https://www.facebook.com/108541810880376/

Pateros Catholic School - Senior High School Courier, F. Imson Street, Pateros (2025)

06/11/2025

Happy birthday to our lovely Photojournalist, Iashi! 📸💖

From your PCS-SHS Courier family, we wish you joy and a brighter future ahead. May you make the most of your special day!

06/11/2025

Paghahabol sa Nakagawian: Ugat ng Paghahabol-hininga ng Akademikong Komunidad

Sa kalagitnaan ng pinagpatong-patong na mga suliraning hinaharap ng sistema ng edukasyon ng Pilipinas, iginigiit ng Kagawaran ng Edukasyon ang pagbabalik sa “regular” na iskedyul ng akademikong kalendaryo.

Para sa ilan, ito ay isang pagbabalik sa nakagawian natin, at para sa iba naman ay nagsisilbi ito bilang patunay na mali-mali ang mga inuuna ng pamahalaan — taliwas sa tunay na pangangailangan ng mga mamamayan, lalong-lalo na sa pangangailangan ng kasalukuyan na kurikulum ng Pilipinas.

Hindi ito ang unang pagkakataong inuna ng pamahalaan ang ganitong pangyayari. Sa halip na lutasin nila ang mga suliraning paunti-unti nang binubulok ang kalidad ng edukasyon sa Pilipinas, tulad ng mabagal na kurikulum at kakulangan sa pasilidad at g**o, ay mas pinipili ng Kagawaran ng Edukasyon na ituon ang pansin sa mga bagay na magbibigay sa kanila ng magandang pagmumukha.

Karagdagan pa, habang naghihirap ang mga mag-aaral at g**o sa mabilis na pagtakbo ng taon, mas napagtutuunan pa ng pamahalaan ng pansin ang mga kalokohan tulad ng pagpopondo ng mga confidential funds noong panahon ni dating kalihim Sara Duterte. Kung may panahon at pondo ang pamahalaan para sa mga ganitong kalabakyutan, bakit kaya wala pang reporma o kahit pagpapabuti man lamang na nangyayari sa kalagayan ng mga paaralan?

Noong nakaraang taong panuruan, talagang siniksik ang isang buong taon ng pag-aaral sa loob ng walong buwan. Kung ang nakagawian ay sampung makabuluhang buwan, ang mga mag-aaral ay pinilit na tumakbo nang mabilis, na para bang sila’y tumakbo ng isang maraton—mabilis, nanghihingal at hindi makahabol, ngunit walang pahinga. Sa ganitong sistema, hindi natututo ang kabataan—pumupunta na lamang sila sa paaralan upang makapagkumpleto ng mga pangangailangan sa pag-aaral.

Ang pag-aaral, na dapat isang paglalakbay ng pagkatuto, ay naging karera laban sa pagkahingal. Sa gitna ng mga nagtambakan na mga gawain, paano kaya madarama ng mga mag-aaral ang tunay na kabuluhanan ng edukasyon? Kung mananatili na lamang sa ganitong estado ang sistema ng edukasyon, mananatili pa kaya ang gana ng mga mag-aaral na mag-aral?

Sa lubos na katotohanan, hindi iskedyul ang pangunahing suliranin sa sistema ng edukasyon sa Pilipinas, kundi ang katiwalihan ng pamahalaan, na nagagawa pang unahin ang samo't samong mga bagay sa halip na unahin ang tunay na pangangailangan ng kanilang mga mamamayan.

Kung gayon, nawa'y manatili ang katatagan ng kabataang lumalaban para sa isang makabuluhang kinabukasang nais nating matamasa. Sa kabila ng katiwalian nawa'y panatiliin ang diwa ng Dagyaw — ang Bayanihan, kung saan tayo'y nagkakaisa sa kabila ng mga pagsusubok.

Kung ang mismong Kagawaran ng Edukasyon ay mananatiling paligoy-ligoy sa kanilang pagkilos, karapat-dapat lamang na ito ay tanggalin na nila sa kanilang pag-iisip, at isantabi ang mga paligoy-ligoy na proyekto. Kundi, ang mga mag-aaral at mga g**o nanamanang magbubuhat ng bigat ng pagsimula ng mga hakbang upang gawing mas makabuluhan ang sistema ng edukasyon—mawawalan ng saysay ang pag-aaral.

Written by: Nicholas Abad
Layout by: Mikayleigh Gloria

05/11/2025

Happy birthday to our brilliant Photojournalist, Ezekiel! 📸💖

From your PCS-SHS Courier family, we wish you joy and a brighter future ahead. May you make the most of your special day!

