mga kumander.
Nagbalik naman ng ngiti si Julyah sabay kaway sa kanila.

📍Sa Terasa…

“Si Vinz, nasaan?” agad na tanong ni Alice, habang ang mata’y mabilis na gumalaw sa paligid.

“Nasa terasa po, bayaw. Nagkakape.”
Sagot ni Kumander Michael.

Walang inaksayang sandali, mabilis na tinungo nina Alice at Julyah ang terasa. Sa dulo ng veranda, natagpuan nila si Vinz, nakaupo pa rin, kasama si Oscar.

📍Sa Harap ng Araw...

“Hi, Vinz...”
Bati ni Alice, may ngiti sa labi habang tinatapunan siya ng tingin.
“Kumusta ang umaga mo?”

Napatingala si Vinz. Sa sinag ng araw na sumasayad sa buhok ni Alice, parang may sariling liwanag na bumalot sa babae. Bigla siyang napatigil—isang iglap ng pagk**angha na hindi niya maipaliwanag.

“Ah... ok lang ako, Hon.”
“Kumusta naman ang tulog mo?”

Bahagyang napangiti si Alice.

“Mas magaan. Parang nawala ang bigat. Siguro dahil alam kong may mga taong nagbabantay. At... dahil alam kong nandiyan ka.”

Walang ibang sagot si Vinz kundi isang payapang sulyap. Ngunit sa likod ng katahimikang iyon, may bahagyang ngiti sa sulok ng kanyang labi—isang ngiting hindi palihim, kundi puno ng tahimik na kasiyahan.

Tumabi si Alice sa kinauupuan ni Vinz, habang si Capt. Julyah ay nanatiling nakatayo sa likuran. Ang simoy ng umaga ay banayad, ngunit dama ang papalapit na kilos ng bagong yugto sa kanilang misyon.

“Vinz...”
Marahan ang tinig ni Alice ngunit matatag.
“Gusto ko sana ay maaga tayong lumipat sa mansion. Pinahanda ko na rin ang almusal doon.”

Bahagyang lumingon si Vinz, nakikinig ng buo ang loob.

“Inayos ko na rin ang mga kwarto ninyo — ikaw, ang mga kaibigan mo, at kinausap ko na rin ang kilalang mananahi sa bayan.”
“Dahil ayon sa’yo, magiging bahagi na sila ng security group ko... kasama ni Julyah.”

Napatingin si Vinz kay Alice, bahagyang nagulat sa lawak ng paghahandang nagawa nito sa loob lamang ng isang gabi.

Nagpatuloy si Alice, malumanay ngunit buo ang kumpiyansa.

“Tungkol naman sa mga tao sa mansion, huwag kang mag-alala. Matagal na silang mga tauhan ni Daddy, mula pa noong ako’y bata pa. Mga taong subok na sa panahon — at higit sa lahat, tapat.”

“Sa security measures... may tiwala ako sa’yo, Vinz.”
“Ikaw na ang bahala. Si Julyah ang magiging second-in-command mo, susunod siya sa protocol mo.”

Walang pag-aalinlangang sagot ang sumunod:

“Yes, Master Chief Vinz!”
Tugon ni Capt. Julyah na may ngiti at saludo pa.

Ngunit sa gilid, tila estatuwang di gumagalaw si Oscar, nakatayo lamang na parang hindi nakita at narinig si Julyah—hindi tumingin, hindi nagsalita, ngunit dama ang pag-init ng batok ng katorpehan at pagkahiya nito sa dalagang kapitan.

Habang si Vinz naman ay tahimik lang na tumango. Hawak pa rin ang tasa ng kanyang kape, ngunit sa bawat bigkas ni Alice ay tila unti-unting bumubuo ng malinaw na larawan sa kanyang isip:

— isang palasyo ng proteksyon
— isang pamilyang muling nabubuo
— isang digmaang dumarating
at
— isang pag-ibig na hindi niya alam kung kailan niya kailangang itaya ang lahat para lamang ingatan ito.

🚘 Paglalakbay Patungo sa Mansyon

"Guys, let's go," wika ni Alice habang tumayo sa gilid ng terasa. Mapanatag ang kanyang tinig, ngunit may halong excitement sa bagong simula.

