JIO Studio

11/12/2025

BGen Armando Garcia (Ret)

Philippine Military Academy Class 1960
Philippine Air Force Flying School Class 1962

Pagka-graduate niya sa Philippine Air Force Flying School noong 1962, agad siyang naitalaga sa 5th Fighter Wing sa Basa Air Base. Matapos ang Jet Qualification Training sa T-33 “T-Bird,” inassign siya sa 8th Tactical Fighter Squadron, ang kilalang “Vampire Squadron,” na gumagamit ng F-86D “Sabredog” all-weather night interceptor aircraft. Noong 1968 nang i-retire ang Sabredogs, pinamunuan niya ang 105th Combat Crew Training Squadron.

Bilang commander, binuo niya ang “White Talons”—ang aerobatic demonstration team ng CCTS gamit ang T-33 T-Birds, kasama sina Capts. Fernando De Guzman, Gabriel Vega, at Maj. Abelardo De Dios.

Pagkatapos ng kanyang assignment bilang Talon, nag-transition siya sa F-5 “Freedom Fighter” ng 6th Tactical Fighter Squadron sa ilalim ni Lt. Col. Sonny Franco. Sa loob lamang ng ilang buwan, na-declare siyang combat-ready, at ang training nila ay isinagawa sa Clark Air Base dahil under renovation ang runway ng Basa.

Isang Di-malilimutang Intercept Mission

Sa isang training exercise bilang F-5 pilot, sila ay na-scramble para sa simulated intercept ng isang B-52 bomber na nanggaling sa Southeast Asia. Habang papalapit sila sa target, umatras ang kanyang wingman at bumalik sa base, ngunit ipinagpatuloy niya ang intercept.

Nasa 55,000 feet ang altitude ng target—nangangailangan ng matinding kontrol sa paghinga dahil sa oxygen pressure sa mask. Nag-full afterburner siya upang makaakyat. Pag naabot niya ang bomber, nakita niya mismo ang rear gunner. Kumaway siya bilang kumpirmasyon ng intercept, at kumaway din pabalik ang gunner. Mission accomplished — complete intercept.

Mga Operasyon sa Mindanao

Bilang bahagi ng “Cobras,” nakilahok siya sa iba’t ibang air support missions sa Mindanao sa panahon ng kaguluhan noong 1970s. Madalas silang tumutugon sa request ng ground forces tulad ng Philippine Marines at Philippine Constabulary.

Isa sa hindi niya malilimutang pagkakataon ay nang magpadala siya ng F-5 flight para tumulong sa mga Marines sa Jolo, Sulu na nasa ilalim ng mabigat na pag-atake. Sa mga sumunod na taon, marami pang sorties ang isinagawa ng kanilang squadron bilang bahagi ng air support operations sa iba’t ibang bahagi ng Mindanao.

Sa ilan sa mga misyon na ito, kasama niya sina Capt. Regudo, Capt. Fernando De Guzman, at iba pang Cobra pilots sa pagtugon sa mga sitwasyong kailangan ng agarang air support upang protektahan ang ground forces na naipit sa labanan.

Dahil sa kanyang kontribusyon at serbisyo, ginawaran siya ng Distinguished Aviation Cross ng Pangulong Ferdinand Marcos. Sa araw ng parangal, siya rin ang nanguna sa F-5 flyover sa Quirino Grandstand, na kuha ng Daily Express noong panahong iyon.

Training sa Estados Unidos at Pagiging Blue Diamonds Leader

Noong 1972, ipinadala siya sa Randolph Air Force Base sa San Antonio, Texas para sa Instrument Pilot Training, na natapos niya nang may mataas na marka. Pagbalik niya sa Pilipinas, agad siyang tinawag ni PAF Commanding General Rancudo upang pamunuan ang 6th Tactical Fighter Squadron.