04/11/2025

— Empowering Youth to Spot Disinformation: Understanding Fake News in History and Politics

Written by: Rich Anne Catahay
Layout by: Maria Ignacio

In this modern world that is highly digital and fast-paced, disinformation—incorrect or misleading information that is spread intentionally to deceive—has become a very serious danger. Disinformation differs from unintentional mistakes or rumors in that it is extremely skillful in its creation to be believable and to evoke emotions like fear or anger. Hence, it is obvious that the young who are mostly the most digital-savvy people and the largest users of social media and online platforms will struggle the most to separate the truth from the lies.

Disinformation is even more damaging when it comes to the spheres of history and politics, which are very influential in our understanding of society and the choices that affect everyone. Fake historical narratives can have such a strong impact that they may entirely alter the collective memory of a certain time and even hide injustices of the past, while political misinformation would claim the opposite, as it would lead to voters' confusion, distort democratic processes, and even increase social divisions.

The spreading of such lies not only threatens the very basis of knowledge but also the unity and trust that are essential for the good health of a civilized society. When people start believing falsehoods, they become more divided, suspicious, and less willing to cooperate for the common good. This weakens the bonds that hold communities together and creates an environment where truth becomes harder to defend.

To make sure that both the young people themselves and their communities are safe, the youth will necessarily need to assess information critically. This means questioning the trustworthiness of the sources, trying to find evidence from high-quality sources, understanding the situation, and being careful with the content that is emotionally charged and is meant to manipulate.

If they have a solid foundation of critical thinking and media literacy, young people will not only be the ones who suffer from the fake news controversy but will also be the ones living in a truth and open debate society. Through awareness and education, they can become protectors of truth, ensuring that history and politics remain grounded in facts rather than falsehoods.

03/11/2025

“Tinuruan ako ng buwan na may kagandahan din sa kadiliman, na kahit hindi ako buo, sapat pa rin ako.”

Kaakibat ng ating pagtanda, paunti-unti rin tayong namumulat sa iba't ibang katotohanan sa mundong ating tinitirhan—ang kahirapang maging sapat sa paningin ng iba.

Tulad ng buwan, tayong lahat ay may kani-kanyang anyo at kagandahan—tayo ay nagbabago sa paglipas ng panahon, ngunit hindi inaalis ng pagbabago na ito ang ating tunay na pagkatao.

Mula sa aking pagkabata, binubuhat ko na ang bigat ng inaasahan sa akin ng iba't ibang tao. Sanay ang aking pusong unahin ang nararamdaman ng iba kaysa sa sarili, sapagkat sino ba ako para harapin ang tunay kong nararamdaman? Mayroon nga ba akong karapatan upang ipahiwatig ito sa iba?

Kaya naman, isa sa mga tinatanong ng mga boses sa aking utak habang ako ay lumalaki, “Sapat pa rin ba ako kahit ako ay nagkukulang?” Kung hindi ko makita ang aking sariling kahalagahan, paano pa kaya ito makikita ng iba?

Subalit, sa aking pagtingala at paghanga sa kagandahan ng buwan, hindi ko maiwasang maihambing ito sa aking buhay.

Isa akong buwan—isang taong nagdadala ng liwanag sa kalagitnaan ng kadiliman, at siyang nagdadala rin ng katahimikan sa kaguluhan ng gabi. Ngunit tulad ng isang buwan, ako rin ay mayroong iba't ibang anyong taglay na kagandahan.

Lahat tayo ay magkakaiba, kung kaya'y iba-iba rin ang personalidad natin sa pang-araw-araw na buhay dulot ng pagkakaiba sa ating mga karanasan. Sa gayon, hindi tayo kailanman obligadong habulin ang pagiging sapat para sa iba—hindi dapat natin inaasa sa ibang tao ang ating kahalagahan.

Ang buwan sa itaas ay maaaring maging gabay at inspirasyon sa atin. Metapora man itong maihahambing sa atin, ngunit kailangan pa rin nating tandaang hindi tayo ito—ginawa tayong tao para mahalin ang buhay natin sa mundo at hindi upang magsilbing liwanag at makulong sa katanungang, “Sapat ba ang ginagawa ko?”

Kailanma'y hindi nagiging masama ang pagiging liwanag sa iba. Ngunit tulad nga ng kasabihang, “You can't pour from an empty cup,” hindi natin ito magagawakung uubusin natin ang ating sarili.

