Viral Ngayon

23/09/2025

Batang May Kulang na Binti, Araw-araw Naglalakad ng 4 KM para Makapasok sa Paaralan; Hiling: Artipisyal na Paa

Toboso, Negros Occidental — Araw-araw, si Jean Arija Daipal, isang Grade 6 na mag-aaral sa lokal na paaralan sa bayan ng Toboso, ay nagsisimula ng kaniyang paglalakbay nang maaga upang makarating sa klase. Tinatayang 4 kilometro ang kanyang nalalakbay — 2 kilometro papunta sa paaralan, at 2 kilometro pabalik sa bahay — kahit ipinanganak siyang iisa ang binti.
Hindi naging hadlang ang kanyang kapansanan para mangarap: nais niyang maging doktor isang araw, at makatulong sa mga may karamdaman kagaya ng nararanasan niya. Sa spite ng layo ng distansya at hirap ng paglakad sa kalsadang paminsan ay hindi maayos, pinipilit ni Jean na hindi mawalan ng pag-asa.

Ayon kay Principal Junar T. Mahilum, ang g**o at lider ng paaralan, ang kwento ni Jean ay naging inspirasyon hindi lamang sa mga magulang at g**o kundi pati na rin sa mga kapwa mag-aaral. “Ipinakita niya na hindi sukatan ng katayuan o katawan ang kakayahan ng isang bata,” ani Mahilum. Dagdag niya, sa kabila ng mga hadlang, palaging maaga si Jean sa klase, laging nakahanda, hindi nawawala sa pagsusulit.
Sa kasalukuyan, ang pinak**alaking pangarap ni Jean ay magkaroon ng artipisyal na paa (prosthetic limb) upang maging mas madali at ligtas ang kaniyang paglalakad sa araw-araw na pagpasok. Naniniwala siya na makakatulong ito hindi lamang sa bilis ng paglalakad kundi sa pagtiyak ng kaligtasan niya—lalong-lalo na sa mga pagkakataong maulan o madulas ang daan.
Hinihikayat ni Principal Mahilum ang komunidad, mga lokal na negosyo, lalo na ang pamahalaang bayan at NGO’s na makiisa sa pagtulong kay Jean. “Ang maliit na tulong ay malaking pagbabago para sa batang ito,” sabi niya. Ayon sa g**o, kahit ang simpleng donasyon para sa prosthetic foot o kahit pagkakagulangan nito ay malaking biyaya.

Sa bandang huli, ipinapakita ni Jean na edukasyon at pangarap ay hindi hadlang kahit pa may kakulangan sa katawan. Sa kanyang mga yapak na naglalakad sa gilid ng daan, dala niya ang mensahe na “walang imposible basta’t may determinasyon at pagsusumikap.”

22/09/2025

Sa kalsada, dugu.anang mga tao—sigawan, batuh@n,habulan. Ang mga kapulisan at mamamayan ay nagbabanggaan, kapwa sugat@n,kapwa pagod, kapwa nagtitiis ng init at gutom. Pero ang masakit, pareho lang silang biktima ng isang sistemang bulok. Ang tunay na kalaban ay hindi nasa kalsada, kundi nasa loob ng mga malalaking bahay na may malalamig na aircon.

Habang nagbubuwis ng lakas ang taumbayan at pulis sa lansangan, ang mga tunay na buwaya ay komportableng nakaupo, nanunuod na para bang isang palabas lang ang lahat. Nakakatawa para sa kanila ang sigawan at saki.tan, dahil sa bawat dug0 na tumutulo, sila’y nananatiling ligtas at busog sa nakaw na yaman.

Kung may dapat masaktan, hindi ito ang mga maralitang lumalaban at mga pulis na sumusunod lang sa utos. Ang dapat masugatan ay ang mga corrupt na opisyal na walang habas magnakaw sa kaban ng bayan. Lumabas kayo diyan sa mga lungga n’yong marangya—harapin n’yo ang taong matagal n’yong niloloko!