Bilang squadron commander, pinamunuan niya ang 1973 Blue Diamonds, at siya ang kauna-unahang PMA graduate na naging leader ng prestihiyosong aerobatic team na ito. Tanyag ang kanilang performances sa iba’t ibang events, kabilang ang 1973 Independence Day Celebration at ang makasaysayang opening ng San Juanico Bridge sa Samar.

(Story by Arnel Garcia, SON)

11/12/2025

Joselito Yuseco (Security Guard)- Sa isang ordinaryong araw noong Ika-28 ng Abril taong 1993 sa isang bangko sa Paraniaque, hindi inaasahan ng lahat ang paparating na panganib. Ngunit sa gitna ng kalmadong umaga, biglang dumating ang isang grupo ng armadong masasamang-loob ang mga ito ay mga skalawag na mga dating pulis. Nabulabog ang buong lugar—pero may isang taong nanatiling tahimik… at handa.
Si Joselito Yuseco, ang masipag at tapat na security guard, ay nasa loob ng CR nang magsimula ang kaguluhan. Hindi siya napansin ng mga kalaban—at doon nagsimula ang kanyang sandali ng kabayanihan.
Sa mabilis na pag-iisip, umakyat si Joselito sa kisame, dahan-dahang dumaan sa makipot na espasyo, at lumusot papunta sa bubong. Sa katahimikan ng itaas, parang eksena sa pelikula ang ikinilos niya: matatag, kontrolado, at naka-focus.
Mula roon, isa-isa niyang na-neutralize at napigilan ang limang salarin —mabilis, tahimik, at eksakto. Gamit ang kanyang training at diskarte, nagawa niyang hadlangan ang kanilang plano bago pa sila makapanakit ng sinuman.
Habang nangyayari ito, siniguro rin ni Joselito na ligtas ang mga empleyado at kliyente sa loob. Sa bawat paggalaw niya, inuuna niya ang kaligtasan ng iba. Wala siyang ingay, wala siyang drama—puro determinasyon at malasakit.
At nang dumating ang mga awtoridad, na saksihan nila ang katapangan ni Yuseco nang makuha nya ang mga suspek na mag isa.
Sa araw na iyon, hindi lang siya basta security guard.
Si Joselito Yuseco ay naging tahimik na bayani, isang taong nagpamalas na ang tunay na tapang at may puso para sa kapwa.

Paalala: Ang larawang nasa ibaba ay ilustratibo lamang at hindi totoong kuha. Ginagamit ito para sa layuning pang-edukasyon lamang.Ang nasa picture ay hindi nya totoong Mukha para narin sa kanyang siguridad Maraming salamat po.

10/12/2025

“Para po sa mga retired, maaari rin po ninyong ibahagi ang inyong mga karanasan noong kayo ay nasa serbisyo pa.”

10/12/2025

THE BATTLE OF BALATANAY -Col.Harold Cabunoc

Noong Oktubre 7, 2001, naranasan ko ang isa sa pinakamadugo at pinakamapanganib na labanan sa aking buong military career. Sa Barangay Balatanay, Isabela Basilan, nakaharap namin ang humigit-kumulang 180 miyembro ng Abu Sayyaf Group. Bandang alas-5 ng umaga, natukoy namin ang presensya nila sa upper part ng Balatanay. Sa pagkakataong iyon, dalawampu’t isa lamang ang tauhan ko at ako mismo ang nasa unahan bilang lider ng advance team upang masigurong hindi kami maaambus o mapapalibutan ng kalaban. Habang bumababa kami patungo sa sentro ng barangay—na noon ay abandonado dahil sa nagpapatuloy naming operasyon—napansin namin ang dalawang taong naglalaba sa layong isang daang metro, isang lalaking naka-upper jacket na parang military uniform at isang babae, bagama’t hindi pa namin tiyak noon kung armado sila o hindi.