Kaya naman, sa halip na isantabi natin ang nararamdaman, gayahin natin ang buwan at hayaan ang ating sarili na magpahinga. Tulad ng buwan, nawa'y palibutan tayo ng mga taong magsisilbing bituing makakasama natin sa kalagitnaan ng kadiliman.

Isinulat ni: Jessey Lazo
Iginuhit ni: Jan Nebres

02/11/2025

Happy birthday to our dedicated Editor-in-Chief, Carissa! ✍️💖

From your PCS-SHS Courier family, we wish you joy and a brighter future ahead. May you make the most of your special day!

02/11/2025

Entry #11 – Nakalimot Ka Na
Ba?

“Ay, nakalimutan ko pala ang mantika,” wika ni Mama habang iniaabot sa akin ang basket. “Dito ka muna, anak. Ako na lamang ang kukuha para hindi na tayo muling pumila.”

Tumango ako. Madali lang naman iyon—mantika lang naman ang kukunin. Pero habang tinitingnan ko siyang naglalakad palayo, may kung anong bigat na dumapo sa dibdib ko.

Hinawakan ko nang mahigpit ang basket, saka ako muling tumingin sa pila. Tatlong tao na lang sa unahan namin. Mabilis pa ang kilos ni Ate Cashier; bawat beep ng scanner ay parang pintig ng kabang unti-unting lumalakas.

Sig**o, ang pinakanakakatakot na karanasan noong ako’y bata pa ay hindi ‘yung antisipasyong may multo sa dilim, kundi ‘yung maiwan sa pila sa grocery. ‘Yung may hawak kang basket, tinititigan ka ng lahat, at wala kang kasamang magbabayad. Para kang naipit sa pagitan ng oras at pag-aalala—at bawat beep ng scanner ay tila paalalang malapit ka nang mapunta sa unahan.

“Hintayin n’yo po si Mama,” sabi ko, medyo nanginginig na ang boses. Ngunit walang sumagot. Si Ate Cashier, nakangiti lang, tila dumaraan lang ang tingin sa akin. Si Kuya Guard naman, abala sa pag-aayos ng mga kariton. Parang wala ni isa ang nakaririnig.

Lumingon ako sa paligid—unti-unting nababawasan ang tao. Ang mga ilaw sa kisame, kumikislap; ang malamig na hangin ng aircon, parang humahaplos sa balat nang masyadong matagal. Kanina, tanghali pa ito, pero ngayon, tila gabi na. Sa labas ng salamin, wala na ang araw—puro anino na lang at katahimikan.

May batang dumaan, hawak ng kaniyang ina. Tinitigan ako sandali, saka nagmamadaling lumayo. Gusto kong sumigaw, ngunit walang boses na lumalabas. Beep... beep... beep… paulit-ulit, kahit wala nang inaabot na produkto si Ate Cashier.

Umupo ako sa gilid, hawak pa rin ang tsokolate na binili ni Mama para sa akin.

Napansin ko ang pader sa likod ng kahera—may bagong poster. Nilapitan ko nang kaunti. May litrato ng isang batang may hawak na tsokolate, suot ang pamilyar na ngiti, sumasalamin ang suot sa damit ko ngayon.

Tahimik. Wala nang beep. Wala na ring tao.

Tama nga sig**o. Nakakatakot nga talagang maiwan sa grocery—lalo na kung matagal ka nang naghihintay. Pero sig**o, mas nakakatakot ‘yung hindi na balikan at tuluyang makalimutan.

“Iha, ang tagal mo na rito,” sabi ng cashier. Hindi ko alam kung nakangiti ba siya o napapagod lang.

“Hintayin ko lang po si Mama,” sagot ko.

Tahimik. Walang tunog kundi ‘yung beep ng scanner.

Pero parang kanina pa naman walang bumibili.

“Ilang taon ka nang sinusundo, ah?” tanong ng cashier.

Hindi ko na maalala. Pero sabi niya, babalik siya.

Lagi naman niyang sinasabi ‘yon, tuwing umaalis siya.

Ngunit ayos lang. Sabi naman ni Mama, sandali lang siya.

Kaya… hihintayin ko pa rin siya rito.

Isinulat ni: Princess Anne Roque
Kuha ni: Karl Joseph Mesias

01/11/2025

Ngayong ika-2 ng Nobyembre, ating alalahanin ang kaluluwa ng mga mahal natin sa buhay na kapiling na ng Ama. Ang kanilang pagpanaw ay hindi pangatwiran ng paglimot sa kanila. Kundi, ito ay isang paalala upang muli nating tandaan ang mga alaalang nanatili sa ating mga puso at isipan.