22/09/2025

𝐏𝐑𝐀𝐘 𝐅𝐎𝐑 𝐍𝐎𝐑𝐓𝐇𝐄𝐑𝐍 𝐋𝐔𝐙𝐎𝐍 🙏

Nagbabadya nang dumaan o tumama sa bahagi ng ang mata o sentro ng SUPER TYPHOON ( ) ngayong umaga o mamayang tanghali na inaasahang magdadala ng napak**apaminsalang lakas ng hangin at malalakas na pag-ulan maging sa at sa iba pang probinsya sa .

Dahil sa paglapit pa ng bagyo, nakataas na ang SIGNAL NO. 5 sa northern portion ng (Babuyan Island, Didicas Island, Panuitan Island, at Calayan Island) na inaasahang makakaranas ng mala-delubyong lakas ng hangin ng bagyo.

21/09/2025

WAG MAGCHARGE NG CELLPHONE PAG WALANG BANTAY‼️‼️‼️⚠️

Malolos, Bulacan — Sa mga tahimik na oras ng madaling-araw, isang mapait na trahE.dya ang yumanig sa Barangay Bulihan nang isang pamilya ng apat ang mawalan ng buhay sa isang sunog na kumalat sa kanilang bahay. Ang insidente ay umano’y nag-ugat mula sa isang simpleng gawain — pag-charge ng cellphone sa gabi — na madalas sana ay hindi pinapansin ngunit naging sanhi ng matinding pinsala.

Ayon sa unang ulat mula sa lokal na awtoridad, ang pamilya ay binubuo ng magulang at dalawang anak.

May isang anak na tinatayang 15 taong gulang na nakaligtas ngunit may mga sugat at natamo mula sa sunog.

Ang sunog ay sumiklab sa gabi sa kanilang bahay sa Malolos, Bulacan — tinatayang mga oras na gitna ng gabi o madaling-araw.

Bagaman hindi pa opisyal na kumpirimado ng Bureau of Fire Protection (BFP) na ang pagsingil ng cellphone ang nagsimula ng apoy, may mga testigo at video online na nagsasabing may nakita silang charger na nakakabit sa outlet habang nagcha-charge ang cellphone nang magdamag.

May mga residente ring nagsabi na nakarinig sila ng malakas na tingting o may kumulog na tunog bago lumakas ang apoy.

Pagdating ng bombero sa lugar, mabilis nilang sinikap na pahinain ang apoy, ngunit malakas ang hangin at marami ang nasunog sa loob ng bahay bago pa man makuha ang buong kontrol.

Iniimbestigahan ngayon ng BFP kasama ang lokal na pamahalaan ang posibleng sanhi at kung may kapabayaan sa electrical wiring, paggamit ng substandard charger, overloading ng outlet, at iba pang salik.

May mga netizens at kapitbahay na nagsasabi nang “sana hindi na maulit ito,” at nananawagan sa mga tao na maging maingat sa paggamit ng electronics lalo na sa gabi.

May mga pamilya na nagbigay rin ng tulong sa nasaktang anak bilang bahagi ng bayanihan.
May mga grupong panlipunan na nagtulak na magkaroon ng regulasyon o kampanya para sa ligtas na gamit ng chargers at mga devices — lalo na yung mura pero hindi certified.

Ang insidenteng ito ay paalala na:
Gamitin ang tamang charger — certified, hindi sobra-sobra ang load sa outlet.
Huwag iwan ang cellphone o anumang electronic device na naka-charge nang magdamag kung walang bantay.

Tiyakin na ang electrical wiring ng bahay ay maayos at hindi sira.
Maglagay ng smoke detector, fire extinguisher, at mga fire escape plan sa bahay.

21/09/2025

Kanya kanya tayo ng dahilan🫣

21/09/2025

PRESYO NG FISHBALL NA NGA LANG PINAGLALABAN MO NAHULI KA PA

Inaresto ng mga awtoridad ang isang lalaki na naging usap-usapan online matapos siyang manawagan sa publiko na ibaba ang presyo ng fish ball, kwek-kwek, at iba pang street food sa kasagsagan ng mga protesta kontra korapsiyon nitong Linggo, Setyembre 21.