Agad kong hinati ang aking grupo: ang kanan ay pinangunahan ni Corporal Galsim, habang ako naman ay nagpatuloy sa kaliwang bahagi kasama ang pito kong tauhan. Maraming kabahayan sa lugar dahil nasa mismong gitna kami ng Barangay Balatanay. Habang papalapit kami para kausapin ang dalawang naglalaba, kinabig ako ni Corporal Cueva at bumulong ng, “Sir, may tao.” Pagtingin ko, may isang lalaking nakatago sa mga halaman sa layong limampung metro. In-unlock ko ang aking rifle upang maging handa kung sakaling kailanganin. Habang papalapit ako, nag-spread out ang iba kong kasama upang hindi kami maging sabay-sabay na target.

Pagdating ko sa layong dalawampung metro mula sa tao, bigla siyang naglabas ng baril—isang M14 rifle na nakatutok diretso sa akin. Mabuti na lamang at naka-ready na ang baril ko; bagama’t hindi pa nakasight nang eksakto, naka-general direction na ako sa kanya. Sa unang putok ko, tinamaan ang magazine niya at tumilapon ito, dahilan para siya ay matumba. Sa sandaling iyon, nagising at nagkagulatan ang napakaraming kalaban sa paligid—ilang metro lamang ang layo mula sa aming posisyon, at mayroon din sa aming likuran malapit sa high ground kung saan nakapuwesto ang grupo ni Capt. Almodovar.

Agad akong sumilong sa gilid ng sementadong bahagi at doon ko nakita ang isa pang kalaban na nasa duyan at may nakahandang machine gun. Inunahan ko siya at napatigil ko ang banta bago pa siya makapuwesto nang maayos. Iniutos ko kina CAFGU Orusco at Private Kitong na kunin ang machine gun, at matagumpay nila itong nakuha. Habang patindi nang patindi ang putukan, isa-isa nang nagkakaroon ng sugatan sa aking mga tauhan at ako mismo ay nasa gitna ng engagement area, nag-uutos, nagmo-monitor, at patuloy na sumusulong sa gitna ng matinding tensyon.

Humingi ako ng tulong sa 7th Scout Ranger Company ni Capt. Opano at sa 15th Company ni Capt. Almonares upang makatulong sa pag-evacuate ng mga sugatan. Ngunit habang inaalis ang mga wounded, maging ang mga tagasundo ay nagiging target, kaya kinailangan kong gumawa ng mabigat na desisyon: kailangan naming i-assault ang pinaka-posisyon ng kalaban upang mawasak ang kanilang linya at mailigtas ang mga sugatan. Sampu na lamang ang natira sa aking tauhan na kaya pang sumama sa assault.

Paglapit namin sa matibay na posisyon ng kalaban, naunahan nila kami sa pagpapaputok mula sa maganda nilang vantage point. Apat sa aking tropa ang tinamaan, at narinig ko ang pagmamakaawa ng ilang sugatan na mailigtas sila. Sinabihan ko sila ng “Gapang kayo sa likod!” habang tinutulungan ko si Castillo, isa sa mga sugatan na hindi na kayang gumapang. Inakay ko siya, isinakay sa aking likod, at tinakbong papalayo sa open area papunta sa mas ligtas na lugar habang lumilipad ang mga bala sa paligid ko. Hindi ko alam kung swerte, disiplina, o ang anting-anting ko ang nagligtas sa akin, pero nakarating kami sa ligtas na lugar nang walang tinamaan sa amin.

Hindi ako makapag-request ng artillery support dahil masyado kaming dikit-dikit sa combat zone at maaaring matamaan ang sarili naming tropa. Kaya humiling ako ng close air support, at napakalaking ginhawa nang malaman kong ang piloto ay si Capt. Erin Solomon—kaklase ko sa Philippine Military Academy. Sa coordinated close air support nila, nabasag ang huling depensa ng kalaban at nagkaroon kami ng pagkakataong maayos na makapag-reorganize at mailabas ang lahat ng sugatan.