Ang araw na ito ay hindi lamang pagtanda sa kanila; ito ang pagkakataon upang muli natin silang mabisita at mapahalagahan. Ang simpleng pagdarasal para sa kanila ay sapat na upang maipakita ang pagmamahal natin sa kanilang sa kabila ng kamatayan ay hinding-hindi mawawala.

Kaya naman, atin nang sindihan ang mga kandila at muling isapuso ang mga taong hindi na natin nakakasama sa mundong ibabaw, ngunit nananatiling buhay sa pagitan ng mga alaala natin.

01/11/2025

: Kung Saan Naglalagi ang Liwanag

Tuwing dumarating ang Nobyembre, tila humihina ang ingay ng mundo. Ang mga kalyeng dati ay puno ng tawanan ay napapalitan ng tahimik na paglalakad papunta sa sementeryo, bitbit ang mga kandila, bulaklak, at alaala. Ganito talaga kapag Undas—panahon ng paggunita at pagbalik, panahon ng muling pagkikita ng mga buhay at alaala ng mga pumanaw.

Habang inaayos ni Mama ang mga puting bulaklak sa puntod ni Lolo, ako nama’y nakaupo sa gilid, pinagmamasdan ang liwanag ng kandila. Ang mga apoy na iyon, tila maliliit na bituin sa lupang naglalagablab, sumasayaw sa hangin, at unti-unting nauupos. Parang buhay din natin: maliwanag sa umpisa, ngunit dahan-dahang nauubos habang dumaraan ang mga taon. Ngunit kahit nauupos, may init pa ring naiiwan buhat ng pagmamahal.

Naalala ko tuloy kung paanong dati, sa tuwing Undas, sabay-sabay kaming pamilya at may dalang pagkain, may kuwentuhan, may halakhakan; nagiging parang munting reunion. Ngayon, ilan sa kanila ang tanging larawan na lamang ang kasama namin. Nakakatawa, ‘no? Sa gitna ng katahimikan ng sementeryo, doon mo madalas maramdaman ang pinakamalakas na pintig ng puso.

Ngunit ngayong lumaki na ako, napagtanto kong hindi lang pala sa sementeryo matatagpuan ang mga patay. May mga nilalang na humihinga pa, ngunit matagal nang nilamon ng katahimikan. Ang aking ina, buhay siya, oo, ngunit may bahagi sa kanyang namatay noong araw na isinilang ako. Lagi kong naririnig sa kanyang tinig ang pagod na tila hindi galing sa katawan kundi sa kaluluwa. Minsan, nakikita ko siyang nakatitig sa bintana, para bang may hinihintay na hindi na babalik. Ang mga kamay niyang minsang puno ng pangarap, ngayo’y abala sa paglalaba, pagluluto, at paglimot. Sa bawat pagsindi ng kandila, naiisip kong baka iyon din ang apoy ng kaniyang mga dating pangarap na nauupos ngunit patuloy pa ring nagbibigay-liwanag.

Ang aking ama naman, matagal nang wala. Hindi siya namatay, pero iniwan niya kami nang hindi man lang lumingon. Sa kanya ko natutuhang minsan, may mga buhay na parang aninong dumaraan lang, walang bakas kundi malamig na puwang sa hapag-kainan. Wala akong puntod na dinadalaw para sa kanya, pero tuwing Nobyembre, nag-aapoy din ang kandila sa loob ko—isang apoy ng pag-unawa at pagtanggap na hindi lahat ng pagkawala ay kailangang hanapin muli.

At siyempre, may mga tunay na paglisan. Ang aking mga lolo’t lola, na ngayon ay payapang nakahimlay sa ilalim ng mga bulaklak. Sila ang nagturo sa akin kung paano tumawa nang walang pag-aalinlangan, kung paanong kahit ang hirap ay kayang lampasan basta’t may pananampalataya. Sa kanila ko unang natutuhan na ang kamatayan ay hindi kabaligtaran ng buhay, kundi karugtong nito—isang tahimik na pagbabalik.

Habang pinagmamasdan ko ang mga kandilang nagsasayaw sa hangin, napaisip ako kung gaano karami sa atin ang pinapanday ng apoy—apoy ng sakit, ng pag-ibig, at ng pagbangon. Ang bawat pagsindi ay paalala ng mga taong minsang nagbigay-liwanag sa ating dilim, at kahit matagal na silang naglaho, patuloy pa rin silang naglalagablab sa loob natin, sa mga bahagi ng pusong natutong magmahal at magpatawad.