Ayon sa mga saksi, bitbit ng lalaki ang isang plakard na may nakasulat na: “Ibaba ang presyo ng fish ball, itaas ang dangal ng masa!” Habang todo-sigaw siya ng panawagan, umani siya ng atensyon mula sa mga nagpoprotesta at maging sa mga dumaraan, dahilan upang kuhanan ng video at mabilis itong kumalat sa social media.
Maraming netizens ang nagpahayag ng simpatya, sinasabing simple pero makabuluhan ang hinaing ng lalaki. Para sa ilan, simbolo ito ng lumalalang problema sa taas-presyo ng mga bilihin, lalo na’t maging ang mga pagkaing kalsada na dati’y abot-kaya ng masa ay nagmamahalan na rin.

Ngunit hindi nagtagal ay dinampot siya ng mga pulis dahil umano sa paglabag sa public order at kawalan ng permit para sa isinagawang mini-demonstration. Agad siyang dinala sa presinto para sa imbestigasyon.

Mariing kinondena ng ilang grupo ang pag-aresto, at iginiit na lehitimo ang karapatan ng bawat mamamayan na magpahayag ng saloobin. Para naman sa iba, ang simpleng panawagan tungkol sa fish ball ay sumasalamin sa mas malalim na sigaw ng taumbayan laban sa mataas na presyo ng pagkain at kawalan ng hustisya.
Samantala, patuloy ang pagtutok ng publiko sa pangyayari. Ang isyu ay hindi lang naging usapin ng street food kundi nagsilbing mitsa upang muling talakayin ang kahirapan, korapsiyon, at ang karapatan ng bawat Pilipino na magsalita para sa kanilang kapakanan.

21/09/2025

Ginawa ko ang lahat para makaahon kayo sa hirap pero nung ako naman ang nangailangan hindi ko kayo mahagilap.”

Ako si Gina.55years old.55 yrs old pa lang ako pero parang ang tanda ko na
Panganay sa lima. Anak ng magsasaka at labandera. Hindi marangya ang buhay namin, pero bata pa lang ako, alam ko na ang responsibilidad ko: ako ang ate. Ako ang tagapagtanggol. Ako ang magtataguyod.

Nang m@m@t@y si Papa sa aksi.dente at nagkasakit si Mama, ako ang nagdesisyong huminto sa pag-aaral kahit third year college na ako. Pinagpatuloy ko ang paglalaba ni Mama, nagtrabaho sa karinderya, nagbenta ng gulay sa palengke—lahat, para lang makapagtapos ang apat kong kapatid.

“Wala ‘to, basta makapagtapos kayo. Ayoko kayong matulad sa ‘kin.” Lagi kong sinasabi ‘yan sa kanila.
Araw-araw, ako ang nagigising ng alas-kwatro para ipaghanda sila. Ako ang naglalaba ng uniporme, ako ang umaasikaso ng mga projects nila, ako ang tagapunas ng luha kapag sila’y bagsak sa exam. Ako ang nanay, tatay, at kapatid—ako lahat.

Mula sa sakripisyo, bunga ang tagumpay. Dumating ang araw na nagtapos ang isa sa mga kapatid ko bilang engineer. Sunod ang pangalawa, naging nurse sa abroad. Ang pangatlo, nakapundar ng maliit na negosyo. Si bunso, nakapasok sa magandang kumpanya.

Habang sila’y paangat, ako’y nanatiling simpleng tindera ng lugaw at ulam sa gilid ng eskwelahan. Pero masaya ako. Hindi ko iyon ikinahiya. Sapat na ang makita kong sila’y nasa maayos na kalagayan.

Sa tuwing may nagpapasalamat, sinasabi kong, “Hindi kailangan ng parangal. Basta hindi kayo nakalimot, sapat na ‘yon.”

Isang araw, na-diagnose ako ng sakit sa kidney. Kailangan ng maintenance, dialysis, gamot—at hindi biro ang halaga. Noong una, hindi ako humingi ng tulong. Nahihiya ako. Ayoko silang istorbohin. Pero dumating sa puntong wala na akong makain, wala nang pampagamot.
Kaya nag-message ako sa kanila.
“Kapatid, pasensya na, kailangan ko lang sana ng konting tulong kung pwede. Hindi ko na kaya.

