26/07/2025
"— „Ty tu nie jesteś panią domu — jesteś służącą”, zaśmiała się, nie mając pojęcia, że kilka dni temu na moje konto wpłynęło dwadzieścia milionów.
— Lena, kochana, nałóż jeszcze trochę sałatki tej eleganckiej pani — głos Marianny był słodki jak miód, ale w odbiorze przypominał raczej piekące chili — fałszywy i kąśliwy.
Skinęłam głową i sięgnęłam po prawie pustą miskę. Kobieta — ciotka Alexa, mojego męża — spojrzała na mnie z irytacją, jak na natrętną muchę.
Poruszałam się po kuchni cicho, jakby mnie tam nie było. Dziś są urodziny Alexa. A raczej — jego rodzina świętuje je w moim mieszkaniu. Tym, które ja utrzymuję.
Z salonu dobiegały fale śmiechu — basowy śmiech wujka Jerzego, piskliwe chichoty jego żony, i dominujący głos Marianny. Mój mąż zapewne siedział gdzieś z boku, z wymuszonym uśmiechem, potakując wszystkim.
Napełniłam miskę sałatką i ozdobiłam koperkiem. Ręce działały automatycznie, a w głowie krążyła jedna myśl: dwadzieścia milionów.
Wczoraj wieczorem, gdy otrzymałam ostateczne potwierdzenie mailem, usiadłam na zimnych kafelkach w łazience i patrzyłam w ekran telefonu. Trzy lata pracy, nieprzespane noce, negocjacje, łzy i niemal beznadziejne próby — wszystko to zamieniło się w jedną cyfrę. Siedem zer. Moja wolność.
— Gdzie ty się tam znowu zapodziałaś? — zawołała Marianna. — Goście czekają!
Wzięłam sałatkę i wróciłam do salonu. Impreza trwała w najlepsze.
— Jesteś wolniejsza niż ślimak, Lena — rzuciła ciotka, odsuwając talerz. — Prawdziwa żółwica.
Alex drgnął, ale nic nie powiedział. Byle nie było awantury — jego życiowe motto.
Postawiłam miskę na stole. Marianna, poprawiając idealną fryzurę, powiedziała głośno, wyraźnie, dla wszystkich:
— Nie każdy nadaje się do gospodarstwa domowego. W biurze siedzisz przed komputerem, trochę poklikasz i do domu. A tu trzeba się uwijać, organizować, myśleć.
Rozejrzała się z triumfem. Goście przytaknęli. Poczułam, jak policzki mi płoną.
Sięgnęłam po pusty kieliszek i niechcący potrąciłam widelec. Spadł z brzękiem na podłogę.
Cisza. Wszyscy zamarli. Oczy — na mnie.
Marianna wybuchnęła śmiechem. Głośno, złośliwie, jadowicie.
— No i co mówiłam? Złote rączki, ha!
Zwróciła się do sąsiadki przy stole:
— Zawsze mówiłam do Alexa: ona nie jest dla ciebie. Ty jesteś panem domu, a ona... tylko tło. Zanieś, przynieś. Nie pani — służąca.
Śmiech przetoczył się przez pokój. Spojrzałam na Alexa. Spuścił wzrok, udając, że interesuje go serwetka.
A ja… podniosłam widelec. Spokojnie. Wyprostowałam się. I po raz pierwszy tego wieczoru się uśmiechnęłam. Szczerze.
Nie mieli pojęcia, że ich świat zbudowany na mojej cierpliwości właśnie się wali. A mój się dopiero zaczyna. Teraz.
Mój uśmiech wybił ich z rytmu. Śmiech zamarł. Marianna zamarła z otwartymi ustami.
Nie odłożyłam widelca na stół. Poszłam do kuchni, wrzuciłam go do zlewu, wzięłam czysty kieliszek i nalałam sobie drogiego soku wiśniowego — tego, który Marianna nazywała „fanaberią i marnowaniem pieniędzy”.
Z kieliszkiem w dłoni wróciłam i usiadłam obok Alexa. Spojrzał na mnie, jakby widział mnie po raz pierwszy.
— Lena, trzeba podać gorące danie! — Marianna znów przejęła inicjatywę.
— Jestem pewna, że Alex da radę — powiedziałam spokojnie, nie spuszczając z niej wzroku. — W końcu to pan domu, prawda?
Wszystkie spojrzenia skierowały się na Alexa. Zbladł, potem się zarumienił. Spanikował.
— Tak… tak, oczywiście — wymamrotał i pomaszerował do kuchni.
To była mała, ale słodka wygrana. Powietrze w pokoju zgęstniało.
Marianna zmieniła temat, jakby nic się nie stało:
— Pomyśleliśmy, że w lipcu pojedziemy wszyscy na działkę. Jak zawsze, na cały miesiąc. Świeże powietrze, cisza.
— Lena, powinnaś zacząć się pakować w przyszłym tygodniu: przewieźć słoiki, posprzątać dom.
Mówiła tak, jakby to było ustalone. Jakby mój głos się nie liczył.
Powoli odstawiłam kieliszek…
Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu pod zdjęciem 👇👇👇 https://netpflix.com/archives/16487"