Sa kabuuan ng labanan, umabot sa labingpitong sundalo ko ang nasugatan ngunit wala ni isa ang namatay. Ito ay dahil sa matatag na combat leadership ng aking mga kasama, lalo na ang mga non-commissioned officers, at ang kahanga-hangang dedikasyon ng aming combat medic na si Corporal Jose Legaspi na mag-isa at walang pagod na nagbigay ng lunas sa lahat ng sugatan. Ang lahat ng tauhan ko sa operasyong iyon ay nagpakita ng hindi matatawarang tapang at determinasyon.

Ang Battle of Balatanay ay nananatiling isa sa pinakamahalagang pangyayari sa aking karera bilang isang opisyal ng Philippine Army—isang patunay ng sakripisyo, disiplina, pagkakaisa, at katatagan ng Scout Rangers. Ito ay kuwento ng pagharap sa imposibleng laban, ngunit sa huli, nanaig ang pamumuno, malasakit sa kapwa sundalo, at pananalig na hindi kami pababayaan sa gitna ng panganib.

Capt.Harold Cabunoc PA in his black suit.
Source: Off the Record
Photo restored by JIO Studio
Photoshop+AI

09/12/2025

Wait nalang po Muna sa reels, tambak pa si Jio. 😂💪🫡

09/12/2025

Sgt.Bienvenido Fajemolin - Para sa pambihirang tapang, kapansin-pansing kagitingan, walang takot na pagkilos, at malinaw na pag-iisip sa gitna ng isang napakahigpit na pag-atake ng mga rebelde mula 0530 hanggang 1400 ng 18 Oktubre 1977 sa Kawit-Kawit, Sibuco, Zamboanga del Norte—dito tumindig ang kabayanihan ni Sergeant Fajemolin, noon ay nagsisilbi bilang Platoon Sergeant ng 3rd Platoon, Charlie Company, 36th Infantry Battalion, 4th Infantry Division, Philippine Army.
Sa pagsapit ng madaling-araw ng 18 Oktubre, sinalakay ng tinatayang 500 armadong rebelde ang Headquarters ng Charlie Company. Sa gitna ng napakatinding putukan at patuloy na paglapit ng kalaban, mabilis na napagtanto ni PFC Fajemolin (noon ang kanyang ranggo) na kinakailangang may mamuno—o tuluyang mabubura ang kanilang yunit.
Sa kabila ng walang humpay na sniper fire at sa kabila pa ng kanyang pagkakasugat, buong tapang niyang ginampanan ang responsibilidad na pamunuan ang buong kumpanya. Tinipon niya ang mga natitirang sundalo, muling inayos ang mga depensa, inilipat sa ligtas na lugar ang mga sugatan at nasawi, at muling binuhay ang loob ng mga mandirigma na halos nawalan na ng pag-asa.
Nang mapansin niyang layon ng mga rebelde na sakupin ang command post, mabilis niyang inutos at personal na pinangunahan ang isang limitado ngunit napakahusay na maniobrang taktikal. Sa estratehikong hit-and-run tactics at biglaang pag-atake sa malapitang distansya, nalito niya ang kalaban at napaniwala silang mas malaki ang pwersang humahadlang sa kanila kaysa sa tunay na bilang.
Sa loob ng limang oras, pinigilan nila ang pag-atake—isang labanang halos imposibleng mabuhay. Hanggang sa tuluyang umurong ang mga rebelde, na nag-iwan ng 16 na napatay, at nakabawi ng 10 Garand rifles at isang gauge-12 shotgun.
Pagkatapos umatras ang kalaban, agad niyang muling inayos ang posisyon ng kumpanya, inasikaso ang mga sugatan, at pantay na ipinamahagi ang nalalabing bala habang naghihintay ng reinforcement. Sa kabila ng pagod, sugat, at kabigatan ng buong digmaan, nanindigan siyang huwag bumitaw hanggang dumating ang reinforcement.
Sa kanyang pambihirang tapang, matibay na pamumuno, at di matatawarang dedikasyon, itinindig ni Sergeant Fajemolin ang pinakamataas na pamantayan ng pagiging tunay na sundalong Pilipino—isang mandirigmang hindi sumusuko, hindi nag-aalinlangan, at inuuna ang kapakanan ng kanyang mga kasamahan bago ang sarili.
Bilang pagkilala sa kanyang kagitingan, ginawaran siya ng pinakamatayog na parangal ng Sandatahang Lakas ng Pilipinas—ang Medal of Valor. Isang medalya para sa iilan lamang, at isang karangalang habambuhay na magsisilbing paalala na ang tunay na bayani ay lumilitaw sa oras na pinaka-kailangan sila ng bayan.