Walang sagot.
Nag-text ako. Nag-chat. Tumawag.
“Busy lang sig**o sila.”
Isang linggo. Dalawang linggo. Buwan. Wala ni isang dumalaw. Wala ni isang tumugon.
Nalaman ko, nagbakasyon ang isa sa Japan. Yung isa, bagong kotse. Si bunso, may sariling bahay na. Pero ako… ako’y mag-isa, may iniindang sakit, nakaupo sa lumang upuan sa ilalim ng puno, hawak ang cellphone, umaasang tatawag sila.

Hindi ko sila isinumbat sa iba. Hindi ko rin ipinasigaw ang sakit ng loob ko. Pero sa bawat gabi na pinapahid ko ang sariling luha, isang tanong ang paulit-ulit:
“Bakit, nung ako ang kailangan nila, ako ang nariyan. Pero ngayong ako naman ang nangangailangan… nasaan sila?”

Ngayon, ang mga kapitbahay ko na lang ang nagdadala ng lugaw. Ang sariwang prutas ay donasyon ng isang dating estudyante na nabalitaan ang kalagayan ko. Hindi sila kadugo, pero sila ang dumamay.

Ako si Gina.dating ate na naging ina, naging sakripisyo, naging tulay ng tagumpay. Pero sa huli, ako rin ang naiwan. Hindi dahil wala na akong halaga… kundi dahil may mga taong nakalimot kung sino ang una nilang sinandalan.
At kung mabasa man nila ito balang araw, sana maalala nila:

“Walang engineer, nurse, negosyante, o manager ngayon kung hindi dahil sa ‘Ate’ na nagpas-an ng lahat para sa inyo.”

Kung sakaling dumating ang araw na tuluyan na akong mawala, hindi ko na hahangad pa ng luha mula sa kanila. Ang tanging hiling ko na lamang, sana bago sila matulog, maalala nila na may isang ate na tumayong magulang, nagsakripisyo ng lahat, at nagmahal nang walang sukli.

At sana, kapag may pagkakataon, matuto silang bumalik at magpasalamat—hindi sa akin, kundi sa Diyos na nagbigay sa kanila ng isang ate na handang ibigay ang lahat, kahit wala nang matira para sa sarili.

21/09/2025

HINDI MO MAIINTINDIHAN HANGGAT HINDI KA NAGING ISANG INA

Hindi ko naintindihan kung bakit tila masungit ka minsan, hanggang sa naging isa akong ina at napagtano kung gaano ka pagod at hindi pinahahalagahan ang nararamdaman mo.

Hindi ko naintindihan kung bakit ang tagal mong maghanda o gawing handa ang iyong sarili, hanggang sa naging isa akong ina at napagtanto kong masyado kang abala sa lahat ng bagay para maihanda tayo at ito ang dahilan kung bakit huli kang dumating at nakapaghanda.

Hindi ko naintindihan kung bakit sasabihin mong bigyan mo ako ng limang minuto kung kailan gusto kong maglaro hanggang sa ako ay naging isang ina at gusto ko lang ng isang segundo na huminga sa pagitan ng mga gawain

Hindi ko naintindihan kung bakit ka nagagalit sa akin kapag bumabangon ako sa k**a twing ika sampung minuto dahil hindi pa ako pagud,hanggang sa ako ay naging isang ina at napagtanto kung gaano karaming mga bagay ang kailangan mong gawin habang tayo ay natutulog.

Hindi ko naintindihan kung bakit palagi kang nag aalala, hanggang sa ako ay naging isang ina at napagtanto na ito ay dahil ang iyong pagmamahal sa akin ay napakalaki at napakalakas at ang ideya ng anumang masamang nangyayari at pwedeng mangyari ay tumatagos sa iyong kaloob looban at kaluluwa.