Agad na tumayo si Vinz, iniwan ang tasa ng kape sa mesa, at tumango sa kanyang mga kasamahan. Sa isang iglap, kumilos na rin ang limang kumander—buo ang koordinasyon, parang mekanismong sanay sa mabilisang aksyon.

Hindi nagtagal, inihanda na nila ang dalawang magarang sasakyan na tanging hindi nadamay sa kaguluhan ng nakaraang gabi.

🔴 Ang “Red Seraph”

— isang p**ang custom-modified Ferrari SF90 Stradale na may reinforced armor plates at solar-adaptive tinting.
Ito ang sinakyan nina Alice, Vinz, at Captain Julyah. Tahimik ngunit makapangyarihan ang tunog ng makina nito—tila isang mumunting bulong ng apoy na handang sumiklab anumang oras.

⚫ Ang “Phantom Vulture”

— isang itim na bulletproof Cadillac Escalade V na may pinasadyang compartment at pang-espesyal na misyon.
Dito sumakay ang limang kumander — sina Oscar, Marcelino, Michael, Roldan, at Renante.

Ngunit bago pa man ipa*ok ang mga susi sa ignition, mabilis na kumilos si Captain Julyah at ang lima pang kumander.

Sa loob ng ilang minuto, sistematikong sinuyod nila ang bawat sulok ng sasakyan—mula sa ilalim ng chassis, dashboard, wheel wells, luggage compartment, hanggang sa loob ng mga headrest at speaker grills.

“Thermal sweep... clear.”
“EM field scanner... stable.”
“No bugs detected.”

Isang matatag na ulat ang ibinigay ni Captain Julyah, sabay saludo kay Vinz.

“Both vehicles are clean, Master Chief. Walang bakas ng aninong itim.”

Tumango si Vinz, saka binuksan ang pinto ng Red Seraph.

“Let’s move.”

Habang sinasara ang pinto ni Alice, napalingon siya sa dating Villa—na kahit may mga bitak at bakas ng digmaan—ay parang paalam sa lumang yugto ng kanilang buhay.

Ang makina ng dalawang sasakyan ay sabay na umungol, at sa tunog nito’y tila isang senyales: papunta na sila sa bagong kuta... ngunit ang mundo ay hindi pa tapos sa kanila.

Ang nakakakilabot na digmaan na di pa nasaksihan sa buong kasaysayan ng daigdig ay malayo pa sa dulo.. pero simula ngayon, ang bawat galaw nila ay hakbang papalapit sa gitna ng anino.

Itutuloy…..🔥
________________
📖 Nagustohan mo ba ang chapter na ito?

🥀Please Share, Like at comment dahil malaking tulong na po 'yan sa ating munting page.

🔒 Copyright Notice: This story is an original work of fiction by Nex Javar | Nex Stories Official | Nex Stories Chronicles | Nex Stories (YouTube) and is protected under copyright laws. Any unauthorized copying, reproduction, distribution, or adaptation of this content, in any form or medium, is strictly prohibited. All rights reserved.

11/07/2025

Chapter 148: Ang Alingawngaw ng Paghihiganti🔥




Matapos makaalis sina Alice at Julyah patungo sa kani-kanilang kwarto sa 2nd floor ng Villa, tumayo si Vinz sa sirang bintana sa lobby, hawak pa rin ang ba*o ng alak. Tahimik. Malalim ang iniisip. Ang buwan ay tila mata ng langit na saksi sa kanyang pag-iisa.

Biglang nagsalita si Kumander Roldan mula sa likuran.

"Boss, may report na tayo tungkol kay Mr. Arnold Ancheta. Walang lumalabas na kahit anong pagkakakilanlan. Fabricated lahat ng impormasyon, pati birth certificate. Wala tayong makuhang tunay na pinagmulan niya."

Napalingon si Vinz. Mabigat ang tingin niya. Tahimik siyang lumapit at naupo sa sirang sofa sa harap ng limang kumander.

"Kung gano’n... hindi lang ang kapangyarihan niyang itim ang misteryoso. Maging ang pagkatao niya’y isang lihim na ikinukubli sa mundo... pero bakit?"

