20/10/2025
At sa mga ganitong sitwasyon maraming makakarelate dipo ba?
Hindi Nila Ako Tinirhan ng Ulam Kahit Pagod at Gutom Ako Galing sa Work
Isa lang akong ordinaryong manggagawa.
Gumigising ng alas-singko ng umaga, pumapasok sa trabaho,
at umuuwi ng gabi na ang tanging hanap lang ay mainit na kanin at simpleng ulam.
Hindi ko hinihingi ang luho,
pero minsan, parang napakahirap palang makahanap ng konting malasakit sa mismong tahanan mo.
Galing ako sa trabaho noon, basang-basa ng pawis, may alikabok pa sa braso.
Maghapon akong nagbuhat ng semento sa site,
walang pahinga, halos walang kain.
Habang naglalakad pauwi,
ang nasa isip ko lang ay makakain ng kahit tinapa o pritong itlog man lang.
Pagdating ko sa bahay, madilim na ang paligid.
Tahimik.
Sa mesa, may mga plato—
pero lahat ubos.
Ni isang subo ng ulam, wala.
Binuksan ko ang kaldero,
at ang bumungad sa akin… kaning tutong.
Walang sabaw, walang kahit anong ulam.
Tahimik akong napaupo sa upuan.
Naririnig ko sa labas ang tawanan ng mga kapatid ko habang kumakain sa tindahan sa kanto.
Huminga ako nang malalim at pumasok si Mama.
“Oh anak, kararating mo lang?
Pasensya na ha, naubos ‘yung ulam, hindi ko akalaing gutom ka pa.”
Hindi ko alam kung matatawa ako o maiiyak.
> “Ma, araw-araw akong nasa trabaho para makatulong sa inyo.
Kahit isang piraso man lang sana, pwede naman sigurong itabi.”
Tahimik siya.
Nakayuko lang, walang sagot.
Pero ramdam ko ‘yung bigat sa loob ko—
‘yung pakiramdam na kahit andiyan ka,
parang ikaw ‘yung pinakahuling naiisip.
Umupo ako sa gilid ng mesa.
Binuksan ko ang gripo at uminom ng tubig.
‘Yun na lang ang pinanghapunan ko.
Habang nilalamon ako ng katahimikan,
napatingin ako sa dingding na may nakapaskil na lumang litrato naming pamilya—
nakangiti lahat,
pero hindi ko na maalala kung kailan huling totoo ‘yung ngiting ‘yon.
Ang hirap pala, Kuya Mid,
‘yung araw-araw kang nagsusumikap para sa kanila,
pero pag-uwi mo, ni ulam… wala kang madatnan.
Kinabukasan, nagising ako nang maaga.
Habang nag-aalmusal sila,
tahimik akong nagprito ng itlog—para sa sarili ko.
Si Mama, lumapit.
“Anak, pasensya ka na ha.
Hindi ko napansin kagabi.
Akala ko kumain ka na sa trabaho.”
Ngumiti ako ng pilit.
“Okay lang po, Ma.
Hindi ko na lang po uulitin na umasa.”
Tumango siya at naglakad palayo,
pero sa loob ko, ramdam kong pareho kaming nasaktan—
siya, dahil alam niyang napabayaan ako;
ako, dahil hindi ko alam kung may halaga pa ba ‘yung pagod ko.
Simula noon, natutunan kong hindi lahat ng “bahay” ay tahanan.
Minsan, kahit kumpleto kayo sa ilalim ng isang bubong,
may isang taong palaging nakakalimutan—
‘yung laging pagod,
‘yung laging umaasa,
‘yung laging gutom hindi lang sa pagkain, kundi sa pagmamalasakit. 💔