Paalala: Ang larawang nasa ibaba ay ilustratibo lamang at hindi totoong kuha. Ginagamit ito para sa layuning pang-edukasyon lamang. Kung may makita po kayong mali, maaari ninyong ipaalam upang aming maitama at ma-edit nang mas eksakto ang impormasyon. Maraming salamat po.

08/12/2025

2nd Lieutenant Jose Bandong Jr. 10 April 1992- habang nagsisilbi bilang Platoon Leader ng Delta Company, 24th Infantry Battalion, 7th Infantry Division, Philippine Army, ay nagpamalas ng pambihirang tapang at pamumuno sa matinding engkwentro laban sa humigit-kumulang walumpung armadong (80) kasapi ng NPA sa paligid ng Hill 1946 at 1923, sa hangganan ng Sagada at Bontoc, Mountain Province.
Sa kabila ng mas maraming kalaban, mahusay niyang iminaniobra ang kaniyang platoon at buong tapang na nakipaglaban nang mahigit anim na oras. Papunta pa lamang sila sa paunang target sa hill 1946 (GS 7898) nang masalubong nila ang tinatayang dalawampung rebelde. Nagkaroon ng sagupaan na tumagal ng dalawampung minuto hanggang umatras ang kalaban. Sa paglinis ng lugar, natukoy ang tatlong nalagas sa hanay ng kalaban at nakarekober sila ng dalawang M16 rifle.
Habang naghahanda ang kaniyang yunit para sa paglusong, isang pangkat ang naunang umusad patimog-kanluran upang tiyakin ang kaligtasan ng dadaanan. Ngunit paglapit nila sa hill 1923 (GS 7896), sila ay biglang inambus ng tinatayang tatlumpung rebelde. Sa kabila ng kakaunti nilang bilang, matagumpay nilang hinarap ang kalaban sa loob ng tatlong oras.
Hindi tiyak ni Second Lieutenant Bandong Jr. ang sinapit ng pangunang pangkat, kaya pinangunahan niya ang puwersang reresponde. Ngunit habang patungo sila, inatake naman sila ng isa pang grupo ng kalaban mula sa likuran. Agad na pumuwesto ang isa pang team para tugunan ang banta, ngunit higit sa bilang ang kalaban. Nag-utos si Bandong Jr. ng perimeter defense at patuloy na nagbigay ng lakas ng loob sa kaniyang mga tauhan.
Dahil sa sobrang dami ng kalaban at habang siya mismo ay kritikal na sugatan sa kaliwang balikat, iniutos niya sa kaniyang mga tao na umatras at iligtas ang mga nasugatan—kahit alam niyang maiiwan siya at ang mga kasama nilang nasawi. Hindi alintana ang sariling sugat at panganib, pinili niyang ipagpatuloy ang pakikipaglaban hanggang sa maubos ang kaniyang bala. Bunga ng kaniyang matatag na pagtindig, nahadlangan niya ang pag-usad ng kalaban at nabigyan ng sapat na oras ang kaniyang mga tauhan para makalayo nang ligtas—lalo na ang mga sugatan.
At sa huling sandali ng labanan, nang makita niyang papalapit na muli ang mga rebelde at napapaligiran na ang kaniyang kinaroroonan, tumawag si Second Lieutenant Bandong Jr. ng fire mission at inutusan ang artillery na bombahin mismo ang kaniyang lokasyon. Sa gitna ng usok at putok, nagkalat ang mga bangkay ng kalaban sa paligid niya, patunay sa huling pakikipaglaban na kaniyang ipinamalas.
Sa kagitingang ito, malinaw na itinaguyod ni Second Lieutenant Bandong Jr. ang pinakamataas na antas ng pamumuno, sakripisyo, at propesyonalismo—isang karangalang hindi lamang para sa kaniyang sarili, kundi para sa buong Armed Forces of the Philippines.
Dahil sa kaniyang kabayanihan na higit pa sa tawag ng tungkulin, iginawad sa kaniya ang Medal of Valor.