“Sino ka, Mr. Arnold Ancheta... at ano ang itinatago mo?" bulong ni Vinz sa sarili habang nakatitig sa ba*o ng alak.

Sa di kalayuan, sa labas ng villa, dama ni Vinz ang mga presensya—mga pusong tumitibok sa kadiliman. Mga tauhan niyang kilala bilang Pulang Anino.

Tumayo siya. Lumabas. Tinawag ang leader ng dalawang SWAT unit na iniwan ni Major Geronimo bilang mga bantay.

"Officer, this area is clear already. I want your men and the remaining reporters to disappear in three seconds."

Napatulala ang opisyal. Gusto sana nitong sumagot o magtanong, ngunit tila may kapangyarihang dumadagundong sa tinig ni Vinz — isang boses na parang utos mula sa mismong command center ng bansa.

"Men, move out! Leave this area immediately! Move! Move!"

Mabilis na kumilos ang SWAT. Binitbit ang dalawang reporter at nilisan ang villa.

Pagkaalis nila, unti-unting nagsilabasan ang Pulang Anino. Wala na ang kanilang clown mask at p**ang balabal. Sa halip, nakasuot sila ng kasuotang pangkaraniwan—magsasaka, mangingisda, kusinero, pulubi. Pero sa ilalim ng katahimikan, ramdam ang bangis ng kanilang presensya.

Isa-isang yumuko ang mga ito. May lumapit.

"Panginoon, ulat mula sa First Division," wika ng isang anino matapos yumuko ng bahagya kay Kumander Oscar bago humarap kay Vinz.
"Ang mga organisasyong sumuko sa atin ay muling nagbabalik. Mas marahas, mas tuso, at mas mapanganib kaysa dati."

"Second Division report," ani ng isa pa matapos yumuko kay Kumander Marcelino.
"May mga kumakalat na impormasyon sa elite business world. Ayon sa kanila, wala na ang Pulang Anino... at namatay na ang Batang Pinuno sa laban sa dating Hari ng Underworld."

"Third Division report," sabi ng sumunod matapos yumuko kay Kumander Michael.
"May gumagalaw sa mga maximum prison facilities sa buong mundo. Kinuha nila ang mga pusakal—mga halimaw na itinakwil na ng lipunan."

"Fourth Division report," ani ng isa pang yumuko habang nakatitig kay Kumander Renante na halos hindi pa makakita sa bugbog ng kanyang mukha.
"May grupong lumilitaw sa iba't ibang panig ng mundo. Tinatawag nila ang sarili nilang Aninong Itim. Wala silang awa. Sila ang dahilan ng pagbabalik ng mga dating sindikato at pagtalikod ng karamihan sa mga alyado natin."

"Fifth Division report," ani ng huli, yumuko kay Kumander Roldan bago tumingin kay Vinz.
"Wala kaming makuhang tunay na pagkatao ni Mr. Arnold Ancheta. Peke ang lahat. At... nasawi ang isa sa ating tauhan sa pamamagitan ng pagputol ng dila, k**ay at pagtanggal ng mata matapos siyang mag-access sa internet upang makuha ang data ni Mr. Ancheta. Biglang may dumating na tinawag nilang mga Aninong Itim na mabilis at malakas. Sa tingin namin, may mekanismo silang nakalagay. Kapag may nagtanong, alam nila agad. At pinapatay nila."

Nang marinig ito ni Vinz, tila may apoy na gustong sumabog mula sa kanyang kaluluwa. Napatitig siya sa lupa, mahigpit ang hawak sa ba*o ng alak.

"Isa sa mga Pulang Anino... nawala? Dahil lang sa pagsaliksik?"
"Sino ka, Arnold Ancheta? At bakit kailangang may mamatay sa ngalan ng iyong sikreto? Sa tingin ko, ang taong ito ay front lamang niya ang pagnegosyo ng mga abuno at chemical at may mas matindi pang la*on na lihim ang nakatago sa kanya. Maaring siya ang matagal na nating hinanahanap na makapangyarihang nakakubli sa anino ng kadiliman o maaring lead lamang siya at may mas malaki pa na puno ng lahat!"

Tahimik na tumindig si Vinz.

