04/11/2025
„Mama kazała mi dać ci środek nasenny!” — wykrzyknął mój pijany mąż, obejmując mnie w kuchni… Uśmiechnęłam się — i zrobiłam coś, czego później oboje żałowali
Przeczucie — gęste, lepkie jak gorzki miód — wisiało w powietrzu przez cały dzień, sącząc się w najciemniejsze zakamarki myśli. To było jak niewidzialny dźwięk — nie słyszysz go uchem, ale czujesz, jak pulsuje w skroniach. Tak dzieje się wtedy, gdy dwa serca, przyzwyczajone bić w jednym rytmie, zaczynają się rozmijać, a jedno z nich czuje pęknięcie, zanim jeszcze się pojawi. Próbowałam uciszyć swoje myśli pracą, podwójnym espresso, francuską muzyką na pełen regulator — wszystko na nic. Niepokój rozkwitał we mnie jak zatruty kwiat, gotowy rozwinąć się wraz z nadejściem nocy.
Lorenzo wrócił godzinę później niż zwykle. Dźwięk trzaśniętych drzwi rozległ się w naszym mieszkaniu pod Weroną jak wystrzał. Nie powiedział „Jestem w domu!”, jak zawsze. W korytarzu zapadła ciężka, lepka cisza.
— Jak minął dzień? — zapytałam z salonu, głośniej, niż chciałam.
— Normalnie — odpowiedział krótko, nie patrząc na mnie.
Poszedł prosto do kuchni, nie dotknął mnie, nie pocałował — jak zawsze robił. Stałam nieruchomo, słuchając, jak nalewa wodę, jak wzdycha, jak milczy. Wieczór był już zepsuty… i czułam, że to dopiero początek.
Podczas kolacji milczał, jadł powoli, nieobecny. Potem otworzył butelkę belgijskiego piwa. Potem jeszcze jedną. I wtedy, pod wpływem alkoholu, się zmienił. Z cichego i spiętego stał się nagle wesoły — zbyt wesoły. Śmiał się głośno, bez powodu, żartował bez sensu, klepał mnie po ramieniu w sposób zbyt poufały, by był czuły. Ta fałszywa wesołość była bardziej przerażająca niż cisza.
A potem, jakby nagle zapomniał, co robi, wstał i powiedział:
— Idę do mamy. Dzwoniła. Potrzebuje pomocy w domu.
— Teraz? Jest prawie dziesiąta wieczorem — zapytałam, czując zimny dreszcz na plecach.
— Powiedziała, że to pilne — założył kurtkę, nie patrząc na mnie.
Signora Margherita, jego matka, mieszkała piętnaście minut stąd, w starym kamiennym domu na wzgórzu, gdzie zawsze pachniało suchym rozmarynem i wilgotnym drewnem. Nasze relacje były jak kruche zawieszenie broni — bez otwartej wojny, ale z murami, które nas dzieliły. Dla niej Lorenzo nie był mężczyzną — był jej własnością.
Wrócił po północy. Leżałam w łóżku z zamkniętymi oczami, choć nie spałam. Drzwi uderzyły o ścianę, szkło w kredensie zadźwięczało. Jego kroki były chwiejne, niepewne. Z korytarza dochodził zapach alkoholu… i czegoś mocniejszego, bardziej gorzkiego: koniaku, który jego matka trzymała „dla ważnych gości”.
W kuchni, oświetlonej zimną lampą jarzeniową, próbował nalać wodę do szklanki, ale trzęsły mu się ręce. Woda rozlewała się po stole, tworząc chłodną, irytującą plamę.
— Zostaw, pomogę ci — powiedziałam cicho, biorąc dzbanek. Moje palce dotknęły jego dłoni — był lodowaty.
— O! Moja Clara nie śpi! — zawołał z pijacką wesołością, obejmując mnie ramionami. — A ja myślałem, że już śnisz o Morfeuszu!
— Jak mam spać, skoro mój mąż znika nocami? — postawiłam szklankę na stole. — Lorenzo, wiesz, jak się zachowujesz?
Wypił wodę jednym haustem, po czym rzucił szklanką tak mocno, że podskoczyłam.
— Nic się nie stało. Byłem u mamy. Rozmawialiśmy o tobie.
— O mnie? — zapytałam, czując, jak napięcie w powietrzu gęstnieje.
Wtedy złapał mnie mocniej. Jego głos stał się cichy, poufny… przerażający.
— Mamma powiedziała, że mam ci dać środek nasenny. Do herbaty. Żebyś dobrze spała. Żebyś była spokojniejsza.
Powietrze stanęło. Czas rozpadł się na kawałki.
Uśmiechnęłam się.
A w tym uśmiechu narodził się początek ich końca.
ciąg dalszy w komentarzach… https://infokerjaya.com/archives/14883
