06/09/2025
"Tsinelas ng Pag-asa"
Ako si Junjun. Grade 6 na ako pero hanggang ngayon, butas pa rin ang tsinelas ko. Madalas, nakatali na lang ito ng alambre para hindi tuluyang masira.
Araw-araw, pinipilit kong pumasok kahit wala akong baon. Kapag recess, nakaupo lang ako sa upuan, pinapansin na lang ang blackboard para hindi mahalata ng mga kaklase na wala akong makain. Sanay na rin akong ngumiti kahit kumakalam ang tiyan ko.
Masakit lang isipin, pati mga kamag-anak namin, madalas kaming hamakin.
“Mga tamad kasi kayo kaya naghihirap,” sabi nila.
“Ni hindi nga kayo makapagpaaral ng maayos, puro kahirapan lang.”
Pero hindi nila alam, halos araw-araw, si Nanay gumigising nang madaling araw para magtinda ng gulay. Si Tatay naman, kung anu-anong trabaho ang pinapasukan—kahit magbuhat, kahit maghalo ng semento, basta may maiuwing pera.
Kami lang daw ang mahirap sa pamilya, at dahil doon, wala ni isa man sa kanila ang nag-abot ng tulong. Imbes na unawain kami, pinaparamdam pa nila na wala kaming halaga.
Kaya lagi kong sinasabi sa sarili ko:
“Balang araw, mapapatunayan ko na ang kahirapan ay hindi hadlang. Balang araw, ako naman ang titingalain nila.”
Kahit butas ang tsinelas ko ngayon, kahit wala akong baon, kahit minamaliit kami—lalaban ako. Kasi alam ko, may magandang bukas na naghihintay sa isang batang hindi sumusuko.
