Hugot J

12/12/2025

Bridge to planets 🤔

06/12/2025

Music & golden hour vibes. Finding the perfect rhythm on a quiet afternoon. ☀️
​

24/11/2025

Subscriber pa po,. Kajit aalis pa

24/11/2025

24/11/2025

Subscribe to get exclusive benefits:
https://www.facebook.com/titojeey/subscribenow

24/11/2025

Yakap ng Pulo ng Diwata: Kwento ng Pag-ibig

I. Sa Talon ng Simbuyanan
Ang hangin sa Pulo ng Diwata (Isla ng mga Engkanto) ay makapal sa amoy ng asin at bulaklak ng luya. Humayo si Maya mula sa pangunahing daanan, dala ang kanyang sketchbook, naghahanap ng perpekto at tahimik na tanawin ng talon na tinatawag na Simbuyanan. Doon niya natagpuan si Kian.

Nakaupo siya sa isang troso na nababalutan ng lumot, ang kanyang balat ay kulay-tanso sa sikat ng araw, at ang kanyang ngiti ay kasin-gaan ng simoy ng hangin na humahaplos sa malalaking dahon sa likuran niya. Nakasuot lamang siya ng swim trunks na kulay turquoise at isang simpleng kuwintas na may maliit, kulay-garing na bato.

Tumingala siya mula sa pag-ukit ng maliit na piraso ng kahoy at nahuli si Maya na nakatitig. Ang kanyang maitim na mga mata ay kumikislap sa sulok.

"Nawawala ka ba?" tanong niya, ang kanyang boses ay malumanay at mainit, saktong-sakto sa kapaligiran.
Namula ang pisngi ni Maya. "Hindi, hindi nawawala. Pero... naabala. Hinahanap ko sana ang talon."
Tumawa siya, isang masarap at madaling pakinggang tunog. "Ayan lang ang talon," itinuro niya. "Pero puwede ka namang manatiling naabala. Ako si Kian."
"Maya," sagot niya.
Nagpahinga si Kian, inilagay ang kamay sa troso. "Ang pamilya ko ang nagpapatakbo ng resort sa baybayin, pero mas gusto ko ang katahimikan dito. Pumupunta ako rito para mag-ukit at minsan, kung mapalad, makahanap ng mga artist na naliligaw."

Kinuha niya ang tapos na ukit, isang maliit at magandang ibon, at iniabot kay Maya. "Para sa iyo. Paumanhin sa pag-abala sa iyong artistikong paningin."
Kinuha ni Maya ang ukit, nagdikit ang kanilang mga daliri. Ang kuryente sa munting pagdikit na iyon ay bigla at hindi maikakaila. "Napakaganda, Kian," bulong niya.

Kinindatan niya si Maya. "Baka puwede mo akong drowingin minsan? Magsimula tayo sa kape, at baka, sa huli, puwede kitang turuan kung anong berries ang hindi dapat kainin."
"Sa tingin ko, gusto ko 'yan," sabi niya, napagtanto na hindi ito abala; ito ay simula ng isang pakikipagsapalaran.

II. Sa Dalampasigan ng Banayad
Pagkatapos ng unang pagkikita, hindi na magkahiwalay ang landas nina Maya at Kian. Sa loob ng dalawang linggo, si Kian ang naging personal na gabay ni Maya sa buong Pulo ng Diwata.

Isang gabi, nakaupo sila sa Dalampasigan ng Banayad, pinapanood ang paglubog ng araw na nagpipinta ng kahel at lila sa dagat.
"Hindi ko akalaing napakalaki ng kaibahan ng buhay dito, Kian," sabi ni Maya, sumasandal sa balikat niya.

"Mas simple lang siguro," sagot ni Kian, hinaplos ang buhok ni Maya. "Pero mas totoo. Dito, hindi mo kailangang magpanggap. Ikaw lang, at ang dagat."
"At ikaw," dagdag ni Maya, ngumiti.
"Alam kong kailangan mong umalis sa susunod na linggo," bulong ni Kian.
Ang sandaling iyon ay biglang bumigat. Ang katotohanan ng pag-uwi ni Maya sa Maynila ay nakaamba sa kanila.
"Kian, anong mangyayari sa atin?" tanong ni Maya, tiningnan siya nang seryoso.

Hinawakan ni Kian ang mukha niya, ang mga mata niya ay nagtataglay ng liwanag ng mga bituin. "Sa tingin ko, ang tanong ay hindi anong mangyayari, Maya. Ang tanong ay, anong gagawin natin?"