Kaya ngayong muli na namang nagbabalik ang Nobyembre, habang naglalaro sa isipan ko ang mga alaala ng nagsipaglisan, pinipili kong ngumiti. Sapagkat sa bawat sindi ng kandila, may pag-asang muli silang nabubuhay sa ating puso. Sa mga bulaklak na nalalanta, sa mga halakhakang nauulit taon-taon, at sa mga dasal na mahina ngunit taos, patuloy silang nabubuhay sa atin.

Ang alaala ay parang kandilang kahit tuluyang matunaw, patuloy pa ring nagbibigay-liwanag. Sapagkat habang may nagmamahal, habang may umaalala, hindi kailanman tuluyang mamamatay ang mga naiwan nilang bakas sa ating kaluluwa. Doon, kung saan naglalagi ang liwanag, patuloy silang nabubuhay.

Isinulat ni: Carissa Danielle Breis
Publikasyong Materyal mula kay: Euline Pulido

31/10/2025

On this day, let us take a moment to pause and remember all the saints in heaven who continue to intercede for us and guide us along with the holy spirit.

As devoted Catholics, let us offer up our prayers and intentions to the heavens on this joyous day, seeking for the intercession of the blessed saints, especially asking for the intentions of peace for the world today.

May the holiness of the heavenly saints continue inspire us to follow in the path of Christ's righteousness and goodness in all that we do, and their sacred influence flow through each of us as we live every day of our lives in the virtues of humility, courage and compassion as they all did.

31/10/2025

: Bayanihan: A Timeless Tradition that Always Unites

From moving houses through the strength of many hands to extending help during times of crisis, bayanihan has always been a defining trait of the Filipino people. It is more than just an act of kindness—it is a symbol of unity and compassion that has endured through generations.

Originating from the word bayani, meaning "hero" in English, it represents heroism and helping others without expecting anything in return, but rather to only achieve a certain goal. This tradition began when Filipino communities would come together to help a neighbor move an entire house made of light materials, carrying it on their shoulders to a new location, symbolizing social solidarity.

Bayanihan is deeply rooted into Filipino culture and still continues to thrive in modern times. When challenges arise, Filipinos stand together as a community. This can be seen during the COVID-19 pandemic, a time when the world stood still, and many lost their livelihoods. However, amidst fear and uncertainty, the spirit of bayanihan shone through by communities organizing relief drives to share food and support one another. Bayanihan shows that even in isolation, unity and compassion can bring light to the darkest of days.

Today, Filipino citizens represent bayanihan when they work together to promote honesty, stand up against corruption, protect the environment, and stay strong together to rebuild homes after natural disasters. Times have changed greatly compared to the past, yet Filipinos still carry the same spirit of cooperation and compassion that continues to guide everyone towards a better nation.

Bayanihan is the heroism that is not always loud or grand—it can be seen in everyday acts of kindness when people stand together to achieve a common goal. Everyone becomes stronger when others lift each other up, and this enduring trait is something every Filipino should be proud of. It is a reminder that at our core, Filipinos are people of compassion, generosity, and selflessness, and it will keep living on because of the community created.

Written by: Nicole Claire Legarde
Layout by: Gwyneth Soriano

29/10/2025

Periodistas hone skills in DAGYAW Day 2 workshop

Annual Courier Workshop is held at the Pateros Catholic School Annex on October 25, with the theme “Developing Abilities and Grit of Young Artists and Writers (DAGYAW).

Participants included student writers from the Grade School, Junior High School, and Senior High School departments.

News and Feature Writing participants are assigned to stay in Room 205, while Editorial and Column Writing are gathered in Room 201.

The workshop’s registration took place from 7:30 AM to 8:00 AM and officially began at 8:40 AM with a prayer and the singing of the National Anthem in each respective room.

School Paper Advisers (SPA) supervised the event as Mr. Dominic Austria led the session for Editorial and Column Writing.

Mr. Austria discussed the structure and techniques of effective editorial and column writing, emphasizing clarity, tone, and strong argumentation.

After the discussion, students were tasked to write their own pieces based on the topic provided.

Mr. Austria then gave feedback on their works, offering constructive advice on how to refine their writing and develop their journalistic voice.

The event concluded at 1:00 PM with a photo opportunity and a closing prayer.

Written by: Nicole Legarde
Photos by: Isaiah Sanchez

Pateros Catholic School - Senior High School Courier

06/11/2025

06/11/2025

05/11/2025

04/11/2025

03/11/2025

02/11/2025

02/11/2025

01/11/2025

01/11/2025

31/10/2025

31/10/2025

29/10/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category