Paalala: Ang larawang nasa ibaba ay ilustratibo lamang at hindi totoong kuha. Ginagamit ito para sa layuning pang-edukasyon lamang. Kung may makita po kayong mali, maaari ninyong ipaalam upang aming maitama at ma-edit nang mas eksakto ang impormasyon. Maraming salamat po.

07/12/2025

Mga MAGIGITING na marines!

Sa larawan, makikita ang grupo ng Marines na naipit sa isang matinding engkwentro. Base sa kanilang gestures at positions, mukhang napaikutan sila ng kalaban. Kahit na wala silang advantage sa kanilang current na posisyon, hindi nila iniwan ang laban. Unfortunately, tinamaan ang kanilang tenyente at hindi na nakaligtas, kaya ang platoon sergeant ang tumayong second in command. Sa kabila ng kritikal na sitwasyon, pinakita pa rin nila ang kanilang tapang at dedikasyon bilang Marines.

DISCLAIMER: Ang Imahe ay gawang ARMAIII with AI lamang kong gagawin mong totoo - problema mo na yun 😁

07/12/2025

PFC Gener C. Tinangag 920961

Philippine Navy (Marines)**

Sa gitna ng matinding labanan para sa Mapandi Bridge sa Brgy. Lilod Madaya, Marawi City noong Hunyo 9, 2017, tumindig si Private First Class Gener C. Tinangag bilang huwaran ng tapang, sakripisyo, at katapatan sa tungkulin. Nagsisilbi noon bilang Assistant Automatic Rifleman, bahagi siya ng mga yunit ng Marine Battalion Landing Team-7 (MBLT-7) at Marine Special Operations Group (MARSOG) na sumusubok makalusot sa mabibigat na linya ng kalaban upang masuportahan ang kanilang mga kasamahan.

Sa ilalim ng walang patid na putok ng sniper, machine gun, rocket-propelled grenades, at mga improvised incendiaries, inatasan ang kanilang grupo na tumulong magbigay-daan at maglikas ng mga sugatan at napatay na tauhan upang maihatid sa Casualty Collection Point (CCP). Sa kabila ng panganib, agad na nagboluntaryo si PFC Tinangag kasama ang tatlo pang Marines upang balikan ang kanilang mga kasamahang nasa bingit ng kamatayan.

Sa bawat balik at sa bawat takbo sa gitna ng putukan, dala niya ang bigat ng mga kasamahang sugatan o wala nang buhay—kasabay ng bigat ng responsibilidad na walang ibang maaaring gumawa kundi sila. Makailang ulit nilang sinuong ang apoy ng kalaban, hangga’t sa labis na pagod ay napilitang magkubli ang natitirang miyembro ng kanyang koponan upang makahinga.

Ngunit hindi si PFC Tinangag.

