26/07/2025
"""Syn miliardera celowo zaprosił na kolację biedną dziewczynę, żeby zdenerwować swoją matkę. Gdy tylko weszła, wszyscy goście zamarli — nikt nie spodziewał się czegoś takiego.
Daniel dziś bardzo się spieszył. Była już ósma wieczorem, a on nadal nie wybrał prezentu, nie kupił kwiatów, nawet się nie przebrał. Jego mama, Eleonora Krasilnikova, miała dziś urodziny. Z tej okazji zebrało się wielu gości. Uroczystość odbywała się w ich podmiejskiej rezydencji. Na kolację zaproszono tylko rodzinę, a ważne osobistości, partnerzy biznesowi i dziennikarze mieli się pojawić w sobotę.
Te „rodzinne spotkania” od dawna działały Danielowi na nerwy. Przyjaciółki matki zawsze zadawały niedyskretne pytania: kiedy się ożeni, kiedy da spadkobierców imperium Krasilnikovów.
Ale najbardziej irytowało go, jak ciotki i znajome usilnie próbowały zeswatać go ze swoimi siostrzenicami, wychwalając kolejne „idealne kandydatki”.
Wcześniej dokuczały jego młodszej siostrze Kamili, ale odkąd zaczęła spotykać się z synem znanego wydawcy, dały jej spokój i tylko zachwycały się jej wyborem. Teraz cała uwaga skupiła się na Danielu.
Zwykle unikał tych natrętnych dam, ale dziś to się nie uda. Nie pojawić się na urodzinach matki oznaczałoby wywołać jej wielką obrazę.
Zamyślony, Daniel podjechał pod kwiaciarnię przy centralnym targu — nie było to miejsce, do którego zwykle zaglądał. Wątpił, że dostarczano tu codziennie kenijskie róże albo holenderskie tulipany w porannej rosie, ale nie miał wyjścia. Kwiaty były potrzebne natychmiast.
Wszedł do środka i zauważył, że sklep był pusty. Rozejrzał się — kwiaty wyglądały całkiem przyzwoicie. Musiał tylko poczekać na sprzedawcę.
Ale nikogo nie było.
— Dobry wieczór! Jest tu ktoś? — zawołał w stronę zaplecza.
— Sprzedawca? Halo? Czy ktoś tu pracuje? Mam czekać czy nie?
Jego głos zabrzmiał głośniej, niż zamierzał, i poczerwieniał ze złości. Zwykle nie pozwalał sobie na taki ton.
W butikach, do których zwykle chodził, natychmiast podbiegali do niego doradcy. „Chyba to nie mój dzień”, pomyślał.
W tym momencie z zaplecza wyszła dziewczyna w ciemnoniebieskim fartuchu.
— Po co się tak drzesz? Jesteś na targu czy w sklepie? Nie mogłeś poczekać?
— Dlaczego mam czekać? Wasza praca to przyciąganie klientów, sprzedaż i zapewnianie obsługi tak, by klienci wracali, — oburzył się. — Rynek kwiatów jest przepełniony, konkurencja ogromna. Mogę po prostu pojechać gdzie indziej.
— To jedź, po co krzyczysz? — wzruszyła ramionami. — Jeśli nic nie chcesz, to idę.
Odwróciła się, by odejść.
— Zaczekaj! Dobra, bardzo się śpieszę, nie mam czasu jeździć po mieście. Coś dla kobiety w średnim wieku? Piękna, elegancka, bogata. To dla mojej mamy na urodziny.
— Ile ma lat? To ważne przy doborze kwiatów.
— Nie wiem, — powiedział zdezorientowany.
— No widzisz, — skrzywiła się.
— Nie, nie zrozumiałaś. Moja mama ukrywa wiek. Myślę, że sama już nie pamięta, ile ma lat.
— O, w to jestem w stanie uwierzyć. Moja babcia Matrena też nie pamiętała. Mówiliśmy, że ma szesnaście, a miała siedemdziesiąt.
Daniel pozostał poważny.
— Co ma do tego twoja babcia? Moja matka świetnie wygląda i po prostu nie chce się starzeć. Dawaj te kwiaty.
— Róże będą okej?
— Tak, róże. Zrób bukiet, muszę jechać.
— Nie umiem robić bukietów, — wzruszyła ramionami. — Jestem sprzątaczką. Kwiaciarka Antonina drugi dzień nie schodzi z toalety — coś ją trzyma. Ja tylko pilnuję sklepu.
Daniel patrzył na nią w milczeniu. To była najbardziej absurdalna sytuacja w jego życiu.
— Dobrze. Zrób jak potrafisz. Zwiąż je i dodaj wstążkę. Dasz radę?
— Dam radę, — ożywiła się i sprawnie zaczęła dobierać róże.
Daniel przyglądał się jej. Miała piękne włosy, regularne rysy twarzy, idealną cerę i wyraziste oczy. Długie palce, smukłe nadgarstki — jak u pianistki.
„Ona jest piękna! — przemknęło mu przez myśl. — Może zaprosić ją na wieczór, żeby zagrała rolę mojej żony? Z jej urodą łatwo uchodzić za arystokratkę. Postawa, włosy, naturalne piękno… Nawet ta prosta sukienka mogłaby uchodzić za kreację od projektanta. Czy uwierzą? Jasne, że uwierzą.”
— Jak masz na imię? — zapytał niespodziewanie.
— Lili. Lili Śnieżna.
— Ładne imię i nazwisko.
— A, to z domu dziecka. Znaleziono mnie w śniegu, więc Śnieżna, — zaśmiała się.
— Jak to… w śniegu?
— No, nie dosłownie w zaspie, — wyjaśniła Lili. — Na sankach, zostawiono mnie pod drzwiami. Była śnieżna zima, stąd nazwisko.
Zamilkła, patrząc na jego zaskoczoną twarz.
— No i co? Nie wiesz, że dzieci się czasem porzuca?
— Wiem, — bąknął on.
— Proszę, twój bukiet, — podała mu całkiem ładną kompozycję.
— Posłuchaj, Lili, chcesz zarobić w jeden wieczór tyle, co przez kilka miesięcy? — uśmiechnął się Daniel.
— Co?! Ty zboczeńcu! Zaraz dzwonię na policję! — złapała wiadro.
— Nie, czekaj! To nie o to chodzi. Dam ci pieniądze za małą przysługę. Dziś wieczorem zagrasz rolę mojej żony. Tylko na kilka godzin, potem cię odwiozę.
— Po co ci to? — opuściła wiadro.
— Będą tam moje ciotki, które znowu zaczną pytać, czemu nie jestem żonaty. Chcę ich nabrać — przedstawię cię jako żonę, żeby dali mi spokój. Potem powiem, że to był żart.
— A tak serio, czemu jeszcze się nie ożeniłeś? — zapytała Lili z ciekawością.
— No proszę, i ty też? — zaśmiał się Daniel. — Może dlatego, że jeszcze nie spotkałem prawdziwej miłości. To takie oczywiste.
— Myślałam, że dla bogatych to nieważne. Liczy się biznes, łączenie kapitałów i takie tam.
— Dla mnie miłość jest najważniejsza, wierz mi, — uśmiechnął się.
— Dobra, pomogę ci, — powiedziała niespodziewanie lekko. — Poczekam tylko na kwiaciarkę i się przebiorę…
Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu pod zdjęciem 👇👇👇 https://larsenacademy.com/archives/16617"""