"Ang ginawang pagsaliksik ng ating kasamahan ay paglabag sa Crimson Call Total Blackout protocol. Mahigpit kong ipinagbawal ang paggamit ng gadgets at internet. Pero hindi ko hahayaang masayang ang kanyang sakripisyo."

"Ipatuloy ang pagmamanman. Doblihin ang pag-iingat. Huwag tayong gumamit ng teknolohiya hanggang matapos ang inyong muling pagsasanay at summit sa Mt. Gampoy."

Ikinumpas niya ang k**ay. Sabay-sabay na yumuko ang mga Pulang Anino at — parang usok — naglaho sa dilim.

Malamig ang hangin ng gabi. Tahimik. Ngunit ang katahimikan ay may dalang mensahe: may paparating. At hindi ito ordinaryo.

Tumitig si Vinz sa langit, hawak pa rin ang ba*o ng wine. Walang imik. Ngunit sa kanyang mga mata, lumulutang ang mabigat na pag-iisip.

Pakiramdam niya’y bumalik siya sa panahong 15 anyos pa lang siya. Mag-isang nilalabanan ang mga halimaw ng underworld, habang palihim na itinatayo ang Pulang Anino. Ngunit ngayon... higit pa rito ang nakataya — si Alice.

"Magagawa ko ba ang pangakong magiging sandata at kalasag mo? O ako ba ang magiging dahilan ng kapahamakan mo?"
"Hindi... hindi ko papayagan ‘yon. Hanggang sa huling alon ng hininga... at patak ng dugo ko..." bulong ni Vinz sa sarili.

Biglang nagsalita si Kumander Oscar.

"Boss... anuman ang mangyari, handa kaming ibuwis ang aming buhay para protektahan ang pinak**amahal mo. Susundin namin ang lahat ng utos mo... kahit ik**atay pa namin ito."

Tumango ang apat na kumander, sabay yuko sa harapan ni Vinz.

At sa ilalim ng mga bituin, nabuo ang panibagong panata:

Isang digmaan ang paparating.
At hindi ito tungkol sa tagumpay.
Ito’y laban para sa kaligtasan ng pinak**ahalagang tao sa puso ng isang hari — na dati’y nakakubli bilang pulubi lamang sa mata ng mundo... ngunit ngayo’y nagbalik na halimaw na handang lumamon ng langit at impiyerno para sa kanyang minamahal.

🏔️ Sa Citadel sa Tuktok ng Bundok...

Sa isang malamig na trono ng marmol na binalot ng yelo at ulap na puno ng monitor, nakaupo pa pa rin ang isang may-edad na matabang lalaki, nakasuot ng makapal at mabalahibong coat. Ang hininga niya'y lumalabas sa bibig na parang usok ng galit. Mahigpit ang hawak niya sa mga sandalan ng trono, tila pinipigilan ang apoy ng paghihiganti sa loob ng kanyang dibdib.

“Vinz...” bulong niya, puno ng p**t.
“Hindi pa tapos ang paghihiganti ko sa’yo dahil nagsisimula pa lang ako. Pagbabayaran mo ang lahat ng ginawa mo sa akin... at sa buong angkan ko.”

Dumagundong ang hangin sa labas ng citadel, tila nag-aaklas ang kalikasan sa p**t ng lalaking ito. Isa siyang nilimot ng mundo — ngunit hindi niya kinalimutan si Vinz.

🔥 Sa Isang Throne Room na Nakalutang sa Lava...

Sa gitna ng lumalagablab na impiyerno, nakaupo pa rin ang isang nilalang sa isang trono na yari sa obsidian at buto. Nakasuot siya ng itim at p**ang robe, ang disenyo nito’y parang kaluluwang sinunog at tinahi ng p**t. Ang kanyang hood ay nakatakip sa kanyang mukha — at ang kaunting aninong naaaninag ay halos wala nang anyong tao.

Tahimik siyang nakaupo. Ngunit bigla siyang nagsalita, ang tinig ay parang apoy na may halong la*on:

“Ito pa lang ang simula, Vinz...”
“Ikaw pala ang pinuno ng Pulang Anino... nakakatuwa.”
“Tingnan natin... hanggang saan ang kaya mong ipaglaban. Ang takot na itinanim mo sa akin noon ay ipapadama ko sa'yo ng mas higit pa hanggang sa pagsisihan mo kung bakit isinilang ka pa sa mundong ito!”