Mag-isa niyang pinili ang patuloy na paglusong, walang pagdadalawang-isip na iniharap ang sarili sa panganib para mailigtas pa ang kaya pang mailigtas. Sa apat pang magkakahiwalay na pagbalik, matagumpay niyang nailabas ang apat na sugatang Marines:
• Cpl. Rolan H. Sumagpang PN(M)
• Cpl. Michael B. Santos PN(M)
• Cpl. Frandin L. Sumalde PN(M)
• PFC Pfizer A. Paglinawan PN(M)

Nakahanda naman ang mga sniper ng kalaban, na agad tumutok sa kanyang bawat paggalaw. Ngunit hindi iyon naging hadlang sa kanyang hangaring huwag may maiwang Pilipinong sundalo sa gitna ng digmaan.

Sa huling pagkakataon, bumalik pa siya upang iligtas ang katawan ng nasawing 1LT John Frederick S. Savellano PN(M). Dito siya tinamaan—bala sa tiyan, sabay shrapnel mula sa sumabog na granada. Gayunman, sa kabila ng matinding sugat, nakayanan niyang buhatin ang kanyang opisyal mula sa mga guho at ilayo sa linya ng putok, tinatahak ang humigit-kumulang 200 metro patungo sa CCP.

Naihatid niya ang katawan ni 1LT Savellano—isang huling gawa ng katapatan at dangal—bago tuluyang bumagsak si PFC Tinangag. Ilang oras makalipas, idineklara siyang wala nang buhay. Ngunit ang kanyang sakripisyo ay nagsilbing apoy na muling nagpasigla sa moral ng mga Marines na patuloy na lumalaban upang mabawi ang lungsod.

Sa kabuuan ng limang oras na walang humpay na labanan, ipinakita ni Private First Class Gener C. Tinangag ang uri ng kabayanihan na hindi basta nalilimutan. Buong puso niyang inialay ang sarili upang mailigtas ang apat na kasamahang buhay pa at maibalik ang isa pang nasawi. Ang kanyang walang kapalit na sakripisyo ay naging bahagi ng tagumpay sa Marawi at nananatiling buhay sa pinakadakilang tradisyon ng pagka-sundalo ng Pilipino.

06/12/2025

MSgt.Ernesto Landagura (Retired) - Noong September 12 2013 Alas-6 ng umaga, kakagaling lang ni Master Landagura sa palengke. Hindi niya alam, unti-unti na pala siyang pinapalibutan ng mahigit 100 armadong ASG, sya ang pangunahing target dahil marami syang napasuko noong nasa serbisyo pa sya. Tahimik siyang sinenyasan ng kanyang asawa—isang babala na may panganib. Doon na umalab ang dugo niya bilang Scout Ranger.
Agad niyang pinatakas ang kanyang asawa, biyenan, at anak. Pagkatapos, kinuha niya ang nakatagong M1 Garand rifle.
Ilang sandali pa, pinaputukan na niya ang mga rebelde. Sunod-sunod ang pag-ulan ng bala mula sa kalaban, pero hindi sila makapasok dahil napaliligiran ang bakuran ng barbed wire. Sa klase ng mga rebelde na iyon, bawal tumawid sa bakod habang may putukan—ika nga sa Bisaya,
“Tinuohang sa buktot.”
Patuloy na nag-manuever si Master Landagura sa iba’t ibang bahagi ng kanyang bakuran, sabay sigaw ng:
“Manuever sa kanan!”
“Sa kaliwa!”
—na para bang may buong tropa siyang kasama.
Pero tinamaan siya sa paa. Kahit sugatan, lumaban pa rin siya hanggang sa halos maubos ang lakas.
Dumating ang kanyang bayaw bilang reinforcement. Ibinigay ni Master Landagura ang kanyang baril, ngunit sa kasamaang-palad, tinamaan ito sa leeg.
Makalipas ang ilang oras, dumating na rin ang reinforcement ng 9th Company, at dito muling nabuhayan ng pag-asa si Master Landagura.
Ang nangyaring ito ay isang paalala sa mga kalaban ng estado—
Huwag ninyong gagalawin ang Scout Ranger, kahit retired na.
Dahil sabi nga niya:
“Noong oras na iyon, pwede naman akong tumakas. Pero nauna ang puso ko bilang Ranger. Ayaw kong mapahiya… Ranger ako.”
Apat sa mga kalaban Ang nalagas sa labanang ito.
Ngayon, ang kanyang anak ay sumusunod sa kanyang yapak bilang isang tunay na Musang—tagapagmana ng tapang at dangal ng isang mandirigmang hindi sumusuko.
🎖️ Ranger forever. Ranger always.