Hindi ko naintindihan kung bakit mo ako niyayakap ng sobrang higpit hanggang sa naging ina ako at napagtanto kong napakasalimuot at napakahirap ng buhay sa mundo at ako ang iyong paalala na sulit ang lahat.

Ang pagpasok sa pagiging Ina ay nagbigay sa akin ng pagbabago ng pananaw sa lahat ng bagay at aspeto kasama ka,
at ang maging isang ina ay nagbigay daan sa akin upang mas maintindihan at mas mahalin kita aking Ina..

21/09/2025

GANUN PALA KAPAG HINDI KA NA NAPAPAKINABANGAN HINDI KA NA DIN KILALA

Hello Admin ako si Ella 59 years old
Ako ang panganay sa aming magkakapatid. Dalawampung taon akong nagbakasakali sa ibang bansa—malayo sa pamilya, malayo sa lahat ng nakasanayan ko—para lang maitaguyod sila. Hindi madali, pero tiniis ko ang lungkot, pagod, at pangungulila. Ang tanging iniisip ko noon ay makapagtapos sila sa pag-aaral at hindi na maranasan ang hirap na pinagdaanan namin.

Kada sahod, hindi ko iniipon para sa sarili ko. Lahat, padala sa Pilipinas. Tuition ng kapatid, pambili ng libro, baon, at kung anu-ano pang kailangan nila. Kapag may kasal, ako rin ang gumastos. Kapag may kahilingan, ako rin ang sumasalo. Kahit minsan ay gusto ko ring magkaroon ng sariling buhay, pinili kong unahin sila dahil iyon ang akala kong tungkulin ko bilang panganay.

Lumipas ang mga taon. Nakatapos sila, nagkaroon ng kanya-kanyang pamilya. Ako naman, nanatiling nasa ibang bansa, nagtatrabaho nang walang humpay. May mga pagkakataon na iniisip ko: “Kailan naman kaya ako?” Pero agad ko ring tinataboy ang tanong na iyon, dahil mas mahalaga sa akin ang makita silang umaasenso at nagiging masaya.

Hanggang dumating ang panahon na kinailangan ko nang umuwi. Hindi na ako malakas. May mga sakit na rin ako, at hindi na ako kayang alagaan ng katawan ko sa trabaho. Pag-uwi ko, inakala kong may aabutang yakap, salubong, at pagkalinga mula sa mga kapatid na minsang sinakripisyohan ko. Pero pagdating ko, isang malamig na katahimikan ang bumungad sa akin. Mag-isa ako sa bahay, wala ni isa man sa kanila.

Sinubukan kong tawagan at kamustahin sila, pero bihira ang sumasagot. Kung makakausap man ako, laging nagmamadali, laging may dahilan. Wala man lang nagsabi ng, “Ate, kamusta ka na? Kailangan mo ba ng tulong?” Nakakapanlumo isipin na sa dami ng pagkakataong ako ang sumalo sa kanila, ngayon na ako ang nangangailangan, wala ni isa ang lumilingon.

Mag-isa akong humaharap sa bawat araw. Mahina na ang katawan ko, hirap na rin sa gastusin, at minsan naiiyak na lang ako sa mga alaala. Nasasaktan ako, hindi dahil wala akong pera, kundi dahil wala akong natanggap na pagmamahal at pag-alaga mula sa mga taong ipinaglaban ko noon. Ang sakit isipin na kapag wala ka nang maibigay, wala na ring may pakialam.

Ngayon, natutunan kong hindi pala sukatan ng pagmamahal ang laki ng sakripisyo. Pwedeng ibigay mo ang lahat, pero hindi pa rin iyon garantiya na mamahalin ka pabalik. Masakit, pero tinatanggap ko na—ako na lang ulit, gaya ng dati. Sig**o, ang natitirang pag-asa ko na lang ay matutunan kong mahalin ang sarili kong matagal ko nang iniwan, dahil inuna ko ang lahat… maliban sa akin.

21/09/2025

Naiintindihan ko na si Tatay.