Tumayo ito nang bahagya, at ang lava sa paligid ay tila nag-react sa presensya niya — umaalimpuyo, umiikot, parang galit na bulkan.

“At si Alice...”
“Akin lang siya.”
“Wala kang karapatan sa kanya. Dahil kahit ikaw pa ang tinitingalang pinuno ng p**ang anino ang bagong hari ng Underworld, ngunit para sa akin, isa ka pa ring hampaslupa na walang silbi... pulubi... walang halaga.”

“Buburahin ko ang buong Pulang Anino — kasama ang anino mo. Hahaha! HAHAHAHA!!!”

Umalingawngaw ang kanyang halakhak sa buong silid ng apoy at abo, habang sa ilalim ng kanyang paa ay may isang itim na marka — hugis mata — na tila nagmamasid sa lahat.

🕯️ Sa Loob ng Kwarto ni Alice...

Sa isang silid na may maharlikang disenyo, binalot ng katahimikan at lambong ng gabi, nakahiga si Alice sa velvet na k**a habang ramdam pa rin niya ang banayad na epekto ng alak. Ang kanyang paningin ay nakatuon sa kisame—sa napakagarang chandelier na yari sa ginto at kristal, may pangalang:

“Luminara di Solaria.”
Isang obra na sinasabing gawa ng isang maestro mula Europa, simbolo ng liwanag sa gitna ng dilim.

Habang kumikislap ang liwanag ng chandelier, tila sinasalamin nito ang mga luha sa loob ng puso ni Alice na matagal nang kinikimkim.

At sa gitna ng katahimikan...
Parang multo ng alaala, lumitaw sa kanyang isipan ang anyo ni Vinz.

"Sino ka ba talaga, Vinz...?"
"Ikaw ang pinili kong maging harang sa puso ko — para walang makapa*ok nito... pero bakit pakiramdam ko... ikaw mismo ang dahan-dahang umaangkin nito? Sa tuwing nakikita at kasama kita, nakakaramdam ng kakaibang security at kasiyahan ang puso ko na una kong naramdaman noon sa isang batang si ben. Ito na ba ang tinatawag nilang pag-ibig? Umiibig na ba ako sa'yo? O nakikita ko lang sa'yo si ang matagal ko ng hihintay na pagbalik ni Ben sa piling ko?"

Dumulas ang isang luha sa kanyang pisngi, hindi niya alam kung galing ito sa alak, sa pagod, o sa damdaming unti-unti nang hindi niya kayang itago.

Ngunit bago pa man niya masundan ang tanong sa puso...
Biglang lumitaw ang alaala.

Isang tinig. Isang pangako. Isang batang lalaki — Ben.

"Nasaan ka na ba, Ben?"

"Ipinangako mo sa akin na ikaw ang magiging sandata at kalasag ko... Na babalikan mo ako."
"At ako naman... Ako ang nangakong hihintayin kita... kahit anong mangyari."

Tila ginupo siya ng bigat ng sariling panata.
"Pero nasaan ka na ba...?"
"Magbabalik ka pa ba talaga?"

Tahimik. Ngunit ang puso ni Alice ay parang kulungan ng mga salitang hindi masambit.
Ang chandelier ay patuloy sa pagkinang — tila sumasaksi sa isang babaeng isinumpang magmahal ngunit itinadhanang maghintay.

🕯️ At sa ilalim ng liwanag ng Luminara di Solaria...

Isang pag-ibig na itinago sa likod ng pader ng puso ay unti-unting sumisibol.
Pero ito nga ba ay para kay Vinz?
O para sa isang pangakong nauna nang naiwang bitin — si Ben?

ITUTULOY.....🔥

________________
📖 Nagustohan mo ba ang chapter na ito?

🥀Please Share, Like at comment dahil malaking tulong na po 'yan sa ating munting page.

🔒 Copyright Notice: This story is an original work of fiction by Nex Javar | Nex Stories Official | Nex Stories Chronicles | Nex Stories (YouTube) and is protected under copyright laws. Any unauthorized copying, reproduction, distribution, or adaptation of this content, in any form or medium, is strictly prohibited. All rights reserved.