III. Ang Pangako sa Lawa ng Kalawakan
Kinabukasan, dinala ni Kian si Maya sa isang lihim na lugar na tinatawag niyang Lawa ng Kalawakan—isang maliit, napakalinaw na lawa sa tuktok ng burol na punong-puno ng mga alitaptap (firefly) kapag gabi.
Doon, habang nagsasayaw ang mga alitaptap, binigay ni Kian kay Maya ang isang kuwintas, na may nakasabit na maliit na batong kasing-kulay ng kanyang shorts.

"Nakita ko ito malapit sa talon kung saan tayo nagkita," paliwanag ni Kian. "Sabi ng mga matatanda, ang mga batong ito ay nagtataglay ng diwa ng pulo. Kung isusuot mo, babalik ka, o mananatili ang isang bahagi mo rito."
Kinuha ni Maya ang kuwintas. "Gusto mong bumalik ako?"
"Gusto kong hindi ka na umalis," sinabi ni Kian nang walang pag-aalinlangan. Niyakap niya si Maya nang mahigpit. "Narito ang puso ko, Maya. At gusto kong maging bahagi ng buhay na iyon ang puso mo."
"Hihilingin ko lang na maging parte ako ng buhay na iyon," pagpapatuloy niya. "Kaya kong magbiyahe. Kaya kong maghintay. Basta ba, alam kong pareho tayo ng nararamdaman."

Tiningnan ni Maya ang kanyang mukha, ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal na sing-linaw ng Lawa ng Kalawakan. Hindi ito ang wakas, kundi isang bagong simula.

"Kung mananatili ang isang bahagi ko rito," sabi ni Maya, isinuot ang kuwintas, "sigurado akong babalik ako para bawiin ang sarili ko. Hinding-hindi ako titigil sa paghahanap sa iyo, Kian."
Sa ilalim ng libu-libong nagliliwanag na alitaptap, hinalikan niya si Kian. Ito ay isang halik na nangako ng pagbalik, isang halik na kasing-init ng araw sa Pulo ng Diwata at kasing-lalim ng dagat.