Paalala: Ang larawang nasa ibaba ay ilustratibo lamang at hindi totoong kuha. Ginagamit ito para sa layuning pang-edukasyon lamang.

05/12/2025

SA MGA TROPA NA GUSTONG IPA-RESTORE ANG MGA LUMA NINYONG LITRATO,
SEND N’YO LANG DITO ANG MGA PHOTOS!

Pwede ko pong i-restore, i-upscale, at gawing DSLR quality ang mga pictures n’yo.
Kung gusto n’yo, pwede rin pong i-layout para ipa-frame.

Libre po ito para sa mga tropa!
Saludo po ako sa inyo, mga sers! 🇵🇭

05/12/2025

MAJ. LUCIO G CURIG 704115 PA -Mula Abril 28 hanggang 30, 2000, isinagawa ng 11th Scout Ranger Company ang pag-atake sa Hill 898 sa Camp Abdurajak—isang matibay at matagal nang pinagkukutaan ng Abu Sayyaf sa Punoh Mohaji, Sumisip, Basilan, kung saan 28 sibilyan ang bihag.

Matindi ang bakbakang sumiklab nang salubungin ng kalaban ang tropa ng malakas na putok at kontra-atake. Apat na rangers ang nasawi at 20 ang sugatan sa bigat ng labanan. Sa gitna ng kaguluhan, nanindigan si SSGT Curig, hindi umatras at agad naghukay ng sariling foxhole na halos 20 metro lamang mula sa posisyon ng Abu Sayyaf. Mula rito, mahigit 24 oras siyang nagbigay ng tuluy-tuloy na sniper fire, tinatamaan ang mga kalabang pilit sumisingit sa kaliwang bahagi ng depensa ng 11th SRC.

Dahil sa kanyang walang humpay na suppression fire, nakalipat sa mas ligtas na lugar ang mga opisyal at sugatang kasamahan, at napigilan ang kalaban na tuluyang makabutas sa linya.

PA Pagkalipas ng isang araw pa ng matinding labanan, boluntaryong sumama si SSGT Curig sa 13 pang rangers upang bumuo ng isang espesyal na assault team, handang pasukin ang pinaka-matibay na bahagi ng depensa ng kalaban. Pagod man at sugatan, hindi sila nag-alinlangang sumugod. Nagkaroon ng matinding bunker-to-bunker close fight kung saan ipinakita ni SSGT Curig at ng kanyang grupo ang pambihirang tapang at pagkakaisa.

Dahil sa kanilang mabagsik at sabay-sabay na paglusob, nakuha nila ang buong hilagang-silangang bahagi ng kampo na pinamumunuan noon ng grupo ni Khadafy Janjalani. Ang tagumpay na ito ang nagbukas ng daan para sa tuluyang paglilinis at pagbagsak ng natitirang posisyon ng Abu Sayyaf, kaya napaatras ang mga bandido.

Sa kanyang extraordinary heroism, katapangan, at sakripisyo para sa kanyang mga kasamahan at mga sibilyan, si SSGT Curig ay ginawaran ng Medal of Valor, ang pinakamataas na parangal ng Sandatahang Lakas ng Pilipinas.

PHOTO RESTORED BY JIO Studio
USING AI+PHOTOSHOP FACE RESTORATION