Ngayon ko lang lubos na naunawaan kung bakit siya ay ipinilit na kami'y maghapunan nang magkakasama. Hindi dahil lang sa pagkain ang inaalala niya, kundi dahil alam niyang darating ang araw na hindi na namin maranasan ang simpleng sabayang tawanan at kwentuhan sa mesa. Kaya minsa'y inaayos niya ang mga plato ng may pag-iingat, para balang-araw ang mga bakanteng upuan ay hindi maging huli na lamang na alaala.

Ngayon ko na rin nakikita kung bakit hindi niya ako binilhan ng mga laruan kahit ilang ulit pa akong nagmakaawa. Hindi niya sinasabing 'hindi' dahil ayaw — bagkus dahil natutunan niyang ang pagmamahal ay hindi nasusukat sa materyal. Tinuruan niya akong magtiyaga, mag-ipon, at magpasalamat sa mga munting bagay. Hindi lahat ng luha ang nakakakuha ng gusto; may mga aral na mas mahalaga kaysa sa pansamantalang kasiyahan.

Kaya pala laging tahimik si Tatay pag-uwi galing trabaho — dala niya ang bigat ng buong araw: mga problema sa opisina, pagod ng pag-commute, at ang pag-aalala kung paano bubuhayin ang pamilya. Hindi niya iyon ipinapahayag sa salita, kundi sa mga tahimik niyang pag-upo sa dulo ng sopa at sa mga matang nagmumukhang naglalakbay sa malayo.

Sana hindi ako nagtampo noon; sana naunawaan ko agad na ang kanyang katahimikan ay isang paraan ng pag-ibig, hindi kawalan ng damdamin.
At kaya pala maaga niya akong pinapauwi — hindi lamang para iligtas ako sa dilim ng kalsada, kundi dahil alam niyang darating ang panahon na mawawala ang pagkakataong iyon. Bawat paalam sa pintuan ay may bigat na hindi ko noon naramdaman. Ngayon, ang maagang pag-uwi niya ay isang paalala na ang oras ay laging limitado at ang mga sandali ay madalas ay hindi na mauulit.

Naiintindihan ko na si Tatay—at sa pag-unawa na iyon, dumarating ang masakit na katotohanan: ang pagkawala niya ay nananatiling isang sugat na hindi pa lubusang naghihilom. Palagi kong iniisip kung ano ang magiging katangian ko kung hindi siya nawala nang maaga — kung paano ako aahon sa bawat pag-ikot ng problema at kung sino ang sasalo sa aking mga tagumpay at pagkatalo. May mga gabi pa ring dumadaan na nagigising ako sa alaala ng kanyang tawa, ng amoy ng kanyang pawis pagkatapos magtrabaho, at ng maliliit niyang kilos na ngayon ay parang mga aral na iniwan niya sa akin.

Ngunit hindi lahat ay tanong na walang sagot. Sa pag-uunawa ko sa kanya, natutunan ko ring mahalin at pahalagahan ang mga natitirang hiwa ng ating kwento. Hinahasa ako ng pagkawala—hindi para maging marupok, kundi para maging mas maingat sa pagyakap sa mga buhay na nasa paligid ko. Kung dati ay inakala kong magtatagal pa siya magpakailanman sa aking tabi, ngayon ay alam ko nang ang pagmamahal niya ay nasa paraan ng pag-alalay niya sa akin habang siya'y naroroon—at sa paraan ng pagdadala ko ng kanyang alaala habang siya'y wala na.

Tatay, naiintindihan kita. Ngunit ang pag-alis mo ay nag-iwan ng tanong na hindi pa rin kumpleto ang sagot. Pinipilit kong maging matatag, hindi dahil kailangang maging perpekto, kundi dahil dala-dala ko ang mga aral mo—ang pagtitiis, ang sakripisyo, at ang tahimik mong pagmamahal.

21/09/2025

‘LECHON BUWAYA’

Alongside 100 roasted cows, a whole roasted crocodile was also served during the “Pray for the Philippines” rally in Davao City on Sunday, September 21, 2025. The crocodile was sliced and shared with attendees at San Pedro Square.

📸 Arjoy Ceniza / Facebook

21/09/2025