14/11/2025

Walang Katapusang Kanin 📚

​Madilim na ang eskinita sa kanto ng San Mateo, pero iyon ang paboritong daan nina Liam, Mia, at Ben. Alas-diyes na ng gabi, katatapos lang ng group project, at kumakalam na ang kanilang mga sikmura.
​"Grabe, gutom na ako," reklamo ni Ben, hawak ang tiyan. "Kahit anong bukas na kainan, papatulan ko na."
​"Ikaw naman, laging gutom," natatawang sabi ni Mia.
​Pasimple siyang sinulyapan ni Liam. Kahit pagod at medyo magulo ang buhok ni Mia, ang ganda pa rin nito sa paningin niya. "May alam akong paresan malapit dito," alok ni Liam, gustong pahabain pa ang oras na kasama ang dalaga.
​Pero bago pa sila makalakad, may natanaw silang isang ilaw sa dulo ng eskinita. Isang bagong pwesto. Maliit lang, parang karinderya na may iilang plastic na mesa. Ang nakasulat sa kupas na signboard:
​"SA ILALIM NG BUWAN KAINAN. Unli Rice - ₱20"
​"Ayun!" sigaw ni Ben. "Unli rice, pre! Tara!"
​Nagkatinginan sina Liam at Mia. Ang lugar ay medyo... nakakatakot. Malayo sa poste ng ilaw, at ang tanging liwanag ay galing sa isang mahinang bombilya sa loob ng stall. Pero sa pangungulit ni Ben, napilitan silang sumunod.
​Pagpasok nila, isang matandang babae, si Aling Sela, ang sumalubong sa kanila. Nakangiti ito, pero hindi abot sa kanyang mga mata.
​"Pasok kayo, mga iho, iha. Tamang-tama, bagong saing," sabi ni Aling Sela, tinuturo ang isang malaking, lumang kaldero ng kanin sa gilid.
​Umorder sila ng sisig at adobong manok. Habang naghihintay, hindi mapigilan ni Liam na mapansin ang paligid. Bukod sa kanila, may dalawa pang customer sa kabilang mesa. Nakayuko lang ang mga ito, hindi gumagalaw, at nakatingin sa kanilang mga platong... puro kanin lang.
​"Mia, okay ka lang?" tanong ni Liam nang mapansing medyo giniginaw ito.
​"Oo, medyo weird lang 'yung lugar," bulong ni Mia.
​Dumating ang pagkain. Gaya ng inaasahan, si Ben ang unang tumayo para kumuha ng kanin.
​"Wow! Ang bango!" sabi ni Ben, puno ang plato.
​Nagsimula silang kumain. Masarap ang ulam, pero ang kanin... iba. Malagkit, matamis, at tila hindi mo maramdaman ang bigat sa tiyan.
​"Kuha kita ng kanin, Mia," prisinta ni Liam.
​"Ay, 'wag na. Nakakahiya," sagot ni Mia, namumula.
​"Ako na." Ngumiti si Liam at tumayo. Pagbalik niya, inabot niya ang plato kay Mia. Aksidenteng nagdikit ang kanilang mga kamay. Pareho silang nag-iwas ng tingin, pero may kuryenteng dumaloy. Kilig.
​Si Ben, nasa pang-apat na plato na. "Grabe, 'di ako nabubusog, pero ang sarap!" sabi niya, pawis na pawis.
​Doon na nagsimulang makaramdam ng kakaiba si Liam. Napatingin siya ulit sa dalawang customer kanina. Ganoon pa rin ang posisyon nila. Pero ngayon, napansin niyang sobra silang payat. Ang balat nila ay maputla, halos kulay abo.
​"Ben, dahan-dahan lang," saway ni Mia.
​"Hayaan mo siya," sabi ni Liam, pero ang mata niya ay nasa kaldero ng kanin. Tila may mahinang usok na puti na umaaligid dito, kahit hindi naman na mainit.
​"Liam," kinalabit siya ni Mia. "Tingnan mo si Aling Sela."
​Nasa sulok ang matanda, nakatayo sa dilim. Nakatitig ito sa kanila, lalo na kay Ben. At ang ngiti nito... mas lumapad, kita na ang ilang gintong ngipin.
​Biglang tumayo si Ben. "Pang-lima!"
​"Ben, tama na 'yan!" sigaw ni Liam.
​Pero parang wala nang naririnig si Ben. Lumapit siya sa kaldero. Pag-angat niya ng takip, isang amoy—hindi na mabango, kundi amoy lupa—ang kumalat sa hangin.
​"Ben!" Hinawakan ni Mia ang braso ni Liam, nanginginig sa takot.
​Si Ben, na para bang nahipnotismo, ay kukuha na sana ulit nang biglang lumingon ang dalawang customer. Sabay silang lumingon. Ang kanilang mga mata ay wala nang puti. Puro itim. At ang kanilang mga bibig ay nakanganga, puno ng tuyong kanin.
​"Tara na!" sigaw ni Liam.
​Hinila niya si Mia patayo. Pero si Ben, nakatitig lang sa kaldero.
​"Ang... sarap..." bulong ni Ben.
​Wala nang pag-aalinlangan, sinuntok ni Liam si Ben sa tiyan. Hindi malakas, pero sapat para matauhan ito. Napaubo si Ben at napatingin sa paligid, gulat.
​"Hindi pa kayo tapos," sabi ni Aling Sela, ang boses ay malamig at hindi na palakaibigan. "Ang usapan ay unli."
​"Bayad na kami!" sigaw ni Liam, naghagis ng limang daang piso sa mesa. Hinila niya si Mia sa isang kamay at si Ben sa kabila.
​Mabilis silang tumakbo palabas ng eskinita. Hindi sila lumingon, kahit pa rinig nila ang tila pagkaladkad ng mga silya sa semento mula sa loob ng kainan.
​Hingal na hingal silang tumigil sa ilalim ng maliwanag na poste sa kanto ng San Mateo. Nanginginig si Mia. Si Ben, namumutla pa rin.
​"Ano 'yung... ano 'yung mga 'yun?" sabi ni Ben.
​Niyakap ni Liam si Mia, na yumakap pabalik nang mahigpit. "Hindi ko alam. Ang importante, nakaalis tayo."
​Nakatayo sila roon nang ilang minuto, ang takot ay unti-unting napapalitan ng ginhawa. Nang kumalma na si Mia, bumitaw ito sa pagkakayakap, pero hindi binitawan ni Liam ang kamay niya.
​"Okay ka na?" tanong ni Liam, ang boses malambing.
​Tumango si Mia, tinitingnan ang kanilang magkahawak na kamay. "Oo. Salamat."
​Isang ngiti ang gumuhit sa labi nilang dalawa.
​Pero ang katahimikan ay binasag ni Ben. Hawak niya ang kanyang tiyan, na kanina lang ay puno.
​"Pre," sabi ni Ben, ang boses nanginginig. "Parang... parang gutom pa ako ulit."
​Sabay na napalingon sina Liam at Mia sa madilim na eskinita. Wala na ang ilaw ng kainan. Nawala na parang bula.
​Pero sa hangin, tila naaamoy pa rin nila ang matamis na singaw ng bagong saing na kanin.

08/11/2025

I want to give a huge shout-out to my top Stars senders. Thank you for all the support!

Jhong Frtyx, Noime David

08/11/2025

The Crush Chronicles

Chapter 1: The First Glance

It was a typical Monday morning at Westside High, and Jake was running late as usual. His bag was half-packed, his shoes were untied, and his hair was a disaster. But none of that mattered when he walked into the cafeteria and saw her—Leah, sitting at the corner table, surrounded by her group of friends, laughing over something they’d probably said a hundred times before.

Jake froze. His heart did a backflip. Was it possible to get heartburn from a crush? Because right then, he could’ve sworn his chest was on fire.

He’d been secretly crushing on Leah since freshman year, but every time he tried to talk to her, his tongue betrayed him, turning into a limp noodle. So, he did what any self-respecting teenager would do in this situation—he panicked.

Chapter 2: Operation “Talk to Leah”

Jake’s best friend, Ben, who had absolutely zero sense of personal boundaries, noticed Jake’s weird behavior.

"Dude, you’re acting like you’ve seen a ghost! Go talk to her!"

Jake tried to laugh it off, but Ben wasn’t backing down. "Alright, here’s the plan: walk up to her, say something cool, and then—bam—instant connection. You can thank me later."

“Something cool? Like what? 'Hey, wanna skip school and elope to Vegas?’” Jake grumbled.

“Perfect!” Ben grinned. “Go with that. I’ll be here, watching you totally not mess it up.”

Jake groaned but nodded. Time for the most awkward mission of his life.

Chapter 3: The Awkward Encounter

Jake stood up, adjusting his shirt for the fifth time, his palms sweaty enough to fill a swimming pool. He walked over to Leah’s table like he was on a tightrope, one wrong move and he'd fall flat. When he finally reached her, his mind went blank.

"Uh… hey, Leah."

She looked up, blinking. "Oh, hey, Jake. What's up?"

His brain couldn’t connect any logical thoughts. He could only think of the first thing that came to mind.

"I was just wondering… you ever thought about skipping school and running away to Vegas?" Jake blurted out.

For a moment, there was a deafening silence. Then, Leah burst out laughing. The sound was so bright, it felt like the whole cafeteria was glowing.

"You’re funny, Jake,” she said between giggles. “But no, I haven't thought about Vegas, though I’d definitely consider running away if I had to do a pop quiz in Mr. Jennings' class.”

Jake’s heart stopped pounding so fast. There was a chance—he hadn’t totally ruined it. Yet.

"Yeah, same. I’d probably end up in a casino with no idea how to play blackjack," he joked back.

Leah smiled. "Honestly, I think you’d be good at it. You’ve got that 'lucky' vibe."

Jake grinned, suddenly feeling a little more confident. "Maybe my luck’s finally turning around."

Chapter 4: The Road to Romance

The weeks went by with more accidental encounters, a few awkward moments, and tons of laughter. Every time Jake tried to impress Leah, he ended up looking like a fool. Like the time he tried to impress her with his “sick” dance moves at the school dance, only to trip over his own feet and fall into the punch bowl. Leah couldn’t stop laughing, but instead of humiliating him, she pulled him back on his feet.

"You have the worst luck," she teased, but the way she said it made Jake feel like he was the luckiest guy on the planet.

Chapter 5: The Big Confession

It was the last day of school, and the cafeteria was buzzing with excitement for summer. Jake and Leah were sitting together, talking about random stuff—anything and everything that wasn’t a pop quiz or senior project.

“You know,” Jake said, hesitating for a moment, “I’ve been meaning to tell you something. It’s... kind of a big deal."

Leah raised an eyebrow. "Spill it, Jake. What’s up?"

He swallowed hard, his mind screaming at him to run for the hills. But he stood his ground.

"I kind of, um, have a huge crush on you. Like, I think you’re the coolest person ever. And, yeah, I know I’ve probably messed up a million times trying to talk to you, but—"

Leah interrupted him with a soft laugh. "I know. I’ve noticed."

Jake blinked. “Wait, you—”

Leah smiled. "Jake, it’s okay. I kind of like you too. You’re… ridiculous, but in the best way."

Jake’s face lit up like a Christmas tree. "So... does this mean I can finally stop pretending to know what I’m doing?"

Leah chuckled. "You can keep pretending if it makes you feel better. But I think we both know I’ll just laugh at you, either way."

Epilogue: The Perfect Ending

Jake and Leah spent the summer together, going to the movies, hanging out at the beach, and laughing at each other’s terrible dance moves. Sure, they weren’t perfect—Jake still managed to spill a drink on Leah's lap at the movies once—but they were perfect for each other. And sometimes, the best relationships start with the most awkward moments.

08/11/2025

Ganito talaga yon kahirap, salamat sa inyong patuloy na suporta 💕

08/11/2025

Kabanata 1: Isang Lihim na Isla

Sa isang malalayong isla, sa gitna ng isang misteryosong mundo na halos kalimutan na ng sibilisasyon, naroroon si Aiden, isang batang jungler. Mula nang siya’y magdalaga, ipinanganak at pinalaki siya sa masukal na kagubatan ng isla, kaya’t kilala niya ang bawat ugat ng puno, ang bawat daloy ng sapa, at ang bawat huni ng ibon sa gubat. Siya ang tagapangalaga ng buong isla, ang magbabantay ng kalikasan at ng mga sinaunang lihim nito. Mahalaga ang kanyang tungkulin; ang kanyang buhay ay isang walang humpay na sakripisyo para sa kapakanan ng buong komunidad na nabubuhay nang payapa sa ilalim ng kanyang pangangalaga. Ngunit sa kabila ng lahat ng kanyang pag-aalaga sa kalikasan, sa bawat paghinga ng sariwang hangin at sa bawat sikat ng araw sa tuktok ng kanyang ginintuang kagubatan, hindi niya kayang punan ang emptiness sa kanyang puso.

Ang isla ay punong-puno ng mga naglalakihang kabundukan na umaabot sa ulap, matatayog na puno na lumilikha ng sariling mundo sa kanilang lilim, at mga tahimik na dalampasigan na hinahaplos ng banayad na alon. Ngunit ang bawat sandali ng katahimikan ay tila pinupuno ng kalungkutan sa kanyang puso. Nais niyang makita ang kabila ng pinakamataas na bundok, upang masilayan ang mga lugar na hindi pa nararating ng kahit isang nilalang, at malaman kung ano ang naghihintay sa labas ng kanyang mundong kilala. Sa bawat gabing siya ay mag-isa sa tabi ng dagat, pinagmamasdan ang kawalang-hanggan ng karagatan, nararamdaman niyang tila isang misteryo pa rin ang buhay na ipinanganak sa isla—isang misteryo na hindi niya ganap na mauunawaan hangga't hindi niya ito hinahanap.

Isang partikular na gabi, habang ang buwan ay malaki at bilog, at ang mga bituin ay kumikinang na parang diyamante sa itim na tela ng kalangitan, umupo si Aiden sa isang bato sa gilid ng dalampasigan. Ang hangin ay malamig at may dalang amoy ng asin at lihim. Pinihit niya ang kanyang balikat at iginala ang tingin sa dilim ng gubat, kung saan ang mga anino ay sumasayaw sa liwanag ng buwan. Naramdaman niya ang tawag ng hindi kilalang mundo. Ngunit ngayong gabi, may kakaiba. Ang karaniwang tunog ng alon ay tila nagbago. Nagsimula siyang mapansin ang kakaibang tunog ng isang awit na tila nanggagaling sa kailaliman ng dagat—isang melodiyang hindi niya kayang ipaliwanag, ngunit malalim na bumubulong sa kanyang kaluluwa. Hindi ito ang awit ng hangin, o ng mga ibon, o ng mga nilalang sa gubat. Ito ay isang awit na puno ng lungkot, ng pag-asa, at ng isang pangakong hindi niya maintindihan. Isang awit na naghatid ng isang kakaibang pagnanasa sa kanyang puso, na tila may isang kaluluwa roon na kasing-lungkot at kasing-nag-iisa niya. Sa awit na iyon, tila may nagsasabi na ang misteryo na kanyang hinahanap ay hindi nasa kabilang bundok, kundi sa ilalim ng alon.